31.12.10

Λίγο ακόμα και

Ενώ είμαι προσηλωμένη σε ένα κείμενο, το λεωφορείο συνεχίζει ολοταχώς, όλο και βαθύτερα στο σκοτάδι της πόλης, δεν φαίνεται ψεγάδι, ώσπου ο οδηγός βγαίνει ξανά εμπρός στα φώτα της κεντρικής λεωφόρου, και τότε, από πίσω μου ακριβώς, μια παιδική φωνή ακούγεται χαρούμενα που αναγνώρισε μόλις το σημείο κοντά στο μικρό πάρκο, εδώ είναι, αύριο σε εκείνο το μέρος θα έρθουν οι τρεις τους, θα παίξουν με το μπαμπά, λέει στον πιτσιρικά η μαμά του, θα δουν τα «μπουμ-μπουμ», πολλά βεγγαλικά και πολλά «θα», πολλά πυροτεχνήματα για το καλό, το καλό του νέου έτους, ψηλά και ακόμη ψηλότερα και μετά πτώση ξανά στο σκοτάδι, κρότος και λάμψη, λάμψη και κρότος, μια ιστορία πρωτοχρονιάτικη, ένα πρωτοχρονιάτικο αστείο, για το καλό βέβαια και μόνο του 2011, την ώρα που ο κόσμος υπόσχεται πολύχρωμος στο νέο έτος, ότι θα φτάσει ψηλότερα και ακόμη παραπέρα, δυνατός, στα πόδια του, ψηλός, αγέρωχος, με το βλέμμα στον ουρανό, περήφανος, εντυπωσιασμένος, την ίδια ώρα τη συμμετοχή στην ηχηρή ειρήνη του κόσμου κάποιο άλλο τέλος θα μπορούσε να είχε σφραγίσει, ακριβώς επειδή παραφυλάει, στα αποσιωπητικά και πίσω από την πλάτη του μικρού που αμέριμνος θαυμάζει τα πυροτεχνήματα, μια μέρα κι αυτός θα θελήσει να ρίξει από ένα, για το καλό, για πλάκα με τους φίλους του, για να θυμηθεί τον ήχο που άκουγε τότε, παρέα με τους γονείς του, και θα το κάνει ίσως από ψηλά, από ένα μπαλκόνι, ή πάλι στα χαμηλά, μπροστά από την είσοδο μιας πολυκατοικίας, ρωτώντας ύστερα στα σκαστά, αν ακούστηκε, προπαντός αυτό, ακούστηκε, και το φρενάρισμα, και το μηχανάκι που κόλλησε πίσω από το αυτοκίνητο, στην αρχή το μυαλό πήγε στην εξάτμιση, μετά σε κάποιο λάστιχο, ακόμη κανείς δεν είχε δει τη δεξιά λαμαρίνα, ο θόρυβος ήταν ισχυρός και όλοι βγήκαν έξω αλλά φυσικά μεταξύ τους γείτονες, ποιος να δει κάτι, κανείς δεν είδε τίποτε, κανενός ο νους δεν έφτασε μέχρι εκεί, δεν χώρεσε τη βλακεία, ούτε το γέλιο που μπορεί κάποιος να κάνει ρίχνοντας αυτό, ένα «αθώο δυναμιτάκι» ήταν μόνο, το απομεσήμερο, κατά το έθιμο, κάποιοι παίζουν με το έθιμο και τα χέρια τους χρόνια τώρα, εθιμοτυπικά, μα αν έπεφταν γυαλιά στο πρόσωπο, από του κανενός τη ρίψη, αν το δυναμιτάκι έπιανε τόπο πιο μπροστά, αντί για κάτω δεξιά, τώρα παράλληλα, με αυτήν την ένδοξη πρωτοχρονιά, μερικοί θα προσηλωνόμασταν στη σκιά, σε ένα κακέκτυπο νέο έτος, έτσι από ένα ανθρώπινο λάθος, ή ενδεχόμενο πάθος, στο τμήμα φυσικά δεν γνωρίζουν πού να ψάξουν, τον κρότο κατάπιε η γη και ζημιά καμιά, μα έλα που τώρα σκέφτομαι εκείνο το άγνωστο παιδί, που σύντομα θα βλέπει τα μπουμ-μπουμ χωρίς να συνειδητοποιεί ότι χέρια παίζουν με το θάνατο, ενώ φωνές μοιράζονται μια πρωτοχρονιά του ύψους και του βάθους, των βεγγαλικών και της βλακείας, όσο γονείς των σίριαλ ευθύνη και κρίση δεν έχουν μάλλον συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνουν.


*Πρωτοχρονιάτικη λεζάντα: το φυτό έφαγε τη γάτα ή η γάτα το φυτό;

30.12.10

2011 πλησίον: Η θεά Τύχη και το ταχυδρομείο.

Να δίνουμε βάση στο ρου της ιστορίας, είπε η Τίνα. Να ρισκάρουμε για το ρου της ιστορίας, είπε η Λέτα. Κι έκτοτε, τις φωνάζουν, όλοι, η ρουτίνα και η ρουλέτα. Με αυτό το διπλό «ρου», ρουτίνας και ρουλέτας, προχωρούμε στο 2011. Ο Άγιος Βασίλης αναμένεται. Την παραμονή Πρωτοχρονιάς, πρέπει όλοι οι υπάλληλοι της πόλης να έχουν κάτι να κάνουν τη μοναξιά τους. Από τον υπάλληλο της τύχης(λαχειοπώλη) έως του καθαρισμού (σκουπιδιάρη). 2011 πλησίον, το όνειρο, που είδα, έχει γούστο. Περπατούσα στην οδό Βασίλη. Στου ‘Αγίου’ Βασίλη την οδό υποθέτω ότι βρισκόμουν. ‘Ποιητικό’ γαρ το όνειρο, δεν ‘αναλύει’. Και ‘γιάειντα’ να αναλύσουμε; Ηλιοφάνεια al dente, κόκκινη ελαφρώς μύτη, γρήγορο βάδισμα. Η σιγουριά σκαρώνεται. Αυτοπεποίθηση, το γέρμα της τύχης, στα μαλλιά μας. Το τελικό κλείσιμο, του 2010, πρέπει να έχει κάτι από σιγουριά, να είναι συμβατό με τα θέλω μας.

Σιγουριά σημαίνει ανάγνωση. Βρίσκω βιβλία παλιά, μυθιστορήματα και διηγήματα, όπως Τον Ξένο του Καμύ, Την Πρώτη Αγάπη του Κονδυλάκη. Διαβάζω την Κρητική διάλεκτο, με τα ‘είντα’ και ‘γιάειντα’, τις κουζουλάδες και τις πυρωμάδες… Σιγουριά σημαίνει επανάληψη. Στέλνω άρον άρον ένα κείμενο με το ταχυδρομείο. Στο σημείο που κολλώ γραμματόσημα, ένας μικρός με λαχεία πείθει την υπάλληλο και του αγοράζει ένα. 8 ευρώ κάνει το λαχείο. Τόσο περίπου πλήρωσα και εγώ αλλά για κάτι πραγματικό. Άφησα την τύχη να πάει χαμένη. Δεν αγόρασα λαχείο για φέτος. Όμως, πρόσεξα ότι στα λαχεία του μικρού εικονιζόταν ένα γυναικείο πρόσωπο. Ήταν της θεάς Τύχης. Το ίδιο ακριβώς πρόσωπο εικονίζεται σε μια καρτ-ποστάλ που είχα αγοράσει εδώ και χρόνια, σε μια εκδρομή του γυμνασίου, αν καλοθυμάμαι. Βρήκα την κάρτα τυχαία, πριν από λίγες μέρες, συγυρίζοντας τα συρτάρια μου. Κοίτα που είχα την τύχη, χρόνια τώρα, και μάλιστα καταχωνιασμένη…

2011: με υγεία και τύχη, καταχωνιασμένη και στ’ αζήτητα, αρκεί τουλάχιστον να υπάρχει!

24.12.10

Μπότα στο μάτι του Χρόνου...

Μωρό μου, μου έλειψε το στόμα σου, να δαγκώνει και να ανοίγει, μου έλειψε το φιλί σου, άνθος στα δυο να τρέμει, όλα μου έλειψαν, και τώρα δυο γάντια στα πόδια φορώ, μαύρα γάντια με ψηλά τακούνια, που σκεπάζουν τα άστρα της μνήμης, τους αστραγάλους, να μην παπαγαλίζουν την ιστορία μας, πόσο θα ήθελα να τους πιπιλίσεις, πόσο θα ήθελες να σου πιπιλίσουν τα μυστικά μου, να εξιστορήσω πού πάτησα τις νύχτες που εσύ εδώ δεν ήσουν, και άλλα ατελείωτα, πώς ήρθαν καινά δαιμόνια του χιονιά όταν δεν ήσουν σχεδόν πρόσχημα, και σιώπησα μαζί τους στο χιόνι, χωρίς να σου στείλω μήνυμα, μη σου μπει η μπότα στο μάτι και αρχίσεις ξανά να είσαι ένα με το σχήμα μου, όμως, και μετά την απουσία, η ντισκομπάλα γυρίζει από πάνω μας, μωρό μου, έχουμε κρύους τους αστραγάλους, τρέχουμε το κύρος μας, ποιος θα σκύψει πρώτος στο τηλέφωνο, αυτός είναι ο αδύναμος άνεμος, που φυσά στον άλλο τις προθέσεις του, χωρίς δεύτερη σκέψη στην αρχή και μετά σταδιακά αμφιβάλλοντας, όταν το κόκκινο αλλάζει αποχρώσεις, ιεροί κόσμοι είναι οι σχέσεις, άρνηση του κοινότοπου βιώματος, εμείς αλλιώς, εμείς σαν, εμείς ποτέ, μια άρνηση εξολοκλήρου, το μήλο απέχει απ’ την ομήγυρη στα σκαλιά ελεύθερο, δεν πιάνει μία για την τέχνη η κατάποσή του, ο αγκώνας μου για ένα ταίρι, αυτό είναι προσιτό, τοπικό, μπορεί να καταλήξει και σε θερμό επεισόδιο, ο αγώνας μου για ένα αστέρι, αυτό είναι απρόσιτο, παγκόσμιο, δεν έχει κατάληξη, δεν πιάνει πάτο, όπως αυτός, κοιτώ τον πάτο της μπότας, μωρό μου, και βλέπω πόσο μου θυμίζει το σίδερο απ’ την ανάποδη, να φόραγα μόνο αυτά τα ψηλοτάκουνα γάντια και να σιδέρωνα μπροστά σου, αλλά να μην μπορούσες να αγγίζεις, μόνο να βλέπεις, να ήθελες να μου τριφτείς, όπως τις άλλες φορές, χωρίς αποτέλεσμα αυτή τη φορά, και ας μην ξέρεις από κόκκινο, από το ιερό και το εκείνο, δεν έχει διαφορά, εγώ ξέρω να περιμένω, βλέπω το αίμα να κυλά και μπορώ να χαίρομαι, εσύ βλέπεις αίμα και φοβάσαι, ύστερα πρέπει να το ξεπεράσεις, κάθε νέα φορά πιο πολύ, πιο ακραία, πιο έντονα, πάντα ήταν έτσι, αυτή η διαφορά δεν αλλάζει ανάμεσά μας, ο κύκλος επαναλαμβάνεται, λίγο πιο ήρεμα για μένα, λίγο πιο άγρια για σένα, η ιστορία συνεχίζεται, με πλεόνασμα δύναμης και απώλεια ενέργειας, αλλά το αλκοόλ δεν καταλύει, η πυραμίδα δεν λύνει τα δεσμά της, όπως και η αεργία δεν επιλύνει κανένα πρόβλημα, οπότε αν ο χρόνος είναι απλός ή απαλός, απλοτριβούμε, απαλά τρίβουμε το δέρμα μας, εσύ και εγώ γινόμαστε ένα πάνω κάτω, αν είναι σκόπελος, σκοπευτικά κινούμαστε, εσύ και εγώ είμαστε άνω κάτω, από το γίγνεσθαι στο είναι, από την ένωση στον αποχωρισμό και στην υπαρξιακή κατάσταση, ποιος είναι ο ορισμός για τα μαθηματικά της ζωής, ποιος είναι ο εγωισμός για τα ακουστικά της βουής, ακούω τον εαυτό μου εκεί που νομίζω, ερωτηματικό, ακούς τον δικό σου, εκεί που νομίζεις, ξανά ερωτηματικό, ρόλοι προς αναζήτηση, ρολά προς αναρρίχηση, στο φως και στην επιμονή, ή στην τύφλα και στο σκοτάδι, ήρθε το τέλος του έτους, έφτασε η απορία για το ποιοι ήμαστε και ποιοι γίναμε, μέσα σε ένα χρόνο, ξανά, εμπρός λοιπόν στον τροχό της απάντησης, 365 μέρες τέλειωσαν και ατελείωτα πάλι τα ερωτήματα επέζησαν με τις ανάσες μας κι εμάς μαζί τους…

15. Ο Άγιος Βασίλης σοκολάτα υγείας;

Ιστορίες των Αθηνών (2)

Δεν μου δίνει σημασία. Προσπαθώ να τον κατεβάσω από το θρόνο, το ποτήρι του κρασιού. Τίποτε. Οπότε ανοίγω το ψυγείο και ξετυλίγω ένα αλουμινόχαρτο, από σοκολάτα υγείας. Εκεί που δαγκώνω το δεύτερο κομμάτι, ακουμπά στο δεξί ώμο και περιμένει. Τι; Υποψιάζομαι πως κοιτά να φάει απ’ τη σοκολάτα μου. Ούτε διαβούλευση. Εξελίχτηκε ο κόσμος αλλά μέχρι αυτό το σημείο; Έγινε ο Άγιος Βασίλης σοκολάτα υγείας και αξιοζήλευτος από ένα καναρίνι; Καφετής πειρασμός; Τρώει ψίχουλα, ψωμί, σουσάμι… κατανοητό. Αλλά να διεκδικεί μέχρι και τη σοκολάτα, αυτό είναι περιστατικό απεγνωσμένης φαντασίας. Είναι έκτακτο περιστατικό. Μετά εμποδίων ρεαλισμός. Και δεν συμβαίνει πρώτη φορά. Το φαγητό τον τραβάει σαν μαγνήτης. Πολιορκεί οτιδήποτε τρώγεται. Ακόμη και αν ξεφλουδίζω φρούτα, πορτοκάλια ή μανταρίνια. Και τότε. Πλησιάζει τον ώμο μου και αρχίζει το κόρτε. Αν με πετύχει στον καναπέ, έχει άλλο τρόπο. Έρχεται κοντά και απ’ το κεφάλι μου προσγειώνεται εκεί που μπορεί να επιθεωρήσει καλύτερα. Να αρπάξει τη λεία. Είτε ξηρούς καρπούς, είτε κρέας δει, κανένα πρόβλημα. Φαγητό σημαίνει γιορτή και κάλαντα. Κι αν μάλιστα ήταν για ώρα κλεισμένος στο κλουβί και στο σκοτάδι, τότε ειδικά είναι που η όρεξη δεν σταματάει. Πηγαινοέρχεται, ανοιγοκλείνει τα φτερά, ανεβοκατεβαίνει και περιμένει. Μυρίζει σαν χειμωνιάτικη μάλλινη κουβέρτα. Έστω μια μπουκιά ψωμί στα κλεφτά κέρδος είναι. Φτερό μπροστά και σάλτο. Από τα ψηλά στα χαμηλά άξιζε ο πόλεμος, η μάχη, ο αγώνας. Μόλις το πιάτο αδειάσει, ο συμφεροντολόγος αποσύρεται. Ούτε να με δει. Δεν έχει πια αξία η «ωμή» παρακολούθηση. Δεν υπάρχει λάφυρο, λεία, μόνο πετσί για να τσιμπήσει. Άντε μία, δύο τσιμπιές στη μύτη, τρεις και το σκάσαμε. Ώρα για ύπνο και γλυκιά προετοιμασία. Έχει πάλι αγώνα αύριο.

(συνεχίζεται)

14. Καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα.

Ιστορίες των Αθηνών (2), Νο 14.

Σκέπτομαι σημαίνει ακαθόριστα βλέπω. Η μικρή μυωπία, ενδεικνυόμενη κληρονομιά, ότι να είσαι ενήλικας «αδιάφορα σημαίνει», πράγματι σημαίνει διάφορα. Επινοώ διαρκώς έναν κόσμο δικό μου. Το μάτι πλανιέται τριγύρω, δεν ξέρω ακριβώς που, παραγνωρίζω αυτό που βλέπω. Λοιπόν η σκέψη μάλλον είναι με φαντασία, και φαντασία χωρίς σκέψη δεν υπάρχει. Ο Μομπίλ πετάει από δωμάτιο σε δωμάτιο, είναι ένα βέλος χωρίς ακριβή προορισμό. Βλέπω μπροστά μου τα αναληθή ως αληθινή σκέπη της αλήθειας. Μυστήριο φαντάζομαι είναι το πώς σκεπτόμαστε. Έχουμε επιρροή σε ανθρώπους με τη σκέψη μας αλλά γεννώνται στιγμές που δεν ξέρουμε πώς αυτή η σκέψη γεννιέται. Είναι κοινωνικά τα κίνητρα; Πρέπει να είναι και κοινωνικά. Μαζί όμως με την ιστορία του κοινωνικού, πτύσσεται συγχρόνως μια ιστορία για το ίδιο το αισθητικό. Από τη στιγμή που μαζεύω άσπρα κίτρινα μικρά φτερά στο σπίτι, από τη στιγμή που χρησιμοποιώ κίτρινα καλαμάκια στον καφέ μου; Τίποτε δεν έρχεται τυχαία. Επιλέγω κίτρινους χαρτοφύλακες και εξώφυλλα τετραδίων. Πτυσσόμενοι άξονες κίτρινου…Κουρνιάζω τη μύτη μου δίπλα στο Μομπίλ και βρίσκει στήριγμα στην παλάμη. Μυρίζει σαν φρέσκο ζεστό ψωμί. Αμέσως μετά τον ύπνο. Ο ήλιος αποχώρησε και ο ουρανός έσφιξε το τελευταίο αποχαιρετιστήριο κελάηδημα στην αγκαλιά της δύσης. Κιτρίνισε απ’ το καλό του. Άλλη αίσθηση, νέα μεταφορά. Νιώθει πάλι βαρύς και μαζεύει τα νύχια μέσα στα πούπουλα. Ελαφρύς προετοιμάζει τα φτερά του. Ξανά κοιμάται. Έσφιξε το κεφάλι στην κρύπτη. Σύντομα θα μεταφερθεί στο σιγανό ελάχιστο πισωγύρισμα, θα νανουρίζει διαρκώς το ρόδο της καρδιάς του. Μακριά από ετοιμασίες στον έξω κόσμο. Ωστόσο, κοιτώ ένα Saltarin Colibandeado, Madre de Dios, σε μια καρτ-ποστάλ απ’ το Περού. Τι μακρινός και κοντινός συγχρόνως που είναι ο κόσμος. Και η σκέψη;

(συνεχίζεται)

22.12.10

Deadlines and Thanatopolis Images...


Contact/Organization

In early 2009, The I-Park Foundation, Inc. became a non-profit corporation devoted to fostering excellence in the fields of music composition, the visual arts and creative writing.




Officers:
Ralph Crispino, Jr. (President)
Joanne Paradis (Secretary, Treasurer)

Board of Directors:
Ralph Crispino, Jr.
Joanne Paradis
Mie Preckler

Staff:
Agnes T. Miyuki (Residency Program Coordinator)
Mason Carillo (Groundskeeper, Gardener)

http://www.i-park.org/Organization.html

Χριστουγεννιάτικος κόσμος το πρωί

Τα φώτα ξεσκεπάζουν την πόλη. Ξημερώνει λαϊκή. Σύντομα ξεκινά το συνηθισμένο τροπάρι της Τετάρτης. Πορτοκάλια, μανταρίνια και μήλα σε σειρές, αμέτρητα όλα, αρπάζουν, με τη φρεσκάδα τους, τις αγουροξυπνημένες ματιές. Πιο κάτω παρατάσσονται άοσμα ρόκες και μαϊντανοί. Όμως, αμφότερα δεν φτουρούν. Συμπέρασμα; Το πράσινο μαραίνεται. Η αισιοδοξία εκλείπει. Οι κοινωνικές επιχειρήσεις της Κατσέλη εγγυώνται μεν, παραγράφουν δε ένα και το αυτό: την αισιοδοξία. Μια φορά και έναν καιρό θεωρούνταν ένα όμορφο και δίκαιο κράτος. Με υπογραφές και συμβάσεις. Μια φορά και έναν ζοφερό, ήταν ένα άνομο κράτος που έπρεπε να πείσει πόσο δίκαιο φαίνεται. Πόσο επιθυμεί να είναι δίκαιο. Με όλο του το «είναι» πάνω στη σκηνή, και γιατί όχι, και με μπόλικα κιλά σιλικόνης, silly σκόνης. Χρυσόσκονη τρέχει από παντού. Φωτάκια κρέμονται και στα δέντρα, έξω από τα ξενοδοχεία πολυτελείας βεβαίως. Για τις 23 ώρες της γης, εφόσον τη μία, κάποτε, για την τιμή του Πρυώνη, την τιμήσαμε. 2010 προς τα ξεχαρβαλώματα και «οδεύουμε» στο 2011. Οδεύουμε για να χάνουμε, keep walking, έχουμε τόση ενέργεια, που το ντουί τα κακάρωσε και ζητιανεύει από εμάς τώρα. Λίγη λάμψη για το περιβάλλον. Εν όψει των εορτών, κάπως γυαλίζουν τα τζάμια, κάπως ο κόσμος ζουμάρει τιμές για να σύρει με τζάμπα δύναμη την πόρτα του πολυκαταστήματος, λίγο απ’ το ένα και λίγο απ’ το άλλο, εύκολα συμβαίνει: πεζός έλαμψε, δηλαδή, κόλλησε η μύτη στο τζάμι χωρίς να δει πως υπήρχε και τζαμένια πόρτα και ήταν μάλιστα κλειστή…μάλιστα κύριε. Τριγυρίζω λοιπόν, στην Πατριάρχου Ιωακείμ, και έξω από μια βιτρίνα με γυναικεία ρούχα, ένας μικρός φωνάζει: «κεράκια, κεράκια!».. Η μαμά του σχολιάζει στη φίλη της και στο μπέμπη: «πού τα πρόσεξες, τα κεράκια, μπράβο, ναι, να κεράκια». Πράγματι. Αφού τα ρούχα στις κούκλες είναι από στρας και πούλια, ο μικρός τα είδε σαν τα ρούχα του γυμνού βασιλιά, ανύπαρκτα. Yes he can. Οπότε, καλού κακού, χριστουγεννιάτικα μαζί με τα στρας, οι μαμάδες ας προτιμήσουν κι από ένα κεράκι για συνοδευτικό. Έτσι, θα τραβούν την προσοχή των πανέξυπνων παιδιών τους χωρίς να θεωρούνται γυμνές βασίλισσες στο ρεβεγιόν. Άλλωστε, μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει: «καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το απέραντο σκοτάδι». Διεθνής Αμνηστία. Έχει ιστορία χωρίς παπιγιόν. Από ποια άποψη; Της ποιότητας Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Βιβλίο-προσκέφαλο, Η Σοφία του Ρίλκε, Πατάκης. Ενδείκνυται και για μετωπικές ρίψεις, στα ανάκλιντρα με ροχαλητό κύρος. Φράση από το βιβλίο που θυμάμαι από καρδιάς: «να είμαστε κάπου συναρμοσμένοι, έτσι εκπληρωνόμαστε, με το να συνεισφέρουμε τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση». Κοινώς; Άχρηστο το σίδερο χωρίς σιδερώστρα και ασιδέρωτα. Συνθήκης άνευ, διαθήκη δεν υπάρχει. Περί χρήματος ο λόγος, αν αυτό που έμαθα, απ’ την ηλεκτρονική έκδοση της Ελευθεροτυπίας (10.12.2010), είναι έγκυρο, τότε το να μας είναι ελκυστικοί άντρες με μηχανές και δερμάτινα περισσότερο από τους ήρεμους ποδηλάτες, αυτό το γυναικείο ένστικτο δεν είναι υστερόβουλο. Απεναντίας. Βιολογικό το θέμα είναι. Διότι, αν αυτό το σπέρμα του ποδηλάτη χάνει τη μάχη με το χρόνο, είναι αραιότερο και χαμηλότερης ποιότητας-κινητικότητας, τότε οι μηχανόβιοι είναι διπλά μηχανόβιοι. Σπέρνουν ζωή εκεί που αλλού αραιοκατοικημένα δείχνουν τα πράγματα. Και αναρωτιέμαι. Αυτή η έρευνα, όπου εμπλέκεται η Βοστόνη και το πανεπιστήμιο είναι γνήσια; Μήπως πρόκειται για ένα gran rifiuto της Ευρώπης, και της Δανίας ιδιαιτέρως, από τις ΗΠΑ; Το δολάριο μας την έφερε ξανά; Αυτές οι έρευνες ανεβοκατεβάζουν μύθους. Στη Δανία που ο ποδηλάτης κορνάρει και αγριοκοιτά αν τυχόν ωραίος σαν Έλληνας εσύ, περπατάς στη δική του πλευρά, ο ποδηλάτης με ήθος είναι δυνατόν να στιγματίζεται από τα επιστημονικά ακαδημαϊκά δεδομένα; Και εκεί που διαπίστωνες πόσο παιδί έδειχνες στην Ευρώπη, εσύ με το αυτοκινητάκι, το μπαλκόνι –δεύτερο σπίτι, το σαλόνι με την «υπαίθρια» τηλεόραση, επειδή απλά «μπορούσες και είχες τη δύναμη, ορθά να πράξεις και δάνεια να υπογράψεις, εσύ που έτρωγες απ’ το ψωμί Κατσέλη», τώρα δικαιώνεσαι. Αν η Ωραία Ελλάς, ένα ερωτικό γράμμα συνέτασσε με βάση τα σημερινά δεδομένα, αλλά όπως στις αρχές του 1900, και απευθυνόταν σε έναν Ευρωπαίο ποδηλάτη-μονάρχη, θα ξεκινούσε κάπως έτσι: «μεγαλειότατε, ευτύχησα να σας γνωρίσω σε μια εποχή που παλεύατε για να σώσετε το σπέρμα σας». Σπέρμα και στέμμα. Και στο Δ.Ν.Τ. μέσα, σε αυτήν τη Δημόσια Νοσηλεία Τρομοκρατίας, πάντα με τις κοινωνικές παροχές και τα ψίχουλα Κατσέλη, τώρα που έρχονται Χριστούγεννα και γιορτές, ας βλέπουμε τηλεόραση τις νύχτες, να είμαστε και κοινωνικά ευαίσθητοι, ενήμεροι από διαφημίσεις. Φύτρωσαν ξαφνικά τόσες ιστοσελίδες για ευπαθείς κοινωνικά ομάδες που τελικά δεν χάσαμε μόνο το δάσος και την κοινωνία, δεν βλέπουμε πια ούτε το δέντρο ούτε το κέντρο. Και πάνε εναλλάξ, κοινωνικό πρώτα μήνυμα, μετά 090 και ξανά πάλι. Η Αθήνα είναι από μόνη της μια πόλη σε αποκέντρωση. Αλλά…Σε γειτονιές που ζουν μετανάστες, στην είσοδο μιας πολυκατοικίας υπάρχουν γείτονες που στολίζουν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και η γιορτή του δέντρου ανήκει στην πολυκατοικία αντί σε ένα διαμέρισμα. Δεν ‘πα να ‘χουμε Δ.Ν.Τ. και ασανσέρ τρύπα, εμείς τη γιρλάντα στο ασανσέρ θα την κρεμάσουμε. Χρόνια πολλά και καλές γιορτές. Είναι οι μέρες που στο χριστουγεννιάτικο κόσμο το πρωί, δεν θα απαιτείται να στρώνουμε γρήγορα το κρεβάτι μας, ανεβάζοντας το πάπλωμα (λέμε τώρα). Δεν θα ζηλεύουμε βλέποντας την ανάσα του κρεβατιού που μόλις αποχωριστήκαμε. Θα είμαστε κι εμείς μέσα. Κοιμώμενοι και ονειρευμένοι…

*δεν κοιμάμαι εκεί...είναι από την Ιρλανδία και την ευρύτερη περιοχή στο κάστρο Μπενράτι η φωτογραφία...

19.12.10

Μιλάει Φαρσί Ελληνικά: Μνησικλέους 4- 6, Πλάκα

Speak Farsi Greek: Sketching through The Walls
Μιλάει Φαρσί Ελληνικά: Ιχνηλατώντας τα Tείχη των Δογμάτων

H εταιρία εικαστικής, αρχιτεκτονικής και πολεοδομικής έρευνας ICCA παρουσιάζει την έκθεση έργων
οκτώ Ιρανών εικαστικών
στο πειραματικό χώρο αρχιτεκτονικής έρευνας R53
Μνησικλέους 4- 6, Πλάκα

Εγκαίνια: Δευτέρα. 20 Δεκεμβρίου 2010 στις 8 μ.μ.
Διάρκεια: 21 Δεκεμβρίου 2010 – 10 Φεβρουαρίου 2011

Παράγωγες Δράσεις: 21 & 22 Δεκεμβρίου 2010

Μετά την περυσινή επιτυχημένη έκθεση «She Speaks Greek Farsi» της Aphrodite Desiree Navab, που ταξίδεψε και στη Νέα Υόρκη, η νέα παραγωγή της ΙCCA επιστρέφει στο πειραματικό χώρο R53 στην Πλάκα, με την έκθεση «Speak Farsi Greek: Sketching through The Walls», σε ελεύθερη μετάφραση Μιλάει Φαρσί Ελληνικά- Ιχνηλατώντας τα Τείχη των Δογμάτων.

Με κριτική διάθεση, οκτώ εκπρόσωποι ενός δυναμικού καλλιτεχνικού ρεύματος που σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την δημιουργική σκηνή του Ιράν, επιχειρούν να αναδείξουν τη δυναμική εξέλιξης της σύγχρονης Ιρανικής ταυτότητας. Τα 20 έργα της έκθεσης- φωτογραφίες, πίνακες ζωγραφικής και video art- ταξιδεύουν τον επισκέπτη στα άδυτα της ιρανικής πραγματικότητας.

Μελετώντας τη καθημερινή συμπεριφορά συνανθρώπων, προσωπική και κοινωνική, οι καλλιτέχνες επιχειρούν να «ιχνηλατήσουν» τα τείχη του δογματισμού και των κοινωνικών συμβάσεων που υπάρχουν τόσο στο Ιράν όσο και στη Δύση. Τολμούν να αμφισβητήσουν ακόμα και τα «αυτονόητα» της ύπαρξης τους, οπλισμένοι με κριτική σκέψη και ερευνητική διάθεση, όπως ακριβώς έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι- μιλούν δηλαδή, «φαρσί ελληνικά». Αν λοιπόν η πρώτη έκθεση μαρτυρά την καλή διάθεση για την κατανόηση ενός φαινομενικά ξένου πολιτισμού ( «μιλώ ελληνικά φαρσί»= κατανοώ καλά μια γλώσσα/ έναν πολιτισμό) η δεύτερη έκθεση είναι ένας ύμνος στην κριτική σκέψη.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι επτά από τους οκτώ συμμετέχοντες στην έκθεση είναι γυναίκες, γεγονός που αντανακλάται στη συστηματική ενασχόληση τους με ζητήματα κοινωνικών δομών όπως για παράδειγμα την εξέλιξη της πατριαρχικής οικογένειας και τα- εξίσου αυστηρά- δυτικά πρότυπα ομορφιάς, συμπεριφοράς και εμφάνισης.

Συμμετέχουν οι εικαστικοί Azadeh Akhlaghi, Minoo Emadi, Naghme Aslani, Homa Bazrafshan, Nassim Pirhadi, Bahar Taheri, Hoda Kashiha και Alireza Bashir Rad.


Στο πλαίσιο της έκθεσης, οργανώνονται στον ίδιο χώρο, οι εξής παράγωγες δράσεις :

Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου, ώρα 19.00
Ανοικτή συζήτηση με θέμα : «Επηρεάζει ο Χώρος την Ανθρώπινη Συμπεριφορά ;»
Ο συνδυασμός της Κοινωνικής Ανθρωπολογία και της Αρχιτεκτονικής στην Τέχνη
Εισηγητής : Κωνσταντίνος Τσάκωνας και με τη συμμετοχή των καλλιτεχνών
Homa Bazrafshan, Bahar Taheri, Naghme Aslani


Τετάρτη, 22 Δεκεμβρίου, ώρα 19.00
Παρουσίαση και ανοικτή συζήτηση με θέμα "Ρεύματα Σύγχρονης Τέχνης στο Ιράν και τη Δύση". Εισηγητής Amir Ahmed. Συμμετέχουν και οι καλλιτέχνες Ali Reza και Azadeh Akhlaghi.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

13 Τα μικρόβια και ο βίος στην πόλη.

Μικρόβια του νου έχω τα μάτια μου. Το βλέμμα μολύνει τους συλλογισμούς. Απαλό ή οπλοφόρο οξύνει τη βιοθεωρία να πιστεύεις της αγοράς τους νόμους. Αγοράζω, εμπιστεύομαι, μένω. Έχω αγοράσει, απαιτώ, περιμένω. Χρόνοι και τάσεις σε ελεύθερη πτώση. Δεν ξέρω πού πατώ. Ευθύνη έχω όταν υπεύθυνη γίνομαι. Με υποβάλλω στο κάτοπτρο της υπευθυνότητας. Γίνομαι ο άλλος. Υποτάσσομαι σε όσα η ευθύνη απαιτεί. Σε ερωτήματα πιθανά απαντώ γι’ αυτό που κάνω ως άλλος. Μικρόβια τα μάτια, προσβάλλουν χωρίς να το περιμένω. Τα ερωτήματα ήδη υπάρχουν. Μια άγνωστη στο σούπερ μάρκετ, εγχειρισμένη σε χρόνο φρέσκο, μόλις πραγματοποίησε αγορά. Και περιμένει, ενώ τοποθετώ αναλώσιμα σε σακούλες. Πληρώνω. Το ταμείο ανοίγει. Βλέπω την ταμία, να βγάζει ένα κέρμα πέντε λεπτών και να της το δίνει. Η άγνωστη πελάτης έχασε δύο λεπτά απ’ το χρόνο της για να ανταλλάξει ένα κέρμα πέντε λεπτών. Το πρώτο δεν την ικανοποίησε. Έχω μείνει κοιτώντας. Σιωπηλή, βρίσκομαι σε μια αμιγώς ποιητική κατάσταση. Θυμάμαι τις «Γραφές» και τη Μαντώ Αραβαντινού. Αυτή η άγνωστη, μια πελάτης «Καραγκιόζ» απαίτησε το μη αναμενόμενο, το ελάχιστο που μπορούσε τουλάχιστον να αποκτήσει. Εμπρός, εγχειρίζουμε υπαλλήλους λοιπόν; Χρονοτριβούμε για κέρματα των πέντε λεπτών, αν δεν μας γεμίζουν το μάτι. Και αυτό βαπτίζεται η καθημερινότητά μας, μια κτητική ηθική της καταπίεσης. Έφυγα με χέρια γεμάτα και βλέμμα άδειο. Απαλό ή οπλοφόρο δεν ξέρω, μόνο όσοι διασταυρώθηκαν μαζί μου θα είδαν. Ένιωσα πως τα μάτια μου έγιναν μικρόβια, για ή από, εκείνη την άγνωστη στο σούπερ μάρκετ, ημέρες γιορτινές, ούτε κι αυτό το ξέρω. Σκέφτομαι: την υπάλληλο, το κέρμα, τη βιοπάλη, το βίο και την πόλη. Φοβάμαι τη συνέχεια. Στο σπίτι, πιάνω το καναρίνι μου, να με ξαλαφρώσει.

(συνεχίζεται)

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

12. Φόβοι και όνειρα.

Μην τον χάσω. Αυτό φοβάμαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μια μέρα θα συμβεί. Μπορεί, όμως. Ύστερα από κάποιο ταξίδι, αν γυρίσω και τον βρω σε ύπνο βαθύ χωρίς επιστροφή, χωρίς επαναφορά. Κάθε φορά που λείπω, ακόμη και για σαββατοκύριακο, εμφανίζεται στα όνειρά μου. Έχω μήνυμα από το κίτρινο πουλάκι. Ο Μομπίλ είναι μόνος του. Με καλεί. Θα μπορούσε. Το ενοχικό μυαλό ανακαλεί. Την απόφαση να φύγω. Αναπνέω για το μη αναμενόμενο. Αυτό είναι. Άντρο ευθύνης ή υπευθυνότητας; Τι έχω και πού βρίσκομαι; Ερινύες γέννησε η γη συλλέγοντας του άντρα της το αίμα, του Ουρανού το κόκκινο. Και έκτοτε τις νύχτες, οι Ερινύες επισκέπτονται αυτό που για άντρο νομιζόταν. Μου υπενθυμίζεται πώς δεν μάζεψα φτερά άσπρα και κίτρινα απ’ το πάτωμα, πώς δεν είδα τα φτεροκοπήματά του, πώς δεν… όλα μια άρνηση. Μήπως, στο όνειρο, η αγάπη βουίζει και η επάνοδός του σημαίνει την αξία να ρισκάρεις; Ονειρεύομαι πως βγήκε απ’ το σπίτι και κρεμιέται από ένα δέντρο πράσινο. Για να τον πιάσω, πατώ στην άκρη μιας λουλουδάτης τέντας. Από κάτω έχει γκαζόν αλλά βρίσκομαι ψηλά. Στο μεταξύ βλέπω πολλά καναρίνια –μετρώ 7 σχεδόν- αλλά όταν τα πλησιάζω, από την επαφή και την όσφρηση, καταλαβαίνω ότι κανένα από όλα δεν είναι το δικό μου. Και αυτό, πως μάλλον τον έχω χάσει, ενώ ο κόσμος με τα υπόλοιπα καναρίνια εξακολουθεί ίδιος να γυρίζει, είναι ύπουλο βάρος. Βλέπω ένα ολόιδιο με το δικό μου αλλά δεν είναι το δικό μου. Τον κόσμο ζυγίζουν τα ίδια, τίποτε δεν μετριέται ίδιο για μένα. Το όνειρο τελειώνει πιάνοντας το Μομπίλ αλλά το περίεργο, να βλέπω σήματα τρόμου και να ξέρω ότι ονειρεύομαι, έντονο συνεχίζεται.

(συνεχίζεται)

17.12.10

ΟΡΓΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ…και τον τύπο.

Ντοκιμαντέρ - Ελλάδα – 2010 -73’
Σκηνοθεσία/Φωτογραφία: Κώστας Κολημένος
Ηχοληψία/Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής:
Χρήστος Ζυγόμαλας

Για την ταινία «Οργώνοντας το χρόνο» μαθαίνω: ‘‘μία μίξη καταγραφής γεγονότων με εικαστικές πινελιές είναι γυρισμένη ως μια διαδοχή γεγονότων, που ακολουθούν το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι και την 5η Μαΐου του 2010, με το θάνατο των τριών εργαζόμενων. Η τιμητική διάκριση που πήρε η ταινία του Κώστα Κολημένου «Οργώνοντας το χρόνο» στο 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ στη Χαλκίδα επιβεβαιώνει την αναβίωση του πολιτικού ντοκιμαντέρ. Το ίδιο άλλωστε υποστήριξε και η κριτική επιτροπή με το σκεπτικό της’’… Μακάρι.

Ωστόσο, υπάρχουν και… οι ‘άλλοι’ με τα ‘άλλα’. Πράγματι, όταν σε σύντομο χρονικό διάστημα μια ταινία έρχεται να διαχειριστεί πρόσφατες κοινωνικές πληγές, σαφώς και δεν σκεπτόμαστε τόσο κριτικά γι’ αυτό που βλέπουμε επί της οθόνης. Είμαστε περισσότερο ‘συναισθηματικοί’. Τα αισθήματα οργής, θυμού και πίκρας δεν έχουν εμπεδωθεί ακόμη, από τους υποφέροντες. Καθώς, στα βιωματικά ζεύγη (π.χ. φόβου-άγχους, θλίψης-κατάθλιψης, κόπωσης-ανίας, θυμού-αποπροσωποποίησης), εμφανίζεται ‘δραστήρια’ η χρήση του αντικειμένου (activity affects vs. embeddedness-affects, Schachtel, 1959, στο: Πέτρος Χαρτοκόλλης Χρόνος και Αχρονικότητα, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2006). Που σημαίνει, για παράδειγμα, ότι αν ένας επιθετικός στόχος απωθείται, τότε στο παρόν η εμπειρία προσφέρεται ως κάδρο ανίας και αποπροσωποποίησης. Ενώ, στην περίπτωση του θέματος της ταινίας, το αντικείμενο, που χρησιμοποιείται και καθιστά ‘δραστήριο’ το συναίσθημά μας, είναι αυτό το όργανο της τάξης, ο ματατζής, ο θλιβερός δακρυγόνος κύριος στα χακί κλπ. Όπως και να τον χαρακτηρίσουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτός. Αυτός που συγχρόνως είναι εκείνος. Διότι, ανέκαθεν για την κοινωνία το ζήτημα της αστυνόμευσης προκαλούσε προβλήματα. Από όργανα της τάξης κατέληγαν να γίνονται διακινητές της αταξίας, μέσω της άλογης χρήσης δακρυγόνων. Και υπό αυτή τη θεώρηση, διαπιστώνουμε μια εμπεδωμένη απαξίωση για τους φορείς της τάξης. Που βολεύει, ωστόσο, φαντασιακά, τις κοινωνικές ομάδες, για να συσπειρώνονται και να αυτοπροσδιορίζονται απέναντι σε μια γενικευμένη έχθρα του κράτους και του συστήματος. Προφανώς. Η κοινωνική δομή των συναισθημάτων, η διάστρωσή τους έχει ιστορία.

Άρα, λοιπόν, εξυπακούεται. Είναι αβανταδόρικο το θέμα της ταινίας: ελάτε κοινό να μας δούμε, όταν από τις πορείες στέλνουμε το μήνυμα. Να γίνουμε κοινωνία. Έστω με φακό. Αγρύπνια. Χάθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ένα το κρατούμενο. Στη Μαρφίν σκοτώθηκαν 3 και ένα μωρό…δύο τα κρατούμενα. Οπότε; Στη φάκα το όργανο χωρίς αισθήματα. Και ιδού η ‘ανατροπή’. Το απρόσωπο πρόσωπο αποκαλύπτεται και ο κύριος βγάζει και το γάντι του, κάνει και χειραψία με την κοπέλα. Αυτή θα μπορούσε να είναι και μια επιβλητική στιγμή της ταινίας, θα σκεφτόταν κάποιος. Τότε ήταν που θα ερχόταν και ο Μίκυ ή ο σούπερμαν αλλά δεν τα κατάφεραν. Με κλειστούς τους δρόμους, τι να περιμένεις;

Δεν περιμένεις. Την ‘εύστοχη’ στάση κρίνεις από την πλαισίωση του θέματος. Από τα κείμενα. Είναι δυνατόν, να υπάρχουν τόσα μηνύματα, όπως του ‘παιδιού’, που είπε ότι «πρέπει να εστιάζουμε στην άνθιση και όχι στο σκοτάδι» και η ταινία να αρχίζει με την αφήγηση για τα «τρισδιάστατα σχήματα» που προκαλεί στο τζάμι μια ρίψη πέτρας; Και με το βαρύγδουπο ότι «οι καλλιτέχνες ήταν πολλοί και ανώνυμοι»; Πόσο μάλλον όταν αυτή βαπτίστηκε η «τέχνη της αυθόρμητης χειρονομίας»; Σε ποια πόλη ζει αυτό το αυθόρμητο ον-καλλιτέχνης που σφίγγει ώρα την πέτρα και σημαδεύει;

Όμως ‘verba volant’ και εδώ έγκειται αυτό το φωτογραφικό παράδοξο. Γράφει σχετικά ο Μπαρτ [Εικόνα-Μουσική-Κείμενο, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 1997 γ’ εκδ. (1988)] ότι αν και πρόκειται για μια μηχανική τέχνη, εν τέλει είναι ο κοινωνικότερος θεσμός που υπάρχει. Ωραία. Το γεγονός, ότι μια ταινία απαθανατίζει αυτά τα κοινωνικά αιχμηρά θέματα δεν είναι μόνο ζήτημα, είναι και πρότυπο. Μεταξύ άλλων, είδα αρκετούς που είναι της πορείας και της διαμαρτυρίας. Όμως, αυτός ο Βελουχιώτης και ο Μίκης Θεοδωράκης στο τέλος ήταν απαραίτητοι, αν όντως η ταινία, «εφιερωμένη» στον Ταρκόφσκι!, τοποθετούσε στο κέντρο του άξονά της τους νέους σήμερα; Όχι, επειδή στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το ανέκδοτο, πώς λένε τον αδελφό του Μ. Θεοδωράκη (Γκούφη Θεοδωράκη) και στον τύπο, ο Νίκος Δήμου πολύ σωστά τοποθετήθηκε περί ‘Σπίθας’ και του 12σέλιδου περιεχομένου της ( Lifo 9-15.12.2010). Ενώ τα παιδιά στην ταινία μίλησαν με αισιοδοξία, στο τέλος αυτό το μακάβριο, ότι πάει το έθνος, η ιστορία, ο πολιτισμός, χαθήκαμε και τώρα που πάμε στα βαθιά, θα ‘χουμε άλλα… δεν ξέρω κατά πόσο τελικά μια ταινία που αποσκοπούσε στο ντοκιμαντέρ και στο πολιτικό, άρα στο να αποδώσει την πολιτική διάσταση του κοινωνικού, στο τέλος το κατόρθωσε αντί να χρονοτριβήσει σε μια ‘μίξη’ όντως αλλά όχι ‘τήξη’-άρθρωση γεγονότων. Όταν ο κώδικας της γλώσσας δεν υπερβαίνει την σύμπτωση, η λογική δείχνει ότι ακόμη ίσως και να μην ήταν απαραίτητο…

Τέλος-πάντων. Μετά την Καζαμπλάνκα και τις Διακοπές Διαρκείας, έπεσε κάπως βαρύ το «Οργώνοντας το χρόνο» σε ένα βράδυ. Ας είναι.


Από χθες, Πέμπτη 16/12 θα προβάλλεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΑΑΒΟΡΑ (Ιπποκράτους 180, Μετρό Αμπελόκηποι, 210 6462253) η επίκαιρη ταινία του Κώστα Κολημένου ΟΡΓΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ.

Ώρες προβολών:
Πέμπτη 19:00
Παρασκευή 17:40, 19:00
Σάββατο 17:40, 19:00
Κυριακή 17:40, 19:00
Δευτέρα 19:00
Τρίτη 19:00
Τετάρτη 19:00

16.12.10

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

11 Μια μικρή μεταμόρφωση.

Δεν μπαίνει αν δεν ερευνήσει. Πρέπει να είναι σίγουρος. Στριφογυρίζει. Ο πρώτος κύκλος είναι αναγνωριστικός. Έχει μια ιδέα, από τις προηγούμενες φορές, αλλά η ιδέα ποτέ δεν αρκεί. Διστακτικά βήματα, μικρά, τέντωμα του λαιμού, διαστολή του μαύρου ματιού και ξαφνικά: ο Μομπίλ πείστηκε. Δεν χρειάζεται να γυροφέρει και άλλο. Μπροστά από τη μπανιέρα, κουνά τα φτερά του. Δείχνει να αποκτά μεγαλύτερη ώθηση και με το ράμφος του δοκιμάζει τη θερμοκρασία του νερού. Φρέσκο είναι το νερό και από τη βρύση, δροσερό αλλά παρόλα αυτά, θα αργήσει να βουτήξει ολόκληρος. Η τελετή της μπανιέρας έχει και αυτή τα στάδιά της. Πρώτα, μπαίνει το κεφάλι, ύστερα πιτσιλίζεται το σώμα. Μετά τα συνεχή πίσω μπρος, γύρω από το νερό, μπαίνει ολόκληρος ο Μομπίλ στη μπανιέρα και βρέχεται ολόσωμος σαν αρλεκίνος. Τα κίτρινα καμαρωτά φτερά μοιάζουν τώρα με τις ζάρες από ασιδέρωτο τραπεζομάντιλο. Ιδίως αν επιδιώξω και ανοίξω την πόρτα για να τον ακουμπήσω, φουριόζος πετά ψηλά και στρατοπεδεύει στο πρώτο κουρτινόξυλο που θα συναντήσει. Βιάζεται να απομονωθεί. Βρεγμένος και ζαρωμένος, προς στιγμή, δεν είναι για πολλά. Πρέπει να ανακτήσει την περηφάνιά του και ύστερα έχει καιρό για τα παιχνίδια. Βρεγμένος αισθάνεται και απροστάτευτος. Ούτε κελαηδά. Μόνο πετά ψηλά και ανήσυχα. Δεν επιλέγει σημεία προσιτά για να μην τον πιάσω και τον ακουμπήσω. Την ίδια στιγμή, το πέταγμα στο χώρο ακούγεται βαρύ και μελαγχολικό. Εκεί που ήταν ανάλαφρο και συνοδευόταν από κελάηδημα, τώρα μοιάζει με μια αγγαρεία, απαραίτητη εν τούτοις για να διώξει το περιττό νερό από πάνω του και να στεγνώσει τα δεσμά του. Ελεύθερος είναι όποιος αντέχει το χρόνο μετά τη μεταμόρφωση. Όποιος ξέρει ότι πρέπει να περιμένει για να στεγνώσει.

(συνεχίζεται)

14.12.10

Χωρίς αυτά δεν θα ήμαστε.

Ο χρόνος τώρα ρίχνει το αναπόφευκτο φορτίο του χρόνου, το ρομάντζο που τέλειωσε. Σκύλοι σημάδεψαν το σημείο εκτός από μερικά αποφάγια που άφησαν. Και σήμερα η πόλη σφύζει από ένα μακρύ κατάλογο περιστατικών θανάτου. Σφύζει από αγωνίες. Από καβαφικά αρπαχτικά και ένα κοινό που χτυπάει χαλαρά παλαμάκια. Για αυτό που δεν είδε, για ένα σύγχρονο εστέτ μοιρολόι, μια επινόηση της σύγχρονης εποχής. Πόσο; 1 ευρώ το λεπτό; Θέαμα και πολυπραγμοσύνη. Πολυπραγμοσύνη έναντι αεργίας. Κατανάλωση έναντι άλωσης. Το τέρας του κενού μακριά από εμάς. Έξω απ’ τα σπίτια μας. Η αναμέτρηση με το κείμενο όλο και αναβάλλεται. Ας μελοποιηθεί ο ποιητής, να δώσει και μια χαρά στον κόσμο. Μια χαρά και δυο τρομάρες. Και χέρια ψηλά στο τέλος, πώς να κηρύσσουν την επανάσταση. Έπεσε η αυλαία, μαζί και η αυτοδιάθεση. Το μελό μας τελείωσε. Σε στενούς και ακανόνιστους δρόμους, ζητείται πλήρωμα. Σχολεία αγκυροβόλησαν, πλοία σχόλασαν. Οι αναπληρωματικοί του καιρού τρέχουν παντού. Από τις άδειες εκπαιδευτικές ώρες μέχρι τις γεμάτες παραπλήσιες θέσεις. Κάποτε βλέπαμε με μισό μάτι αναπληρωτές που έρχονταν σε θέσεις καθηγητών μας που απεργούσαν. Τους κοιτάζαμε με υποψία, επειδή δεν ήταν οι αγαπημένοι μας, δεν ήταν οι καθηγητές μας. Οι νεοφερμένοι ήταν απλώς οι άλλοι. Και σήμερα, αναλώσιμοι όλων για όλα, λείπουν οι καθηγητές «μας». Μάσκα για τη νύχτα, μάσκα για τη μέρα. Το αίμα της πόλης σήμερα φορά μάσκες. Στα χαμένα δρομολόγια των λεωφορείων. Στις περικοπές. Στα χαμένα αποφάγια, στα μικρόβια του δρόμου. Το αίμα της πόλης σήμερα κυλά από το σώμα της. Από τις υπηρεσίες. Από το δημόσιο που γίνεται ιδιωτικό. Χωρίς αυτά όμως δεν θα ήμαστε. Τραγικοί και στο χορό της αβεβαιότητας. Μήπως είμαστε άλλοι, με την άλλη έννοια. Μήπως δεν είμαστε.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

10. Ήχοι ξανά. Έλα ξανά.

Πείνασε. Μόλις το φως μπαίνει στο υπνοδωμάτιο, από την κουζίνα έρχεται και μπαίνει στο κλουβί του. Δεν υπάρχει χρόνος για ξόδεμα. Αρχίζει να τρώει από τη βιταμίνη. Κίτρινοι σπόροι κελαηδίνης πετάγονται τριγύρω. Δίψασε. Σκύβει το κεφάλι στην ποτίστρα. Πιάνει τη συγκεκριμένη θέση. Είναι η ακριανή θέση κοντά στο λευκό κάγκελο. Μάλλον θα κελαηδήσει. Τελικά ήταν ένα σφύριγμα μόνο. Τον φέρνω στο χέρι. Ήσυχος επάνω στην παλάμη, περιμένει. Θα τοποθετήσω το κλουβί του στην πρωινή ζώνη. Μεταφερόμαστε. Εκεί που θα μπει φως, μόλις ανέβει το ρολό. Στο γραφείο μου δίπλα. Τότε με αφήνει οριστικά και τρυπώνει στο κλουβί μόνος του. Λίγα ανεβοκατεβάσματα και ξεκινά το κελάηδημα. Στην αρχή, ο ήχος μοιάζει με ένα τικ τακ από κλακέτες. Μετά δυναμώνει, σαν μια σειρήνα από περιπολικό. Τότε βγαίνει πάλι μόνος του από το κλουβί και μεμιάς κάθεται στον ώμο μου. Εγώ γράφω. Γυρνώ το κεφάλι προς το μέρος του. Τρίβει το ράμφος του στη μύτη μου. Μετά ο στόχος του είναι το στόμα. Σαν να με φιλάει. Εκπνοή. Τον βλέπω να κουνάει το κεφαλάκι του πάνω κάτω. Φταρνίζεται; Πάντως μικρές σταγόνες πετάγονται και με ακουμπούν. Ξανά δυνατός, ρίχνει ένα πέταγμα τριγύρω, πετά ψηλότερα, στα κουρτινόξυλα, και τότε βγάζει ένα κελάηδημα πρόσκλησης. Περιμένει να παίξω μαζί του. Πλησιάζει. Από το ποτήρι του κρασιού, που πια δεν τον ενδιαφέρει, μεταπηδά στην παλάμη και όπως τον νιώθω σταθερά πάνω της, αρχίζει να κελαηδάει. Καθόλου περίεργο. Έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Παλιά, κελαηδούσε μόνο μέσα στο κλουβί. Όταν τον έβγαζα έξω, σταματούσε. Γι’ αυτό πίστευα ότι το τραγούδι ισοδυναμούσε με τη χαμένη ελευθερία του. Τώρα, βλέπω πως το τραγούδι είναι η ανακτημένη ελευθερία. Βλέπω και πιστεύω.

(συνεχίζεται)

13.12.10

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

9. Ντόμινο ήχων.

Η πόρτα από το κλουβί είναι ανοιχτή. Προτού σηκωθώ, τον ακούω να πετάει στο σπίτι. Υποθέτω πως είναι στην κουζίνα, στο φωτεινό δωμάτιο του σπιτιού, όταν ακόμη χουζουρεύω. Είναι όμορφο και ιδιαίτερο, την ίδια στιγμή, να τον τοποθετώ με τη σκέψη μου στις γωνιές που επισκέπτεται συνήθως και του αρέσει να μένει περισσότερο. Πρώτα τον βλέπω σε ένα ποτήρι του κρασιού μπροστά, σαν να καθρεπτίζεται, ύστερα τον κοιτώ στο κουρτινόξυλο ψηλά, άφθαστος από τα χέρια μου, στη συνέχεια τον περιμένω να φτάσει το άλλο κουρτινόξυλο, μαζί με ένα μικρό παραπάτημα. Και για αδιευκρίνιστους λόγους επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που κάθεται ήσυχος κάτω από το τραπέζι της κουζίνας, κολλώντας το μικρό ράμφος του σε κάποιο από τα πόδια μιας καρέκλας. Μοιάζει να ψάχνει τρόπους για να κοιτά τον εαυτό του και να συμφιλιώνεται με τη σιωπή του χώρου. Σαν να μιλά στον εαυτό του για να λύσει αυτή τη σιωπή του χώρου, προτού ξυπνήσω και προτού τα μηχανήματα τεθούν σε κίνηση. Ώσπου έρχεται η στιγμή που σηκώνομαι. Μαγικά πιάνει το σύνθημα στον αέρα και ενώ δεν έχει ανέβει όλο το ρολό, βρίσκεται πότε στον ώμο μου, πότε πάνω στο κλουβί του, επιθεωρητής τρανός. Και στις δύο περιπτώσεις κάνω το ίδιο. Πλησιάζω τη μια παλάμη κοντά του. Με ψαλίδι το δείκτη και το μέσο να τον πειράζει, του δίνω σύνθημα ότι το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε. Οπότε το βλέπει και σταδιακά αρχίζει να βγάζει διαφορετικούς συνοδευτικούς ήχους. Οι μικροί ήχοι, τα ύποπτα σφυρίγματα, είναι οι πρώτοι της ημέρας. Στην πορεία αρχίζει ένα ντόμινο ήχων. Αυτοί κυμαίνονται από τη θέση που έχει στο σπίτι και στο κλουβί του ιδίως όταν πεινάει.

(συνεχίζεται)

12.12.10

Κάθε μέρα Ηγέτης:14/12 στο King George, στις 8μμ

Με λένε Ευρώπη: στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

8. Στο σκοτάδι. Αυτός, αυτή κι εγώ

Στο σκοτάδι, εκείνη παίζει μαζί του. Τη χτυπάει στις γωνίες, περιμένοντας να του απαντήσει με ένα δικό της νεύμα. Με τον ερχομό της νέας ημέρας, στο φως, εκείνα επανέρχονται πιο δραστήρια. Τα δαγκώνει επίμονα, απαιτητικά, γρήγορα. Επιδιώκει να υπερισχύσει. Θέλει τη νίκη. Εγώ επινοώ ονόματα, με τα οποία του μιλώ τις στιγμές που μοιραζόμαστε: αγαπουλάκι, μπαρτζαρούχα, κιτρινομπεμπάκι, ζαβολιαριτζή, πουπουλένιο τόπι, μικρέ φτερωτέ άγγελε, σίφουνα φτερούλη, και άλλα, ονόματα της στιγμής, μερικά από τα οποία μου διαφεύγουν. Όπως μου ξεφεύγει και αυτός, από δωμάτιο σε δωμάτιο, κι εγώ ξεφεύγω από όλα όσα σκέφτομαι ότι πρέπει να γίνουν. Ο μύθος δεν αξίζει όσο ένα σαββατοκύριακο, ο μύθος αξίζει όσο ο ρυθμός, όσο η κατάσταση να αλλάζεις. Αυτό είναι το προνόμιο. Ο μύθος είναι ο χρόνος. Αυτός ο τίγρης που ορμητικά κινεί προς το μέρος σου, όταν δεν προλαβαίνεις. Ο χρόνος τρέχει αλλά δεν σε παίρνει μαζί του. Οι χαμένες ευκαιρίες μαρμαρώνουν το πάθος σου για ζωή. Τότε έρχεται η φυσική όραση, για να σου ζυγίσει ξανά το βαρύ τίμημα της ελευθερίας. Δεν χρειάζεται να υποκύπτεις στο άγχος. Στο σκοτάδι, είμαστε αυτός, αυτή και εγώ. Εγώ παρατηρώ. Αυτός αντιδρά. Η μύτη κινείται, με τη φορά που της δίνω. Αυτός πάλι αντιδρά. Συγκρουόμενο παιχνίδι δίχως τέλος. Ξύνει εκεί που φωνή δεν υπάρχει, καταδίωξη στο μεγάλο ρουθούνι, κυνήγι, ανεβοκατέβασμα. Τι άλλο ακόμη μπορεί να κάνει; Περιμένω. Πού και πού ακούω ένα μικρό ήχο να απελευθερώνει δίπλα μου. Μοιάζει με λαχάνιασμα, μπορεί και με γουργούρισμα. Είναι στ’ αλήθεια γλυκός. Μικρός. Υπέροχος, όπως αναπάντεχος. Με εκπλήσσει ο τρόπος, που απαντά στο παιχνίδι, κάθε φορά παρόμοιος αλλά ποτέ ακριβώς ο ίδιος. Αυτός, αυτή κι εγώ: σκοτεινό τρίγωνο.

(συνεχίζεται)

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

7. Η αθανασία και οι σκιές

Και όπως η Θέτιδα υπερπροστατευτικά φερόταν, δεν προόρισε για τον Αχιλλέα αυτό που δικαιωματικά του άξιζε. Δεν του επέτρεπε φτερά να ανοίξει στη ζωή, με το να διεκδικεί γι’ αυτόν αθανασία. Ευτυχώς έμειναν μερικά τρωτά σημεία, οι πτέρνες, να αποδεικνύουν τη θνητή κατάσταση του γιου της. Αν δεν κινδύνευε κάποιος απ’ το θάνατο, ποια θα ήταν η αξία της ζωής; Αν δεν υπάρχει ρίσκο, τότε ποια είναι η φύση του παιχνιδιού; Υπάρχει «φυσιόραση», πηγαία φυσική όραση, αλλά αυτή προέρχεται απ’ το παιχνίδι ρίσκου και ετοιμότητας. Εδώ, η θεϊκή διάσταση, η μεταφυσική, δεν είναι κακορίζικη. Η Κουμάρι, μορφή ζώσα της Ντέβι, πρόωρο θάνατο στον άντρα δεν θα φέρει. Η γυναίκα της λατρείας, κοσμοείδωλο και δάκρυ είναι. Πρέπει να παραμείνεις πλησίον του κινδύνου για να έχεις τη δύναμη να απορείς και να ματώνεις. Μάτι χωρίς δύναμη και βέβαια δεν υπάρχει. Όλοι είναι Άνακτες σαν καλούνται να ρωτούν τον εαυτό τους. Από πού τράβηξαν και πού έφτασαν, πώς ήρθαν και πώς φεύγουν, τι είναι η αχίλλειος πτέρνα και τι αλήθεια συμβολίζει; Η λήθη έρχεται με τη φθορά, γεννά τη φαντασία. Αυτή είναι η πορεία να κινείς μπροστά και να γνωρίζεις. Η άλλη η περιβόητη, η αθανασία έρχεται όταν θυμάσαι και περιδιαβαίνεις τον παρελθόντα χρόνο. Σε βρίσκει όταν γυρίσεις πίσω. Στο σκοτάδι. Εκεί, σαν κυπαρίσσια ζουν σκιές και καταθέτουν την αλήθεια τους, σαν να μην ήθελαν ο χρόνος να κυλήσει. Όπως το ελάφι, του Απόλλωνα και της Άρτεμης, με τα χρυσά τα κέρατα και τα ασημένια τα στολίδια, από λάθος σκότωσε ο Κυπάρισσος, παρακαλώντας τον Απόλλωνα αιώνια να θρηνεί ή να πεθάνει, έτσι και οι σκιές στη σκέψη, τη θλίψη του Κυπάρισσου επιφέρουν.

(συνεχίζεται)

10.12.10

Σώπα σώπα, o Shoboshobo στο I.F.A, στις 16/12

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010, στις 19.30΄
Αuditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών

Είσοδος ελεύθερη. Ταυτόχρονη μετάφραση

H ATOPOS (Contemporary Visual Culture) στα πλαίσια της έκθεσης «ΖΖΖzzzZZZ in ATOPOS» (02 Νοεμβρίου - 29 Δεκεμβρίου 2010) και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, παρουσιάζουν τον γάλλο καλλιτέχνη, εικονογράφο και μουσικό, Shoboshobo.

Ο Shoboshobo, προσωνύμιο του Mehdi Hercberg, επηρεασμένος κυρίως από την Art Brut και την γιαπωνέζικη πειραματική σκηνή, θα μιλήσει για τον φανταστικό κόσμο των χαρακτήρων/τεράτων που κατακλύζουν την δουλειά του. Είναι καλλιτέχνης, εικονογράφος και μουσικός. Γεννήθηκε το 1973 στην πόλη Lille της Γαλλίας αλλά τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Παρίσι.

Ο Mehdi Hercberg εκφράζεται μέσα από διάφορες μορφές τέχνης, όπως performance, μουσική, σχέδιο και μόδα. Διδάσκει graphic design στην Ecole Estienne Paris και έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ όπως το Pictoplasma Festival, Berlin. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε εναλλακτικούς χώρους στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία, στην Αργεντινή και στις Η.Π.Α. αλλά και σε μουσεία και ιδρύματα τέχνης, όπως η Fondation Cartier, Paris.

Το project Shoboshobo ξεκίνησε ως μία τουρνέ με λεωφορείο στην Ιαπωνία. Τότε έπαιρναν μέρος εικαστικοί καλλιτέχνες και μουσικοί. Δουλεύοντας συλλογικά έστηναν διαδραστικά και αυθόρμητα happenings. Στο Παρίσι, το project συνεχίστηκε σαν μια σειρά από ακανόνιστα events. Όλα προσέλκυαν avant garde μουσικούς απ’όλο τον κόσμο. Οι εικαστικές πτυχές του project Shoboshobo σύντομα ακολούθησαν.

Με επιρροές κυρίως από την Art Brut και τη γιαπωνέζικη πειραματική σκηνή, το έργο του Shoboshobo αποπνέει μια αίσθηση σκληρότητας και επαναληπτικότητας. Ώστε, τόσο το νόημα όσο και η αναπαράσταση τίθενται προς διερεύνηση. Ολόκληρο το καλλιτεχνικό του σύμπαν κατακλύζεται από τέρατα, χαρακτήρες και τοπία με αφηρημένο και γεωμετρικό συγχρόνως σχεδιασμό. Στα σχέδιά του στρίβει και διαστρεβλώνει το ανθρώπινο σώμα με όλη την εμμονή και τη μανία ενός φανατικού του κύβου του Rubik, παραμορφώνοντας το συχνά τόσο βίαια που στο τέλος δεν μένει παρά ένας σωρός από παρατραβηγμένο δέρμα, ιδιαίτερης απόδοσης ωστόσο.

Ύστερα από όλα αυτά, την Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010, στις 19.30΄
θα είμαστε στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

6. Σατυρικά παιχνίδια. Αυτός κι εγώ

Η Θέτιδα καμαρώνει φιλοδοξία και εσωστρέφεια. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε για προθέσεις, όμως όλα συνεχίζονται με τη συμμετοχή του στο παιχνίδι. Ανταποκρίθηκε ξανά. Το ρήμα είναι αυτό: «ανταποκρίνομαι». Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν θέλησε. Από τη στιγμή, όμως, που ανταποκρίνεται στα καλέσματα, με δαγκωματιές και κινήσεις του κεφαλιού προς το μέρος μου, επάνω στο λαιμό, στη μύτη, στα δάχτυλα, μπορώ και είμαι σίγουρη. Επιδιώκει την επαφή μαζί μου. Είναι μια περίεργα μεταφυσική σχέση. Ούτε που υπολόγιζα το δέσιμο. Και μέσα στην υπερβολή του συμβάντος, το μάτι από μαύρο κεχριμπάρι ξανά χτυπά. Πετά επικίνδυνα. Η Θέτιδα επανέρχεται, τον μικρό να προφυλάξει. Αθάνατο επιδιώκει να τον κάνει. Ο λευκός πέπλος πέφτει και το μάτι θολώνει. Δάκρυα θυσίας και μυσταγωγίας κυλούν, μια αλμύρα ελαφριά, ελευθερίας ξέσπασμα. Αυτός ασπάζεται φιλιά, πηγαινοέρχεται από ώμο σε ώμο, κελαηδάει. Ήρεμα στην αρχή, για να θέσει τα όρια της επικράτειάς του, δυνατά ύστερα σαν να καταθέτει αίτηση συμμετοχής μπροστά στο ταμείο, στο φως της ημέρας. Οι ήχοι συσσωρεύουν άγχος αλλά αυτός με ξαλαφρώνει με το δικό του. Τίποτε δε γίνεται τυχαία. Έρχεται στα γόνατα. Πλέον δεν διστάζει. Δεν φοβάται τα δάχτυλα. Αντίθετα, επιδιώκει να υπερέχει. Πρέπει να τα δαγκώσει, παίζει για να νικήσει. Και κυνηγά τον ήλιο, όπως στο δωμάτιο γονατίζει και του φέρνει ρόδα. Του μαρτυρεί τα μυστικά του. Η γη που παλιά άργησε να ανθίσει, η Ρόδος, έμελλε ως του Ήλιου νήσος και γυναίκα να ζήσει. Και τώρα, όπως ο ήλιος πέφτει στο δωμάτιο, προσκαλεί το φτερωτό του φίλο, στο θερινό ανάκτορο να ζήσει. Πύλες του ανακτόρου οι τρεις καμάρες είναι. Φανερώνονται όπως οι κουρτίνες, στο κάλεσμα της αύρας το πρωί, ήλιο και ρόδα ανασαίνουν.

(συνεχίζεται)

9.12.10

«Η Επιστήμη… τα Χριστούγεννα» στο Ι. Ευγενίδου

Νέα σειρά πειραμάτων και δραστηριοτήτων,
στη ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΥΓΕΝΙΔΟΥ

Πώς συνδέεται η επιστήμη με τα Χριστούγεννα; Αυτές τις γιορτές η Διαδραστική Έκθεση Επιστήμης και Τεχνολογίας έχει σχεδιάσει πειράματα και δραστηριότητες με χρώμα και πνεύμα Χριστουγέννων!
Από 26 έως 30 Δεκεμβρίου αλλά και από 2 έως 9 Ιανουαρίου η Έκθεση περιλαμβάνει: επιστημονικά πειράματα, ατμοσφαιρικές αφηγήσεις, χριστουγεννιάτικες δραστηριότητες. Όλα για όλους, μικρούς και μεγάλους, και στο κλίμα της εορτής πάντα.

«Επιστήμη… τα Χριστούγεννα» λοιπόν σημαίνει:

Πειράματα - Ώρα 13.30
(προτείνεται για παιδιά άνω των 9 ετών και σε ενήλικες)
Είναι μια επίδειξη πειραμάτων γεμάτη χιόνι, πάγο και μουσική! Μεταξύ άλλων βλέπετε:

Παγωμένο τοπίο…
Θερμός πάγος χρησιμοποιείται και σχηματίζει μπροστά στα μάτια σας ενδιαφέροντα γλυπτά!
Χιόνια στο καμπαναριό!
Γίνεται τεχνητό χιόνι από υλικό που υπάρχει σε μωρουδίστικες πάνες; Θα δείξει...στο πείραμα. Υπάρχει ξηρός πάγος; Και τι είναι το υλικό που αφήνει πυκνή ομίχλη στο πέρασμά του και «στριγκλίζει» στη θέα των μετάλλων;
Το ζυμάρι που χορεύει… : φανταστείτε υγρά να χορεύουν. Εντυπωσιακές ιδιότητες των μη-νευτώνειων υγρών αποκαλύπτονται για να εντυπωσιάσουν.
Τα κάλαντα με μία χορδή: μαθαίνετε πώς λειτουργεί το μονόχορδο του Πυθαγόρα και πώς ηχούν οι γιορτινές μελωδίες με μια μόνο χορδή καθώς και από άλλα μουσικά όργανα.

Παραμύθια… που συνέβησαν στ’ αλήθεια!
Ώρες 16:30 έως 17:30 (προτείνεται για παιδιά άνω των 7 ετών και ενήλικες)
Μέσα από μια ατμοσφαιρική αφήγηση μικροί και μεγάλοι παρακολουθούν τη ζωή και τις περιπέτειες των τριών σπουδαιότερων αστρονόμων όλων των εποχών. Ξεκινώντας από τον 16ο αιώνα και φτάνοντας στις αρχές του 17ου, τα παιδιά γίνονται ιχνηλάτες στα περίεργα και μυστήρια μονοπάτια που οδήγησαν τους τρεις μεγάλους αστρονόμους, -Κοπέρνικο, Μπράχε και Κέπλερ- να αλλάξουν για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε τους ουρανούς και τ’ αστέρια! Η εποχή αυτή, όπου ένας παλιός κόσμος πέθανε και ένας νέος γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες των αστεριών, είναι αν μη τι άλλο συναρπαστική.

Το τέλος της αφήγησης όμως θα είναι η αρχή για σχετικές κατασκευές και ζωγραφική. Ο λόγος στα παιδιά!

*Στις δραστηριότητες δεν γίνεται κράτηση.
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας μέχρι τη συμπλήρωση των διαθέσιμων θέσεων.

ΙΔΡΥΜΑ ΕΥΓΕΝΙΔΟΥ
Λ. Συγγρού 387 - 175 64 Π.ΦΑΛΗΡΟ
Τηλ: 210 9469600
Fax:210 9417372

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

5. Από το όνομα στο τραγούδι.

Η τύχη είναι σημαντικός παράγοντας. Το όνομα, που θα βρω, πρέπει να χαμογελά με τον τρόπο της συμπεριφοράς του. Καλό θα ήταν αυτά τα δύο να ταιριάζουν. Πολύ ανήσυχος φαίνεται. Μέτρα προστασίας ακόμη υπάρχουν από την πλευρά του. Δεν είναι προσιτός σε όλα. Φοβάται το δάχτυλό μου, που πλησιάζει το κλουβί του. Ανεβοκατεβαίνει στα ξυλάκια, τσιμπολογάει φαγητό αλλά δεν του τσιμπάς κουβέντα. Ήχο δεν βγάζει, χαμένος σε μια σιωπή αμηχανίας. Τον ανεβάζω στο φως, ακριβώς μπροστά στο παράθυρο. Τίποτε. Τον ανεβάζω ψηλότερα, με το σκαμπό επάνω στο μάρμαρο αυτή τη φορά. Ανοίγω και το παράθυρο, να ακούγονται τα κελαηδήματα από τα άλλα σπίτια. Κάνω τα αδύνατα δυνατά. Μακάρι να τραγουδήσει. Περιμένω και, όπως τον κοιτώ, ξανά να ανεβοκατεβαίνει, παίρνω την απόφαση. Βρίσκω το όνομα. Θα τον φωνάζω Μομπίλ. Επειδή διαρκώς κινείται. Δεν σταματά τα πίσω μπρος. Στριφογυρίζει όπως η μνήμη σε παιδικά χρόνια, όταν play Mobil και Lego ήταν ο κόσμος και ο χρόνος. Ατελείωτος χρόνος, μεγάλος. Δεν ήξερες με τι να αρχίσεις. Όλα έδειχναν να είναι μια νέα αρχή. Μαγική τύχη, μεγάλο βουνό, ήσυχη θάλασσα. Τότε οι διαφημίσεις έκαναν εντύπωση, έκλεβαν την προσοχή. Διαφημίσεις και παιχνίδι. Και οι πεποιθήσεις αργά αλλά σταθερά διαμορφώνονταν, χωρίς να φαίνονται. Ούτε που φαίνεται τώρα τι θα συμβεί αργότερα. Μέσα σε ένα λεπτό, η μπίλια φεύγει. Ορμητικά. Και αρχίζει μια φωνή να ξεπετάγεται, ένα κεφαλάκι κουνιέται πάνω κάτω, τα πόδια είναι σταθερά ανοιχτά, και μετά, το δεξί μετατοπίζεται και βρίσκεται διαγώνια από το αριστερό, για να αγγίζει το κάγκελο. Η τραγουδιστική στάση μοιάζει με μια βιολογική στάση. Σαν το τραγούδι να φεύγει όπως το κίτρινο άσπρο υγρό κάτω από τα πόδια του. Γεννιέται.

(συνεχίζεται)

8.12.10

Rooms 2010: Νεκρή Φύση από την Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά




Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ασύγχρονα όντα, χωρίς να κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε μη ρεαλιστές; Ενδεχομένως. Όταν η σχέση της κοινωνικής και υποκειμενικής ιστορίας διερευνάται και αυτό το ερώτημα περί ασύγχρονου δικαιώνεται κατ’ ουσία μέσα στην τέχνη. Διότι, δύο είναι τα σκέλη του κοινού ζητήματος: τι κατανοώ, από τη μία πλευρά, και τι θρηνώ, από την άλλη. Κατανοώ, λοιπόν, ότι το αλλόκοτο, ως φερόμενο, δεν είναι αλλόκοτο. Είναι αυτό που ήθελα να μου συμβεί. Να το δω να γίνεται. Οπότε, αποτελεί μέρος του εαυτού μου ήδη. Ήταν αυτό σκίασμα και κιάσμα, σάρκα και σαρκίο. Παρόλα αυτά το ευκταίο ήταν και προφυλακιστέο. Η επιθυμία απωθήθηκε, στάλθηκε στα έγκατα, στο μαύρο. Τα βιβλία έπρεπε να φέρουν καταξίωση, καριέρα, επιτυχία. Και όμως. Η ίδια η πράξη της ανάγνωσης ανέκαθεν γεννούσε συναισθήματα, παλμό, οξυγόνο. Ήταν αυθύπαρκτη. Στο κρεβάτι, στο πράσινο, στο αεροπλάνο. Οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η ιστορία ενός βιβλίου διέγειρε τη φαντασία, έξυσε μιαν ανάμνηση ή μουτζούρωσε μια κακή σκέψη. Κοινώς, μας έφερε εκτός τόπου και χρόνου. Χωρίς την ανάγκη, αυτό το πάθος να μετονομαστεί σε προϊόν και εργαλείο. Σε κοντάρι επιτυχίας.

Σε μια σύγχρονη εποχή δίψας, όμως, να εικονιστεί το τέλειο, το αμιγώς τέλειο, αγγίζοντας και το πορνογραφικό ακόμη, -αρκεί αυτό το Jesus σούπερ σταρ τέλειο να υπερβεί το καθημερινό-, επιτέλους κόντρα, στο φαντασμαγορικό πυρετό, έρχεται αυτό το «απλό» έργο, για ένα βιβλίο και ακόμη παραπέρα, να μας ανακουφίσει από την πρωτοκαθεδρία του φετίχ. Και τούτο συμβαίνει, διότι αυτό το εικαστικό αποτέλεσμα προϋποθέτει τη φαντασίωση. Η όψη του βιβλίου που αναπνέει δεν μας εκβιάζει, με μια ξένη και πρόσθετη φαντασίωση, εφόσον από καιρό και υποσυνείδητα είχαμε αισθανθεί την ανάσα του βιβλίου και της ιστορίας μέσα μας. Τι πιο ωραίο που η Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά μας το δείχνει κιόλας. Καθώς οι αναμνήσεις υπήρξαν και νοερά διαμορφώθηκαν, οι σκηνές της ιστορίας συνέδεσαν άλλα, προσωπικά βιώματα, και όλα απλώθηκαν, το αποτέλεσμα είναι φαιδρό. Όντως. Από τη μαγιά και τη ζύμη δεν διακρίνεται πια, τι υλικό είναι δικό μας και τι όχι. Παίξαμε με τη φαντασίωση, επινοήσαμε κωδικούς, αλλά πώς να μην είχαμε πεθάνει; Παιδιά των τραγικών, του Άμλετ και του φόνου, φονεύσαμε τον ενθουσιασμό μας. Ιδού το δεύτερο σκέλος του ζητήματος, όσον αφορά στην ασύγχρονη οντότητα. Θρηνώ, οπότε, αυτό το ίδιο που δεν μπορεί να συμβαίνει παρά μόνο υπό αυτήν τη συνθήκη. Θρηνώ που ξέρω ότι η ζωή έχει όρια και σύνορα. Θρηνώ που μόνο στην τέχνη υπάρχει το προνόμιο, η νεκρή φύση να βγάζει γάλα, ο κόσμος γοητεία, η αρχή ισοδυναμία. Και δεν περιμένω από μια φαντασίωση, να καταλύσει το θάνατο, αφού εγώ, που ωριμάζω, με υπερβαίνω, φονεύοντας τον εαυτό μου. Με το γάντι, τη σιλικόνη, το κομπρεσέρ. Όλα ευπρόσδεκτα είναι αρκεί όλα να μετριάζουν το βάρος. Τη νεκρή φύση, το εμπεδωμένο συναίσθημα. Ένα νερό από το βιβλίο θα ήθελα. Χωρίς πάγο.

Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Αθηνάς 12, Αθήνα, τηλ. 210 3217931, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου μέχρι 19 Δεκεμβρίου 2010, για ενδέκατη φορά απο το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS 2010”. Αυτή τη φορά, σειρά έχει το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, στην Δεξαμενή, στο Κολωνάκι. Ας σημειωθεί επίσης ότι τη συγκεκριμένη ατομική παρουσίαση Νεκρή Φύση επιμελήθηκε η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια του MIRfestival.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

4. Στο νέο σπίτι.

Χρειαζόταν μια πομπή ειδική, το γεγονός για να τιμήσει. Η Θέτιδα, το άρμα του ματιού εποπτεύει, ούτε λόγος. Λογική σιωπή μονάχα, ανάμεσα σε παύσεις, εύγλωττες ματιές. Αυτός που έρχεται από μακριά, απ’ το νεκρό εκεί και τότε, επιχειρεί να εγκλιματιστεί στο ολοζώντανο εδώ και τώρα. Με εφόδια ηχοληψίες και πολεμοφόδια ηχοδοσίες. Υπό την εποπτεία της Θέτιδας δύο δοκιμάζει τρόπους: τη στάση και την απόσταση συνάμα. Πότε προσιτός και πότε απρόσιτος. Όμως, η Θέτιδα αδυνατεί, από το πύρινο άρμα, το μαύρο κεχριμπάρι, να κατέβει. Της απαγορεύεται μορφή να λάβει και το έδαφος, ξυπόλητη, να αγγίξει. Ας μοιάζει με μιαν Άρπυια, θεότητα θανάτου, γρήγορη και φτερωτή στα πόδια, με δάχτυλα γαμψά, που μπορεί και αρπάζει απ’ τις φλόγες ό,τι παγιδεύεται στη θύελλα-‘άελλά’ της. Απ’ αυτόν τον ταχύ ανεμοστρόβιλο, που όμοιός του δεν υπάρχει, άλλη από τις Νηρηίδες, καμιά δεν βοηθιέται, μόνο η Θέτιδα τα βλέπει φλογερά τα πράγματα και φλογερά, γι’ αυτό, πορεύεται. Μέσα στο πύρινο το άρμα, το μάτι κεχριμπάρι, η Θέτιδα ξεμένει από λέξεις. Ίσως αυτή είναι η θετική γωνιά της μοναξιάς, όταν υπάρχει τρόπος, η έξη να είναι γλώσσα, αίσθηση, υπόσχεση. Και εκεί που οι Άνακτες, οι βασιλείς της κυριαρχίας, διατηρούσαν την πεποίθηση, ότι κακό ριζικό έμελλε, εξαιτίας του ματιού, το σπίτι να γνωρίσει, ξάφνου το χρώμα αλλάζει. Φως την κάμαρα τυφλώνει. Ώστε πέρα από το φως και το τώρα, οδός άλλη δεν υπάρχει. Ούτε μεσολάβηση. Άμεσες καταστάσεις. Η Θέτιδα είναι δύναμη. Πίσω από το μάτι, βλέπει τις δυνατότητές του, ενώ μέσα σε χέρια δυο, 21 γραμμάρια κρατώ, κίτρινο και φτερά, ολόγιομο κουβάρι. Μια καρδιά ανοιγοκλείνει κάθε που δειλά πετάγεται. Ας είναι ζωηρός, αθάνατος, γερός. Με καλή τύχη.

(συνεχίζεται)

7.12.10

Ημερίδα για τα Πολιτιστικά Αγαθά,10/12,12.30-7.30

Ημερίδα με θέμα: "Προστασία και Επιστροφή των Πολιτιστικών Αγαθών"

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010 (12.30π.μ. - 7.30μ.μ.)
Αμφιθέατρο Νέου Μουσείου Ακροπόλεως

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Μουσείο Ακρόπολης, το Ίδρυμα Διεθνών Νομικών Μελετών και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, διοργανώνουν Επιστημονική Διεθνή Ημερίδα με θέμα "Προστασία και Επιστροφή των Πολιτιστικών Αγαθών".

Savoir Rire:απ' τη Λ. Πενθερουδάκη στη Γκαλερί 7

Mικρά χρωματισμένα ξύλινα γλυπτά
από τη Λ. Πενθερουδάκη στη Γκαλερί 7.

*Γεννήθηκε στην Αθήνα .
Σπούδασε διακόσμηση εσωτερικών χώρων στο KLC College του Λονδίνου και στο Εργαστήριο Εικαστικών Τεχνών στην Αθήνα επεξεργασία ξύλου.
Εργάσθηκε στην Wigmore Fine Arts Gallery , London.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ : 02 – 31.12.2010
ΩΡΕΣ :
Τρίτη , Πέμπτη , Παρασκευή :11 - 2 μ.μ. & 6 - 9 μ.μ.
Τετάρτη , Σάββατο: 11 - 3 μ.μ

Gallery 7
Ζαλοκώστα, 7 (106.71) ΑΘΗΝΑ Τηλ.– Fax: 210-3612050

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

3. Η συνάντηση. Αυτός κι εγώ

Στη Βαρβάκειο αγορά, με το σφύριγμα του μεροκάματου, επί της οδού Αρμοδίου, ένας θεϊκός άνεμος ξανά ξυπνά τις πολυκαιρισμένες πλάκες. Ολοζώντανος οβολός των πάντων, ο χρόνος που ξεκινά υπό σκιά, μετά τις 7 το απόγευμα, αναπτερώνει το κατακερματισμένο πνεύμα. Είναι ο Άτλας, ο μεγάλος χάρτης της ιστορίας, και απ’ το πλακόστρωτο σπιθίζει. Ένας γύρος η ανθρώπινη ζωή. Από τον πόθο στο θάνατο. Χαρτογράφηση. Ζωή αιώνια. Ζητούνται πλοηγήσεις ορισμένου χρόνου. Μόνο που μήνα Σεπτέμβρη, προς τα τέλη του, φύλλα πέφτουν σαν τα τσαμπιά απ’ τα δέντρα, ενώ σκορπίζουν εμβρυολογήματα. Καιρός δεν είναι για απαντήσεις. Οι άνθρωποι ξεμένουν από τις ίδιες τις ελλείψεις τους, από το τρίχωμα που είναι καμωμένοι. Αυτό που μαζί του δεν τους παίρνει, εναντίον του τους σέρνει. Για να το βιώνουν ως στερημένο. Ως φράγμα, ξέμακρο άρμα, ενώ όλοι, νοσταλγοί του Άλκιμου, αποχωρούν στις κορφές των αόπλων. Μες στο μεγάλο ύπνο, στο ανοιχτό κίτρινο μωβ φως του Οκτωβρίου, όμως, όταν είχε ο μήνας 18, σαν τότε που η Μελίνα Μερκούρη γεννήθηκε, τον πρωτοείδα. Ήρθε και χώρεσε στη ζωή μου σαν τον Μερκούριο Ερμή, αγγελιαφόρος, ηχοδότης και ηχολήπτης ταυτόχρονα. Το μάτι απολάμβανε, η Θέτιδα επικροτούσε. Τον έφερα σε ένα νέο περιβάλλον. Από καιρό τον χρειαζόμουν, στη Βαρβάκειο αγορά δεν τον ονειρευόμουν. Απ’ την αρχή αισθάνθηκα την αύρα του. Το ήξερα. Ανέπνεε και ανέδυε θάλασσα. Όπως το πάφλασμα των κυμάτων, τον ένιωθα κοντά μου. Ένα μικρό κατακίτρινο θαλάσσιο βιός, θα ήταν κατάδικό μου. Ένα παιχνίδι της αγοράς από τώρα και στο εξής θα αγόραζε τον ύπνο μου. Δεν έμενε παρά να επινοήσω τι όνομα, τι οιωνό, θα είχε ο μικρός σύντροφος. Η Αυτονόη, που φέρνει έμπνευση, συνιστούσε να περιμένω.

(συνεχίζεται)

6.12.10

Υπαίθριο στου Ψυρρή και Ανθρώπινα Δικαιώματα

*φωτό "Υπαίθριο στου Ψυρρή":
του εικαστικού και φίλου Κωστή Τριανταφύλλου,
που συμμετείχε σε έκθεση στο t.a.f

Υπαίθριο 1995:
η αλάνα, το ανοιχτό αυτοσχέδιο γήπεδο, το παιχνίδι, ένας θερινός κινηματογράφος.
Υπαίθριο 2010: το σπίτι των αστέγων, τα πεταμένα άδεια μπουκάλια, το γκραφίτι ή απλώς τα σκέτα συνθήματα σε τοίχο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ωραίες εικόνες δεν υπάρχουν πια. Ότι οι όμορφες αναμνήσεις όμορφα καταστρέφονται. Όμως, δεκαπέντε χρόνια μετά, βέβαιο είναι ότι παρατηρούμε ένα χαοτικό δημόσιο -υπαίθριο- χώρο, χωρίς άξονα. Παρατηρούμε ένα κράμα εμπορικής δραστηριότητας και του διακυβεύματός της, εφόσον σήμερα η εργασία αποτελεί διακύβευμα. Εφόσον αντ’ αυτής, μέσα απ’ τη δημόσια διακυβέρνηση, αναπτύσσεται όλο και περισσότερο ένας κυνικός πυρήνας δράσεων αυτοαναφοράς. Για παράδειγμα, οι «Διάλογοι των Αθηνών» έληξαν μέσα σε μια ωραία ατμόσφαιρα, και πράγματι αποκόμισα πολλά απ’ τις ομιλίες, στην Ασκληπιού όμως τα σκουπίδια εξακολουθούσαν να επηρεάζουν «διαλεκτικά» την οδική συμπεριφορά των πεζών, σε σχέση με τα αυτοκίνητα, καθώς οι πεζοί βαδίζαμε κατά μήκος της ασφάλτου…

Σε μια σύγχρονη πόλη, όπως είναι η Αθήνα, είναι κατανοητό να μην υπάρχουν αδιαφοροποίητες, ενιαίες εικόνες. Δεν είναι κατανοητό, όμως, να υπάρχουν τόσο σχιζοειδείς εντυπώσεις. Και τούτο συμβαίνει διότι, από τη μία πλευρά προβάλλεται η αναβάθμιση ενός συσπειρωμένου κέντρου, με την οποία θα τρόμαζες, αν ήξερες ότι εν τέλει υπονοεί την απεριόριστη και υπέρμετρη εκδίπλωση του κέρδους, και από την άλλη πλευρά διαβάλλεται αυτή η ενότητα του κέντρου, όσο αυξάνονται οι διασπορές των ατόμων δίχως στέγη. Ποτέ άλλοτε, λοιπόν, αυτό το τίμημα της αναβάθμισης δεν ήταν τόσο βαρύ. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσα πολυώροφα εμπορικά κέντρα και παράλληλα, τόσους αστέγους να κοιμούνται σε υπαίθρια πάρκα, ή στη Σταδίου μπροστά στην Kaufman, και στην Κοραή έξω από τις τράπεζες. Ο δημόσιος δρόμος του αστικού αθηναϊκού κέντρου εκπλήσσει με την αντιφατικότητά του. Δεν είναι δεδομένος ούτε ανοιχτός. Ενοχλεί, δεν ανακουφίζει. Καθώς το υπαίθριο «αγαθό» αξιοποιείται ως μια γκροτέσκο ακατάλληλη κατοικία από αστέγους, που δεν έχουν έκθετα αξίας παρά μόνο τον εαυτό τους, απορίας άξιο είναι πώς εννοείται αυτή η επικείμενη Hμέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις 10 Δεκεμβρίου. Όταν ο άλλος είναι έκθετος, έκπτωτος, με τι τσίπα πιάνει ο οδηγός του τζιπ το πεζοδρόμιο, στο κέντρο της Αθήνας;
Εύκολη είναι βέβαια μια συζήτηση, γύρω από κοινοτοπίες και διαπιστώσεις κοινής λογικής. Δύσκολο είναι να βρεθεί ένας άξονας. Τον πήρε ο Άτλας, ο πονηρός τιτάνας που κρατούσε το θόλο του Ουρανού; Ανέκαθεν, και μέσα από την ελληνική μυθολογία, μαθαίνουμε για την πονηρία. Πώς τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων ο Άτλας δεν έδωσε στον Ηρακλή παρόλο που ο Ηρακλής του κράτησε το θόλο του Ουρανού και τον ξεκούρασε απ’ το βάρος. Ανέκαθεν ο δόλος υπήρχε.

Κι αν κάποτε οι Εσπερίδες είχαν πατέρα τον Έσπερο, το αστέρι της Αφροδίτης, και η νύχτα έκρυβε φρούτα χρυσά, σήμερα πιο συμβατή με την αθηναϊκή νύχτα των αστέγων είναι η Μάψαυρα, μια ‘οργισμένη θεά σαν τον ανεμοστρόβιλο’, μια Εσπερίδα σαν αρπακτική θεά θανάτου, σαν Άρπυια. Ας είχαν κι άλλα ονόματα, όπως Λιπάρα (η απαλή λάμψη), Χρυσόθεμις (η χρυσή τάξη), Αστερόπη (η αστραπή) και Υγιεία. Δεν πέρασε καιρός από τότε που μετανάστης σκότωσε μετανάστη για μια θέση στο υπαίθριο. Τραγικό; Όχι. Τραγικό είναι το χάσιμο στον πλούτο χωρίς όνομα, να μην έχεις ενδιάθετη στάση σύμφωνη με τις σπουδές σου.
«Μοιάζουμε με τους Κέλτες που είναι πιο πολύ μυστικοπαθείς και απρόβλεπτοι στις αντιδράσεις τους», ανέφερε ο Νάνος Βαλαωρίτης στη συνέντευξή του, στο Βήμα της Κυριακής, στο Γ. Μπασκόζο. Όντως. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Υπενθυμίζω από Τον Αστό του Βέρνερ Ζόμπαρτ (εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1998), ότι οι Κέλτες «εκείνοι οι Ιρλανδοί ακόμα και στις δίνες της αμερικανικής οικονομικής ζωής διατήρησαν κατά μεγάλο μέρος τη βολική τους νωχέλεια και ακόμα κι εκεί πέρα προτιμούν να αναζητούν τη σωτηρία στο σίγουρο λιμάνι μιας δημόσιας υπηρεσίας» (σ. 218).
Τυχαίο που θυμίζει Ελλάδα; Άλλο χρυσά μήλα και άλλο κορόμηλα. Άλλο μάτια και άλλο ιμάτια. Κεκαλυμμένες ευγένειες. Σε σύγκριση με αυτές, προτιμώ την άλλη πλευρά, ακόμη και αν ενέχει φαιδρότητα ή σκληρότητα. Προτιμότερα η αλήθεια και το ακατέργαστο από το ψεύτικο και το δημόσιο «στάδιο του καθρέφτη».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=371351&dt=05/12/2010

Eπιστροφή στη Σμύρνη (2): 9/12 στη στοά βιβλίου

İttihat Ve Terakki [Ένωση και Πρόοδος]
Πέμπτη 9/12/10, Στοά του βιβλίου




Οι εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ σάς προσκαλούν στην παρουσίαση
του βιβλίου του Ευάγγελου Μαυρουδή

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ (2)
İttihat Ve Terakki

Την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου και ώρα 20.00 στην αίθουσα Λόγου της Στοάς του Βιβλίου

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Εύα Αχλάδη, Ιστορικός
Κώστας Κουτσομύτης, σκηνοθέτης
Γιάννης Μπασκόζος, δημοσιογράφος & διευθυντής του περιοδικού Διαβάζω
Χρήστος Μπουλώτης, συγγραφέας



Στοά του Βιβλίου
Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου, Αρσάκειο Μέγαρο
τηλ: 210-3253989

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

2. Η θάλασσα και οι μέτοικοι του Σεπτεμβρίου.

Και ο φετινός Σεπτέμβριος ήταν μάταιος. Γιος απ’ τη μοίρα Κλωθώ, ένας μήνας για προετοιμασίες και φτεροκοπήματα χωρίς γνήσιες προβλέψεις για το τέλος. Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει νωρίτερα το Σεπτέμβριο. Όμως, τη νέα ορμή, που δίνει γιατρικό, έχουν τα κύματα. Αυτή προέρχεται από το ιώδιο. Για να συνεχίζουν οι άνθρωποι, επαφή να έχουν με τη θάλασσα, η θαλάσσια θεά Θέτιδα, σε μαύρο κεχριμπάρι μεταμορφώνεται. Ενώ πέπλος λευκός τυλίγει την αόρατη μορφή της, κατοικεί πλέον στα μάτια αυτών που αγαπούν τη θάλασσα. Πέπλος της είναι τα δάκρυα, που κυλούν στα πρόσωπά τους, όταν η Θέτιδα τινάζει τα μαλλιά της. Και Άνακτες, υπήκοοί της είναι μέσα απ’ τον τρόπο που κατευθύνονται οι ματιές τους. Όλοι έχουν ανάγκη και αγαπούν τη θάλασσα. Φιλόδοξοι, απόμακροι, ταξιδιώτες, γενναιόδωροι. Γίνονται Άνακτες, βασιλείς κυριαρχίας, στον αγώνα τους να κατακτήσουν κάτι. Κι έτσι όλοι οι μέτοικοι των πόλεων σέβονται τη θάλασσα και τη Θέτιδα, όπως σε άρμα πύρινο, κατά μήκος ενός πεζόδρομου τιμητικά θα την κινούσαν. Στην ουσία, αυτή είναι η φύση των ανθρώπων. Να αγαπούν τη θάλασσα. Αποζητούν τη δύναμη, το ιώδιο, το μαύρο κεχριμπάρι. Κοιτούν μέσα στα μάτια τους, μήπως αναγνωρίσουν το σκιερό πέρασμα του χρόνου. Και κλώθουν διαρκώς την ιστορία τους, περιμένοντας απονομή δικαιοσύνης, το ρόδο από τη Λάχεση, αλλά ποτέ δεν λαχταρούν την τρίτη και τη μάταιη, την Άτροπο, την αναπότρεπτη αλλά και πιο δυνατή. Όχι, οι μέτοικοι του Σεπτεμβρίου, προς τον επόμενο Οκτώβριο, άλλα έχουν στο μυαλό τους. Παιδεύονται σε παιχνίδια της στιγμής, εργάζονται, παλεύουν. Από πόλη σε πόλη αφήνουν ίχνη και ύστερα ψάχνουν να δουν πετάγματά τους. Γυρίζουν όμως οι δείκτες προς τα πίσω; Ο χρόνος γνωρίζει πώς να κρύβεται.

(συνεχίζεται)

5.12.10

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

1. Πριν όλα αρχίσουν. Η οπτική συνάφεια με το 7.

Ήταν η ώρα μόλις 7 το απόγευμα. Το επτά ήταν σαν ένα πουλί με ανοιχτές στον άνεμο τις δυο φτερούγες του και κυνηγούσε τον Υπερίωνα ήλιο. Στα δεξιά του, ο Ήλιος, το κεχριμπάρι του ουρανού, δεν έλαμψε για τελευταία φορά, όπως αναμενόταν. Οι φτερούγες δεν είχαν τι να κυνηγήσουν τότε και απ’ την τυφλή λαχτάρα τους, ευχήθηκαν στον Ουρανό να τις βοηθήσει. Και τότε, ο Ουρανός στο 7 πρόσθεσε μια τρίτη στιγμή, για να είναι το επτά τρίγονο, τρεις φορές γεννημένο, και να μη λυπάται για την απώλεια του ήλιου. Από τώρα και στο εξής, το 7 θα ήταν αιώνιο και θα συμβόλιζε όλο το χρόνο της ημέρας, τα πιο σημαντικά στάδια. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Όμως, αφότου το 7 συνδέθηκε με την αιωνιότητα, η τρίτη στιγμή ήταν η μάταιη. Είχε την πολυτέλεια να εμφανίζεται όποτε ήθελε, αλλά συγχρόνως υστερούσε έναντι των άλλων δύο, καθώς δεν ήταν απαραίτητη για να σχηματιστεί και να διαβαστεί το 7 από τους ανθρώπους. Οπότε, με την πράξη του, ο Ουρανός είχε μόλις σπείρει τη διχόνοια, στην τριάδα του 7, σε μια προσπάθεια να είναι δίκαιος. Ήταν προτιμότερο να αφήσει το 7 να κυνηγά, σαν πουλί, τον ήλιο, παρά να του φυγαδεύσει το χρόνο, βοηθώντας το να νιώσει αυτάρκες, χωρίς την ανάγκη να ονειρεύεται πως φτάνει τον ήλιο. Ο ήλιος και το αλλού ήταν απαραίτητα για το 7. Για να ζει με στόχο και να μην είναι μέσα στον κλειστό κόσμο του. Ο Ουρανός το ήξερε αυτό, όμως έπρεπε το 7 να αγαπήσει τον εαυτό του ξανά από μόνο του και από την αρχή, για να στραφεί και πάλι στον ήλιο. Ήταν απλώς θέμα χρόνου.

(συνεχίζεται)

BIJOUX DE KANT - Χρώματα στη νέα "Στέγη"

Σάββατο 11/12 & Κυριακή 12/12
BIJOUX DE KANT - Χρώματα

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ,
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
του Ιδρύματος Ωνάση
/ 20:00-20:45

Μια παράσταση βασισμένη
στη Θεωρία των Χρωμάτων του Γκαίτε
Μετάφραση: Παύλος Κλιματσάκης /
Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης /
Μουσική: Κώστας Δαλακούρας /
Βίντεο: Ευθύμης Θεοδόσης /
Δραματουργία: Κατερίνα Κωνσταντινάκου / Βοηθός Σκηνοθέτη: Περικλής Πραβήτας / Βοηθός Σκηνογράφου: Σάββας Αρτόπουλος / Βοηθός Ενδυματολόγου: Δηώ Λιάκουρα / Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Άρης Ασπρούλης / Ερμηνεύουν: Κατερίνα Μισιχρόνη, Δημήτρης Πασσάς, Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Η ομάδα Bijoux de Kant, στο πλαίσιο της συστηματικής ενασχόλησής της με το ρομαντισμό και ειδικά με τον Γκαίτε, διασκευάζει τη Θεωρία των Χρωμάτων φέρνοντας στη σκηνή έναν ιδιότυπο περιπλανώμενο θίασο. Μια εναλλακτική βιογραφία του Γερμανού ποιητή με την καθοριστική συμβολή της μουσικής και του βίντεο.

Περισσότερα για τα εγκαίνια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών
του Ιδρύματος Ωνάση:
(η είσοδος γίνεται με δελτία, Λ. Συγγρού 107-109, τηλ. 213 017 8000)

3.12.10

Ιστορίες των Αθηνών (1)

Ο μαύρος γάτος χτύπησε δυνατά. Το τηλέφωνο της γωνίας γουργούρισε, με μια φωνή να περιμένει. Λωρίδες αγωνίσματος, κοπή, έναρξη, και σχοινάκι ανάμεσα στα πόδια. Βλάσφημο κρασί, διαρκώς ρίχνεις κι άλλο, ακόμη περισσότερο. Και τρως ‘σηψανθούς’, ανθούς της σήψης, λέξεις από όνειρα, νοήματα από καταστάσεις. Με ένα χαλί απομακρύνεσαι, μέχρι εκείνους που πέθαναν αλλά δεν νέκρωσε η μνήμη, μέχρι εκείνους τους νεκρούς που πεθαίνουν ακόμη…και ήταν πρώτα το παράθυρο, ύστερα το φλιτζάνι, αμφότερα έφεραν το χειμώνα, αλλά διαβολικό το καλοκαίρι γλύκανε το αγέρι, φώναξε στο αυτί του χειμώνα, επέστρεψε η ηχώ της ζέστης μαζί με το κοντομάνικο, εκτός εποχής, στο λεωφορείο το πρωί, στο δρόμο το μεσημέρι, ενώ μαζεύεσαι, ενώ απλώνεσαι, βλέπω ταξί κίτρινα μαζί, όλα κατηφορίζουν, λίγη συνεννόηση, βλάπτει, δεν βλάπτει, φαντάζομαι, καροτσάκια κίτρινα κατηφορίζουν μαζί, από το πεζοδρόμιο αυτή τη φορά, ποιο πεζοδρόμιο, δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει πόρος, δεν υπάρχει φόρα, απότομα όμως και εντός εποχής, κάθε μητέρα σέρνει ένα κίτρινο καροτσάκι, αυτός είναι ο κώδικας, αυτός, ένα σύνδρομο φυγής από το πρόβλημα, το ίδιο το πρόβλημα της ιστορίας, το χρώμα, το κίτρινο, πολύ κίτρινο, ένταση, κι άλλο κίτρινο, να δοθεί επιτέλους προσοχή, αποχρώσεις και νέες εντυπώσεις στο δρόμο, αποτελεσματική ετοιμότητα, η λύση στο θέμα, το προ στο πρόθεμα, ο μαύρος γάτος ξανά χτυπά δυνατά, το τηλέφωνο γουργουρίζει, η φωνή στο βάθος κρέμεται προτού πετάξει, τσαμπί από πεταλούδες μαζί στο κενό, για να θυμάσαι ότι το σμήνος από πεταλούδες είναι το φαινόμενο, ενωμένες πετώντας, αντί μεμονωμένες κοιτώντας, μαύρο στο κίτρινο, κίτρινο στο μαύρο, ψάχνεις τα μουσεία των δικών σου τόπων, τις δικές σου πολυτέλειες, κάπου τριγύρω υπενθυμίζεται η κλήση, το γουργούρισμα του γάτου, το κελάηδημα της φωνής, ο ρόλος μετράει, το μέτρο μεταμορφώνει το αποτέλεσμα, οι ήχοι θέλουν το φλιτζάνι τους, φαντασία να ερμηνεύεις, εκεί που όλα φαίνονται, δεν είναι ίδια, οι χειμερινές ανάσες που κάπνιζαν στο κρύο μας λείπουν, και κιτρινόμαυρο κατηφορίζει ευτυχές το πνεύμα στα δρώμενα, όταν οι άλλοι σταματούν να είναι υλικοί, γίνονται ειδικοί, σημαίνουν, καρπώνονται μυστικά σου, χωρίς οι ίδιοι να ξέρουν, δεν χρειάζεται να ξέρουν, χρειάζεται να μάθουν, πώς να μάθεις αν δεν ξέρεις, μαθαίνεις πάντα, ποτέ δεν ξέρεις, το οξύμωρο του Άδη, ακολουθεί ο θάνατος στο κάθε βήμα, άτη, αυτοδιάθεση και φυγή, ένα αττικό εισιτήριο ζητείται, πιθανότερο να περισσεύει σε κάποιον που μόλις χτύπησε ένα για τον εαυτό του, αποτελεσματική ετοιμότητα, το φαινόμενο της πεταλούδας, ζωή στο άπειρο, ένα ταξίδι αγωνίσματος, κάθε εποχής, παγκόσμιο, τοπικό, συνεννόησης, τυπικής συνωμοσίας, ή κατανόησης, άτυπης ορκωμοσίας, μη χάνεσαι, μην απομακρύνεσαι, καροτσάκια κίτρινα, από το πεζοδρόμιο, μαζική πορεία, ημέρα μητρότητας και φαντασίας, στην Αθήνα, στην πόλη της Αθηνάς που φορούσε την Αρμονία και περιδέραιο της Αφροδίτης, καθώς η Αρμονία ήταν κόρη του Άρη και της Αφροδίτης, αδέρφια της ήταν ο Φόβος και ο Δείμος, ο Έρως και ο Αντέρως, έτσι λοιπόν με αυτά, όπως οι μύθοι ξεκουράζονται, νέοι γεννιούνται, για να απορείς, να έχεις νέους πόρους…ώστε ο Συλέας, ο ληστής που όλα τα έπαιρνε από όσους ξένους έβαζε στο αμπέλι, σαν σκλάβους να δουλεύουν, είχε αδέρφια δυο, τον Δίκαιο και την Ξενοδίκη, αυτήν που στους ξένους απένειμε δικαιοσύνη, αυτή η Ξενοδίκη έμελλε να γίνει γυναίκα του Ηρακλή αλλά και να πεθάνει από μαράζι, μετά το φευγιό του, από έλλειψη, έκλειψη, αποκάλυψη, αυτή που δεν ήταν πια, καθώς ο μύθος την κατέτρωγε σαν το σκαθάρι της Αιγύπτου, ώστε τελικά είναι ‘πάρσι’ και όχι φαρσί, όπως μάθαμε αργά από τον συμπαθή ξένο του τηλεοπτικού περιθωρίου, να ξενυχτάς μήπως σε πετύχει μια ιστορία καλή, μια ιστορία των Αθηνών να αξίζει, όπως ο Ηρακλής από σκλάβος, του Συλέα, κατέληξε μαινόμενος, του ροπάλου, το κλήμα εξαρτάται από το κλίμα, μάχη φωνηέντων, ρόπαλα γλώσσας, κίτρινο σε μαύρο, μαύρο σε κίτρινο, ανέκαθεν, το κίτρινο φώναξε όπως η φωνή κελάηδησε, παρελθόν, ο μαύρος γάτος χτύπησε, το τηλέφωνο γουργούρισε.

Η Μάρτα Χάρνεκερ στο Πάντειο στις 9/12, 19.00μμ

Δ Ι Α Λ Ε Ξ Η


Οι προκλήσεις της Αριστεράς τον 21ο αιώνα.
Η περίπτωση της Λατινικής Αμερικής


εισηγήτρια Μάρτα Χάρνεκερ
Κοινωνιολόγος, συγγραφέας, σύμβουλος της κυβέρνησης
της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010,

ώρα 7.00μ.μ.

Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Λ. Συγγρού 136)


(θα υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση)

Διοργάνωση:
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ
ΣΑΡΡΗ 14, 10553 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ.: (0030) 210 3217745
FAX: 210 3212531

1.12.10

Από την άκρη της θάλασσας στο Κολωνάκι, 8/12

«Ο καθηγητής Roderick Beaton
προσκεκλημένος της Γενναδείου Βιβλιοθήκης
»

Η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη διοργανώνει την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου διάλεξη ιστορικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος με θέμα “Exiles in Pisa, 1821: Mavrokordatos, the Shelleys, and the Greek Revolution” [Εξόριστοι στην Πίζα, 1821: ο Μαυροκορδάτος, οι Shelleys και η Ελληνική Επανάσταση].

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στο αμφιθέατρο Cotsen Hall της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα (Αναπήρων Πολέμου 9, Κολωνάκι), στις 19:00, με ομιλητή τον καθηγητή Roderick Beaton.

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

* O Roderick Beaton έχει την έδρα Κοραή των Νέων Ελληνικών και της Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο King’s College του Λονδίνου, θέση που κατέχει από το 1988. Έχει γράψει πολλά βιβλία που αφορούν στην ελληνική λογοτεχνία και τον ελληνικό πολιτισμό από τον 12ο αιώνα έως και τη σύγχρονη εποχή. Μεταξύ των έργων του αξίζει να σημειωθούν το Εισαγωγή στη Νεότερη Ελληνική Λογοτεχνία (εκδ. Νεφέλη 1996), η βραβευμένη βιογραφία Γιώργος Σεφέρης: Περιμένοντας τον Άγγελο (εκδ. Ωκεανίδα 2003), που έγινε best seller, καθώς και το μυθιστόρημα Ariadne’s Children ( εκδόσεις Καστανιώτη 1995).
Έχει μεταφράσει έργα των Εμπειρίκου, Σεφέρη, Σολωμού, καθώς και το μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα Αρχαία Σκουριά. Για την έκδοση και μετάφραση αποσπασμάτων από το έργο του Γιώργου Σεφέρη Μέρες (ο αγγλικός τίτλος είναι A Levant Journal by George Seferis, Εκδόσεις Ibis, Ιερουσαλήμ) τιμήθηκε με το Βραβείο Μετάφρασης του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού το 2008.
Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι τα Ο Καζαντζάκης μοντερνιστής και μεταμοντέρνος (Πανεπιστήμιο Κρήτης – Εκδόσεις Καστανιώτη) και The Making of Modern Greece: Romanticism, Nationalism and the Uses of the Past, 1797-1896 (σε συνεργασία με τον David Ricks). Και τα δύο αυτά έχουν κυκλοφορήσει το 2009.
Για το διάστημα Οκτωβρίου 2009 – Σεπτεμβρίου 2012 έχει πάρει την υποτροφία Leverhulme Major, προκειμένου να εργαστεί πάνω στην τρέχουσα μελέτη του, μια μονογραφία που φέρει τον προσωρινό τίτλο Byron’s War: The Greek Revolution and the English Romantic Imagination.

Στην ομιλία του θα μας παρουσιάσει τη σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ των Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, Percy και Mary Shelley στην Πίζα στις παραμονές της έναρξης της ελληνικής Επανάστασης του 1821 και το πως η σχέση αυτή αφύπνισε τον ποιητή Percy Shelley να συγγράψει το λυρικό δράμα του Ελλάς.

Η διάλεξη θα δοθεί στην αγγλική γλώσσα και θα διανεμηθεί περίληψη της στα ελληνικά.


*H Γεννάδειος Βιβλιοθήκη αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους πολιτιστικούς θησαυρούς της Ελλάδας. Οι περισσότεροι από τους 119.000 τόμους που υπάρχουν στις συλλογές της - μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται σπάνια βιβλία, χειρόγραφα, αρχεία και έργα τέχνης - φωτίζουν τον ελληνισμό, την Ελλάδα και τους γειτονικούς πολιτισμούς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Με σεβασμό στο όραμα του ίδιου του ιδρυτή της, Ιωάννη Γεννάδιου, και με τη σημαντική βοήθεια πολλών ανθρώπων στην Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Βιβλιοθήκη αποτελεί ένα παγκόσμιο κέντρο για τη μελέτη της ελληνικής ιστορίας, λογοτεχνίας και τέχνης, όχι μόνο της αρχαίας και βυζαντινής, αλλά και της σύγχρονης.

Για περισσότερες πληροφορίες:
Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
Μαρία Σμάλη, τηλ.: 210 – 72.10.536 (εσ. 101)


http://en.wikipedia.org/wiki/Percy_Bysshe_Shelley