29.1.10

Ο "Χορός Θανάτου" στο "Studio Μαυρομιχάλη":όλα!!!

Η ανάγκη που οδηγεί στην καλλιέργεια της γραπτής έκφρασης δεν εδράζεται παρά στη γοητεία που ασκούν, κατ’ εξακολούθηση, τα χρέη των άλλων σε μας. Και η γνώση, ότι αυτά τα χρέη προκλήθηκαν από τη συμμετοχή μας στο «παιχνίδι» με τους άλλους, παρόλο που εμείς δεν θέσαμε και ούτε επιλέξαμε τους κανόνες του, συνιστά το είδωλο του ιστορικού εαυτού στον καθρέφτη. Είμαστε αυτό που ήμαστε μετά. Είμαστε αυτό που ήμαστε τότε: οι άλλοι των άλλων. Το πριν και το μετά συμμορφώνονται σε ένα κοινό παζλ ζάλης προς και για την «pietà», ώσπου το πνεύμα να κατασιγάσει. Επιθυμώντας την αγάπη εκ νέου, αλλάζουμε ρυθμό, δηλαδή χρόνο. Πέφτουμε, όμως, σε μπλόκο, δηλαδή σε έναν άχρονο τόπο, πλασμένο από τον ξένο άλλο, στόχος του οποίου είναι να εμποδίσει τη συνέχεια, παγώνοντας το χρόνο.

Το κείμενο του Σουηδού Αύγουστου Στρίντμπεργκ (1849-1912), μέσα από τη μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη, δείχνει πόσο ο συγγραφέας είναι γνώστης του αντικειμένου του: των συζυγικών σχέσεων ή των σχέσεων άντρα-γυναίκας. Δεν σημαίνει ότι τα πράγματα πρέπει να αντιμετωπίζονται αρνητικά. Όμως, για να συλλάβουμε μια έννοια, πρέπει να την εκλάβουμε στη βάση της άρνησής της. Το στοιχείο της διαφοράς εν γένει, που αφορά στις σχέσεις των δύο φύλων, μέσα από τη γραφή του Στρίντμπεργκ, αναδύεται, από το βυθό στην επιφάνεια. Μπορεί και συνεπαίρνει το θεατή, οδηγώντας τον σε έναν απαραίτητο απόπλου από την καθημερινή επικοινωνία. Οι φράσεις μαγεύουν, στο βαθμό που η γλώσσα εκπορεύεται από την «αλήθεια», μαγεύοντας. Ώστε, δεν υπάρχουν «πεποιθήσεις». Αντίθετα η γλώσσα καλλιεργείται στο ιερό «ενώ» της: όσο «λειτουργεί».

Εκείνος είναι ο λοχαγός Έντγκαρ . Εκείνη είναι η Άλις, που ήταν ηθοποιός. Και ο Κουρτ, εκτός από ξάδερφός της, είναι και ο επισκέπτης, που μπαίνει ανάμεσά τους. Ο Έντγκαρ θέλει να βλέπει τον εαυτό του σε σχέση με την Άλις. Όμως, στην πράξη, διαρκώς την υποτιμά. Αντίθετα, η Άλις, έχοντας στερηθεί το δημιουργικό κομμάτι του εαυτού της, είναι απόμακρη χωρίς να αναζητά ίχνη οικειότητας στο πρόσωπο του Έντγκαρ. Ο Έντγκαρ δεν την εκφράζει πια. Του απευθύνει το λόγο για να τον κατηγορήσει. Στρέφει το βλέμμα αλλού για να τον ενοχοποιήσει, υπονοώντας ότι η ευθύνη γι’ αυτό που έγινε, του καταλογίζεται.

Από την άλλη πλευρά, ο Έντγκαρ είναι ο τύπος που βλέπει τα πράγματα από την ποσοτική πλευρά τους, για παράδειγμα όταν της τονίζει: «πήγαμε πέντε φορές στην Κοπεγχάγη». Και τότε η Άλις απογοητεύεται, μην ανασύροντας απόλαυση από τις τετριμμένες επαναλήψεις-«μεταλήψεις» του ίδιου τόπου. Νιώθει χρεωμένη ψυχικά και εγκλωβισμένη στο κοινότοπο, συμπεραίνοντας ότι, τελικά, δεν έχει αγαπήσει τον Έντγκαρ. Γίνεται σκληρή όταν του υπενθυμίζει: «Ό,τι πλήρωσες θα φας». Ο λόγος της Άλις είναι η ίδια η μνήμη. Δεν είναι αυθόρμητη έκφραση. Απεναντίας, γίνεται μια επίφαση πραγματικότητας. Πράγματι, ο λόγος είναι η τελευταία ευκαιρία της Άλις για να διαχειριστεί τις φάσεις της ζωής της, «σιδηροδέσμια των δεσμών που δεν μπορεί να σπάσει». Κατηγορεί τον Έντγκαρ, αλλά εμείς βλέπουμε πόσο, ενδόμυχα, κατηγορεί τον εαυτό της. Ώστε, είναι διάχυτη «η πνιγηρή αποφορά σ’ αυτό το σπίτι», ενώ «έρχεται καταιγίδα», και, «με το μεγαλείο της ποδιάς της», η Άλις καλείται από τον Έντγκαρ να παίξει στο πιάνο. Ο Κουρτ διαπιστώνει την κατάσταση, ως παρατηρητής επιτόπιας έρευνας και, στη συνέχεια, αποσύρεται ως ο ανώτερος κουστουμαρισμένος. Έχει, άλλωστε, εξαρχής θέσει τα όρια ανωτερότητάς του, σε σχέση με τον Έντγκαρ, διατυπώνοντάς του: «η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ είχα καρνέ επιταγών». Αδύναμος για τον Έντγκαρ, επιπόλαιος και διστακτικός για την Άλις, ο Κουρτ πιστώνει το χρέος και στους δύο, καθώς υπάρχει «μίσος τόσο πυκνό που αναπνέεις δύσκολα».

Το κείμενο του Α. Strindberg δεν θα ήταν τόσο ζωντανό και υποβλητικό χωρίς τη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Γιανναράκου. Το έργο «μίλησε» μέσα μας, θέτοντας ερωτήματα. Πριν λάβουμε τις θέσεις μας, ακούστηκε το εξής: «η παράσταση μόλις άρχισε». Ήδη, είχαμε χάσει το ελάχιστο της κίνησης του Έντγκαρ στο χώρο…

Χάρη στις επιλογές του φωτισμού, η παράσταση ανέδειξε και τη σημασία του τηλέγραφου στο έργο. Όπως το φως, το νέο του άλλου έρχεται από μακριά. Επίσης, η μυρωδιά του σβησμένου κεριού, σαν τη σάρκα του ζώου, που αργά πεθαίνει, χωρίς οράματα αλλά με τη βεβαιότητα της θνησιγένειας επάνω του, ήταν λειτουργική για την παράσταση, εξυπηρετώντας το κείμενο να βιωθεί και η αντίληψη του θεατή να άπτεται πολλών αισθήσεων. Μεταξύ άλλων, η παράσταση έθεσε και το ζήτημα των ορίων του θεατρικού αντικειμένου, σε συνδυασμό με την πράξη του ηθοποιού, ενώ, για παράδειγμα, «πίνει» ένα άδειο ποτήρι. Το ζήτημα ότι, το άδειο ποτήρι επί σκηνής ενέχει ρόλο χρησιμότητας διά της αχρηστίας του, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Τρόπον τινά, αυτό το αντικείμενο υπάρχει ως νεκρό με το να ανήκει στο μέλλον ή στο παρελθόν, και άρα στο θέατρο. Ότι είναι του θεάτρου, σημαίνει ότι δεν είναι η ζωή αλλά το κρύσταλλό της: το είδωλο. Ας μην παραλείψω ότι στο «Studio Μαυρομιχάλη», οι εξαιρετικοί ηθοποιοί στη σκηνή προτείνουν Το Χορό Θανάτου με το να είναι πιο άμεσοι στο θεατή, σε σχέση με το χώρο. Ώστε, η τοποθέτηση στο «μέσα-ανάμεσα» θεατών-ηθοποιών καταλήγει να είναι οριακή.

Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιανναράκος
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Πέρδικα
Μουσική: Κώστας Μαντζώρος
Χορογραφία: Στέλλα Κρούσκα
Φωτισμοί-φωτογραφίες: Αντώνης Συμεωνάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Μονδέλος
Παίζουν: Κωνσταντίνος Χατζούδης (ΛΟΧΑΓΟΣ ΈΝΤΓΚΑΡ) , Αγγελική Λεμονή (ΑΛΙΣ) , Σπύρος Ζουπάνος (ΚΟΥΡΤ)

«Studio Μαυρομιχάλη»
Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια
Τηλ. 2106453330
Απόγ: Κυρ. 6.30 μ.μ. Βραδ: Τετ.-Σάβ. 9 μ.μ.
€ 20, φοιτ.: € 12
Διάρκεια: 110'

Στο δρόμο που άνοιξε το Youtube : με το Βλ. Κανιάρη

http://www.youtube.com/watch?v=wR5GYKGkJo0

επεξεργασία βίντεο: Βαγγέλης Πυρπύλης
λήψη κάμερας: Θεόφιλος Κατσιπάνος

Μαζί μπορούμε και ζούμε ευχάριστα στα όριά μας!
Βαγγέλη και Θεόφιλε, merci beaucoup...

Why blogging interests? Top seasons for decisions


for animal testing or...1-10

To create some kind of approved familiarity in front you: the digital self is looking at you






To gain some space in the digital online world and reach the borders of the unknown: suddenly there is something yours out there even though it is an illusion to believe that this is really yours

To share and dare to give from your time to others

To experience serendipity not only by the facts’ synthesis but also next after your blog entry

To be active, ‘‘alive and kicking’’ with some clicks

To write and feel as a person and not as an employee; to write and feel in time and not in space; to write and feel the limitless and not the limited

To combine qualities; swim wise

To imagine; imagination lies on a contract of controlled and reconsidered images by the self

To expect and learn: knowledge is a process based on social criteria; the more the idea of the potential reader approaches you, the more you want to learn and you achieve to do so

To make others observe and be better in creativity; Greek is creative in form and fond

enjoy watching:
http://www.youtube.com/watch?v=NN2I1pWXjXI

28.1.10

Για μια γύρα στον κόσμο με ιστοσελίδες και σχόλια

Πληκτρολογώ στα ελληνικά: ψοντάψτ. Σαν κάπου να σκοντάψαμε δε μοιάζει; Κι όμως, είναι η μετάφραση του “contact”: με τακτ στην επικοινωνία. Μήπως όμως, θέλετε μια πρόταση για ταξίδι compact; Μια διαφυγή από τα τετραγωνικά του γραφείου; Απαντήστε, συμπληρώστε, κερδίστε. http://www.millermiami.gr/main.html
Αρκεί που θα περιμένετε κάτι. Περιμένετε και άλλα; Μαζί με τα πολλά και ένα περισσότερο. Αμέ, φυσικά και πάει η μαϊμού στο Μαϊάμι. Είναι κοσμοπόλιταν.
Αναρωτιέμαι: τι κοινό μπορεί να έχουν 5 μπάτσοι και 5 μέλη νεανικής κομματικής παράταξης. Οι μεν μπάτσοι πηγαίνουν 5 για να αρπάξουν έναν, οι δε νέοι πηγαίνουν 5 για να κολλήσουν μιαν αφίσα… Έτσι που βλέπω τα πράγματα, μια γύρα στον κόσμο δεν είναι κακή. Και αν νους και σώμα συνηθίσουν στα ταξίδια, μετά επιδιώκουν να μην τα διακόψουν ποτέ.

Επ’ ευκαιρία, 3200€ ανά επεισόδιο μπαίνουν στο ταμείο της Μάγιας Τσόκλη, όπως διάβασα στο Βήμα της Κυριακής, της 24ης Ιανουαρίου. Και δεν τα θεωρεί πολλά χρήματα, ύστερα από τόσα «χρόνια σκληρής δουλειάς», γνωστοποιώντας την επιθυμία της να συνεχίσει να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, καθώς «είναι χρήσιμο για μια βουλή να συμμετέχει σε αυτήν και ένας άνθρωπος που έχει επισκεφτεί και έχει ζήσει σε όλο τον κόσμο». Συμφωνώ, αλλά εμπράκτως, πώς θα φανεί η διαφορά; Μήπως να εξεταστεί το ενδεχόμενο στα λύκεια της χώρας να προστεθεί μάθημα ωρών, που θα αφιερώνονται στην παγκόσμια κουλτούρα του εθελοντισμού και τη δυνατότητα προσφοράς έργου σε εκπαιδευτικά και μορφωτικά ιδρύματα; Μήπως να υπάρχουν reports με τις ιδιαιτερότητες-πετυχημένα σχέδια άλλων χωρών, σε θέματα πολιτισμού, πολιτιστικής διπλωματίας, αλλά και εκπαίδευσης, ώστε να δούμε τους τρόπους με τους οποίους κάποια από αυτά μπορούν να μας αφορούν;

Πράγματι, τα ταξίδια είναι χρήσιμα: εμπνέουν και «διαμορφώνουν τη νεολαία» (Ο τρελός Πιερό, Ζ.Λ. Γκοντάρ). Μένει να δούμε πώς το παραδεκτό γίνεται αποδεκτό για να φτάσουμε στο δημιουργικό.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=4&artId=288828&dt=24/01/2010
http://www.koreatimes.co.kr/www/news/tech/2010/01/200_23395.html

Paul Celan Fellowships for translators:
Paul Celan Visiting Fellows are invited to spend 3 to 6 months at the IWM between July 2010 and June 2011 to pursue their translation projects while working in residence at the Institute. Fellows receive a monthly stipend in the amount of € 2,250 to cover all expenses related to the stay in Vienna (travel, accommodation, health insurance and incidentals).
The IWM provides a personal office with e-mail and internet access, in-house research facilities and other relevant sources in Vienna. Paul Celan Visiting Fellows participate in the scholarly community and activities of the IWM.
Deadline 5th of March 2010
http://www.iwm.at/index.php?option=com_content&task=view&id=81&Itemid=154
*photo: Novgorod, Russia

Η Τζένη Μαρκέτου με το κοινό: 29/1 στο ΕΜΣΤ, 19.00




ΤΖΕΝΗ ΜΑΡΚΕΤΟΥ

Οι καλλιτέχνες συναντούν το κοινό



29/1/2010 και Ώρα: 19:00

Χώρος Νέων Μέσων
Είσοδος Ελεύθερη

Στο πλαίσιο της σειράς Οι καλλιτέχνες συναντούν το κοινό, η Τζένη Μαρκέτου θα μιλήσει για την δουλειά της, με αφορμή την παρουσίαση του έργου Red Eyed Skywalkers στο Project Room του ΕΜΣΤ.

Η Τζένη Μαρκέτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954 και ζει στη Νέα Υόρκη. Στο έργο της χρησιμοποιεί τις βιντεοεγκαταστάσεις, το διαδίκτυο, την περφόρμανς, τη φωτογραφία και τον δημόσιο διάλογο για να διερευνήσει την πολιτισμική και κοινωνική σχέση ανάμεσα στην τέχνη και τη τεχνολογία. Η Μαρκέτου έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις ανά τον κόσμο. Σπούδασε φωτογραφία και time-based art και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Πρατ της Νέας Υόρκης.

Το έργο Red Εyed Sky Walkers είναι μια εγκατάσταση που παρουσιάζεται στο περιστύλιο του κτιρίου του Ωδείου Αθηνών και στην Αίθουσα Νέων Έργων του μουσείου, και προσκαλεί τον θεατή να μπει σε διάλογο με το έργο. Ο επισκέπτης θα συναντήσει 99 κόκκινα μετεωρολογικά μπαλόνια στην είσοδο του μουσείου, στα εννέα από τα οποία είναι τοποθετημένες μικρές ασύρματες βίντεο κάμερες. Οι κάμερες καταγράφουν την κίνηση των περαστικών και τις δραστηριότητες των ανθρώπων που συχνάζουν στο χώρο. Το οπτικό υλικό που προκύπτει, προβάλλεται σε πραγματικό χρόνο στο Project Room.
Στο έργο αυτό ο θεατής είναι αντικείμενο παρακολούθησης αλλά συγχρόνως και παρατηρητής, αφού μπαίνοντας στο μουσείο συνειδητοποιεί ότι γίνεται ο ίδιος κοινωνός της πληροφορίας. Η καλλιτέχνις συνδυάζει τις εναέριες εικόνες που έχουν καταγραφεί, με έτοιμο υλικό που παραλαμβάνει από τη δεξαμενή του you tube και άλλων πηγών του διαδικτύου.
Η επαναχρησιμοποίηση και η μίξη του υλικού, δημιουργεί ένα έργο μη γραμμικό, με πολλαπλές αναγνώσεις, που έχει ως στόχο όχι μια απλή καταγραφή αλλά τη δημιουργία μιας οπτικής αφήγησης η οποία εκτείνεται πέραν της πραγματικότητας της εικόνας.
Η Μαρκέτου δημιουργεί ένα έργο που πραγματεύεται θέματα επίκαιρα με μια διάθεση χιουμοριστική, δημιουργική αλλά και κριτική, επιχειρώντας να αντιστρέψει την πρακτική της παρακολούθησης και της κατασκοπίας και ενθαρρύνοντας τους θεατές να συμμετέχουν στο παιχνίδι ανάμεσα στην παρακολούθηση και την περφόρμανς.

Επικοινωνία:
ΕΜΣΤ (* ίσως και να υπονοεί: "Έλα Μέσα Στο Ταψί", συμμερίσου το στόχο,
το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης να γίνει πραγματικότητα για την Ελλάδα)
Κτίριο Ωδείου Αθηνών
Βασ. Γεωργίου Β 17 -19 & Ρηγίλλης (είσοδος επί της οδού Ρηγίλλης)
Τηλέφωνα: 210 92.42.111 – 3 Fax: 210 92.45.200
protocol@emst.gr
www.emst.gr
http://fixit-emst.blogspot.com

27.1.10

Διάπλαση παίδων με συνισταμένες και ένα βιβλίο

Συνήθως το ελάττωμα του φίλου, μας ενοχλεί όταν το διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι το διαθέτουμε εμείς. Γι’ αυτό και το εντοπίζουμε, χωρίς πάντα να βιώνουμε νοερά αυτή τη διαδικασία. Αντίθετα, γινόμαστε γενναιόδωροι προφορικά. Χαρακτηρίζουμε το φίλο μας με διάφορα κοσμητικά του τύπου «που είσαι έτσι, έχεις αυτό και εκείνο».
Η σχέση μας με τους άλλους ξεκινά από την παιδική ηλικία, όταν ακόμη δεν ήμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε τα «πώς» και τα «γιατί» των πράξεών μας. Είναι αντιληπτό ότι αυτή η σχέση διαμορφώνεται, πρώτα, μέσα στην οικογενειακή κατάσταση.

Ένα παράδειγμα τέτοιου ‘‘μάρκετινγκ’’ είναι: δύο μικρά αδέλφια κάθονται για μεσημεριανό και πρέπει να μοιραστούν μια αγγουροντομάτα. Και στα δυο παιδιά αρέσουν τα δροσερά αγγούρια, τα οποία είναι κομμένα σε μικρά κομμάτια. Το αγοράκι, όμως, είναι υπερκινητικό και, άρα πιο άτακτο από το κοριτσάκι. Για αρχή, της ρίχνει μια κλωτσιά. Δεν συμβαίνει κάτι, το κοριτσάκι, καλοπροαίρετο, πιστεύει ότι έγινε κατά τύχη. Ο μικρός συνεχίζει τον αγώνα, ρίχνοντας δυο ακόμη κλωτσιές στο κοριτσάκι. Με τα πολλά, αυτό εκνευρίζεται και κοιτάζει κάτω απ’ το τραπέζι να δει τι τρέχει. Ρίχνει μια παρατεταμένη ματιά στα πόδια της, ανησυχώντας μήπως οι κλωτσιές γίνουν μελανιές, θίγοντας τη σωματική εικόνα. Και ετοιμάζεται να περάσει στην αντεπίθεση. Αλλά μέχρι να ξανακοιτάξει ευθεία το αγοράκι και με άγριο ύφος, τζίφος! Αυτός έχει προλάβει και έχει φάει τα περισσότερα αγγούρια. Και αυτά τα αγγούρια δε γυρίζουν πίσω. Συμπέρασμα: μην κοιτάς ποτέ εκεί που δεν υπάρχει φαγητό.

Στο παιδικό μάρκετινγκ, ένας άλλος παράγοντας είναι ο χρόνος. Άλλο, αδελφικό, παράδειγμα: στο κοριτσάκι αρέσουν τα μακαρόνια και τα τρώει γρήγορα. Και στο αγοράκι αρέσουν, αλλά δεν του αρέσει που το κοριτσάκι θα «τερματίσει» πρώτο και θα δει τηλεοπτικό πρόγραμμα της προτίμησής της, επειδή μετά, τρώγοντας το φρούτο του, θα είναι αναγκασμένος να το παρακολουθεί μαζί της. Οπότε, ευρηματικό το αγοράκι, σκέφτεται τι ελέγχει την τηλεόραση. Απάντηση; Το TV control. Ιδού: για το σχέδιο δράσης αυτό το στοιχείο πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Αποφασίζει, επομένως, να κρύψει το TV control, με αποτέλεσμα το κοριτσάκι, χαρούμενο στο τέλος του φαγητού της, πρέπει να περιμένει μέχρι ο μικρός ‘‘ευρηματίας’’ να ολοκληρώσει το γεύμα του, ώστε να δουν μαζί το πρόγραμμα που αυτός θα επιλέξει. Αν το κοριτσάκι είναι πεισματάρικο, ενδέχεται να τα χάσει όλα, να μη χαρεί ούτε την καλή θέση «της γωνίας» του καναπέ, ψάχνοντας εδώ κι εκεί για το TV control, που το αγοράκι δεν έχει κρύψει παρά μέσα στο παντελόνι της πιτζάμας του: μάταιος κόπος, με λίγα λόγια, ήταν το ψάξιμο.
Συμπέρασμα: σημασία έχει ποιος έχει τα κουμπιά με το μέρος του και όχι σε κοινή θέα.

Όλα αυτά, όταν μεγαλώνουμε, είναι αστεία περιστατικά, οι αφηγήσεις των οποίων φέρνουν γέλιο στα μάτια. Όμως, υπάρχουν και άλλα, περιστατικά-τραύματα, για τα οποία είναι ωφέλιμο να ακούμε ομιλίες επιστημόνων, πρόθυμων να δίνουν από το χρόνο τους. Ώστε, τότε, κατανοούμε το ρόλο και τη θέση μας σε καταστάσεις: του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Μια εκδήλωση με θέμα ‘‘ψυχολογία και κοινωνία’’ από τις εκδόσεις Πεδίο, αφορά στην παρουσίαση του βιβλίου Εισαγωγή στην Ψυχοτραυματολογία και στην Τραυματοθεραπεία, της συγγραφέως Δόμνας Βεντουράτου, και πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο Ιανός, Σταδίου 24, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου, στις 20.30.

Albert έλα ξανά! Κάνε την Ελλάδα θεώρημα.

Όταν ρώτησαν τη Μαρία Δαμανάκη πώς θα τα καταφέρει ως Επίτροπος Αλιείας, απάντησε “With a little help from my friends”…Με αυτήν την ‘‘ιστορική’’ φράση, η Μαρία Δαμανάκη-Beatles, πρέπει να είναι το πρότυπο μίμησης για όλους, κάθε φορά που ένας στόχος δύσκολος και μακροπρόθεσμος βρίσκεται μπροστά μας.

«Ένας στόχος βρίσκεται μπροστά μας». Μελετώντας αυτήν την πρόταση, εκτός του ότι βλέπουμε το στόχο να αφορά στο χρόνο, παρατηρούμε ότι συνδέουμε το χρόνο με το χώρο. Ώστε ο χρόνος, μέσα από χωρικές μεταφορές («μπροστά μας»), βιώνεται από εμάς ως μέλλον.

Στόχος, όμως, σε αυτό το κείμενο είναι, σχετικά άσχετες ειδήσεις να κουμπώσουν μεταξύ τους. Αγαπητέ Μιχάλη Π., ελπίζω να μην ταξινομήσετε και αυτό το κείμενο στα συγκρίσιμα με εκείνα της Βακαλό, όπως μου είπατε το περασμένο Σάββατο. Αν είναι να στοιχηματίζετε τι εννοώ, το όνομά μου να συμπεριληφθεί και σε παιχνίδι με τίτλο ‘‘στοιχηματίζοντας στην Ελλάδα’’. Δεν θα ήταν και άσχημα, τώρα που το σκέφτομαι. Το ‘χω: «Μια τραγωδία σε ερωτήσεις για όλη την οικογένεια»… π.χ. Σε ποιο χορικό της Αντιγόνης υπάρχει αυτό το υπέροχο ‘‘Μα ο Δίας απεχθάνεται τα λόγια τα παχιά του κομπασμού και αστροπελέκι ρίχνει σύρριζα’’, ετσετερά, ετσετερά..; Αφήστε που το παιχνίδι μου, πιστεύω, θα άρεσε και στην κυρία Μαρία Τζάνη. Μη νομίζετε, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν αρχαία Ελλάδα (και 11888, οκ.). Το πρωί ξυπνώντας, μια οπαδός πιστά προσεύχεται: «Σχώρα με, Δία, για το προπατορικό, το αμάρτημα γονέων που δε με ‘βγαλαν Διοτίμα..Εγώ γίνομαι Διοτίμα μέρα με τη μέρα. Για σένα, Δία». Επ’ ευκαιρία, στο http://www.mariatzani.gr/interviews/tv.html, διαπιστώνουμε να υπάρχει μια σύμπνοια περιεχομένου. Όλες οι ενότητες, με ένα κλικ φαίνονται ίδιες. Είναι υπό κατασκευή , αλλιώς, τιμούν το μέλλον. Ή μπορεί να περιμένουν και το Δία, ποιος μπορεί να πει; Ο Αλέξης ή ο Γιώργος;

Όνομα ονομάτων. Τη θαυμάσαμε να μεγαλουργεί πρώτα στο Ράδιο Αρβύλα (εκείνοι, συνεπείς στο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, πρόβαλαν και καίρια αποσπάσματα ρόλων της) και μετά, χτες, στο Λαζόπουλο. Είναι μια κυρία μπλε και αγέρωχης κορμοστασιάς. Συνέθεσε διάφορα προσφιλή ονόματα, -το Γιώργο και τον Αλέξη- αναδεικνύοντάς τα σε ποίημα, ως μια μορφή ποιητικού ρεαλισμού. Κρίμα! Από αυτό το ανάλαφρο άσμα απουσίαζε ο Αλέκος. Πολύ στεναχωρήθηκα και ζούμε σε περίοδο εκπτώσεων. Να μη σκεφτεί τον Αλέκο, τι παράλειψη! Ας κάνω ένα ποίημα, κι εγώ τώρα: Μιχάλη Μ, Χρήστο, Κώστα! Οποία ποιητική πανδαισία, τρία παιδιά βολιώτικα θαρρώ! Κρατούν του τσίπουρου τα γκέμια, ροδοκόκκινα και λένε «Να Αντιγόνη, πάρε ένα μήλο»… αλλά μήλο που τους κούναγε, το μήλο ήταν η απόδειξη που πέταξαν, και δεν έβαλαν στην εφορεία.
Κι όμως, ποιητική σύνθεση βάσει ονομάτων έχω διαπράξει στο μακρινό παρελθόν, όταν ήμουν 19 τριγύρω («τριγύρω», άλλη μία χωρική μεταφορά ). Ξενυχτισμένοι τότε ψάχναμε ένα μπαρ στο Ζάππειο-δεν το είχαμε βρει, δε θέλω να υπάρχουν αφηγηματικά κενά- αλλά όπως περάσαμε από εκεί, κάποιοι έστηναν κάτι δοκάρια. Υποθέσαμε ότι ήταν για πασαρέλα. Έλα, όμως, που η περιέργεια για ποιον ήταν, με έκανε να προχωρήσω λίγο ακόμα και να ρωτήσω. Γυρίζοντας, είπα: «α, τίποτα, ενός κρητικού είναι. Νίκος Κετάκης». Αυτό έχει μείνει, γελάμε ακόμη για τότε. Τέλος-πάντων, ευτυχώς το χιούμορ σώζει. Είναι και δωρεάν: σημαίνει ότι συμφέρει. Και επειδή το τριώδιο άνοιξε, 15 Φλεβάρη είναι η καθαρά Δευτέρα, κάτι μου λέει ότι θα «πασαρελάσουν» διάφοροι ενδεδυμένοι από τις οθόνες μας. Αν μας ακούει ο Άλμπερτ, ας κάνει κάτι. Αν μας βλέπει, ξέρει ότι πράγματι η θεωρία του έπιασε τόπο. Άλμπερτ, εσύ που ξέρεις, πες τους ότι η ζωή στην Ελλάδα εμπνέει. Ever!

26.1.10

Χορεύετε;Τετάρτη με tango argentinο στην ASCLAYE!

20.00-21.30, 10€ το μάθημα

Τι είναι ASCLAYE; Είναι ένας σύλλογος Λατινοαμερικανών και Ισπανών που ζουν στην Ελλάδα.

Τι το διαφορετικό έχουν οι συναντήσεις τις Τετάρτες;
Είναι μεσοβδόμαδα αλλά με λίγο μπρίο και ταμπεραμέντο, γίνονται ψηλοτάκουνες. Μεγαλώνουν, μεγαλώνουν γερά παιδιά!

Είναι άνετες και χαρούμενες. Το tango κάνει καλό, ζεσταίνει το σώμα και, εκ του ασφαλούς, οι φύλακες που έχουν γνώση, το έχουν ονομάσει «κάθετο σεξ». Σε τι αναλύεται η πράξη της Τανγκοθεραπείας για μεγάλα παιδιά; Μέχρι και εταιρία τανγκοθεραπείας υπάρχει, γι’ αυτό όχι γέλια, είναι σοβαρά αλλά και απλά τα πράγματα.

Ας μαθαίνουμε: κάτω οι ώμοι, ψηλά το κεφάλι, το ένα πόδι λυγισμένο για να δώσει ώθηση και το άλλο τεντωμένο για να φύγει ολοταχώς. Και γιατί; Ζήσε το όπως ο ζωγράφος. Είναι ένας κόσμος δύσκολος. Το είπε και ο Tonino. Λοιπόν; Η μύτη του ποδιού, αγγίζοντας το δάπεδο, συνομιλεί με το χώρο. Ξαφνικά όλα δείχνουν ρομαντικά. Επικίνδυνα = θεατρικά.

Μόνος ρομαντικός & μόνος ψάχνει; ‘‘Ψαχνορωτώντας’’ έλα στην ASCLAYE, Φαλήρου 47Α, 117 42 Κουκάκι, 210-92 32 204.
Πώς;
Πάρε τον/την «Αγκαλίτσα» και έλα με ένα εισιτήριο του μετρό. Στη στάση Συγγρού-Φιξ και βγαίνοντας στα goody’s, στα τρία βήματα, σε περιμένει ένα μικρό στενό. Ναι, η Φαλήρου. Μην περιμένεις βιογραφικό, να σου συστηθεί και με ταμπέλα. Όμως, θα το καταλάβεις. Αισθάνεσαι να κατηφορίζεις μια σκεπή. Σαν να μη γεννήθηκε στην Αθήνα αυτό το στενό. Τότε, προχωρώντας, βλέπεις μια φρεσκοβαμμένη πόρτα: στο δεύτερο όροφο, η ASCLAYE μπροστά σου! Ο Γιώργος και η Κατερίνα είναι κοντά σου: στα πρώτα σου βήματα και εις ανώτερα. Και καλό σου μάθημα!

http://www.youtube.com/watch?v=ghILypeGY70
http://www.tangotherapy.org/
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4537013&ct=2
http://www.metacafe.com/watch/1122542/18_tango_argentino_lesson/

Ε.Ε. Κάμμινκς: 4 παραμύθια και τα 4 ήταν υπέροχα!

Ε.Ε. Κάμμινγκς Παραμύθια, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2009: Επανέκδοση!

Όταν βιβλία, όπως αυτό, πέφτουν στα χέρια μου σαν σελιδοθετημένα αστέρια, δεν μπορώ παρά να θέσω τον εαυτό μου υπό καθεστώς πρισματικής επιτήρησης για να με βρω ανάμεσα στις αναγκαίες εικόνες και τους συμβολικούς διαλόγους. Παράλληλα, μου υπενθυμίζεται ότι ο χρόνος που γράφω, για να δικαιολογεί το κείμενο το ρόλο του, πρέπει να είναι συνώνυμος του χρόνου που θα διάβαζα. Ο Έντουαρντ Έστλιν Κάμμινγκς (Edward Estlin Cummings, 1894-1962) ήρθε τέλη Ιανουαρίου 2010, στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νεφέλη και σε επανέκδοση, για να δείξει το αυτονόητο: το ενήλικο παιδί χρειάζεται στοργή, λέξεις, υπόσταση. Τα Παραμύθια του Κάμμινγκς, ως εξαιρετικά δείγματα γραφής, για παιδιά και ενήλικες, είναι ενδεικτικά της σκέψης ότι η γραφή είναι υπόσταση. Και το νόημα της υπόστασης είναι πιο βαθύ από το νόημα της αντίστασης.

Ο γέρος που έλεγε γιατί
Ένα ξωτικό, που ζει στο αστέρι, ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των άλλων. Είναι μόνο του αλλά οι ανησυχίες του κόσμου είναι και δικές του.
«Μα τι στον αέρα συμβαίνει»;
«Φταίει ο άνθρωπος που λέει γιατί» και είναι στο μικρό σαν βότσαλο φεγγάρι
Στο βράχο, ο άνθρωπος αγναντεύει το τίποτα. Ρωτώντας «γιατί;» δείχνει σαν να μην ζει το σήμερα. Όμως, καθώς τελικά, ξαναρώτησε «γιατί;» και πήγε στη γη, δε μπορούσε να αρνηθεί αυτό που ήταν. Και η γη είναι ωραία.

Ο ελέφαντας κι η πεταλούδα
«Είμαι ο ελέφαντας που δεν κάνει τίποτε όλη μέρα»…
Ώσπου ήρθε η πεταλούδα για να ζήσουν «αγαπημένοι για πάντα».

Το σπίτι που έφαγε κουνουπόπιτα
Το χάραμα, το ηλιοβασίλεμα και το σούρουπο είναι οι τρεις φίλοι για ένα σπίτι.
Οι εικόνες του χρόνου είναι ασύλληπτοι ήχοι για το σπίτι, ώσπου
«μπορώ να έρθω να μείνω μέσα σου»; ένα πουλί ρώτησε το σπίτι.
Τα ρολόγια που χτυπούσαν, τους έσωσαν από τους ανθρώπους, και έτσι, το σπίτι και το πουλί έζησαν μαζί, τρώγοντας κουνούπια με ζάχαρη. Στις μικρές απολαύσεις, που μοιραζόμαστε, βρίσκεται η ευτυχία.

Το κοριτσάκι που το έλεγαν Εγώ
Το κοριτσάκι που το έλεγαν Εγώ περιηγήθηκε στην εξοχή, γνωρίζοντας ζώα και μιλώντας για λίγο μαζί τους, ώσπου γνώρισε ένα άλλο κοριτσάκι που το έλεγαν Εσύ, και της είπε ότι «το όνομά μου είναι Εσύ, επειδή Εγώ είμαι Εσύ».
Άψογο δώρο για τους φίλους!
Εκδόσεις Νεφέλη
www.nnet.gr
http://www.nnet.gr/downloads/dt-comma-cummings.pdf
www.comma.gr
Μετάφραση: Ροδούλα Παππά
Σχέδια: Πάολο Γκέτσι
Σειρά: Κόμμα
Διεύθυνση σειράς: εκδοτική ομάδα Κόμμα
ISBN: 978-960-211-940-2
Δεκέμβριος 2009

Σελ.: 64 • Τιμή: € 12,00 [με 37 έχρωμα σχέδια]

25.1.10

A όπως Ακρόαση: Το Εθνικό σε γυρεύει, wash & go

Χουβαρδάς ή Κακλέας;
ΘΕΑΤΡΟ. Ακρόαση. Νέους ηθοποιούς- γυναίκες και άνδρες έως 35 ετών- αναζητά το Εθνικό Θέατρο για τις παραστάσεις «Ορέστης» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Για πληροφορίες στο τηλέφωνο 210-5288.112 (από 12.00 έως 15.00).

Ιάκωβος Καμπανέλλης ο συγγραφέας: μαζί στις 20.30

Τον Ιάκωβο Καμπανέλλη (φωτογραφία) τιμούν στις 20.30
σε εκδήλωση που πραγματοποιείται στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μιμής Ντενίση
«Κεντρική Σκηνή» (Μαυρομματαίων 25, Πεδίον Άρεως, τηλ. 210-8660.890). Για τον συγγραφέα θα μιλήσουν οι Γιώργος Μιχαηλίδης, Διονύσης Τσακνής, Κώστας Τσιάνος, Βαγγέλης Χρόνης, ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει η Κική Δημουλά. Αποσπάσματα από θεατρικά έργα του Καμπανέλλη θα διαβάσουν η Μίνα Αδαμάκη και ο Μιχάλης Μητρούσης. Στην εκδήλωση θα παραστεί η Ολυμπία Δουκάκη.

Έχει περάσει καιρός από τότε που σε τηλεοπτική εκπομπή, τον χαρακτήρισαν live ''Πατριάρχη''. Ωστόσο, δεν έχει περάσει καιρός για τα μηνύματά του.
Ο άνθρωπος είναι συγγραφέας: αυτό από μόνο του αρκεί.

*φωτό:

«THAT FACE» της POLLY STENHAM στο "Αργώ"

Από 22 Ιανουαρίου 2010 έως το τέλος της σεζόν
Είναι μόλις 22 ετών και ήδη μια θεατρική σκηνή, γνωστή σε όλους, και εκτός των βρετανικών συνόρων, έχει αναδείξει τη δουλειά της. Είναι η Polly Stenham και το πρώτο έργο της με τίτλο «THAT FACE» φιλοξενήθηκε στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, το 2007. Φέτος, από τις 22 Ιανουαρίου μέχρι και το τέλος της σεζόν, το «THAT FACE» ανεβαίνει στο θέατρο ‘‘Αργώ’’, στο Μεταξουργείο. Ένταση, νεύρο, ρυθμός: τα είδαμε όλα.

Εν αρχή ην τίτλος. Αν το ‘‘πρόσωπο’’ αποδίδει την έκφραση, τότε ‘‘εκείνο το πρόσωπο’’ μας κατευθύνει όπισθεν: στις πρώτες σχέσεις. Η ενδεχόμενη επιστροφή στο χρόνο οδηγεί στο πρότυπο της οικογένειας. Το οικογενειακό πρότυπο, όμως, βάλλεται από την καταγωγή του και μόνο, αν αξιολογηθεί στη βάση της δυναμικής πλευράς του, ως ένας τόπος ανάπτυξης διαφορετικών χαρακτήρων, ούτως ώστε να απεκδυθεί τον ηθικοπλαστικό ρόλο του, ο οποίος δεν είναι μόνο κοινότοπος αλλά και αντίγραφο της καθημερινότητας. Αντίθετα, εμείς γνωρίζουμε ότι, ο θεατρικός χρόνος καταναλώνεται από το θεατή για να του προσφέρει την προνομιακή ευκαιρία της εποπτείας, και άρα της μεταφοράς σε ένα άλλο επίπεδο, των καθημερινών συμβάντων, όσα προξενούν ένταση και εγκιβωτίζουν την παράμετρο της διαφοράς σε μια πλέον άμετρη ζωή για το υποκείμενο. Ώστε και το ερώτημα, αν ο σκόρος έφαγε το υποκείμενο ή το υποκείμενο το σκόρο, είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Παρόλα αυτά, ο θεατής που υπόκειται, σιωπηλός σκλάβος, στις φωναχτές διαμάχες των προσώπων, δεν φεύγει αχόρταγος. Το ενδοκάρπιο των ανθρωπίνων σχέσεων, μολονότι σκληρό, είναι και εδώδιμο.

Το έργο «THAT FACE» ανήκει στο είδος του σύγχρονου δράματος, η δομή του οποίου καθορίζεται περισσότερο από τη διαμάχη των λόγων των προσώπων και λιγότερο από την εξέλιξη της πλοκής. Ώστε οι ήρωες δεν είναι καθαρόαιμοι, αλλά ο λόγος τους εξελίσσεται πλεγματικά για να αναδείξει την κατάσταση κινδύνου στην οποία βρίσκονται οι έγκλειστοι αντιμέτωποι: ο ένας εναντίον του άλλου, μεταθέτοντας τις διαφορές τους εις το διηνεκές. Αυτή η κατάσταση ως αποτέλεσμα ενός αγωνιστικού λόγου είναι νοσηρή, και, οπότε, δεν θα ήταν άστοχη η ερμηνεία πως ‘‘για όλα φταίει αυτή η οξύνοια της διάπλασης’’, εξαιτίας της οποίας το διακορευμένο υποκείμενο νοσεί. Η πορεία προς την ενηλικίωση είναι μια πράξη αμφισβήτησης, συμπτώματα-λεμονανθοί της οποίας έρχονται με το άρωμα της εφηβείας.

Το παιδί «Αλίκη» δεν ζει σε μια χώρα των θαυμάτων. Βιώνει τον εαυτό του ενώ αποπειράται να εντοπίσει τις λέξεις του σε ένα χώρο ενηλίκων για να «παίξει» μαζί τους. Μέσα από το έργο, η συνθήκη της οικογένειας ερμηνεύεται από την τρωτή πλευρά της: αρθρώνεται στα σκοτεινά σημεία για να μιλήσουν τρωκτικά και ένστικτα.

Συμβολικό, οπότε, είναι και το όνομα «Αλίκη» στο έργο. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Αλίκη έχει καταπιεί τα χάπια που της έδωσαν, ώστε να νοσεί και, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, να εμφανίζεται ως ένα ζωντανό-νεκρό πλάσμα, εκφράζοντας, ως μονάδα, την έννοια της δυστοπίας και της δυστροπίας.

Ανάμεσα στα μέλη της σύγχρονης αστικής οικογένειας, ο πατέρας είναι η σκιά και η μητέρα το κακό εν γένει, που προσελκύει και ξελογιάζει το γιο της. Οι ρόλοι δείχνουν ότι τα πρόσωπα είναι αδίστακτα στο βαθμό που μπορούν να δείξουν την καθοριστική τάξη του χάους και της αοριστίας. Είναι η πάλη του αρσενικού και του θηλυκού, που ενδιαφέρει τη συγγραφέα, η γραφή της οποίας θυμίζει, κατά τη γνώμη μου, και τον Martin Crimp. Το έργο, με μια essence από Fewer Emergencies, πετυχαίνει να γοητεύσει με την έκκεντρη ματιά του. Και δίνει την αφορμή να εξετάσουμε τις ναρκισσιστικές σχέσεις συναρτήσει των ιδεοψυχαναγκαστικών σχέσεων. Αξιολογώντας τον πατέρα καριέρας ως ένα νάρκισσο απόντα από την οικογένεια, ο οποίος διέπεται από φευγαλέα, -έντονα ωστόσο-, αισθήματα, μπορούμε να τον παρατηρήσουμε σε σχέση με την ιδεοψυχαναγκαστική μητέρα, που εξαρτάται και πνίγεται από τα βαθιά αισθήματά της, ώστε δεν είναι σε θέση να μείνει μόνη της.

Να σημειώσουμε ότι η Polly Stenham έχει τιμηθεί με τα βραβεία Evening Standard, TMA, Ένωσης Κριτικών Λονδίνου για το καλύτερο νέο έργο της περιόδου 2007-2008. Επίσης το έργο της ήταν υποψήφιο στα περσινά βραβεία Ολίβιε ως καλύτερο έργο της χρονιάς. Και φυσιογνωμικά, η Polly Stenham μοιάζει στη ‘‘Μία’’, που είδαμε στην παράσταση, τα μοντέρνα σκηνικά της οποίας σε συνδυασμό με τις εύστοχες μουσικές επιλογές αποδίδουν άρτια την ατμόσφαιρα του έργου. Σύγχρονο, φρέσκο, έξυπνο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Η μετάφραση του That face είναι της Υακίνθης Παπαδοπούλου
Σκηνοθεσία Nίκος Χαραλάμπους
Σκηνικά - Κοστούμια Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί Νίκος Καβουκίδης
η Δραματουργική Επεξεργασία του Θωμά Βούλγαρη
βοηθός σκηνοθέτη Μαρίνα Υψηλάντη
Ηθοποιοί:
Αιμιλία Υψηλάντη, Γιάννης Ζαβραδινός, Μιχάλης Καλαμπόκης, Βάσια Λακουμέντα,
Βάλια Παπακωνσταντίνου, Φιλομήλα Χριστοφόρου
.

Παραστάσεις: Τετ. 9μμ, Πέμ. 9μμ, Παρ. 9μμ, Σάβ. 6.30μμ και 9μμ, Κυρ. 8μμ
Εισιτήρια: 22 €, 20 € για Τετάρτη και Πέμπτη, 15 € φοιτητικό
Διάρκεια: 1 ώρα και 50’ χωρίς διάλειμμα

ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ
Ελευσινίων 15
στάση Μετρό Μεταξουργείο (έξοδος Δηλιγιάννη), 10437 ΑΘΗΝΑ
τηλ: 210-5201.684
Email: info@argotheater.gr
http://www.argotheater.gr

22.1.10

LEGO POWER

“Pick a Lego brick; then grow up”. This is his piece of advice.
Bitter Pan eats some grass for me. And the dream traps his voice to be bound up with mine.
“I am not a man of your fantasy; I exist” he goes on telling me.
I do not pick any brick. My hands are heavy and of ivory; still sullen, cool in the color of ice. Time flows without being a flower. I look at the garden. My eyes fly around.
Bitter Pan is still here; here or there, it does not really matter.
“Smell me the time, please”, his voice is a gift coming as obsession to my ears.
Inside me the rabbit is afraid of the clock and runs away from the garden.
On the contrary the hare feels in a good mood and goes for the devil, diving for pearls.
How to find pearls on earth? There are no pearls hidden in the grass, my mind whispers to me.
I still drink my espresso. The meaning of “see-saw” is in between.
Past and future now coincide like two sides of the sharp coin.
Once upon a crime names changed as well as any omen for pressure’s sake.
Once upon a crime, you experienced time as body; invisible in material.
Roles become intricate.
What intrinsic intellectuality really means is a wonder.
Idea and image are divorced.
Parallel to the vortex of reality your image in the nude is a mirror body.
It never stops incorporating images from space-time…
Is reality one cake for action to the marrow?
The wild child inside you is gifted of witty intentions and hungry.
You seek the substance of a true contact; of truth beyond borders.
To act, you have to keep the faith narrow.
Bitter Pan insists more on a myth revival; drinking whispers for breakfast juice.
At least, I stay in bed for a long time. Before, to imagine seemed strange.
I see myself sitting. I am not moving.
Of one gangway with nobody inside I cannot discern any doors.
In a trip by train I feel so empty with no voice.
I want to go everywhere.
Bitter Pan cuts his side-burns for me; no result.
His new symbolic profile does not work for my train of thoughts.
Of his thinking that life is short and simple I am fond. This is ‘‘vita’’.
I decide to call myself Vita Bond.
But the spring voice is not back from the old times.
One spot shows Lego toys around; suddenly I remember who
The girl asking for her book to accept being buried in the sand is

JAN SAUDEK powerful pictures for a ''break''








Actual exhibitions
Permanent exhibition in Jan Saudek Gallery
You can see Jan Saudek's photos in his permanent gallery in Celetná 9, Prague 1
The gallery is open for public daily from 10 a.m. to 8 p.m.
Admission: 130,- CZK, students/seniors 80,- CZK.

Don't miss the video:
http://www.youtube.com/watch?v=OewcX2UzMqo
(it's true that experiencing time is based on experiencing doubts about our decisions and choices)

20.1.10

Ειδήσεις και σχόλια : για σας, κ. Στουφή, και όχι μόνο

Αγαπητέ Ζαχαρία,
Χτες έλαβα την ποιητική συλλογή, που μου στείλατε και σας ευχαριστώ. Με αφορμή αυτό το περιστατικό, και επειδή μου άρεσε η χειρόγραφη αφιέρωση στο cd, μπαίνω στη διαδικασία να σας απαντήσω γραπτά. Εμπλουτίζω το κείμενο με σχόλια: δεν είναι παρά ένα κολάζ αυτών που διαβάζουμε ή βλέπουμε και, διαρκώς, συμβαίνουν.

Συμβαίνει, όπως ωραία το έθεσε ο Σταντάλ, «η ανορθογραφία να είναι η ορθογραφία του πάθους»… Οπότε, αν το δείτε από αυτήν την πλευρά, ίσως να σας περιμένουν ‘δημιουργικές’ εκπλήξεις. Πάντως, είναι Αντιγόνη με –ο- και όχι με –ω-…
Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά το λανθασμένο τονισμό, μέσα στο κλίμα ανάλογης έμπνευσης, ας προσθέσω ότι είναι η μετακόμιση της αστάθειας, από το βάδισμα στη γραφή. Επειδή σκουντουφλώ σε πράγματα- και ναι, έχω τύπου σκηνική παρουσία (μελανιές επίσης)- πρέπει, με τη σειρά μου, να επινοήσω μια φράση, δικαιολογώντας με σε μένα, αντιλαμβάνεστε!
Συγχωρείστε μου, λοιπόν, το «Στούφης». Σωστό είναι το «Στουφής», όπως είδα στο βιβλίο σας. Ισοπαλία παραλείψεων…1-1, σημειώσατε Χ.

Έστω ότι χ ή ψ είναι ο αναγνώστης ενός κειμένου: ας συμφωνήσουμε ότι είναι ο χιψίνους, για να καταλαβαινόμαστε. Ίσως, από ένα βιβλίο, ένας χιψίνους να υπογραμμίσει αυτό που τον ενδιαφέρει, σωστά; Όμως, το ζήτημα δεν είναι να υπογραμμίζεις τυφλά. Το ζήτημα είναι από αυτό που υπογραμμίζεις, να βγαίνει κάτι, που θα σε ακολουθεί. Η φράση να συνεχίζεται, να επινοείται κάτι καινούριο.
Σχετικά με τη σημασία του «επινοώ», θυμάμαι την καθηγήτριά μου, Μυρτώ Ρήγου. Στο βιβλίο της για τον αναγνώστη Άμλετ (εκδόσεις Πλέθρον), διαβάζουμε ότι «επινοώ» σημαίνει «θέτω το νοείν στο είναι ως εάν να συμπίπτουν». Οπότε, αυτό μας παραπέμπει στο να διερευνούμε τις σχέσεις των αντικειμένων. Και πολλά άλλα σημαίνει αλλά δεν είναι της παρούσης: αγοράστε το βιβλίο.
Παρεμπιπτόντως, όταν έδινα τη διπλωματική, είχα δει ένα απίστευτο όνειρο: την καθηγήτριά μου, ένα άγνωστο μεγάλο σπίτι και υποτίθεται τώρα, στο όνειρο, ότι υπήρχε και μια φίλη της: αυτή ήταν η «βεβαιολόγος»! Είναι να μην το έχεις, άμα βλέπεις τέτοια όνειρα, πώς να μη σου κατεβαίνουν ‘επιθεωρησιακές’ ιδέες για να μη βαριέσαι την ‘αντικειμενική’ πραγματικότητα;

Βεβαίως, εμείς στο Ελλάντα, κάνουμε όλα όσα περνούν από το χέρι μας για να το αλλάξουμε αυτό (τη βαρεμάρα) και εξηγούμαι: π.χ. Στη Νοταρά, νιώθεις πως υπάρχει στρωμένο γκρι χαλί μες στη μέση του δρόμου. Και επειδή δύο φορές έχω πέσει και ήταν σε πεζοδρόμιο, πηγαίνω με ασφάλεια από το δρόμο. Γι’ αυτό, αν ποτέ αφήσετε την Πετρούπολη, σας προτείνω: επιλέξτε Νοταρά, για να φτάσετε, από Αλεξάνδρας στην πλατεία Εξαρχείων, και όχι Ζαΐμη, επειδή αν πάρετε τη Ζαΐμη, κάθε τρεις και λίγο, σαν τον κλέφτη, θα γυρίζετε πλάτη για να περάσει πότε το α’ αυτοκίνητο και πότε το β’, και αφήστε που δε θα βαδίσετε ποτέ επάνω σε αυτό το γκριζωπό, κομψό, ενσώματο του δρόμου, χαλί. Πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε τι εννοώ και βλέπω με τα μάτια μου. Στη Νοταρά, πάλι, υπάρχουν και μικρότερα, σαμαράκια στην άσφαλτο, με σχέδια από το Μεσαίωνα: μπορείς να τα φανταστείς και ως φτυάρια. Δεν μας μάθαιναν παλιά «ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία»;… ε, ναι: «και κάποιοι τον έραψαν με χαριτωμενιά».

Τώρα από την άλλη ποιος θα πάει να κάνει δρόμους; Διαβάζω ότι ‘celebrisigner’ είναι κάποιος που κάνει ρούχα αλλά ουδεμία σχέση έχει με το να σχεδιάζει ρούχα. Οπότε, ίσως αν βρούμε-πάλι στην επινόηση φτάνουμε- τίτλο πιο ενδιαφέροντα για τα παλικάρια της ασφάλτου, τότε να βλέπουμε και καλύτερα αποτελέσματα…

Λοιπόν, τέθηκαν τα εξής: ορθογραφία του πάθους-άρα, προφορικότητα-, ανάγνωση, επινόηση και σχέσεις, όνειρα με εικόνες πραγματικότητας. Εμβαθύνοντας κάποιος σε αυτά, αν έχει και «το δώρο», όπως λέει και ο αγαπημένος Νάνος Βαλαωρίτης, πιστεύω ότι είναι σε θέση να γράψει ποίηση. Σχετικά με τα ποιήματά σας, δεν θα περιοριστώ σε ένα «μου άρεσε» ή «δε μου άρεσε». Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός πρόλαβε και το είπε τέλεια, στην τηλεοπτική εκπομπή του Γεωργουσόπουλου (βίντεο ήταν…): «το μου αρέσει είναι από τις πιο βαθιά επιφανειακές έννοιες». Έτσι είναι. Οπότε και το «δε μου αρέσει» είναι το ίδιο και ας έχει το αρνητικό πρόσημο. Θα απαντήσω, λοιπόν, ότι τα ποιήματά σας, ως σύνολο πάντα, δεν μου έδωσαν τη δυνατότητα της ευτυχίας να χρονοτριβήσω σε αυτά και να αλλάξω ρυθμό. Αυτό δε σημαίνει παρά αυτό που διατυπώνω.
Για μένα έχει σημασία η ίδια η δημιουργία: το ίδιο το αντικείμενο. Και γι’ αυτό, εμπνέομαι από κενά κατανόησης, διαβάζοντας π.χ. Λεβί Στρως απευθείας στα γαλλικά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα αργήσω περισσότερο και δεν θα είμαι ανεξάρτητη από το λεξικό, αλλά παράλληλα θα μου δοθεί η ευκαιρία να βρω το ρυθμό μου μέσα σε μια άλλη γλώσσα, να με ξαναβρώ όταν διάβαζα γαλλικά καθημερινά στο γυμνάσιο και στο λύκειο… δεν ξέρω αν σας περνώ αυτό που θέλω να μεταδώσω. Από μια ξένη γλώσσα, μπορείς να πλάσεις νέες εικόνες και να κάνεις «επιλογές».

Ένα παράδειγμα: στα γαλλικά υπάρχει η λέξη “endimanché”, που σημαίνει –και δείχνει- αυτόν που είναι πιο καλά ντυμένος. Αυτό δε μας γυρίζει πίσω, σε αφηγήσεις της γιαγιάς που συνήθιζε να είναι καλά ντυμένη τις Κυριακές στην παραλία; Άρα, για να καταλάβεις μια λέξη- και στο σύνολό της- την ξένη γλώσσα, επιστρέφεις στις «ρίζες»: εδώ, στο «dimanche», που σημαίνει «Κυριακή». Και, με αφορμή τη λέξη της άλλης γλώσσας, δανειζόμαστε εικόνες, οι οποίες, ωστόσο μας ήταν οικείες αλλά έχουν κάπου κρυφτεί… Το ποίημα δεν αφορά παρά στην αποκάλυψή τους.
Αυτά, γιατί πάλι με πήρε ο κατήφορος στο γράφε-γράφε.

Ευχαριστώ ξανά για τα βιβλία.

*Επειδή είστε και αγιογράφος: η φωτογραφία είναι από το Χρατσάνι, την καστρούπολη της Πράγας, και οι λέξεις σημαίνουν "η αλήθεια θα επικρατήσει".

Ημερίδα για τις ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες, 22/1

ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ

Επιστημονική ΗΜΕΡΙΔΑ
με θέμα:
«Ηλεκτρομαγνητικές Ακτινοβολίες και Άνθρωπος»

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010
9:00 έως 14:00

Χώρος διεξαγωγής: Ξενοδοχείο IMPERIAL
(Αχιλλέως & Μ.Αλεξάνδρου ,πλατεία Καραϊσκάκη, μετρό Μεταξουργείο)


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ : Φιλντίσης Παναγιώτης, Δαμούλος Δημήτρης, Αθανασάκης Αρτέμης

09:00 Προσέλευση κοινού
09:15 Χαιρετισμοί Εκπροσώπων Φορέων
09:45 Λολιούσης Κωνσταντίνος, Επ. Καθηγητής, Τμήμα Φυσικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Τίτλος ομιλίας: «Επιπτώσεις από τις Ηλεκτρομαγνητικές Ακτινοβολίες».

10:15 Λάμπρος Αθανάσιος, Φυσικός Ρ/Η, π. Στέλεχος ΟΤΕ
Τίτλος ομιλίας : « Η επίδραση των τηλεπικοινωνιών στην ανάπτυξη: χθες, σήμερα, αύριο».

10:45 Κορδιολής Νικόλαος, Νευροχειρουργός
Τίτλος ομιλίας: «Ακτινοβολίες και επιδράσεις στον άνθρωπο».

11.15 Σανταμούρης Ματθαίος, Καθηγητής, τμήμα Φυσικής Παν/μίου Αθηνών
Τίτλος ομιλίας: "Κλιματική αλλαγή και η επίδρασή της στον κτιριακό τομέα : ο ρόλος
της ηλιακής ακτινοβολίας".


11:45 Διάλειμμα-Καφές

12:00 Σάρδη Χαρά, Βιολόγος, Νευροφυσιολόγος
Τίτλος ομιλίας: «Κινητή τηλεφωνία και εγκέφαλος».

12:30 Αγγελόπουλος Άγγελος, Αν. Καθηγητής Παν/μιου Αθηνών, Πρόεδρος της Ε.Ε.Φ
Τίτλος Ομιλίας : «Οι ακτινοβολίες στην ζωή μας».

12:45 Τσιτομενέας Στέφανος , Αν. Καθηγητής, Τμήμα Τηλεπικοινωνιών ΤΕΙ Πειραιά,
Αντιπρόεδρος της Ε.Ε.Φ
Τίτλος Ομιλίας : «Ακτινοβολίες και Περιβάλλον».

13:00 Παρεμβάσεις – Ερωτήσεις

14:00 Λήξη ημερίδας

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
-Αποστολοπούλου Στυλιανή
-Καραγεωργιου Δημήτρης
-Κλειδέρη Βίβιαν
-Πιζάνιας Μάριος
-Τσεφαλάς Κωνσταντίνος
-Φιλντίσης Παναγιώτης

*Ένωση Ελλήνων Φυσικών
Γριβαίων 6, 106 80, Αθήνα
τηλ.: 210-3635701
fax: 210-3610690
e–mail: eef@otenet.gr
http://www.eef.gr/

19.1.10

Aegean deadline for Miles&Bonus till 1st of February


Aegean travelling shots

Emotions now; stay per terra while sleeping

A mind may fly with the eyes open to be twisty
A body needs the spring air to be healthy

Time flows without being a flower
Touch at least the minute-hands; travel

Lend your body in the open air; swim wise
Don’t see earthly life with no smell

Indoor-new-outdoor
Aegean motion pictures to see through
Miles and bonus
Be eventful
Be Aegean
In Venture-adventure
Somewhere in Europe with a friendly ticket
In the Aegean way: always welcome

http://en.1000miles.gr/index.aspx
* deadline extended until 1st of February
http://en.aegeanair.com/externalresource.aspx?Code=MLBSign
+30 801 300 3 400
AEGEAN AIRLINES

18.1.10

Δράση/Αντίδραση στην Qbox, Αρμοδίου 10,από 21/1

* σε ελληνικά και αγγλικά, όπως μου ήρθε το email, να μία πρόταση
για έκθεση...

Luba Lukova
Δράση / Αντίδραση

Εγκαίνια, με την παρουσία της καλλιτέχνιδας:
Πέμπτη, 21 Ιανουαρίου, 8 μ.μ.
Διάρκεια: 21 Ιανουαρίου - 6 Μαρτίου 2010



Σε επιμέλεια Δάφνης Τσαούση

Η γκαλερί Qbox ανοίγοντας τον προγραμματισμό του 2010, προσκαλεί την επιμελήτρια Δάφνη Τσαούση να πραγματοποιήσει μία έκθεση. Προτείνει τη νέα δουλειά της διεθνώς αναγνωρισμένης καλλιτέχνιδας, γεννημένη στη Βουλγαρία και εγκατεστημένη στη Νέα Υόρκη, Luba Lukova, η οποία έχει πλούσιο και πρωτοποριακό έργο στο χώρο των εικαστικών και της γραφιστικής. Στο έργο της, λιτό σε εικαστικά μέσα, χρησιμοποιεί μεταφορές και παράθεση συμβόλων με σκοπό να σχολιάσει τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης για τα πολιτισμικά ζητήματα. Με τη χρήση οικείων αλληγοριών και αντιπαραθέτοντας αμφίσημες εικόνες απέναντι σε στερεότυπα αποκαλύπτει το πυρήνα του ζητήματος δημιουργώντας κάθε φορά διαχρονικές εμβληματικές εικόνες.

Η τελευταία της δουλειά λειτουργεί ως έναυσμα διαλόγου πάνω στις αντιθέσεις που διαμορφώνουν τα οπτικά ρεύματα συνείδησης επιδιώκοντας να δυναμιτίσει τις ευρέως αποδεκτές απόψεις. Υιοθετώντας τη θέση πως τα πάντα γίνονται “κατ’έριν” όπου η αφανής αρμονία είναι καλύτερη της εμφανούς, η καλλιτέχνις, σε κάθε σχέδιο φορτίζει το μεταίχμιο της δυναμικής ισορροπίας με πολλαπλά νοήματα τα οποία ο θεατής καλείται να αποδώσει.
Όπως ένα έργο είναι δυνατό όταν η μορφή και το περιεχόμενό του ξεπερνούν διαρκώς το ένα το άλλο, έτσι δημιουργείται μεταξύ αυτών μια λεπτή διαχωριστική γραμμή όπου γεννώνται συνεχώς εκκρεμή ερωτήματα. Ως εκ τούτου δεν προκύπτει μία καταληκτική ιδέα αλλά ένας διαφοροποιημένος τρόπος αντίληψης, στόχος του οποίου είναι η εξάλειψη των απλοϊκών κρίσεων, καταφατικών ή αρνητικών. Άλλωστε κάθε πεπερασμένη οντότητα – όπως είναι και οι ιδέες – εμπεριέχουν το μικρόβιο της ίδιας τους της αναίρεσης.

Η Lukova μέσω της ευφυούς εικόνας και του καυστικού χιούμορ δεν ανοίγει μόνο διαύλους επικοινωνίας. Η πολλαπλότητα των απόψεων δεν αποζητά από τον θεατή να βρεί μια απάντηση αλλά προβλήματα. Άλλωστε, τα ερωτήματα μπορούν να επιλυθούν μόνο με την ανάπτυξη νέων προβλημάτων. Τελικά, ανάμεσα στις αντιλήψεις που μας προβληματίζουν και στις δράσεις που διστάζουμε, αναδύεται η ένταση. Η προσήλωσή μας στο σημείο αυτό είναι η πρόσκληση της καλλιτέχνιδας σε συνέργεια για την υπέρβαση των αντιληπτικών μας ορίων.

H Luba Lukova έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις στην UNESCO, Παρίσι, στην DDD Gallery, Οζάκα, Ιαπωνία, στην La Mama, Νέα Υόρκη, και στο The Art Institution στη Βοστώνη μεταξύ άλλων. Έχει βραβευτεί με το World’s Most Memorable Poster award και το Grand Prix Savignac στο πλαίσιο του International Poster Salon στο Παρίσι, με το Golden Pencil στο One Club της Νέας Υόρκης, με το Best of Show στον διεθνή διαγωνισμό του περιοδικού HOW και με το Honor Laureate στην Διεθνή Έκθεση αφίσας στο Fort Collins.

Έχει λάβει πολυάριθμες αναθέσεις από τους New York Times, Time, Adobe Systems, Sony Music, Canon, το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας, και τη War Resisters League. Οι υποβλητικές της θεατρικές αφίσες έχουν κοσμήσει πολλές σκηνικές παραγωγές στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Έργα της Lukova περιλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στην Ουάσινγκτον, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας και στο Centre de la Gravure et de l'Image Imprimée, La Louvière στο Βέλγιο. Είναι η δημιουργός της “Κοινωνικής Δικαιοσύνης 2008”, του κριτικά αναγνωρισμένου πορτφόλιο που περιέχει αφίσες ως οπτικές αντιδράσεις σε πολλά από τα ζητήματα της εποχής μας. Μία από αυτές, η “Health Coverage”, παρουσιάστηκε στην εγκατάσταση του Προέδρου Ομπάμα στην Ουάσιγκτον. Η Luba Lukova κατέχει Διδακτορικό Καλών Τεχνών με διάκριση από το Lesley University, Cambridge, MA.

and now in English:

Luba Lukova
Action / Reaction

Preview, with the presence of the artist: Thursday, 21 January, 8 pm
Duration: 21 January - 6 March 2010

Curated by Daphne Tsaoussi

Qbox gallery, opening its 2010 program, invites Daphne Tsaoussi to curate a show. She suggests the new work of internationally recognised Bulgarian-born, New York based artist Luba Lukova who is regarded as one of the most distinctive image-makers working today. Her work utilizes metaphors, juxtaposition of symbols, and economy of line to succinctly capture humanity’s elemental themes. Lukova’s use of accessible similes creates timeless, indelible images, while her art chisels away at the dross, the cliché and the predictable to reveal the heart of a subject.

Her new body of work triggers a debate over the conflicts that create a visual stream of consciousness aiming to undermine the widely accepted views. In each piece Lukova is charging the verge of the dynamic equilibrium with multiple meanings in which the spectator is invited to convey its meaning. The artist adopting the stance that “opposition brings concord and out of discord comes the fairest harmony”, while “the unapparent connection is more powerful than the apparent one”, allows the form and content to constantly overcome each other. Accordingly, this creates a thin dividing line where unresolved questions are generated. As such, the idea represents a differentiated way of seeing, whose goal is the elimination of simple “yes” or “no” judgements. After all, each finite entity has within itself the germ of its own negation.

Lukova’s art is immediately accessible and impossible to ignore. It does not merely build channels of communication; it attacks the senses on the most basic human level, but transcends that level through its cleverness with imagery and humor. In effect, between perceptions that trouble us and actions we hesitate about, tension emerges. Our commitment here is her proposal in synergy to overcome the limits of our perceptual boundaries.

Lukova's solo exhibitions have been held at UNESCO, Paris; DDD Gallery, Osaka, Japan; La MaMa, New York; and The Art Institute of Boston. Her many awards include Grand Prix Savignac at the International Poster Salon, Paris, France; the Golden Pencil Award at One Club, New York; and Honor Laureate at the International Poster Exhibition in Fort Collins, CO. She has received commissions from The New York Times, Time, Adobe Systems, Sony Music, Canon, Harvard University, the Cultural Ministry of France, and the War Resisters League. Her evocative theatre posters have graced numerous stage productions in the U.S. and Europe.
Lukova's work is included in the permanent collections of the Museum of Modern Art, New York; The Library of Congress, Washington, DC; Bibliothèque Nationale de France; and Centre de la Gravure et de l'Image Imprimée, La Louvière, Belgium. She is the author of Social Justice 2008, a critically acclaimed poster portfolio containing passionate visual reactions to many of the pressing issues of our time. The Health Coverage poster, included in the portfolio, was in a prestigious exhibit at the Inauguration of President Obama in Washington, DC. Lukova holds an honorary degree of Doctor of Fine Arts from Lesley University, Cambridge, MA.

Qbox gallery
10, Armodiou Str.
10552 Athens
T. +30 211 1199 991
F. +30 211 1199 992
E. info@qbox.gr
www.qbox.gr

Gallery artists: Heide Fasnacht, Ali Kazma, Lillian Lykiardopoulou, Katherina Manolessou,
Megan and Murray McMillan, Pavlos Nikolakopoulos, Eleni Panouklia, Nina Pappa

AMOUR

Amour
Le cou couchant
Pas de soucis maintenant
Mais demain
Notre clou de cette relation intime
Va cogner de nouveau contre la mer
Son haute chair des ondes à lumière
Silence du corps singulier
Tu te lances parmi des doutes
Dans une drolerie suprême
Sans contrôle de soi
Moi aussi alors
Je n’ attends que un avion du retard
Dans mes yeux le vide rattrape tout
Nous ensemble
Le temps perdu du langage
Les racines
Chez-moi
Ce video-vide me commande
Afin que les mots y viennent
Je reste encore jeune
Pour et avec toi
Dans le cercle de l’ expérience
En train d’ advenir
Le jour où j’ étais
Toute sans prémonitions
Une fleur de ton ombre
Une ombre derrière l’ amour
Rien n’ est si grave que les racines
Retrouvées
Leur pouvoir d’ attraction
L’ étrange d’ incrédule

http://www.youtube.com/watch?v=mUz5rnxQmfI

16.1.10

Πρόσκληση σε συνέντευξη: με την Ε. Σταμπόγλη (γ)

γ' και τελευταίο μέρος της συνέντευξης με την ιστορικό, συγγραφέα και εκδότρια Ελένη Σταμπόγλη
Στα σχολεία γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής με θέματα από τα βιβλία της σειράς Στους δρόμους του Βυζαντίου;
Ε.Σ: Βεβαίως, πολλά σχολεία κάνουν όχι μόνο εκθέσεις αλλά διάφορες εκδηλώσεις. Τα παιδιά αναλαμβάνουν ρόλους, όπως να υφαίνουν και να μαγειρεύουν φαγητά, για τα οποία διαβάζουν, για παράδειγμα, σε ένα από τα βιβλία. Υπάρχει μια εμπλοκή της τάξης που θα αποφασίσει να «δουλέψει» το κάθε βιβλίο βυζαντινών θεμάτων.


Η εμπλοκή έπεται της πλοκής.

Ε.Σ: Ακριβώς.

Οι εκδόσεις Καλειδοσκόπιο επίσης συνεργάζονται και με ιδρύματα.

Ε.Σ: Ναι και συνεργαζόμαστε με μεγάλη χαρά, καθώς οι ανάγκες συμπίπτουν ή συγκεράζονται. Υπάρχει ένα εκδοτικό πρόγραμμα «κορμός», το οποίο λειτουργούμε, αλλά παράλληλα υπάρχουν και εργασίες, που αναλαμβάνουμε για λογαριασμό τρίτων. Αυτοί οι τρίτοι χάρη στην εξειδίκευσή μας σε θέματα πολιτισμού και περιβάλλοντος, είναι αντίστοιχα φορείς, που ασχολούνται με τους ίδιους τομείς πολιτισμού και περιβάλλοντος: ΜΚΟ, όπως είναι το MEDASSET, Μουσεία, όπως το Μουσείο Γουλανδρή, Φυσικής Ιστορίας και το Νομισματικό Μουσείο, με το οποίο, αυτήν την περίοδο, είμαστε σε συνεργασία για τον κατάλογό του.
Στο παρελθόν έχουμε συνεργαστεί και με Εφορείες Αρχαιοτήτων. Μάλιστα, είχαμε κάνει και μια ωραία δουλειά με πρωτοβουλία του νέου αρχαιολογικού μουσείου Καλαμάτας, τότε, σε συνεργασία με την εφορεία, για γονείς με παιδιά που επισκέπτονται το μουσείο. Σχεδιάσαμε οπότε κάποιους εκπαιδευτικούς σάκους, τους οποίους δανείζεται μια οικογένεια στο χώρο του μουσείου. Επίσης, είχαμε και μια συνεργασία με τον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης. Προσπαθούμε και εμείς. Επιδιώκουμε τέτοιου είδους συνεργασίες, επειδή είναι και για μας ένας τρόπος να προβάλουμε αλλά και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας. Είμαστε ένας μικρός εκδοτικός οίκος και επομένως, δεν είναι δυνατόν να τα κάνουμε όλα και μόνοι μας. Ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω στην ομαδική δουλειά.

Να ευελπιστούμε ότι το Καλειδοσκόπιο και η Ένωση ελληνικών πόλεων με μεσαιωνικά κάστρα θα συνεργαστούμε στο άμεσο μέλλον.

Ε.Σ: Με μεγάλη χαρά. Εμάς, το όνειρο είναι να αποκτήσουμε ένα χώρο, όπου θα μπορούμε να δεχόμαστε κόσμο, γονείς και παιδιά, ώστε να είμαστε ανοιχτοί στην κοινωνία. Μέχρι στιγμής στέλνουμε ανθρώπους, με τους οποίους συνεργαζόμαστε σε σχολεία ή σε βιβλιοθήκες και σε κέντρα απασχόλησης για παιδιά. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι συγγραφείς μας, εμψυχωτές -αν πρόκειται για θεατρικό παιχνίδι-, καλλιτέχνες, ή και εικονογράφοι βιβλίων, οι οποίοι θα αναλάβουν να δείξουν στα παιδιά τον τρόπο με τον οποίο γίνεται μια εικονογράφηση. Επίσης προσπαθούμε να κάνουμε την ιστοσελίδα μας http://www.kaleidoscope.gr/ όσο πιο γνωστή γίνεται και γι’ αυτό δημιουργήσαμε και ένα ηλεκτρονικό κατάστημα, ώστε να είναι πιο εύκολο στους αναγνώστες μας να προμηθεύονται ή να μαθαίνουν για τα βιβλία μας. Ακόμη οι έλληνες χρήστες δεν είναι εξοικειωμένοι με τις αγορές βιβλίων μέσω διαδικτύου αλλά στο μέλλον πιστεύω ότι αυτό θα εξελιχτεί. Άλλωστε, μια καλή ιστοσελίδα είναι χρήσιμο εργαλείο και για τους επαγγελματίες του χώρου, καθώς και για τους γονείς.

Τι ελπίζετε για το 2010;

Ε.Σ: Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, φαντάζομαι. Εύχομαι, σ’ εμάς και σε άλλους μικρούς σαν κι εμάς, να μπορούμε να υπάρχουμε. Αυτό είναι το πρώτιστο αυτή τη στιγμή. Να μη μας καταπιούν οι μεγάλοι και να καταφέρουμε να καλλιεργήσουμε αυτό το ιδιαίτερο στίγμα και να κερδίσουμε αυτό το μικρό χώρο, που μας αναλογεί. Και να μας γνωρίσουν άνθρωποι που θα μας στήριζαν, αν μας γνώριζαν, αλλά δεν καταφέρνουμε δυστυχώς να τους προσεγγίσουμε, ώστε να δουν τη δουλειά μας.

Αυτό απαιτεί μια δικτύωση.

Ε.Σ: Είναι μια πρόκληση για εμάς να κερδίσουμε τον κόσμο μας. Για όλους, πιστεύω ότι υπάρχει ένας χώρος, αρκεί να τον διεκδικήσεις και να τον κερδίσεις.

Να του δείξεις το πρόσωπό σου.

Ε.Σ: Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια συνέβησαν πολύ δραματικές αλλαγές στο εμπόριο του βιβλίου. Βεβαίως έφερε και καλά. Εισήγαγε, όμως, και όρους μιας άγριας αγοράς, οι οποίοι ήταν άγνωστοι για το εμπόριο του βιβλίου. Επειδή το εμπόριο του βιβλίου ήταν πιο κλειστό και μικρής κλίμακας, με μορφολογία διαφορετική. Μέτραγαν οι άνθρωποι. Ήξερες τον τοπικό σου βιβλιοπώλη, τον υπάλληλο στο βιβλιοπωλείο. Αυτοί, αντίστοιχα, προλάβαιναν να παρακολουθήσουν την παραγωγή του βιβλίου. Τώρα όλα εκτινάχθηκαν με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο και για τους επαγγελματίες των βιβλιοπωλείων, και για τους εκδότες αλλά και για τους αναγνώστες. Όλο το κύκλωμα έχει δυσκολέψει. Νομίζω ότι θα αναδυθούν νέες μορφές επικοινωνίας του χώρου με το κοινό του. Απλώς σε αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο. Δηλαδή, εμείς οι μικροί που δεν έχουμε την ίδια ικανότητα να ξεχωρίσουμε στις μεγάλες αλυσίδες, θα αναζητήσουμε πλέον άλλους χώρους. Ήδη βλέπουμε ότι το βιβλίο παρουσιάζεται σε γκαλερί τέχνης ή σε χώρους που απασχολούν παιδιά.

Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Όπως και το ότι αλυσίδες, όπως το Metropolis, αφιερώνουν και ένα χώρο στο παιδί, στα νέα καταστήματά τους.

Ε.Σ: Ναι. Αυτό που θα θέλαμε βεβαίως περισσότερο είναι χώρους μη κερδοσκοπικούς σε σχέση με το βιβλίο. Χρειαζόμαστε μία πολιτική για το βιβλίο, όσον αφορά στις βιβλιοθήκες, στις «γωνιές» και στις λέσχες ανάγνωσης. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο πού μπορείς να προμηθευτείς ένα βιβλίο. Αυτό θα το πετύχεις. Πρέπει να μας ενδιαφέρει πού μπορεί να φιλοξενείται ένα βιβλίο. Αυτό είναι το ζητούμενο για την Ελλάδα. Μικρές χώρες, όπως είναι η Ολλανδία, αντέχουν να στηρίζουν την παραγωγή του βιβλίου τους, επειδή υπάρχουν τόσοι χώροι που αγοράζουν βιβλία απλώς για να τα δανείζεται το κοινό.

Εμείς δυστυχώς δεν δανειζόμαστε.

Ε.Σ: Όχι. Δεν υπάρχει αυτή η κουλτούρα του δανεισμού και της βιβλιοθήκης. Αυτό είναι ένα πεδίο, στο οποίο πρέπει να επιμείνουμε. Και εμείς που πουλάμε βιβλία πρέπει να επιμείνουμε στο δανεισμό και να δημιουργήσουμε χώρους για το βιβλίο.

Για το ηλεκτρονικό βιβλίο ποια είναι η γνώμη σας;

Ε.Σ: Ότι έρχεται (γέλια). Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να το αποτρέψουμε. Δε νομίζω ότι είναι κακό που έρχεται ούτε νομίζω ότι θα σβήσει το έντυπο. Μοιραία θα επαναπροσδιοριστούν θέσεις και ρόλοι.

Στην παιδική λογοτεχνία τι είναι σημαντικό να προστατευτεί;

Ε.Σ: Σημαντική θέση και ρόλο έχει η εικονογράφηση. Πρόκειται για την καλλιέργεια του ματιού και για την αισθητική αγωγή. Είναι πολύ μεγάλης σημασίας, οπότε, να έχουμε καλούς εικονογράφους ιδίως σήμερα που ζούμε σε μια εποχή, όπου η εικόνα διαδραματίζει μεγάλο ρόλο. Τα παιδιά είναι –και πρέπει να είναι- πολύ αυστηροί κριτές, καθώς, μπροστά απ’ τα μάτια τους, περνούν και πράγματα μη αξιόλογα. Πρέπει να καλλιεργούμε και να προστατεύουμε αυτήν την αισθητική αγωγή. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια ιστορία, ένα παραμύθι, όσο σύντομο και αν είναι, βασίζεται στο κείμενο. Επιμένουμε πάρα πολύ στο καλό κείμενο, επειδή ο γραπτός λόγος είναι η ουσία ενός βιβλίου. Τείνουμε πολλές φορές αυτό να το υποτιμούμε. Οπότε, αν με ρωτούσατε τι είναι το σοβαρό, θα σας έλεγα «το κείμενο».

Σας ευχαριστώ πολύ.


*Στη σειρά Στους δρόμους του Βυζαντίου κυκλοφορούν οι παρακάτω τίτλοι:
Πρόσκληση σε γεύμα
της Ελένης Σταμπόγλη
Απ’ των κάστρων τις Χρυσόπορτες
του Ταξιάρχη Κόλια
Στο σχολείο με χαρτί και καλαμάρι
του Θάνου Μαρκόπουλου
Κόκκινη κλωστή δεμένη – Το παραμύθι των υφασμάτων
της Παρής Καλαμαρά
Φάρμακα και θαύματα – Γιατροί, νοσηλευτές και άγιοι, γιάτραινες και ακτουάριοι
του Βασίλη Κατσαρού

Eκδόσεις Καλειδοσκόπιο
Ομήρου 50, 106 72
210- 36 27 641
210- 36 32 788
http://www.kaleidoscope.gr/
info@kaleidoscope.gr

*η πλήρης συνέντευξη έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ο Καστρολόγος, της ένωσης ελληνικών πόλεων με Μεσαιωνικά Κάστρα, τεύχος 5, Ιανουάριος 2010.

14.1.10

Τα Σύγχρονα Επιτύμβια, Επιγράμματα της Ζακύνθου


«Εσύ, διαβάτη που περνάς,
σταμάτησε το βήμα
και ρίξε ένα βλέμμα και σε μας
και στο δικό μας μνήμα
».

Και όμως, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, τα νέα από τον τάφο να ανοίγουν την όρεξη. Ούτε φανταζόμουν οι τόποι των μακάβριων νεκροταφείων να μπορούν να με κάνουν να χαμογελάσω. Πώς, όταν πίνεις νερό και την ίδια στιγμή ακούς το ανέκδοτο ενός φίλου αλλά δε μπορείς να γελάσεις μαζί του; Κάνεις μια μικρή γκριμάτσα συγκατάνευσης, τακ τσακ, αλλά δε γελάς αμέσως, επειδή χρειάζεσαι χρόνο. Περιμένεις, πρώτα, οι γουλιές να κατέβουν!

Περιμένοντας στο νεκροταφείο, με θυμάμαι στα 6, όταν καμιά φορά πηγαίναμε «να δούμε τη γιαγιά», -έτσι μου έλεγαν η μαμά και ο μπαμπάς τότε-, και περίμενα στα μνήματα. Είναι σαν να έχω κενή μνήμη από εκείνη, τη μακρινή εποχή. Θυμάμαι την ασπρόμαυρη φωτογραφία της γιαγιάς και το άσπρο μάρμαρο, τα νερά από τον κουβά να τρέχουν, αλλά τίποτε πιο ιδιαίτερο. Και με θυμάμαι, πρόσφατα, ύστερα από έναν άλλο, πρόωρο δυστυχώς, θάνατο, να μην ξέρω πώς να διαχειριστώ αυτό το βάρος, που φέρνει το πένθος, στις σκέψεις τις δικές μας αλλά και στους πιο άμεσα θιγμένους. Κανείς μάλλον δεν είναι συμφιλιωμένος με τα μαύρα, ούτε με το αναπόφευκτο του θανάτου, όταν τον αφορά.

Διαπιστώνω, λοιπόν, ότι τα νέα από τον τάφο ανοίγουν την όρεξη σε φιλομαθείς και φιλοπερίεργους και όχι μόνο σε λάτρεις βαμπιρολογίας. Η καταφατική διάθεση στη ζωή δεν προκύπτει μέσα από την τελετή της κηδείας. Δημιουργείται κατόπιν ‘εορτής’: γεννιέται μέσα από Τα Σύγχρονα Επιτύμβια, Επιγράμματα. Ένα νέο βιβλίο δείχνει τον τρόπο.

Αυτή τη φορά, θύμα δε θρήνησα. Δε βρήκα ανοιχτό το φάκελο και χωρίς περιεχόμενο, όπως συνέβη δυστυχώς το Σεπτέμβρη, μετά την επιστροφή μου από τη Μπιενάλε. Τότε, με αφορμή το περιστατικό, έγραψα το ποίημα Το κλεμμένο βιβλίο*. Τώρα, έρχομαι να ξεφυλλίσω σελίδες από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο Τα Σύγχρονα Επιτύμβια, Επιγράμματα της Ζακύνθου, το οποίο έφτασε, πρόσφατα, στα χέρια μου. Πίσω από την επιμέλεια του βιβλίου, το οποίο είναι μια έκδοση του βιβλιοπωλείου ‘‘Θεωρία’’ της Ζακύνθου, πίσω από τη συλλογή του υλικού αλλά και την εισαγωγή, κρύβεται ένα ονοματεπώνυμο: Ζαχαρίας Στούφης. Επίσης, η ζωγραφική στο εξώφυλλο, η οποία θυμίζει ότι «είναι η ζωή του καθενός θάλασσα δίχως άκρη» αλλά αξίζει να διατηρήσουμε την παιδικότητά μας μέσα σε αυτή τη ''θάλασσα'', είναι της Βασιλικής Γεροκώστα.

Θυμόμαστε, από την ελληνική ταινία, το περίφημο ''του Θεμιστοκλέους βεβαίως-βεβαίως", μια σκηνή, μέσα από την οποία το λαϊκό πνεύμα χαρίζει γέλιο και ευχαρίστηση, ακόμη και σήμερα. Στην προκειμένη περίπτωση του Ζαχαρία Στούφη, Ζακυνθινού ποιητή, ο οποίος φρόντισε ώστε η πρωτότυπη και λυσιτελής έκδοση, από ιδέα να μεταμορφωθεί σε πράξη, δεν μπορώ παρά να επισημάνω ''της συστηματικής καταγραφής, βεβαίως-βεβαίως'', καθώς δεν παραλείπει να αναφερθεί και στο διαχωρισμό του υλικού σε θεματικές ενότητες. Οπότε, τα επιγράμματα διακρίνονται σε: κλασικής μορφής, θρηνητικού χαρακτήρα, επιστολές προς τους νεκρούς και θρησκευτικού περιεχομένου.

Αυτό το βιβλίο, Τα Σύγχρονα Επιτύμβια, Επιγράμματα της Ζακύνθου, δίνει την αφορμή για να συμπεράνουμε ότι η λαϊκή ποίηση όχι μόνο υπάρχει, αλλά και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης, και ειδικότερα, της ελληνικής ψυχής. Η λαϊκή ποίηση, μέσα από τα επιτύμβια και τα επιγράμματα, δίνει υπόσταση στη ζωή, ξορκίζει το θάνατο. Εν συντομία, αγοράζει τα βλέμματα περαστικών και συγγενών, στα νεκροταφεία, με τα ίδια δάνεια χαράς, ηδονής και πόνου, που κουβαλούμε όλοι μας, επιθυμώντας την έκφραση μέσα από τις λέξεις. Απλά, έξυπνα, ουσιαστικά.

Και για το τέλος, μικρό επιδόρπιο:
«Ραγίσανε τα μάρμαρα
μες το νεκροταφείο,
όταν μια μάνα έγινε
ανήμερο θηρίο»…

από το νεκροταφείο Χουρχουλιδίου – όνομα τούτο πάλι!!
Ζαχαρίας Στούφης Τα σύγχρονα Επιτύμβια, Επιγράμματα της Ζακύνθου, εκδόσεις του βιβλιοπωλείου ''Θεωρία'', Ζάκυνθος 2009

Έκδοση του βιβλιοπωλείου ‘‘Θεωρία’’
Τερτσέτη 32, 29100 Ζάκυνθος
Τηλ 26950- 27434

*http://lego4.blogspot.com/2009/10/blog-post_5275.html
http://www.politismospolitis.org/?p=8216

Παράταση Παραστάσεων στο Θέατρο Κωφών έως 6/2

ΘΕΑΤΡΟ ΚΩΦΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

"ΕΝΑΣ ΑΚΟΥΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΚΩΦΩΝ"

Από 22 Ιανουαρίου έως 6 Φεβρουαρίου!
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00

Πόσο εύκολα, άραγε, μπορεί ένας κωφός να παραγγείλει σε ένα εστιατόριο, πόσο εύκολα μπορεί να επικοινωνήσει το πρόβλημά του σε ένα νοσοκομείο, να συνδιαλλαγεί σε μια τράπεζα, να βρει δουλειά μέσω κάποιας δημόσιας υπηρεσίας ;
Κατά τη γνώμη μας ;
Εύκολα και γρήγορα. Πόσο διαθέσιμοι, όμως, είναι οι άνθρωποι που επανδρώνουν αυτές τις θέσεις ; Πόσο ανοιχτοί είναι, έτσι ώστε να καταλάβουν και να επικοινωνήσουν ;
Η απάντηση δική σας...

Σε δέκα και πλέον κωμικές σκηνές, η μειονότητα σε αυτή την περίπτωση, ένας ακούοντας παλεύει να επικοινωνήσει και διαρκώς έρχεται αντιμέτωπος με τοίχους, τοίχους ανθρώπινους. Η πραγματικότητα αντιστρέφεται, πλειοψηφία εδώ οι κωφοί, στη δική τους χώρα…

Το πρόβλημα είναι ότι η μειονότητα δε μιλάει νοηματική ή ότι η πλειοψηφία δεν δέχεται τη διαφορετικότητα...;

ΠΑΙΖΟΥΝ : Απόστολος Γιαννόπουλος, Βασίλης Κόσκορης, Βίκυ Πανταζή, Ευανθία Πλαχούρα, Ηλίας Καραμιχάλης, Μαρία Τουλούμη, Νίκος Αξιώτης, Σταύρος Λένας

ΣΥΛΛΗΨΗ – ΙΔΕΑ : Ομάδα Θεάτρου Κωφών Ελλάδος
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Νίκος Αξιώτης
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ : Γιώργος Ζυγούρης

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ / ΚΙΝΗΣΙΟΛΟΓΙΑ : Βίκυ Σαχπάζη

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΩΝ : Θωμάς Οικονομάκος

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ / ΣΚΗΝΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ : Τασούλα Αμβράζη

Β. ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ : Νικήτας Αναστόπουλος

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - ΔΙΕΡΜΗΝΕΙΑ : Σοφία Ρομπόλη

ΘΕΑΤΡΟ ΚΩΦΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ :
Σαχτούρη 8-10, Αθήνα (Πλ. Κουμουνδούρου)
Τηλ. κρατήσεων (μόνο γραπτό sms) : 6985765550

Τηλ. FAX : 2103214708
Τιμές Εισιτηρίων: 15€ (Κανονικό με ποτό) 10€ (Φοιτητικό με ποτό)

13.1.10

Πρόσκληση σε συνέντευξη:με την Ελένη Σταμπόγλη(β)

β' μέρος της συνέντευξης με τη μία από τις δύο «ψυχές» των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο, την Ελένη Σταμπόγλη, ιστορικό και συγγραφέα του βιβλίου Πρόσκληση σε γεύμα .

Επειδή είστε και ιστορικός, θα ήθελα να σας ρωτήσω: ποιες είναι οι αρχές της τότε κοινωνίας που μπορούμε να καταλάβουμε, διαβάζοντας ένα από τα βιβλία της σειράς Στους δρόμους του Βυζαντίου;

Ε.Σ: Η μελέτη της καθημερινής ζωής των ανθρώπων είναι ένα από τα θέματα με τα οποία καταπιάστηκε η σύγχρονη ιστορική έρευνα, ιδίως στα τελευταία 20-30 χρόνια. Αυτή η έρευνα ξεκίνησε με τη δουλειά των μεγάλων ιστορικών, αρχικά στηρίχτηκε στο έργο διαφόρων σχολών –στη Γαλλία και αλλού-, και, στη συνέχεια, εξελίχτηκε. Σήμερα, οι ερευνητικές κατευθύνσεις εμπλουτίστηκαν. Όταν εστιάζουμε, όμως, το ενδιαφέρον μας στα παιδιά, αυτή η μελέτη της καθημερινής ζωής έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και αυτό, επειδή η διδακτική της ιστορίας, σε αυτές τις ηλικίες, απαιτεί να «πατήσεις» επάνω σε πράγματα, τα οποία θα είναι οικεία για τα παιδιά.

Η καθημερινότητα είναι μια βιωμένη εμπειρία για τα παιδιά. Ώστε, μέσα από τις δικές τους, βιωμένες εμπειρίες, σε σχέση με τον τρόπο και τα είδη της διατροφής, -εάν διαφέρει, για παράδειγμα, αυτό που τρώνε στις γιορτές ή εάν επηρεάζεται από την οικονομική μας κατάσταση-, τα παιδιά μπορούν να μυηθούν στις συνήθειες της βυζαντινής κοινωνίας και να συζητήσουν για τις ομοιότητες και τις διαφορές, οι οποίες ενώνουν και, αντίστοιχα, χωρίζουν τις δύο κοινωνίες: τη σημερινή με τη βυζαντινή.

Βιώνουμε την καθημερινότητα μέσα από τις εμπειρίες μας και άρα, μέσα από την ανάληψη των ρόλων. Πρόσεξα ότι στα βιβλία οι παραπομπές σε πηγές είναι αρκετές, αν όχι πολλές.

Ε.Σ: Αυτό ήταν ένα άλλο στοιχείο του σχεδιασμού αυτής της σειράς. Ο στόχος, όπως προανέφερα, ήταν αφενός η πανεπιστημιακή κοινότητα να προσεγγίσει τις μικρές ηλικίες, και αφετέρου να «μιλήσουν» οι βυζαντινοί. Γι’ αυτό και πριν γίνει της μόδας η αναφορά στις πηγές, είχαμε επιλέξει πολλά αποσπάσματα βυζαντινών κειμένων να μεταφραστούν στη νέα ελληνική και να παρατίθενται, αυτούσια, μέσα στη ροή του κειμένου, ώστε ένα παιδί να αντιληφθεί ότι και οι βυζαντινοί δεν ήταν μακρινοί, παλιοί πρόγονοι, που δεν είχαν καμία σχέση με εμάς. Αντίθετα, ήταν άνθρωποι με τις γνωστές, σε όλους μας, προσδοκίες και αγωνίες: έτρωγαν και χόρευαν, πονούσαν, εργάζονταν και αρρώσταιναν. Νομίζω ότι αυτό τους κάνει πολύ ανθρώπινους. Και το να κάνεις το αντικείμενο της μελέτης σου κοντινό και ανθρώπινο, σε προδιαθέτει να θέλεις να το γνωρίσεις καλύτερα.

Οι πηγές παρατίθενται, πάντα, σε χρώμα. Αυτό τις ξεχωρίζει από το κείμενο. Δεν είναι υπό τη μορφή υποσημειώσεων, στο πίσω μέρος του βιβλίου. Είναι ενταγμένες στην κεντρική αφήγηση.


Για παράδειγμα, στο βιβλίο σας Πρόσκληση σε γεύμα, αρχικά μαθαίνουμε για τον άγιο Λουκά το Στυλίτη- προφανώς «Στυλίτης», επειδή καθόταν σε ένα στύλο-. Βλέπουμε ότι τη ζωή του χαρακτηρίζουν η υγιεινή διατροφή («χόρτα») και η θρησκευτική πίστη («προσευχή»), ενώ τη σχέση του Λουκά του Στυλίτη με τον ψαρά μπορούμε να παραλληλίσουμε με μια σημερινή σχέση ενός πνευματικού ανθρώπου με έναν εργάτη. Όμως, η ιστορία δεν τελειώνει, κατά ένα «μαγικό» τρόπο, χωρίς να φαίνεται ο στόχος;

Ε.Σ: Η συγκεκριμένη ιστορία, στην οποία αναφέρεστε, είναι από τους Βίους των Αγίων και το θέμα της είναι ένα θαύμα. Αυτές οι αφηγήσεις είχαν διδακτικό ρόλο, ακόμη και στη δική τους την εποχή. Μέσα από τη διήγηση του θαύματος, η κοινότητα αποκτούσε και δεχόταν ένα επιπλέον μήνυμα. Ωστόσο, το πλαίσιο που ενδιαφέρει εμάς, είναι αυτό της καθημερινότητας. Στην προκειμένη ιστορία, ο άγιος απευθύνεται σε ψαράδες, που έχουν τις συγκεκριμένες βάρκες, τα συγκεκριμένα δίχτυα καθώς και τη συγκεκριμένη επαγγελματική ρουτίνα. Αυτή μας ενδιαφέρει, αυτή τη στιγμή, να αφηγηθούμε. Βεβαίως, σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, βλέπουμε ότι η βυζαντινή κοινωνία ήταν μια κοινωνία που πίστευε, δηλαδή, θρησκευόμενη. Αυτό το στοιχείο, επίσης, έχει τη σημασία του.

Η βυζαντινή κοινωνία ήταν και της ιεραρχίας.

Ε.Σ: Βεβαίως. Οπότε, η παραπομπή σε μία πηγή επιδέχεται πολλές αναγνώσεις και έχει πολλά πράγματα να δείξει.

Θα μου άρεσε να υπήρχε και ένα δευτερεύον κείμενο διερευνητικής προσέγγισης για την παραπομπή, ώστε να μας «εντάξει» στους ρόλους των σχέσεων των προσώπων.

Ε.Σ: Αυτό είναι το έργο του δασκάλου. Άλλωστε, το μικρό μέγεθος του βιβλίου δεν είναι συμπτωματικό, αλλά γίνεται «σκόπιμα». Το βιβλίο δεν επιδιώκει να αφηγηθεί τα πάντα. Θέλει να δώσει μόνο τις αφορμές και από εκεί και έπειτα, νομίζω ότι κάποιος εκπαιδευτικός, που επιθυμεί να εξελίξει περαιτέρω τη συζήτηση, έχει πολλά εναύσματα για να το κάνει. Ώστε ο στόχος μας να ‘προικίσουμε’ και με μία χρονολογική ραχοκοκαλιά αυτά τα βιβλία, αιτιολογείται επειδή πρόκειται για μια θεματική προσέγγιση, και σαφώς επειδή υπάρχει μια δυσκολία για τα παιδιά να εντάξουν αυτά που διαβάζουν στην αφήγηση και να τα αντιμετωπίσουν διαλεκτικά, σε σχέση με τα σχολικά αναγνώσματα. Για την καλύτερη πρόσληψη της γνώσης από τα παιδιά, προσθέσαμε τόσο ένα χρονολόγιο όσο και ένα γλωσσάρι, στο τέλος του κάθε βιβλίου. Το γλωσσάρι αφορά κυρίως στην ιδιαίτερη θεματική του βιβλίου.

(συνεχίζεται)

Eκδόσεις Καλειδοσκόπιο
Ομήρου 50, 106 72
210- 36 27 641
210- 36 32 788
http://www.kaleidoscope.gr/
info@kaleidoscope.gr
*η πλήρης συνέντευξη έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ο Καστρολόγος, της ένωσης ελληνικών πόλεων με Μεσαιωνικά Κάστρα, τεύχος 5, Ιανουάριος 2010.