29.9.10

Phantasmagoria : Αίθουσα Τέχνης K-art, Σίνα 54


Εγκαινιάζεται αύριο, Πέμπτη, 30 Σεπτεμβρίου στην αίθουσα τέχνης K-art η πρώτη έκθεση της φετινής εικαστικής περιόδου,
με τίτλο... “Phantasmagoria”



Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Νίκος Αλεξίου, Βανέσσα Αναστασοπούλου, Ανδρέας Βούσουρας, Μωρίς Γκανής, Αγγελική Δουβέρη,

Τάσος Λάτσκος Θώμου, Γιώργος Καβούνης, Δήμητρα Μαρούδα, Εμμανουήλ Μπιτσάκης, Μάρτιν Ντόνεφ, Μαριλένα Τζαβάρα και Νίκος Χουλιαράς.

Διάρκεια έκθεσης:
Μέχρι 30/10

K-art
Σίνα 54, Αθήνα, 106 72
Τηλ 211 4013 877

Το Sex εξάπτει σοβαρά την υγεία...

Edward Shorter Σεξουαλικότητα, έρωτας και οικογένεια, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2009
Μετάφραση: Ανδρέας Παππάς

Ίσως τα γραφικά τοπικά ενδύματα, του 18ου αιώνα, και τα μαρμάρινα παλάτια της Χαλιμάς εξάπτουν τη φαντασία του αναγνώστη. Το ενδιαφέρον του Αμερικανού συγγραφέα Edward Shorter, όμως, δεν κόλλησε, στο μέλι αυτών των παραμυθένιων προτύπων. Για την εκπόνηση της μελέτης του, το ζητούμενο ήταν να μην παρακωλυθεί το ενδιαφέρον για το «κεντρί» το ίδιο, δηλαδή, για το σεξ. Αυτό που δημόσια θεωρούσαν, από ταμπού και απαγορευμένο μέχρι παράλογο και καταστροφικό. Μακριά από τις ατραπούς των λογοτεχνημάτων, ζυγίζοντας και κρίνοντας, εξίσου καχύποπτα, τα προσχήματα όσο και τα επιστημονικά διαπιστευτήρια, ο Shorter επεχείρησε να ξεφλουδίσει την «καυτή πατάτα» της εποχής. Το σεξ. Και παρατίθενται διάφορα στοιχεία, μέσα από εξακριβωμένες πηγές τριών ειδών: ιατρικές τοπογραφίες, δημόσια έγγραφα και λαογραφικά κείμενα.

Εφόσον το σεξ, ανέκαθεν, αφορούσε κάθε λαϊκό άνθρωπο, Ευρωπαίο ή μη, το συμπέρασμα είναι ότι, αυτή η υποθετική ερωτική ζωή του ανώνυμου ανθρώπου έχει τεθεί, υποχρεωτικά, ως καίρια βάση της έρευνας, ώστε να αποδοθεί ακριβέστερα η ισχύουσα κατάσταση. Σαφώς, στο πλαίσιο αυτής της διερεύνησης των στοιχείων, για την ερωτική συμπεριφορά στην Ευρώπη, από τον 17ο και 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα, συνυπολογίζεται η παραπλήσια παράμετρος της οικογένειας, και κατ’ επέκταση της κοινότητας: αυτοί ήταν οι άγρυπνοι τοποτηρητές, που επιδρούσαν στις περιπτύξεις του ζευγαριού, ανεξαρτήτως χώρας ή εθνικότητας. Ο έλεγχος σύνορα δεν έχει, οικονομίες χτίζει. Μαθαίνουμε τις ιδιαίτερες συνθήκες, υπό τις οποίες συνέβησαν οι δύο σεξουαλικές επαναστάσεις. Όπως υπογραμμίζει ο Edward Shorter, η πρώτη σεξουαλική επανάσταση, στα τέλη του 18ου αιώνα, μείωσε το ρόλο της κοινότητας ως προς την εποπτεία του φλερτ και του ζευγαρώματος, ενώ με τη δεύτερη, στη δεκαετία του 1960, φαίνεται πως κατέρρευσαν και οι πιο αδύναμοι μηχανισμοί ελέγχου στον τρόπο, με τον οποίο φλερτάρουν και ζευγαρώνουν οι νέοι. Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα αξιών, προέχει πλέον η αυτοπραγμάτωση. Στη βάση του ρομαντικού έρωτα, ο οποίος έγκειται στην ταύτιση με τον άλλο και στην παράλληλη άρση των διακριτών ρόλων, ο σύγχρονος Ευρωπαίος αποζητά την αυτοπραγμάτωση μεν, έχει όμως ανάγκη από έναν ιδιότυπο συνδυασμό ιδιωτικού και οικείου: έχει ανάγκη από το λεγόμενο «οικιακό», για να νιώσει δικαιωμένος. Τα συμπεράσματα, για την ερωτική και σεξουαλική συμπεριφορά στην Ευρώπη, αντιμετωπίζονται διαλεκτικά, σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν στη Βόρεια Αμερική, και σύμφωνα με τα πορίσματα των ερευνών του Alfred Kinsey για τα «Roaring Twenties», τη σεξουαλική επανάσταση της αμερικανικής κοινωνίας, κατά το 1920.

Ειδικότερα, ο αναγνώστης του βιβλίου βλέπει αρχικά πώς, μέσα από τη σύνθεση του νοικοκυριού, μοιράζονταν οι ρόλοι των δύο φύλων, και διαχωρίζονταν οι υποχρεωτικές εργασίες, για τον άντρα και τη γυναίκα. Αντίστοιχα, διαπιστώνει ότι, οι ίδιες εργασίες στόχευαν ενίοτε, να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του αντίθετου φύλου, άρα οι διαπροσωπικές σχέσεις είχαν κοινωνικό και πολιτιστικό χαρακτήρα, καθώς αποσκοπούσαν στο φλερτ. Για παράδειγμα, στις «γαλλικές βραδιές εργασίας», στις λεγόμενες “veillées”, οι γυναίκες μπορούσαν να υφαίνουν, να γνέθουν ή να πλέκουν και, συγχρόνως με το βλέφαρο, να κόβουν κίνηση τριγύρω, στις ομάδες των αντρών, που τριγύριζαν, περιμένοντας το πέσιμο μιας ρόκας στο πάτωμα. Τότε, ο ενδιαφερόμενος έπρεπε, θαρραλέα, να τρέξει στον «τόπο της ντροπής» και να μαζέψει τη ρόκα. Έτσι σεμνότυφα, εκδηλωνόταν το ερωτικό κάλεσμα. Στη Φιλανδία πάλι, που ήταν πιο προχωρημένοι, όσες ήθελαν, να τις φλερτάρουν, φορούσαν μια κενή θήκη μαχαιριού. Τότε, οι λεγάμενοι που αποφάσιζαν να ανταποκριθούν, έβαζαν το δικό τους μαχαίρι στο θηκάρι. Μ! Ενδείκνυται και για Κρητικούς.

Μικρά μαθήματα σκηνοθεσίας για τον έρωτα στα χρόνια της φοβέρας; Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Τότε που οι μητέρες συνόδευαν τις κόρες στους χορούς, και στήνονταν στον τοίχο, σαν «αρμαθιά από κρεμμύδια». Τότε που το θρυλικό γαλλικό φιλί, το maraichinage με τη γλώσσα, έδινε και έπαιρνε. Χωρίς επιτήδευση. Τότε που εκτός από την ημέρα της γης υπήρχε, στην Καμπανία της Γαλλίας, και η μέρα της Αγίας Αγάθης, στις 5 Φεβρουαρίου. Εκείνη τη μέρα, οι άντρες της κοινότητας αναλάμβαναν την υποχρέωση, να μαγειρέψουν και να καθαρίσουν το σπίτι, ξεκουράζοντας τις μητέρες από τα οικογενειακά βάρη. Φυσικά, από το βιβλίο, δεν παραλείπονται οι αναφορές στο δομικό σύστημα της οικογένειας, από την εκτεταμένη και την οικογένεια-κορμό μέχρι την πυρηνική οικογένεια, ενώ στο ίδιο πλαίσιο εξετάζονται: η άνοδος του βιοτικού επιπέδου με τα χρόνια, οι δείκτες της βρεφικής θνησιμότητας, ο ρόλος και η σημασία της παραμάνας στην οικογένεια, καθώς επίσης και οι ιδιαιτερότητες της κάθε κοινότητας. Μεταξύ άλλων, στη λεγόμενη κοινότητα «ζάντρουγκα», στη Σερβία, συνυπήρχαν τρεις ή τέσσερις πυρηνικές οικογένειες, οι οποίες μοιράζονταν τις ευθύνες του ίδιου νοικοκυριού και όλα τα μέλη είχαν πρόσβαση στην κοινή ιδιοκτησία και περιουσία, επικεφαλής των οποίων ήταν ένας ορισμένος «πατριάρχης». Αξιοπρόσεκτα είναι τα παραδείγματα του βιβλίου, ενώ ο κορμός των κεφαλαίων είναι ενδεικτικός, καθώς το ένα θέμα μας γυρίζει στο άλλο, λόγω των κοινών καταβολών. Ότι θα γυρίζαμε την Ευρώπη, ενώ προσπαθεί να κάνει σεξ, μέσα από το συνθετικό βλέμμα ενός Αμερικανού, από το Illinois, ποιος και πώς να μας το είχε περιγράψει…

23.9.10

Η αυτοβιογραφία του Ozzy στα ελληνικά/ zoobus

OZZY OSBOURNE: "Είμαι ο OZZY"
Μετάφραση: Νατάσσα Χασιώτη
Αρ. σελίδων: 400 + 32 με σπάνιο φωτογραφικό υλικό
Μέγεθος βιβλίου: 21 x 14
ISBN: 978-960-98309-5-9
τιμή: 18 ευρώ

Η αυτοβιογραφία του μεγάλου σταρ της ροκ και μέταλ σκηνής κυκλοφορεί τώρα στα ελληνικά.
από τις εκδόσεις Zoobus (Κέας 42, 117 41, 210-22 87 232)


Από τις φτωχογειτονιές του Άστον στον κόσμο της μουσικής και του LSD. Μια ζωή με φυλακή, ναρκωτικά, γάμους, οικονομικά προβλήματα, αποκεφαλισμό περιστεριών και νυχτερίδας, ένα reality show στο MTV, μια προσωπική ζωή, με επιτυχίες και αποτυχίες, όλα σελιδοποιούνται για τους πιστούς αναγνώστες. Αυτούς που δονούνται στο ρυθμό της μέταλ ροκ και δεν θέλουν και πολλά πολλά...Οzzyrama e basta.

22.9.10

ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Γιατί να σας δώσω το όνομά μου, δεν έχω καμία ευθύνη γι’ αυτήν τη δουλειά, δεν είμαι υποχρεωμένος να σας πω το όνομά μου, όταν αυτό συνέβη, εγώ δεν είχα συμμετοχή στο ελάχιστο, επειδή ξέρω τι γίνεται, και είμαι μεγαλύτερος από εσάς, δεν σας δίνω το όνομά μου, δε φοβάμαι καμία ευθύνη, κάνετε λάθος, σε αυτήν την περίπτωση, δεν έχω ευθύνη και τελείωσε, η δουλειά απορροφά τον άνθρωπο, δεν τον απασχολεί περαιτέρω, δεν έχει όνομα να δηλώσει, δεν επιθυμεί διαπροσωπική επαφή, όλα συμβαίνουν σε τρίτο πρόσωπο και υπαλληλικά, μας φορούν κουκούλα, βεβαίως αυτό το τρίτο πρόσωπο απουσιάζει, κάτω απ’ το πάπλωμα εξουσιάζουν συγχρόνως, σκέψη και θρόνος, τρυπούν τα αυτιά μας, δεν κοιμάμαι, ελπίζω, σε αυτόν που δεν υπάρχει χωρίς το όνομά του, σε αυτόν που για λόγους κυριότητας δεν αποφεύγει τη λύση, δεν υπεκφεύγει, αλλά έχει μόνο το όνομά του, είναι το δόσιμο του ονόματος πολιτική πράξη, είναι ανάληψη ευθύνης, να αδειάζεις το εσωτερικό σου στον άλλον, να ανοίγεις λογαριασμό στο στόμα σου, δεν ξέρω, δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, δεν σκέφτονται όλοι μάλλον, και όταν τυχαίνει και τους γνωρίζεις, είναι η σκέψη το ετοιμοπαράδοτο, δεν έχει άλλο, αυτά είναι τα τετραγωνικά του διαμερίσματος, δεν αλλάζουν, από στιγμή σε στιγμή, οι συντεταγμένες, οι συμμετρίες, οι χάρτες, υπάρχουν κανόνες, όροι που προσδιορίζουν το ένα ή το άλλο, αυτό που κάνει μια σκέψη είναι να απορροφά την πόλη μέσα της, είμαστε η πόλη, μέσα στην οποία ζούμε, το αλλόκοτο και το αλαλάζον του κέντρου, γινόμαστε οι πόλεις που επισκεπτόμαστε, οι πόλεις μέσα στις οποίες αδειάζουμε μάτια, πετάμε ενδόμυχα σφαίρες, βγάζουμε γλώσσα, δενόμαστε με όνειρα και επανερχόμαστε στα όνειρα, ας μας λείπουν αυτά που μας λείπουν και στην καθημερινότητα, τα όνειρα της απώλειας πραγματοποιούν το δικό τους σφαιρικό διάλογο, επιφορτίζουν το σώμα, για να επανέλθει, από το άλλο στο αυτό, γίνονται τα καλώδιά του καταγής, ένας μακρύς ομφάλιος λώρος με το κράτος και τα μαζικά μέσα, ένας δρόμος που χύνεται μέσα μας, ευεργέτης αν και ξένος, αφήνει έναν ήχο, ένα σκούντημα, και τανάπαλι, τι άλλο είναι η Αθήνα παρά μια πόλη με ένταση, δημόσιους χώρους προς αναζήτηση ή αμφισβήτηση, όχι δεν δίνει το όνομά του, με αμφισβητεί καταπρόσωπο, δεν είναι κάτοικος δημοσίου, δεν γνωρίζει από πόλη ούτε από ανοιχτό χώρο, οι φράσεις είναι συγκεκριμένα προσωπεία, δηλώνονται όσα πρέπει και σε όσους ξέρει, δεν υπάρχει τίποτε το επιτακτικό, το αναγκαίο να, αυτό που δεν είχε φανταστεί, και όμως τα σώματά μας, αυτό αποδεικνύουν, ότι οι πόλεις είναι συναντήσεις, αυτό που δε συσχετίζεται με το χθες, το υβριδικό που δικαιώνει την ύπαρξη, είναι η σκηνή, το φως, το ενδεχόμενο, το δοχείο που σφύζει από βροχή, το μπαλκόνι που στάζει στο πεζοδρόμιο, η υπενθύμιση όταν κινείσαι, ότι επάνω ζουν, κοιμούνται και τρώνε άνθρωποι, είναι ο χρόνος τώρα, που επαναλαμβάνεται, όπως επαναλαμβάνεις το όνομά σου σε κάθε δημόσια υπηρεσία, εκεί αλλιώς δεν γίνεται, διαφορετικά δεν εξυπηρετείσαι, το ζήτημα λοιπόν είναι αυτό, αυτό είναι, το θέμα του μέσα-έξω, πόσο αποδέχεσαι να υπηρετείς και να γεμίζει το εσωτερικό, πόσο δέχεσαι να εξυπηρετείσαι και να αδειάζει το εσωτερικό, η ευθύνη υπάρχει ούτως ή άλλως, το συμβόλαιο διεγείρει το χρόνο μέσα σου, βρίσκει την τρύπα και διέρχεται, είναι η ορισμένη ευθύνη που σε γειώνει με τον κόσμο, για να τον ρουφάς, να μην τον αναφέρεις στις προτάσεις, μικρός ο πρίγκιπας μιλά και βλέπει τον κόσμο από κάτω, μεγάλος ο πρίγκιπας μιλά και διαβλέπει τον κόσμο μέσα του, δεν είμαστε εμείς και ο κόσμος, είμαστε εμείς στον κόσμο, ονόματα, φωνές στον άνεμο, και δημοσιοποιούμε αυτήν την ιστορία μας στο χρόνο, το όνομά μας, αυτό σημαίνει ζω στην πόλη, είμαι άνθρωπος, αναλαμβάνω τη διαφορά της μέρας.

Alting Bliver Godt Igen/ Όλα θα πάνε καλά



Δανία, Σουηδία, Γαλλία/ 2010

Η πρώτη προβολή ήταν χτες, στο Αττικόν.
Σήμερα προβάλλεται ξανά στο Δαναό 2, (Κηφισίας 109)
σε λίγες ώρες από τώρα: στις 18.00.


Δεν ξέρω αν θα είναι και ο σκηνοθέτης, ο Κρίστοφερ Μπόε -χτες δεν ήταν-, πάντως
από όσες ταινίες είδα στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, αυτήν επιλέγω. Όχι μόνο επειδή είναι αινιγματική, ιστορία μέσα στην ιστορία. Όχι μόνο επειδή υποψιάζεσαι την αλήθεια, αλλά ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Κυρίως επειδή ο Christoffer Boe, γεννημένος το 1974, συνένωσε δυο κλίμακες, μία προσωπική και μία πολιτική, και μας παρέδωσε μια ταινία ως σκηνοθέτης κινηματογράφου, χρησιμοποιώντας, με τον πιο οργανικό τρόπο, τα μέσα που είχε. Δεν έβαλε τους ηθοποιούς σε ένα δωμάτιο, για να αρχίσει το γύρισμα και εκεί να σταματήσει. Αντίθετα, μια υπόθεση υϊοθεσίας και μια υπόθεση πολεμικών βασανιστηρίων αναγάγουν το έργο άλλοτε σε προσωπικό-ενδοστρεφές, και άλλοτε σε προσωπικό-εξωστρεφές. Στην πρώτη περίπτωση, του προσωπικού-ενδοστρεφούς, διαπιστώνεται ότι η μυθοπλασία αφορά στην ψυχολογία, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, του προσωπικού-εξωστρεφούς, διαπιστώνεται ότι η μυθοπλασία αφορά στο ρεαλισμό. Ώστε η ταινία εξιτάρει το θεατή, αλλά συγχρόνως και τον προβληματίζει: πώς, πού, γιατί. Αυτό, λοιπόν, δε θέλουμε όλοι από τον κινηματογράφο; Να μας βγάλει από τα "ρούχα" και τις σκέψεις μας, να μας ρουφήξει η οθόνη, και να επαινέσουμε ένα σκηνοθέτη; Στο Όλα θα πάνε καλά ο Jens Albinus, /Γιενς Αλμπίνους
είναι απλά εξαιρετικός...

21.9.10

Νύχτες Πρεμιέρας CoNN-X και ό,τι προκύψει

Έλα να σου πω: από καμπάνα πώς πας;

Εδώ η καρδιά της Αθήνας. Η άσφαλτος Σταδίου ξέμεινε, προς στιγμή, από αυτοκίνητα. Αναπνέει για να ασφυκτιούν οι οδηγοί των άλλων δρόμων. Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι παχουλοί πεζοπόροι; Γιατί νομίζουν πως κάνουν πορεία αλλά στην πραγματικότητα περπατούν χελωνίστικα και κρατούν σημαίες της Ελλάδας; Φορτηγατζήδες, παιδί μου, φορτηγατζήδες αυτή τη φορά. Αυτοί, που σπρώχνουν τα βάρη στα σκοτάδια και, να τώρα, κάνουν τα γλυκά μάτια εν τω διάβα. Φωτογραφίζονται από –ποιους άλλους;- τους Γιαπωνέζους. Ενώ πιο μακριά, στην Πατησίων, τα παιδιά του Ντεκάρτ και της φιλοσοφίας, οι Γάλλοι φίλοι, πιο εστέτ, φωτογραφίζουν τα συνθήματα αναρχικών, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Διότι, όπως είπε τηλεφωνικά και ένας φίλος συγγραφέας, με τον οποίο κουβέντιαζα για φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ, - ήμουν εγώ υπέρ της φωτογραφίας και ήταν αυτός υπέρ της καρτ-ποστάλ, ευτυχώς που δεν έβραζαν μακαρόνια εκείνη την ώρα, μιαν ώρα δύσκολη- ναι, «όλη η φιλοσοφία είναι η συνύπαρξη λόγου και εικόνας». Ε, σαν να λέμε, νύχτες Πρεμιέρας Conn-x. Εύκολα.

Φέτος, αν δεν είναι πιο καλό το φεστιβάλ- αυτό το 16ο Διεθνές αθηναϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου (ΔΑΦΚ)-, τότε έχω επιλέξει πιο σωστά τι να δω. Σήμερα, δυο ταινίες ήρθαν με το καλημέρα σας. Μετά το τέλος της πρώτης ταινίας, En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 2010, 73’) του Γκουστ Βαν Ντε Μπέργκε, το αίσθημα ήταν «πού με αφήνεις τώρα;»…Μετά το τέλος της δεύτερης ταινίας, Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 2010, 81’) του Γουίλ Κάνον, το αίσθημα ήταν «θέλω να κατέβω όλη τη Σταδίου, εν τάχει, με τα πόδια». Δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες –άψογος ο συνδυασμός- αξίζουν την προσοχή μας.

Ταινία πρώτη:
En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 2010, 73’)
Ο Γκουστ Βαν Ντε Μπέργκε, γεννημένος μόλις το 1985, και χορευτής break-dance, δημιουργεί την ιστορία του Ιησού και των τριών μάγων με τους όρους του και σαφώς αινιγματικά. Οι μάγοι έχουν σύνδρομο Down, είναι φτωχοί και ζουν στα όρη. Ώσπου αρχίζουν οι ύμνοι των Χριστουγέννων, από τους οποίους μπορούν και αλλάζουν τη ζωή τους. Προς το καλύτερο; Το χρήμα δεν ενώνει, χωρίζει. Και τη διδαχή, αυτού του «χρυσού» κανόνα, αποκομίζει ο θεατής της ταινίας. Τα δεύτερα Χριστούγεννα βρίσκουν τους μάγους αποξενωμένους. Στην πορεία, βλέπουμε και ποιο είναι το σύμβολο του διαβόλου: μια θηλυκή διαβολική ύπαρξη, που έχει μεταφέρει τον ένα μάγο σε ένα χώρο, τύπου γκαλερί, ενώ του έχει υποσχεθεί αγάπη και ποτό. Αριστερά, στο πλάι, βρίσκεται ένας καθρέπτης. Μήπως κάθε άντρας κρύβει ένα διάβολο μέσα του, και αυτός δεν είναι άλλος από τη θηλυκή-αλλά σαφώς όχι θηλυπρεπή- πλευρά του, με την οποία καλείται να συμφιλιωθεί κατάματα; Εξαιρετική ατμόσφαιρα και αισθητική, ένας ασπρόμαυρος παράδεισος κόντρα στο πολύχρωμο, στο καταναλώσιμα γρήγορο πλάνο. Υπαινικτικά αντίστοιχα, η εικόνα της τελετής, συνδέεται άμεσα με την έννοια της αναπηρίας, που προβάλλεται στην ταινία. Αυτήν την αναπηρία που υπαγορεύει τους κανόνες ζωής, και πρέπει να την αντιμετωπίσεις αντί να υπεκφεύγεις «έντεχνα», με άλλα ονόματα και διαθέσεις οίκτου.

Ταινία δεύτερη:
Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 2010, 81’)

Η μουσική του Dan Marocco απόλυτα συμβαδίζει με το ρυθμό της ταινίας. Η σκηνοθεσία του Γουίλ Κάνον, επίσης, κερδίζει το στοίχημα με την ψυχολογία του θεατή, ενώ περιμένει το φινάλε, εντυπωσιασμένος από την ερμηνεία του Arlen Escarpeta, του υπαλλήλου Μάικ, του μαύρου – ή έγχρωμου- που δίνει τα λεφτά του όλα για ένα τανγκό τσέπης και τιμής. Το δείχνει το σενάριο, ότι οι λευκοί αιμοβόρα δωροδοκούνται, ενόσω έχουν υπερτιμήσει το χρήμα και υποτιμήσει την υπόληψη. Ο Lou Taylor Pucci, Κέβιν, με τους συντρόφους-συνεταίρους της Αδελφότητας στήνουν αυτό ακριβώς που συμβαίνει στις κλίκες ανά την υφήλιο. Επιθετικότητα, βία, συμφέρον για την εξουσία και ας έγιναν όλα στο όνομα της αποκήρυξης αυτής της στυγνής εξουσίας. Επειδή πάντα, όποιος ο κύκλος και αν είναι, θα υπάρχουν σχέσεις. Βίας, εξουσίας, γλώσσας. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε το είδος. Το ιερό, το ανθρώπινο. Δεν υπάρχει χρόνος για περαιτέρω σχόλια, και είναι μάταιο εξάλλου. Ωραίο το φινάλε, και ακόμη πιο ωραίο αυτό το ρεσάλτο του πτώματος. Ώστε, υπήρξε λόγος, να βγει, στο φως, το ποιόν της αδελφότητας. Ήταν η πρώτη μικρού μήκους ταινία, “Roslyn”, του Κάνον, που τον οδήγησε σε αυτήν την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους. Σωστά ο σκηνοθέτης επιστρέφει στο αρχικό θέμα, αν ξέρει από ρυθμό και πρόταση. Καθίστε απλώς αναπαυτικά. Προσδεθείτε στο παραλήρημα της αδελφότητας.

Οπότε:
En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 73’)
Τετάρτη 22.09.2010, 18.15, Απόλλων, Σταδίου 19

Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 81’)
Παρασκευή 24.09.2010, 19.15, Απόλλων, Σταδίου 19
και
Σάββατο 25.09.2010, 18.15, Δαναός 2, Κηφισίας 109

20.9.10

Νύχτες Πρεμιέρας CoNN-X σε τίτλους



16ο
Διεθνές
Φεστιβάλ Κινηματογράφου
της Αθήνας





Ερνστ Λιούμπιτς: το μέτρο κάνει το διάλογο και ο διάλογος το γέλιο
Ολιβιέ Σμολντέρ: σώμα που γδύνεται, δεν είναι του θανατά

8.30μμ. η ώρα περίπου, αφού έχουν σκάσει τα χαστούκια του διαφημιστικού, στη μικρή-συσπειρωμένη- αίθουσα του Δαναού, οι άγνωστοι θεατές μαζί περιμένουμε τον Ολιβιέ Σμολντέρ (Olivier Smolders). Εγώ έχω ψεκάσει τα γαλλικά μου, με λίγα κείμενα, απ’ το τελευταίο τεύχος του Nouvel Observateur, μπας και αρθρώσω καμιά ερώτηση στο σκηνοθέτη. Τζάμι. Η παλιά γνώση βρίσκεται στη θέση της. Μες στη σιωπή, θυμάμαι τη φράση «le vrai tombeau des morts est le Coeur des vivants» («ο αληθινός τάφος των νεκρών είναι η καρδιά των ζωντανών») του Cocteau. Σε αυτήν αναφέρθηκε η φιλόσοφος Thérèse Delpech, στη συνέντευξη με τίτλο “Ici l’ ombre” («εδώ σκιά») που παραχώρησε για το γαλλικό περιοδικό. Τι ωραία φράση αυτή. Σκουπίζει τη σκόνη, που άφησε ξοπίσω, κληρονομιά, η Αντιγόνη, κι ας είναι απ’ το στόμα του Γάλλου. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη η φράση…ωστόσο, χρόνια και χρόνια μας χωρίζουν από τότε. Η μνήμη έκανε τρύπα και απ’ το παλιόρουχο έμεινε αυτό, το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε». Αλλά τώρα ο γλυκός Βέλγος είναι στην αίθουσα. Πρόθεσή του είναι να μιλήσει στο τέλος, μετά την προβολή. Όλα τώρα αρχίζουν. Ξανά.

Βλέπουμε, στη σειρά, τρία φιλμ μικρού μήκους: “L’ amateur”, “mort à vignole”, και “voyage autour de ma chambre”. Θα μπορούσε να είναι και μια τριλογία για το σώμα: στο πρώτο φιλμ, βλέπουμε το σώμα ως επιθυμητό, όπως είναι, στο δεύτερο, η στιγμή του θανάτου αίρει τη ζωντανή εικόνα του σώματος-που δεν είναι πια οργανισμός- και στο τρίτο φιλμ βλέπουμε τι συμβαίνει από το θάνατο του σώματος, όταν λοιπόν το σώμα γίνεται φετίχ και θεοποιείται. Όταν αναδεικνύεται, για παράδειγμα, σε κέρινο ομοίωμα. Και τα τρία φιλμ αφορούν στην ψυχολογία του βλέμματος. Ιδιαίτερα, στα δύο τελευταία, όπου δεν υπάρχει μυθοπλασία, όπως στο πρώτο, παρατηρούμε ότι ο σκηνοθέτης εμπλέκεται και συνδέεται μαζί τους, με μια αυτοβιογραφική-στα σημεία- αφήγηση. Στο πλαίσιο αυτής της προσωπικής εμπλοκής, ιδίως στο τρίτο φιλμ «ταξίδι γύρω απ’ το υπνοδωμάτιο», γίνεται αναφορά σε τρία ονόματα: στην πέτρα, στο έντομο, και στο κοχύλι. Και τα τρία, διαφορετικά μεταξύ τους, αντικείμενα υπάρχουν στο γραφείο του Σμολντέρ και αναφέρονται ως διακριτά σημεία-τύποι, στη βάση των οποίων προσδιορίζεται η ταυτότητα του «σπασμένου σπιτιού». Του σπιτιού της εμμονής. Οι τρεις προβολές φτάνουν στο τέλος. Ομολογώ, μένω βαθιά σιωπηλή. Σαν να μην τέλειωσε ο κινηματογραφικός χρόνος. Τα φώτα ανάβουν μεμιάς και ο Ολιβιέ, αγγίζει το λεβιέ. Εμπρός, ερωτήσεις. Κανείς. Δε σηκώνει χέρι ένας, κάτι να ρωτήσει. Μάλλον σήκωσε ένας, για να δηλώσει άφωνος. Οπότε, ο Σμολντέρ μας διευκρίνισε, ότι κάνει μια εικοσάλεπτη ταινία, κάθε 2-3 χρόνια, γι’ αυτό και σκοπός του είναι να είναι δυνατή. Ισχυρή. Και με βάση τα όσα είπε, αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στην ποιητικότητα της ταινίας, αντιληφθήκαμε ότι η δομή είναι δυναμική και όχι στατική. Στην πράξη συμπεραίνει, ακριβώς τι θα συμβεί, όπως αντίστοιχα κάνουν πολλοί δημιουργοί. Και επειδή, στη μία ταινία, γίνεται μνεία στον Μπωντλέρ – το ευαίσθητο σημείο μου-, εκτός από την άποψή μου για την ψυχολογία του βλέμματος και τη χρήση του σώματος, είπα και «μάθημα»: έκανα κι εγώ μια ερώτηση, αν εμπνέεται από τον Ρεμπώ όπως εμπνέεται από τον Μπωντλέρ. Και μου/μας απάντησε ο Ολιβιέ, πολύ σωστά, ότι με τον Μπωντλέρ νιώθει φιλαράκι, τον έχει μελετήσει και κάθε στίχος αναφέρεται σε κάτι, που του είναι πολύ οικείο. Αντίθετα, στην περίπτωση του Ρεμπώ, τον απωθεί το γεγονός ότι έθεσε τη ζωή ψηλότερα από την τέχνη. Όλους τους καλλιτέχνες, πρέπει να τους απασχολεί αυτό, δηλαδή, η τέχνη τους και έπειτα η ζωή. Πολύ καλός ο Βέλγος και αύριο, Τρίτη, 20.15, στο Δαναό 2, -Κηφισίας 109- έχει την άλλη ταινία του, τη Μαύρη Νύχτα (2004, 90’). Πόσο με ηρεμούν τα γαλλικά…

19.9.10

Nice Chronicle set: Ginsberg and fame go together

http://chronicleproject.com/slideshow/orlovsky_sukhavati/publish_to_web/index.html

Νύχτες Πρεμιέρας CoNN-X 2010: Μέχρι τις 26/9

16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας
Από το Banksy και τη Μπελ Επόκ της Βίας μέχρι το Ουρλιαχτό

Στο δέρμα, το άρωμα αποκοιμήθηκε, τα τηλέφωνα κόπασαν. Γέρμα του ήλιου. Από ένα διπλανό, μένει το σχόλιο, ότι το άρωμά μου, του ομόρφυνε την ταινία Όπως Εξέρχεσθε από το Πωλητήριο/ Exit through the Gift Shop (2009, USA-UK). Ήρθε και με βρήκε, σαν Indian summer το πρωί, άλλη μία συστατική ένδειξη, να μην εξέλθω από αυτήν την κόκκινη εποχή του Hypnotique Poison, που φορώ χρόνια τώρα, πλήττοντας μύτες των ξένων (no comment: στηριζόμουν πάντοτε στην καλοσύνη τους). Έχω μήνυμα: παραμένω στο «υπνωτικό», «εποχούμαι» καλώς… με ταινίες για όλες τις ώρες. Να ‘ναι καλά η βενζίνα, η τρέλα να βλέπεις όσο περισσότερα μπορείς, να θέλεις κι άλλες εικόνες, κι άλλους ουρανούς, πίσω και μακριά από την εποχή σου, μπροστά και κοντά στις επιθυμίες σου. Άλλωστε, ποια επιθυμία και ποια εποχή; Στην κουζίνα του, ο Μπαμπινιώτης δίνει ποιητικές συνταγές και το διευκρινίζει ότι, ετυμολογικά η εποχή προέρχεται από το «εποχούμαι», που σημαίνει «επιβαίνω σε όχημα». Γι’ αυτό λοιπόν βενζίνα. Τρέλα. Επιβαίνεις σε ένα όχημα, που δεν είχες ποτέ δικό σου, με αντάλλαγμα-κεκτημένο, την προσωπική απόλαυση. Είτε απόλαυση επί της οθόνης σημαίνει βλέπω βία, όπως στη Σκοτεινή Καρδιά, -114 λεπτά σκηνοθεσίας από το Φίλιπ Ρίντλει, για μια παρτίδα με το διάβολο και με την υποστήριξη της μικρής Μπελ, ιδωμένη μέσα σε ένα συμβολικό πλαίσιο ως κακή συνείδηση και τύψη, από την οποία ο ήρωας Τζέιμι ζητά απαλλαγή- είτε απόλαυση σημαίνει μαθαίνω στην αυτονομία, όπως στο Μερικές Μέρες είναι Καλύτερες Από Άλλες, -μιάμιση ώρα +3 λεπτά με την απλά υπέροχη μουσική του Matthew Cooper και του σκηνοθέτη Matt McCormick, να πλαισιώνει τις στιγμές της χωρισμένης Κατρίνα, του Έλι, του Ότις καθώς και της υπαλλήλου με την τεφροδόχο ενός άγνωστου εντεκάχρονου κοριτσιού, από λάθος, στα χέρια της. Εξαιρετικά, στην ταινία, είναι τα πλάνα με τις αντανακλάσεις της τσιχλόφουσκας. Απόλαυση, όμως, σημαίνει και το να βρίσκω σημεία έμπνευσης. Ψηλαφώ. Και καθώς η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, στην πίσω σειρά –του Μέρφι πάντα- είδα το Ουρλιαχτό των Ρομπ Επστάιν, Τζέφρι Φρίντμαν, για τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με το ότι, «η ποίηση είναι η ρυθμική έκφραση του συναισθήματος» και το συναίσθημα, αντίστοιχα, είναι «μια εσωτερική ορμή, όπως η σεξουαλική ορμή». Και βέβαια, η «προφητεία» δεν συνάδει με την πληροφορία, αλλά με αυτήν την αποκωδικοποίηση του προαναφερθέντος συναισθήματος, δηλαδή, προφητεία είναι να εντοπίσεις «τι θα ξέρει και θα νιώθει κάποιος σε 100 χρόνια». Άρα, χωρίς τον τόπο του άλλου, δεν υπάρχει προορισμός.

17.9.10

Νύχτες Πρεμιέρας CONN-X 2010: Καλημέρα μέρα

16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας
Buen Dia Dia
Argentina 2010
90’,
Σκηνοθεσία:
Sergio Constantino, Eduardo Pinto

Απόλλων, Σταδίου 19, 801 11300 400
Την Κυριακή 19.09.2010, 17.45



Παρασκευή πρωί αισθάνομαι καλοζωισμένη, ξυπνώ με ένα δυνατό όνειρο στο κεφάλι, το όνειρο σβουρίζει δήθεν αδιάφορα στο καλαμάκι του σκέτου φραπέ, αλλά ψάχνω τα κλειδιά προσηλωμένη, άλλη ώρα θα ασχοληθώ μαζί του, φτάνω στο τσακ ή στο τακ στη Σταδίου, αρχίζει μόλις η Καλημέρα Μέρα/ Buen Dia Dia , το φετινό μουσικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μιγκέλ Αμπουέλο, και τότε μια άλλη δύναμη, ροκ ονείρου, με προέλευση από την Αργεντινή, επιδρά επάνω μου. Με την ταινία βρίσκω το ρυθμό μου..δεσμεύομαι συγχρόνως. Σημειώνω φράσεις, κουνώ το κεφάλι ρυθμικά, χρησιμοποιώ το κινητό, για φακό, και γράφω στο σκοτάδι. Όλοι αυτοί οι τρελοί, που μιλούν για τον έναν, τον αείμνηστο τρελό, με παίρνουν μαζί τους, μου φορούν τα ισπανικά τους, με θρονιάζουν στην παρέα τους. «Σόμος μουσιστάντες», υπονοεί «ρεσιστάντες», (αντι)στεκόμαστε με μουσική. Σαφώς. Αυτός είναι και ο σκοπός ενός ντοκιμαντέρ. Να αγαπήσεις τον άνθρωπο που υμνεί, σαν να ήταν ο φίλος, με τον οποίο μοιράστηκες πέντε στίχους ή έγδαρες τα γόνατά σου. Και στα παλιά μας τα παπούτσια οι φράσεις του «να μην». «Αγαπώ τους καταχθόνιους»: μία από τις δηλώσεις του Αργεντινού ροκά Miguel Abuelo (Peralta). Έζησε μόλις για 42 χρόνια, από το 1946 έως το 1988, όταν νικήθηκε από οξεία μόλυνση, του ιού HIV. Και όμως, το μοντάζ της ταινίας έχει γίνει με τρόπο, που δε χωρεί μελαγχολία. Το είπε και ο ίδιος προτού πεθάνει: “no me lloren, crezcan”, δηλαδή, «μην με κλάψετε, μεγαλώστε». Η τέφρα, που σκόρπισε στη θάλασσα, στα ανοιχτά της παραλίας Φράνκα, αφορούσε μια ύστατη πράξη, για εκείνον και με εκείνον, απολύτως συμβατή με τη ζωή και τη φιλοσοφία του. Πλάτων, Νίτσε, Μπόρχες: και οι τρεις του είχαν μάθει να σκέπτεται. «Με τον πολιτισμό καταλαβαίνεις ότι το φως δεν είναι έξω, αλλά βαθιά», αυτό πίστευε. Με αυτήν την ακονισμένη σκέψη, όμως, δεν πρέπει να παρεξηγηθεί. Δεν ήταν μόνο εύστροφος αλλά και εκρηκτικός. Και κυνικός. Στην ταινία, ο Kuberto Diaz, γελώντας επισημαίνει την αγαπημένη φράση του Μιγκέλ, «ας μη ρίχνουμε το επίπεδο της κωμωδίας»… Και μιλούν πολλοί για το ροκ σταρ, επισημαίνοντας πόσο τους άλλαξε τη ζωή: ο γιος του βεβαίως, ο Azul Gato, η γυναίκα του, η Krisha Bogdan, -που αναφέρεται και στο γάμο στην Ίμπιζα το 1971-, δημοσιογράφοι και πολλοί «σύντροφοι του ελιξιρίου», μουσικοί. Μεταξύ αυτών, ο Alfredo Rosso, o Luciano Napolitano, o Pipo Lernoud, o Jorge Pistochi, ο οποίος θεωρούσε το Μιγκέλ φιλόσοφο του ταξιδιού και όχι μουσικό με τη στενή έννοια, ο Luis Alberto Spinetta, o Kuberto Diaz, ο Cachorro Lopez, o Daniel Sbarra, o Juanjo Carmona (βιογράφος του), ο Daniel Melingo, ο Juan Alberto Badía, o Andres Calamaro, o Miguel Cantilo, και ο Charlie Piccoli, φωτογράφος. Συνοψίζοντας, στην ταινία, βλέπουμε τις σκηνές, που σημαίνουν πόνο στη ζωή, να φιλτράρονται μέσα από την ηδονή, και να αφορούν σε ένα καλειδοσκόπιο πολλών όψεων και πλευρών, ανάλογο της προσωπικότητας του “παππού του τίποτα”, Miguel Abuelo, που εμπνεύστηκε από το βιβλίο του Leopoldo Marechal, για να επινοήσει το όνομα της μπάντας και για να ακολουθήσουν όσα θα δείτε στην ταινία. Και προτού κλείσω το σημειωματάριο, πέφτω πάνω σε κάτι άλλα ορνιθοσκαλίσματα του σκότους, με αύρα Αντρέ Μπαζέν:
«το σινεμά υποκαθιστά τον κόσμο όπως τον επιθυμούμε»…Τον κόσμο να αγαπάμε, προσθέτω.


To ουρλιαχτό/ The Howl (ΗΠΑ/ USA, 2010) αύριο..

Σάββατο 18.09.2010
22.30 all about Beatitude...
Δαναός 1, Κηφισίας 109, 210-6922 655
Howl/ Το Ουρλιαχτό (ΗΠΑ, 90')
Σκηνοθεσία: Ρομπ Επστάιν, Τζέφρι Φρίντμαν

Η ταινία για τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, της γενιάς των beat.
Με τον Τζέιμς Φράνκο, από τους βραβευμένους με Όσκαρ δημιουργούς του "The Times of Harvey Milk".
Όταν υποδυόταν τον Γκίνσμπεργκ, ο Αμερικάνος ηθοποιός έκανε μάστερ...στην ποίηση! (Το Βήμα, Ζουμπουλάκης, "Ο Γκίνσμπεργκ με βοήθησε να ωριμάσω").



Νύχτες Πρεμιέρας-CONN-X
16o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας
& 1 extra
ΓΚΟΥΡΟΥ
Είναι το φεγγάρι που εξαφανίζεται
είναι τα άστρα που κρύβονται όχι εγώ
είναι η πόλη που χάνεται, εγώ μένω
με τα ξεχασμένα μου παπούτσια,
η αόρατη κάλτσα μου
είναι το κάλεσμα μιας καμπάνας.
Άλλεν Γκίνσμπεργκ στο: Ανθολογία Μπιτ Ποίησης, εισαγωγή μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς, εκδόσεις Ροές, Αθήνα 2003

16.9.10

Στο Φως της Ύδρας: Timothy Hennessy- Ιωάννης Καρδαμάτης


A coté d'un grand artiste, on ne voit pas la différence
Tu dois être artiste à ta manière

Bashir Nehili

Cher Bashir,

Merci pour cette parole et la photo,
en avant l'apprentissage du Grec alors :)

Διαγωνισμός από το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσ/νίκης

38. Χωρίς ανάσα

Έχω ακουμπήσει τη σιωπή μου στο μέτωπό σου, αντιμετωπίζεις εύλογα τη σχηματισμένη απορία, κοιταζόμαστε τόση ώρα αλλά δεν μιλάμε, δεν έχει όμως γιατί, όπως δεν έχει παγκάκι, εκείνο το παγκάκι στο απέναντι στενό, πάντα φανταζόμουν πως σκάλιζα ένα όνομα εκεί σκαρφαλώνοντας επάνω, τώρα δεν το βλέπω και αυτή η απώλεια πετά στενόχωρες σκέψεις κατάφατσα, πως όλα ανακατεύονται και αλλάζουν γρήγορα σαν φάρσα, σχεδόν αμέσως, εκτός από τα μονά ζυγά στους τοίχους, οι αριθμοί είναι αδιανόητο να αλλάξουν πεζοδρόμιο, όπως αδιανόητο θα ήταν και οι εφημερίδες να βγάλουν μαλλιά και να τις πάρει ο αέρας από τα περίπτερα, υπάρχουν τόσα περίπτερα λόγω του καλού κλίματος στην Ελλάδα, τόσοι άνθρωποι προσαρμόζονται μέσα σε μικρούς χώρους αλλά δεν πρέπει έτσι να χάνεται πολύτιμος χρόνος, από το να κοιτάζουν, ο ένας τον άλλον στα μάτια, ακόμη και αν είναι άγνωστοι, έμπορος και πελάτης, ακόμη και όταν το μάλλον θα είναι το εκκρεμές στην επικοινωνία, ένα βήμα μετέωρο, τότε ίσως περιμένοντας να υπάρχει τρόπος, τα εφόδια να μην είναι εμπόδια, οι ανταύγειες της απώλειας να χρυσίζουν τη σκέψη, εσύ βέβαια αποκλείεται να σκέφτεσαι το ίδιο με μένα τώρα, όπως πάντα δυο άνθρωποι που κοιτάζονται, αποκλείεται να σκέφτονται το ίδιο ταυτόχρονα, εκτός αν ενωθούν μαγικά οι αύρες τους, αν περνούν έξω από ένα καφεκοπτείο και με μια βαθιά ανάσα ευχαρίστησης, ευχηθούν αυτό να μην τέλειωνε ποτέ, δεν είναι περίεργο αυτό, μάλλον όχι, να αφορά αυτό το μάλλον εμάς μόνο, και κανέναν άλλον, ναι το βλέπω τώρα στο βλέμμα σου, σε κούρασε η σιωπή μου, το νιώθω, όμως δεν φεύγω, βαδίζω σε δύο μικρούς χρόνους, και αισθάνομαι ότι είμαι στην Ασία, το μαρτυρά ο αέρας από τα ανοιχτά παράθυρα των διαμερισμάτων, δεν έχει σημασία να εντοπίσω ποιο διαμέρισμα προκαλεί αυτό το κάλεσμα στον άλλο πολιτισμό, σημασία έχει ότι ο τόπος έχει πολλές φωνές, όσες χωρούν στο δωμάτιο, από κλήσεις των φίλων, ξεφωνητά των γειτόνων, βιβλία που επαναλαμβάνω να διαβάζω από επιμονή, περιμένω εδώ ακόμη και μένεις αλλά δε βλέπεις πια ξεκάθαρα, πόσο βάθυνε το βλέμμα σου, οργιάζει στην ουρά του δικού μου, οι άκρες παλεύουν τα όριά τους, τα ταξί μακριά παρκάρουν, σύντομα η βάρδια θα λήξει, και θα πήξουν μέσα σε κόσμο, στον ιδρώτα, οι οδηγοί τους, υποφέρουμε από τους κραδασμούς της ασφάλτου, όλοι, δεν υπάρχει δρόμος που να μην εξιστορεί ένα μυστικό, νηστικός δρόμος από ιστορία δεν υπάρχει, εμείς εδώ, εσύ και εγώ, σιωπηλά γράφουμε μια ιστορία, το μεταδίδει, ο ένας στον άλλο, μια μικρή κοινή ιστορία, δεν μας χρειάζεται τίποτε άλλο για μια ζωή ανθρώπινη, μια ζωή αέρινη, εκτός από ένα βλέμμα δώρο, σου δίνω το βλέμμα μου, δώσε μου πίσω ένα κίνητρο, ένα βλέμμα να ανασάνω, εδώ και μέρες ραπίζουν μέσα μου φαντάσματα, ίσως μια θέση στο δρόμο να είναι κίνδυνος μέχρι τα μπούνια, περιπέτεια χωρίς αιτία, περιπλάνηση απότομης προφητείας, το ύψος σκοτώνει, η περίληψη επίσης σκοτώνει τον έρωτα, και κάθε δρόμος δεν θα ήταν αυτός που είναι χωρίς το θόρυβο και την απόσταση, την αλλαγή ή την εγκατάλειψη, ορίστε το χέρι μου, σου χαμογελά ανοιχτό, έχει ένα ερωτηματικό από μπλε στυλό bic.

Αντιγόνη Κατσαδήμα
http://fkth.gr/fkth/nealogotexnikakeimena.htm#anasa
http://fkth.gr/fkth/dromoiellhnikoioroi.htm

Στο Φως της Ύδρας: Timothy Hennessy- Ιωάννης Καρδαμάτης


Timothy Hennessy was born in San Francisco in 1925. His elaborate abstractions have flourished through the visual influences of his travels that took mostly place in Venice, Paris, New York and Hydra.

Up till now his works have been presented in individual exhibitions at the following galleries: Galleria Cavallino, Venezia, Gallery Zygos, Athens, Iolas Gallery, New York, Museum of Art, Providence Rhode Island, Gallerie Rive Gauche, Paris, Tibor de Nagy Gallery, New York, Galleria Naviglio, Milan, Musée des Arts Décoratifs, Paris, Museum of Art, Phoenix Arizona, Betty Parsons Gallery, New-York, Iris Clert Gallery, Paris, Max Hutchinson Gallery, New York, Artcurial Gallery, Paris. He participated in the Carnegie International in 1962. He lives and works in Avignon, France.

Ο Timothy Hennessy γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο το 1925. Οι περίτεχνες αφαιρετικές φόρμες του αναπτύχθηκαν μέσα από τις οπτικές επιρροές των ταξιδιών του, που λάμβαναν χώρα κυρίως στη Βενετία, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη και την Ύδρα. Ατομικές του εκθέσεις έχουν οργανωθεί έως σήμερα στις ακόλουθες αίθουσες τέχνης: Γκαλερί Cavallino, Βενετία, Γκαλερί Ζυγός, Αθήνα, Γκαλερί Ιόλας, Νέα Υόρκη, Μουσείο Τέχνης, Providence Rhode Island, Γκαλερί Rive Gauche, Παρίσι, Γκαλερί Tibor de Nagy, Νέα Υόρκη, Γκαλερί Naviglio, Μιλάνο, Musée des Arts Décoratifs, Παρίσι, Μουσείο Τέχνης ,Phoenix Arizona, Γκαλερί Betty Parsons, Νέα Υόρκη, Γκαλερί Iris Clert, Παρίσι, Γκαλερί Max Hutchinson, Νέα Υόρκη, Γκαλερί Artcurial, Παρίσι. Συμμετείχε στο Carnegie International το 1962. Ζει και εργάζεται στην Αβινιόν της Γαλλίας.


Ioannis Kardamatis was born in Berlin in 1915. He travelled extensively in Egypt, America, Australia, India and throughout Europe. After studying classical and abstract painting, he explored and experimented with the techniques of byzantine art. His works derive their inspiration from greek mythology. He had the following one man shows: Galleria Naviglio in Milan, Galleria il Canale, Venice, Hilton Gallery, Athens, Iolas Gallery, New York, Artio Gallery, Athens. He participated in the Greek Section of the Marzotto Prize. He lived and worked in Hydra, Venice and Paris. He died in Avignon in 2009.

Ο Ιωάννης Καρδαμάτης γεννήθηκε στo Βερολίνο το 1915. Ταξίδεψε εκτενώς στην Αίγυπτο, την Αμερική, την Αυστραλία, την Ινδία και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μετά από σπουδές κλασικής και αφηρημένης ζωγραφικής, εντρύφησε στις τεχνικές της βυζαντινής τέχνης. Τα έργα του αντλούν έμπνευση από την ελληνική μυθολογία. Ατομικές του εκθέσεις οργανώθηκαν στις ακόλουθες αίθουσες τέχνης: Γκαλερί Naviglio, Μιλάνο, Γκαλερί il Canale, Βενετία, Hilton Gallery, Athens, Iolas Gallery, New York, Artio Gallery, Athens. Συμμετείχε στο ελληνικό τμήμα του βραβείου Marzotto. Έζησε και εργάστηκε στην Ύδρα, τη Βενετία και το Παρίσι. Πέθανε στην Αβινιόν το 2009.

Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής
Β & Μ Θεοχαράκη
Β. Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, Αθήνα
210-3611 206
Ωράριο λειτουργίας:
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Σάββατο, Κυριακή: 10.00-18.00
Πέμπτη, Παρασκευή: 10.00-21.00
16/9-17/10

Ερμητικές αλληγορίες στο Ίδρυμα Θεοχαράκη

Ιωάννης Καρδαμάτης. Ξύλο με φύλλα χρυσού και προετοιμασία γύψου, 215 x 166 εκ.


Timothy Hennessy.

Ακρυλικό σε χαρτί Canson και κολάζ,
70 x 100 εκ.





Στο Φως της Ύδρας, τιτλοφορείται η έκθεση στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, τα εγκαίνια της οποίας έγιναν χτες το βράδυ. Πρόκειται για ένα αφιέρωμα στην κοινή πορεία των Timothy Hennessy και Ιωάννη Καρδαμάτη, τότε που μοιράζονταν την κατοικία της Ύδρας (1957-2006). 60 έργα σχεδόν και κάποια μικροαντικείμενα μαρτυρούν τη μακρόχρονη φιλία καθώς και τα κοινά ενδιαφέροντα των δύο καλλιτεχνών, από το Αιγαίο και την ελληνική φιλοσοφία μέχρι την cuisine των βασιλικών γευμάτων του 18ου αιώνα.

Παρατηρώντας, από κοντά, τα έργα του Timothy Hennessy, γινόμαστε δέκτες μιας χυμικής διεργασίας, παρασκεύασμα της λυρικής έκφρασης αλλά και της αφαιρετικής δύναμης συγχρόνως. Ώστε, αυτός ο συνδυασμός της λυρικής αφαίρεσης, που προκύπτει, ενέχει μυστηριακό ενδιαφέρον, από την άποψη ότι, στα έργα διπλής όψης, σκοπίμως τοποθετημένα στο Ίδρυμα Θεοχαράκη ως ελεύθεροι καμβάδες στο χώρο, βλέπουμε πώς, στο μυαλό του Timothy, όλα διαμορφώνονταν σε μια αλχημεία μνημονικών συμβόλων-προτύπων: της Ανατολής, του μοντερνισμού και, βέβαια, του μεσαίωνα. Κάθε φόρμα εξυπηρετεί έναν σκοπό, στο πλαίσιο του οπτικού παιχνιδιού, μέσα από το οποίο προκύπτει ότι, το σύνολο του έργου τάσσεται εναντίον του τυχαίου. Διότι, οι επαναλαμβανόμενες φόρμες, οι χρωματικοί συνδυασμοί, συνιστούν, για το μάτι του θεατή, προκλήσεις: χωρίς να υπάρχει κέντρο βάρους ή ένα πρωταγωνιστικό αντικείμενο, δίνεται βαρύτητα σε μια περιμετρική θεώρηση των έργων. Και ας σημειωθεί, ότι ο συμπαθέστατος Timothy Hennessy προτιμά να ζωγραφίζει πάνω σε ατελάρωτους καμβάδες, ή σε υφάσματα, που ράβει μόνος του. Εμπνέεται, επομένως, από την επαφή με το έργο, όταν ακόμη αυτό είναι στα σπάργανα.

Αυτή η αλχημική σύνθεση λειτουργεί και ως ελιξίριο, για την ταυτότητα του καλλιτέχνη, του ανθρώπου δέσμιου διαρκώς να αναζητεί και να ξεχνά, άρα να επιτίθεται στον παρωχημένο εαυτό του, προς τιμήν της ιστορίας εν τω γίγνεσθαι και για να αντλήσει νέες σκέψεις, κατακτώντας το μύθο της υπόστασης. Το «τεχνοσκόπιο», αυτό το ρολόι της τέχνης, δεν είναι παρά η μοίρα του καλλιτέχνη, που ακούει τις καμπάνες στη συνείδηση και δημιουργεί μια άλλη «μαντάλα», έναν κύκλο της ζωής, για την τέχνη, όπου παρεμβάλλονται εικονικά κίνητρα-θραύσματα της πραγματικότητας. Μεταξύ αυτών είναι οι φαλλοί καθώς και τα περίφημα κυπαρίσσια της Αβινιόν, όπου ζει πλέον ο Timothy Henessy. Ας προστεθεί, επίσης, ότι το κυπαρίσσι είναι το σύμβολο της μακροζωίας, στην ανατολική φιλοσοφία. Γενικότερα, στα έργα της έκθεσης Στο φως της Ύδρας διακρίνεται ένα φλερτ με την ερμητική παράδοση και αλληγορία, -«ερμητική» από την άποψη ότι η έννοια της αλχημείας θεμελιώθηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο της Αιγύπτου-, ενώ διανοίγεται και ένα νεοσύλλεκτο βλέμμα, προς τη Δύση ξανά, διαπερνώντας τους πιθανούς και δυνατούς συνδυασμούς μορφών και παιχνιδιών συγχρόνως.

Όσον αφορά, τέλος, στα έργα του Ιωάννη Καρδαμάτη, η επιμελήτρια της έκθεσης, Μάγδα Μπαλτογιάννη, έκρινε ωφέλιμο, να εντάξει στην έκθεση και τις δύο χρυσές πόρτες του καλλιτέχνη, καθώς, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, «ο Ιωάννης Καρδαμάτης στην Ελλάδα είναι κυρίως γνωστός από τη χρυσή εποχή του και το έργο του στο σπίτι του Ιόλα». Ενδιαφέρουσα έκθεση, που επωφελείται και από το στήσιμό της.

Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής
Β & Μ Θεοχαράκη
Β. Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, Αθήνα
210-3611 206
Ωράριο λειτουργίας:
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Σάββατο, Κυριακή: 10.00-18.00
Πέμπτη, Παρασκευή: 10.00-21.00
Διάρκεια έκθεσης: 16/9-17/10

15.9.10

The Vegetable Orchestra/ Onionoise

NEW ALBUM !!!
THE VEGETABLE ORCHESTRA
ONIONOISE

ONIONOISE is the third CD by The Vegetable Orchestra, an ensemble unique to the world of music which is committed to the exploration of the acoustic qualities of vegetables.

In addition to performing on the international concert circuit, the 12-people collective from Vienna has spent the last dozen years experimenting with the building of vegetable instruments, industriously unearthing the acoustic universe of roots and legumes, cabbages and courgettes.
On 11th of February 2009, their answers at my question,
if they feel that give a social message to people apart from that of music,
was interesting, that's why I went back to find them...

(Susanna Gartmayer) Yes, we are also a social project. This is also about working all together.

(Nikolaus Gansterer): Together we form a collective of artists and musicians who are on the one hand active in various fields of artistic production (from design to architecture to sound poetry to video and installation art...) but on parallel levels we are all sharing the interest to make music with vegetables. The research on the possibilities of turning actually plants into something audible is still our core fascination!
Since our foundation in 1998 we organized ourselves rather horizontal thus new ideas for compositions, innovations for the instruments and decisions are made and taken in the group. Saying that the process from coming up with an idea to actually having a result can take some time but is then somehow internally "grown".
Talking about the transformation from spectator to spectactor I want to point out that we always serve a vegetable soup after the concert to the audience. This is a special moment in our show as the audience is then invited coming close to the stage and having the possibility to gaze at the instruments, have a chat with us and thereby tasting our instruments with yet another sense.

The compositions of Onionoise are tailored to suit the specific characteristics of the vegetable instruments being used, in terms of their sonic attributes and practical considerations to optimize performance. Stylistically the music oscillates between organic pop music and aural sound experiments, with inspiration from various sources: Minimal Techno, Ambient, Noise, Pop, New and Electro-Acoustic Music.

This CD is an aural voyage through phantasmagorical continents of sound and imaginary gardens. Living music: multi-layered and idiosyncratic.

The elaborate Digi-Pack also includes a poster.

Recording & Mix: Oliver Brunbauer aka Ollmann, Feedback Studios 2, Vienna
Studio support: Christina Bauer
Mastering: Kassian Troyer, Berlin http://www.kassiantroyer.com/
Photographs: Alexander Koller http://www.alexanderkoller.at/
Design: Tina Frank, Elvira Stein http://frank.at/
Label: http://www.transacoustic-research.com/
PR: http://www.monkeymusic.at/
Distribution: http://www.roughtrade.de/
Support: SKE-Fonds

More information and a 'MAKING OF-VIDEO' on our website (which has a new design, too!)
http://www.vegetableorchestra.org/onionoise.php

You can buy it online in any digital music store or pre-order the CD directly at our label:
www.transacoustic-research.com/onionoise.php

RELEASE DATES
Digital: 10.09.2010
France: 01.10.2010
UK / USA: 04.11.2010
Austria/Germany: 03.12.2010

ONIONOISE - PRESENTATION TOUR:
10.09.2010 Bestival, Isle of Wight (UK)
http://www.bestival.net/
23.09.2010 Malvern theatres Malvern (UK)
http://www.malvern-theatres.co.uk/
25.09.2010 Aldeburgh (UK)
http://www.aldeburgh.co.uk/events/vienna-vegetable-orchestra
26.09.2010 Festival musica Strasbourg (F)
http://www.festivalmusica.org/programme/voir/98
02.10.2010 Festival Ile De France (F)
http://www.festival-idf.fr/2010/fiche-concert-factory.php?concert=27
06.10.2010 jazz pulsation, Nancy(F)
http://www.nancyjazzpulsations.com/index.fm.php
07.10.2010 musicampus festival, Bordeaux (F)
http://www.pessac-en-scenes.com/
08.10.2010 Cherbourg la breche (F)
http://www.nordik.org/
10.10.2010 electroni-k festival, Rennes (F)
http://www.electroni-k.org/
12.10.2010 La centrifugeuse, Pau (F)
http://mde-culture.univ-pau.fr/live/la-centrifugeuse-pau
03.11.2010 Schenectady, (USA)
http://www.proctors.org/
06.11.2010 Indianapolis (USA)
http://www.imamuseum.org/
13.12.2010 Radiokulturhaus, Vienna (A)
http://radiokulturhaus.orf.at/

the vegetable orchestra
http://www.vegetableorchestra.org/
www.facebook.com/pages/The-Vegetable-Orchestra/217251791275
www.myspace.com/thevegetableorchestra

label:
http://www.transacoustic-research.com/

12.9.10

Αφιέρωμα στον Δημήτρη Αληθεινό, στο Mir festival

Αναφορά στον Μαντένια / Hommage à Mantegna

Όταν ένα έργο αντλεί το γεγονός της ύπαρξής του από κάποιο άλλο, το οποίο εγκωμιάζει, τότε λειτουργεί ως μια επαληθευτική συνθήκη, στη βάση της οποίας διαπιστώνουμε πως οι προϋποθέσεις είναι και δυνατότητες. Ώστε, μέσα από το νέο έργο, αναδεικνύονται τα σημεία του αρχικού έργου-αφετηρία, που ενέπνευσαν, στον καλλιτέχνη, τη συνέχειά του. Τρόπον τινά, οι ηδονές των χρόνων λειτουργούν πάντα παραινετικά: ως εσωτερικές φωνές-φόρμες, υπαγορεύουν, το περιεχόμενο, και λειτουργούν προκλητικά αλλά και συνωμοτικά ως προς αυτό. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, όταν το βακχικό τελετουργικό, από τη θυσία μέχρι τον εξαγνισμό, συνιστά μια φασματική προσέγγιση της ζωής και της αλήθειας;


Ο σαπφικός έρωτας είναι ο λυσιμελής έρωτας, : «Έρος δηύτέ μ' ο λυσιμέλης δόνει γλυκύπικρον αμάχανον όρπετον...». Εμείς, ωστόσο, ακούμε «Έρως λυσιμέλης», από τη φωνή της ηθοποιού Βένιας Σταματιάδη. Διότι, αν και η αρχική ηχογράφηση είχε πραγματοποιηθεί από τη Ζυράννα Ζατέλη, λόγω μιας κλοπής, η ηχογράφηση του σαπφικού στίχου έπρεπε να δημιουργηθεί εκ νέου. Ίσως αυτό να είναι και το γοητευτικό στην τέχνη: ποτέ, τίποτε δεν είναι το ίδιο, ακόμη και αν υπάρχει η επίδραση από το ίδιο.

Συνομιλώντας με το Δημήτρη Αληθεινό, χτες στα εγκαίνια, στην Qbox, Αρμοδίου 10, έκρινα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, όσα είπε. Συγκεκριμένα, μου ανέφερε: «είχα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι Σεβαστιανοί, είτε από τον τρόπο δεσίματος του πανιού, είτε μέσα από την αντίθεση φωτός-σκιάς, του chiaroscuro, είναι σε στύση. Εκείνη την εποχή, το 1979, άρχισα να ψάχνω εμένα περισσότερο. Υπήρξε μια στροφή προς τα μέσα: ποιος είμαι και τι θέλω. Τότε άρχισα να παραδέχομαι τα θηλυκά μου στοιχεία. Δε μιλώ για θηλυπρεπή στοιχεία, που καλώς ή κακώς δεν έχω. Θηλυκά στοιχεία, όμως, έχω. Είναι η εποχή που ο θάνατος γίνεται τέχνη. Αρχίζει να γίνεται φίλος. Είναι η εποχή που ο φόβος γίνεται κάτι άλλο. Αυτό έπρεπε να το παραδεχτώ, για να συνεχίσω. Εξάλλου, η αναγέννηση προκύπτει μέσα από τη σύνδεση με το παρελθόν».

Το ένα φιλμ είναι 17 λεπτά και περίπου 12 λεπτά το δεύτερο. Και τα δύο μαζί , ενώ παίζουν παράλληλα, συνιστούν ένα πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση, λίγο πριν ξαναβρεθούμε κάτω, στη Βαρβάκειο και στο κέντρο της Αθήνας.

*Ο Δημήτρης Αληθεινός ανήκει στους καλλιτέχνες που στη δεκαετία του ’60 και του ’70 διαμόρφωσαν μια σκηνή της σύγχρονης ελληνικής τέχνης αποβλέποντας σε νέους δρόμους έκφρασης: στην υπέρβαση των ορίων των τεχνών και στην εικαστική χρήση του σώματος.

Το συγκεκριμένο έργο παρουσιάστηκε το 1980 στην Μπιενάλε του Παρισιού, στο μουσείο Μοντέρνας τέχνης, και αργότερα, σε στενό κύκλο, σε μία μόνο προβολή, στη Γκαλερί Δεσμός. Έκτοτε δεν έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα έργο-σταθμός, που άσκησε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της χρήσης του σώματος και των οπτικοακουστικών μέσων στη σκηνή της σύγχρονης τέχνης. Πάνω στο σώμα του Αγίου Σεβαστιανού του Μαντένια, σχεδιασμένου στον τοίχο της γκαλερί, προβάλλονται δύο φιλμ. Στο πρώτο, η κοιλιακή χώρα του καλλιτέχνη ζωντανεύει την αντίστοιχη του σχεδιασμένου αγίου και μας μυεί σε μια τελετουργία, ούτως ώστε να μας αποκαλύπτεται η θηλυκή πλευρά του. Στο δεύτερο, βλέπουμε τα πόδια του καλλιτέχνη, να αναπαράγουν την ανάληψη του Σεβαστιανού.

Εγκαίνια Έκθεσης: Σάββατο 11/09, 18.30
Σάββατο 11/09 έως Δευτέρα 13/09 (18.00-21.00)

Qbox gallery
10, Armodiou Str.
10552 Athens
T. +30 211 1199 991
F. +30 211 1199 992
E. info@qbox.gr
www.qbox.gr

Mir:
Ένας διαστημικός σταθμός γεμάτος συναρπαστικά καλλιτεχνικά πρότζεκτ προσγειώνεται στην Αθήνα με περφόρμανς, συναυλίες, βιντεο-εκγαταστάσεις, ταινίες και άλλες περιπέτειες της σκηνής και της εικόνας. www.mirfestival.gr

Ο δορυφόρος MIR προσγειώθηκε επίσημα στο κέντρο της Αθήνας στις 9/09 στις 20.30 !Τις επόμενες 8 ημέρες έχει προγραμματίσει μικρές πτήσεις στην πόλη και την τέχνη προτείνοντάς μας ασυνήθιστα και ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά πρότζεκτ στα όρια των τεχνών, εκεί όπου η σκηνή συναντά την εικόνα, με τη συμμετοχή ελλήνων και ξένων νέων δημιουργών

9.9.10

Χρώμα έχει το ραντεβού μας;

Περιμένω τη σειρά μου, συντροφιά με ένα σκαντζόχοιρο. Μου στέλνει το φιλί της εξοχής απ’ τα παλιά, όμως δεν τον φτάνω. Αυτά τα αγκάθια, ποιος θα τα πάρει, ιδού η απορία. Έχω στρογγυλοκάτσει, στον κλιματιζόμενο χώρο της Εθνικής Τραπέζης, και περιμένω το πράσινο φως. Αυτόν το θόρυβο θέλω, που θα σημάνει, ότι ήρθε και η σειρά μου. Εν τω μεταξύ, σκέφτομαι ότι, άλλη φορά, στην Εθνική της Σταδίου, θα πηγαίνω με γυαλιά. Μάλιστα, εδώ πρόκειται για εκπαιδευτική τηλεόραση Nova. Άσε που επαληθεύεται, και με αυτό το περιστατικό, ότι η απόσταση Σταδίου-ζούγκλας είναι μηδαμινή. Ποιες αποστάσεις πια; Για θαύμα, μιλούν οι ειδικοί. Ο κόσμος έκλεψε, με το άλογό του, τη φαντασία κι από τότε δεν τους πιάνει κανείς. Καταζητούνται και δεν τους ζητά κανείς λογαριασμό. Από αυτό το ζεύγος, του κόσμου και της φαντασίας, γεννήθηκαν και οι 48 της νέας κυβέρνησης. Για ένα απλόχερο μέλλον με αφορμή τον ανασχηματισμό. Από αυτούς, όμως, ζητείται λογαριασμός. Καλή η ελπίς, αλλά υπάρχει και σλόγκαν. 48 να ’ναι οι ώρες τους, ενώ ο κόσμος γυρίζει, και η φαντασία μυρίζει, στην πράξη σημαίνει: πολλαπλασιάζουμε το 24ωρο με το 2, έχουμε το αποτέλεσμα του 48. Οπότε, όλοι μαζί για έναν, αλλά και ένας για όλους, οι έφιπποι-υπουργοί αναλαμβάνουν δράση, εντός και εκτός συνόρων. Τώρα πλέον, δε χωρεί αμφιβολία: το αίσθημα της αδικίας ξεχειλίζει από τα «μπατζελάκια».

Ήδη, αυτή η νέα πρόταση, για μια νέα πορεία της χώρας, με λευκό χρώμα της εξυγίανσης και όραμα, δίνει αφορμή, να αναρωτηθούμε: ποιοι είμαστε; Πού πηγαίνουμε; Από πού ερχόμαστε; Βέβαια, ωραίοι, σαν Έλληνες, εξαντλήσαμε το τελευταίο ερώτημα, και πια το ξέρουμε: ερχόμαστε από τους αρχαίους ημών προγόνους. Που, ωστόσο, δεν έκοβαν χαρτάκι, στην τράπεζα, για να βλέπουν το σκαντζόχοιρο και για να τους σηκωθεί το μάτι απ’ το βιβλίο, ούτε είχαν 48 επί κεφαλής, εκ των οποίων η κυρία Άννα Νταλάρα, σήμερα, είναι υφυπουργός εργασίας.

Δεν έμεινα, στο σχόλιο της "Ελληνοφρένειας", ότι «επιτέλους, σε αυτήν την κυβέρνηση μπήκε και κάποιος από την οικογένεια Νταλάρα». Μπήκα στην προσωπική ιστοσελίδα της υφυπουργού, κι έκανα κλικ στο βιογραφικό. Μάλλον θα πρέπει να υπάρχει ένας σύμβουλος ιστοσελίδων, να θέτει θέμα περιεχομένου, στο διαδίκτυο, για να μην προβάλλεται μόνο μια αύρα τόλμης και γοητείας. Μια φωτογραφία, με «εσάνς» οικογενειακής μακροζωίας βλέπω, σαν να κοιτούν το Ρόμπερτ Ρέντφορντ, να γητεύει άλογα, μια αύρα πρασίνου, ότι ζουν στη Σουηδία ή κάπου στη Σκανδιναβία τέλος πάντων… μήπως τα λόγια είναι περιττά την ώρα που δειπνίζουμε;

Ας δούμε το νέο της εβδομάδας θετικά: γελάστε, γιατί χανόμαστε. Και ίσως, πού ξέρεις, αυτό το ζεύγος, που επινόησα, του κόσμου και της φαντασίας, να υπάρχει, στην πραγματικότητα, χρόνια τώρα σαν τη φέτα, και να είναι το ζεύγος του 1983 και ακόμη παραπέρα: ίσως αυτό να είναι το ζεύγος του Γιώργου και της Άννας, που έχουν, φυσικά, ποια κόρη (; quiz)…τη Γεωργιάννα. Άξια κόρη: μαθαίνουμε, από την ιστοσελίδα και πάλι, ότι «πρόσφατα τελείωσε τις πανεπιστημιακές της σπουδές». Αυτό είναι: κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.

Και όμως, άλλες είναι οι ειδήσεις. Πρόσφατα, ξαναδιάβασα, ότι στα επαγγέλματα με τα υψηλότερα επίπεδα άγχους, πρώτο έρχεται του μεταλλωρύχου, με 8,3 δείκτη άγχους σε κλίμακα από 0 έως 10, όπως συντάχθηκε και αναλύθηκε από το Ινστιτούτο Έρευνας και Τεχνολογίας του πανεπιστημίου του Manchester (Τα Νέα). Θυμήθηκα τους έγκλειστους, που ακόμη περιμένουν, να βγουν από το σκοτάδι στο φως. Στο 7,5 είναι αντίστοιχα ο δείκτης άγχους του δημοσιογράφου, ενώ λίγο παρακάτω, στο 7,3 είναι ο αντίστοιχος δείκτης για το στέλεχος διαφήμισης. Άγριες εποχές, τουλάχιστον ας είναι δημιουργικές. Αρχίζει, από σήμερα, το Mir festival, έρχονται, 15-26 Σεπτεμβρίου, οι Νύχτες Πρεμιέρας CONN-X 2010, με το ίδιο εισιτήριο, ευτυχώς γίνονται και καλά πράγματα. Ιδίως φέτος, που το 16ο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας έχει δική του παραγωγή. Ο τίτλος είναι εύλογος: “a temporary area in Athens”. Και η σκηνοθεσία είναι από τον Vincent Moon. Στη μεγάλη οθόνη, στο «Απόλλων», τη Δευτέρα 20.09.2010, 22.45, παρουσία των συντελεστών. Ενώ πιο άμεσα, αύριο και μεθαύριο, στο «Χώρα» παίζει ο Vincent Dupont, στο πλαίσιο του Mir festival. Ο Δημήτρης Αληθεινός, που συμμετέχει και ο ίδιος, στο Mir, είδε την παράσταση, στη Γαλλία, και είπε μόνο τα καλύτερα. Οπότε, το ραντεβού μας έχει χρώμα, όταν το συμβάν είναι μέσα στην τέχνη και εντός της πραγματικότητας, που συμφιλιώνεται επιτέλους με τον κόσμο και τη φαντασία δίκαια: δηλαδή, αληθινά.

http://nyxtespremieras.blogspot.com/2009/09/temporary-area-in-athens-saturday.html
http://www.mirfestival.gr/el/
http://www.annadalara.gr/about/

8.9.10

The mimosa experiment

Why crisis breeds nature

When you touch a mimosa, you notice how sensitive its leaves are; how quickly the mimosa plays domino with nature and every leaf, in a sequence, closes. The important here is both the visual and touching impact. Unless you touch it, you do not feel the change.

Accordingly, if this quick reaction –of the mimosa leaves- were applied on the human body, in conjunction with an external crucial condition, such as crisis, this application would be used as a meditative vehicle so as to point out the natural ability of the interrelated human mind and body to be adapted into new situations and adopt a proper way of parallel behavior every time that the balance of life is reversed. We would then take into further consideration the fact that the experience of nature is the same for all people notwithstanding the country they come from. People feel what they see and when they participate. Time needs space and space is full of places, which need to be relocated and recognized by the human look and body engagement. Moreover, it is important to correlate all the above with Maurice Merleau-Ponty (1908-1961) written arguments taken from his book Phenomenology of Perception and particularly from the chapter “the body in its sexual being”. There, it is argued by the author that “a sight has a sexual significance for me, not when I consider, even confusedly, its possible relationship to the sexual organs or to pleasurable states, but when it exists for my body, for that power always available for bringing together into an erotic situation the stimuli applied, and adapting sexual conduct to it”.

Thus, experiencing a sight regards experiencing one self’s nature. It lies on experiencing both the inner psychology and reaction to the visual image(s). Also, “leafing through” the living book of nature regards a global habit, which unifies and does not separate people from different countries of the universe. On the contrary, when the issues of culture and language come to the fore, there seems to breathe the heart of the problem. In a nutshell, the description of this non synchronization problem could be summarized into 4 words: poor academy, poor analogy. That means, when you shrink from meeting people and seeing new countries, as a person and traveler, open to the world, the thinking process lacks then in originality, spirit, imagination and flexibility.

Especially, “crisis”, coming linguistically from the Greek repertoire, regards not only the economic status and the externally understood state but also the economy of the mind and emotions, that is, the cultural level. Everyone correlates power with hierarchy, so that the more it is feasible to handle of orders, the better the success is achieved. More is better; there seems to be the key. One cookie is never enough. So, the sense of the non satisfaction becomes gigantic and puts the subject in a predicament. More is needed for pleasure; more for self-satisfaction. In a return, the need for more duplicates the sense of poverty and leads to a crisis blind-alley, whereas the notion of crisis should be linked to the mimosa experiment. Crisis breeds nature, that is, human creativity. If you live like fighting cocks, you will spend time on a boring Truman show. Crisis is in life what the coin for money. It is the cell from both sides of interpretation: either biologically or socially.

As the success of this ordinary life lies on the successful set up of orders, relating to even contradictory subjects, and therefore, on the hierarchy of decisions and choices, it does not suffice to assume that the fantasy level of our life would then be something like the proper motor force which goes against and fights both presence and power of this ordinary thing, that is, routine. Consequently, routine implies social and interpersonal poverty. Anyway, a fantastic life is a plasmatic life; something fake emerging from superficial and one side views. For that, it is significant to perceive in the right way. Going back to Maurice Merleau-Ponty arguments, according to the perception effect, we learn that “to perceive is not to experience a host of impressions accompanied by memories capable of clinching them; it is to see, standing forth from a cluster of data, an immanent significance without which no appeal to memory is possible. To remember is not to bring into the focus of consciousness a self-subsistent picture of the past; it is to thrust deeply into the horizon of the past and take apart step by step the interlocked perspectives until the experiences which it epitomizes are as if relived in their temporal setting. To perceive is not to remember”.

In conclusion, The Mimosa Experiment relates to the three following conditions: be there; see and then touch; dare to take on the responsibility, on your own. Moreover, regarding the last condition about the undertaking of any responsibility, there should be a link between response and responsibility, that is, the embodiment of the response, taken from the sight, where we are, afterwards can be exploited and turned into responsibility. From this standpoint, the ethical idea of responsibility is not static but dynamic, through the body implication. Ethics meets the myth; the crossing point of time lived as a child and time lived as an adult. Moreover, responsibility regards the ability to recognize and grasp the response; snap at its bait. In relation to the Phenomenology of perception, the reasons why we travel are examined in a multilateral level. We should travel as dwellers; to examine where and why something has been kept for us to find. This is nothing but a snapshot. Otherwise, we may confront the danger of being exposed to …nap shots.

It is significant to admit a country as it is, without projecting on it personal desires, which reveal the deep and devastating impact of the western culture. In this case, the alienation from the new country blocks both the human imagination and spirit. On the contrary, every traveler should be like a key-ring holder, so as to be able to unblock body and soul; navigate in the horizon of the past; cultivate both will and courage to collect new images as fragile objects. Traveling is all about fragile objects; this demands sacrifices. It could be portrayed with a hole-opening in order to take the key for the whole experience. The Mimosa Experiment relates then to the motion remembering not against but beyond any constructive narratives; in a spectrum life, motion brings commotion. The mimosa touch that happened some day, abstractly in the past, and not specifically yesterday, has been converted into a strong impulse to remember the country where it took place; Nepal is better experienced through this motion-picture than through the demand to eat kid-meat there or even with a leopard umbrella holding under the sun all the time...

Accordingly to Nepal reality, Greek reality is better experienced in Greece than anywhere else. Poverty -that visits minds and economies- regards also the lack in language and therefore it is linked to the understanding process. To perceive is to conceive; this is the proper motor force, which fights routine and opens new perspectives. Thus, reality is embedded on ethical ways of behavior seen from a phenomenological approach. To perceive is to reunify. To act against and beyond poverty, it is significant to surpass the romantic lie hidden in the saying “don’t trust the lions” and go through the novel truth, according to which the tigers are strollers in the dark… there is no point in barking at the moon. The point is in collecting the pieces of the puzzle about some universality in truth, in case there is. Universities, such as the National Kapodistrian University of Athens, cultivate this spirit. Academies don’t. Of course, this is achieved only through the investment on human capital and not with the aid of university cups and umbrellas on commerce. The current media situation, at an international level, which sometimes reflects one exaggerated bad image of Greece and the country’s economy, should be regarded as the other side of the coin; it should be regarded as a lack of the better understanding in Greek language. If you don’t speak, you will never seek…

1 Maurice Merleau-Ponty Phenomenology of Perception, Routledge Classics, London and New York 2006, p. 181
2 Maurice Merleau-Ponty Phenomenology of Perception, Routledge Classics, London and New York 2006, p. 26

6.9.10

All is Performance: στο ΕΜΣΤ από 7/9 μέχρι 3/10

Περφόρμανς 1964-1976
Επιλογές από τη συλλογή του ΕΜΣΤ

Διάρκεια: 7 Σεπτεμβρίου – 3 Οκτωβρίου 2010

Επιμέλεια: Σταμάτης Σχιζάκης


Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει το πρόγραμμα προβολών Περφόρμανς 1964-1976, Επιλογές από τη συλλογή του ΕΜΣΤ από 7 Σεπτεμβρίου έως 3 Οκτωβρίου. Μέσα από 17 βίντεο παρουσιάζονται κύρια θέματα που απασχόλησαν καλλιτέχνες της περφόρμανς, όπως το στοιχείο του τυχαίου στα πρώιμα χάπενινγκ, η σχέση με άλλα δημιουργικά μέσα και καλλιτεχνικά είδη, η έμφαση στο σώμα και το φύλο, η προσπάθεια απο-υλοποίησης του καλλιτεχνικού αντικειμένου αλλά και η προσπάθεια καταγραφής της ζωντανής πράξης με τα μέσα του φιλμ και του βίντεο.

Οι προβολές θα πραγματοποιούνται στο χώρο του project room καθημερινά στις ώρες λειτουργίας του μουσείου σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Πρόγραμμα προβολών:

7 / 14 / 21 / 28 Σεπτεμβρίου



Λώρενς Ουάινερ

Beached, 1970

Βίντεοταινία, ασπρόμαυρη με ήχο

Διάρκεια 2΄30΄΄

Aρ. Εισ. 624/08



Νταν Γκράχαμ

Performer / Audience / Mirror (Καλλιτέχνης / Κοινό / Καθρέφτης), 1975

Βιντεοταινία, ασπρόμαυρη με ήχο

Διάρκεια 22΄52΄΄

Aρ. Εισ. 91/01



Μπρους Νάουμαν

Thighing (Blue),1967

Έγχρωμο Φιλμ 16 χιλ. που έχει μεταφερθεί σε βιντεοταινία, με ήχο

Διάρκεια 5΄

Αρ. Εισ. 29/2000



Τζον Μπαλντεσσάρι

Teaching a Plant the Alphabet, 1972

Βιντεοταινία, ασπρόμαυρη, με ήχο

Διάρκεια 18΄40΄΄

Aρ. Εισ. 630/08



8 / 15 / 22 / 29 Σεπτεμβρίου



Ναμ Τζουν Πάϊκ

μαζί με τον Jud Yalkut

TV Cello Premiere, 1971

Έγχρωμο Φιλμ που έχει μεταφερθεί σε βιντεοταινία, χωρίς ήχο

Διάρκεια: 7΄ 25΄΄

Αρ. Εισ. 9/2000



Πήτερ Μουρ

Stockhausen's Originale: Doubletakes, 1964 - 1994

Ασπρόμαυρο φιλμ που έχει μεταφερθεί σε βιντεοταινία, με ήχο

Διάρκεια 30΄ 5΄΄

Aρ. Εισ. 636/08



Ναμ Τζουν Πάϊκ

Merce by Merce by Paik (Ο Μερς από τον Μερς από τον Πάικ) σε συνεργασία με τους Charles Atlas, Merce Cunningham και Shigeko Kubota, 1978

Part One: Blue Studio: Five Segments (Μέρος Πρώτο: Μπλε εργαστήριο: Πέντε τμήματα) με τους Merce Cunningham και Charles Atlas, 1975-76

Part Two: Merce and Marcel (Μέρος Δεύτερο: Μερς και Μαρσέλ) μαζί με τον Shigeko Kubota, 1978

Βιντεοταινία, έγχρωμη με ήχο

Διάρκεια 28΄45΄΄

Αρ. Εισ. 21-22/2000



9 / 16 / 23 / 30 Σεπτεμβρίου



Λαρς Μόβιν

The Misfits - 30 years of Fluxus, 1993

Βιντεοταινία, έγχρωμη με ήχο

Διάρκεια 79΄

Αρ. Εισ. 567/05



10 / 17 / 24 Σεπτεμβρίου & 1 Οκτωβρίου



Βίτο Ακόντσι

Pryings, 1971

Βιντεοταινία, ασπρόμαυρη, με ήχο

Διάρκεια 17΄10΄΄

Aρ. Εισ. 85/01



Κάρολη Σνήμαν

Up To and Including her Limits (Μέχρι και εντός των ορίων της), 1976

Βιντεοταινία, έγχρωμη, με ήχο

Διάρκεια 25΄,

Aρ. Εισ. 218/02



Μαρθα Ρόσλερ

Semiotics of the Kitchen (Η σημειολογία της κουζίνας), 1975

Βιντεοταινία ασπρόμαυρη, με ήχο

Διάρκεια 6΄12’’

Aρ. Εισ. 215/02



11 / 18 / 25 Σεπτεμβρίου & 2 Οκτωβρίου



Ρεμπέκκα Χορν

Performances I [Περφόρμανς Ι], 1970-1972

Κινηματογραφική καταγραφή 6 περφόρμανς: Körperfarbe: Rote Glieder, Blau-Blau-Blau, Rotbrust, Zunehmendes Schwarz [Ζωγραφική σώματος: Κόκκινα άκρα, Γαλάζιο-γαλάζιο-γαλάζιο, Κόκκινο στήθος, Αυξανόμενο μαύρο], Haare Wachsen: Bad Dream [Τρίχες που φυτρώνουν: Κακό όνειρο], Hahnengefieder [Κοκορόφτερα], Balancestab [Ισορροπία κεφαλής], Schwarze Hörner [Ενισχύσεις ώμων], Federkleid [Κατασκευή από φτερά]

Μεταγραφή ταινίας 16 χιλ. σε DVD ΄, έγχρωμο, με ήχο

Διάρκεια 19’

Aρ. Εισ. 488.1-488.6/03



Ρεμπέκκα Χορν

Performances II [Περφόρμανς II], 1973

Κινηματογραφική καταγραφή 9 περφόρμανς: Einhorn [Μονόκερος], Kopf-Extension [Προέκταση κεφαλής], Weisser Körperfächer [Λευκός ανεμιστήρας σώματος], Handschuhfinger [Γάντια δακτύλων], Federfinger [Φτεροδάχτυλα], Gavin [Γκάβιν]

Hahnenmaske [Μάσκα από κοκορόφτερα], Bleistiftmaske [Μολυβομάσκα], Kakadu-Maske [Μάσκα από φτερά παπαγάλου κακατοέ]

Μεταγραφή ταινίας 16 χιλ. σε DVD, έγχρωμο, με ήχο

Διάρκεια 36΄

Aρ. Εισ. 490.1-490.9/03



Ντένις Όπενχαϊμ

Program One: Aspen Projects, 1970

Material Interchange, Identity Transfer, Rocked Hand, Compression - Fern (Hand), Pressure Piece #1, Glassed Hand, Compression - Poison Oak, Compression - Fern (Face), Leafed Hand

Βίντεο, μαυρόασπρο και έγχρωμο, χωρίς ήχο

Διάρκεια 30΄

Αρ. Εισ. 547-555/05



Ντένις Όπενχαϊμ

Program Two, 1970

Extended Armour, Gingerbread Man, Nail Sharpening, Toward Becoming a Devil, Rocked Stomach, Fusion: Tooth and Nail

Βίντεο μαυρόασπρο και έγχρωμο, χωρίς ήχο

Διάρκεια 14΄56΄΄

Αρ. Εισ. 556/05-561/05



12 / 19 / 26 Σεπτεμβρίου & 3 Οκτωβρίου



Βίτο Ακόντσι

Home Movies, 1973

Βιντεοταινία, ασπρόμαυρη, με ήχο

Διάρκεια 32΄19΄΄

Aρ. Εισ. 86/01



Κρις Μπέρντεν

Documentation of Selected Works, 1971-1974

Βιντεοταινία έγχρωμη και ασπρόμαυρη, με ήχο

Διάρκεια 34΄38΄΄

Aρ. Εισ. 88/01

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Κτίριο Ωδείου Αθηνών
Βασ. Γεωργίου Β 17 -19 & Ρηγίλλης (είσοδος επί της οδού Ρηγίλλης)

Τηλέφωνα:
210 92.42.111 – 3
Fax: 210 92.45.200

protocol@emst.gr
www.emst.gr
http://fixit-emst.blogspot.com

Project Room
Περφόρμανς 1964-1976, Επιλογές από τη συλλογή του ΕΜΣΤ

Είσοδος ελεύθερη

ΏΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Τρίτη έως Κυριακή: 11.00 – 19.00

Πέμπτη: 11.00 – 22.00 Δευτέρα: κλειστά

ΤΡΟΠΟΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ

Λεωφορεία:550 (στάση Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών)

Τρόλλευ:10 (στάση Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών)

Μετρό: γραμμή 3 (στάση Ευαγγελισμός)

Η κληρονομιά της εβδομάδας και φύλλα μαριχουάνα

Είναι να έχεις χέρι. Να ανοίγεις το βιβλίο εκεί που πρέπει, όταν πρέπει. Γλιτώνεις χρόνο, αλλά και προκαλείς την ημιμάθειά σου. Από περιέργεια, από ακαταστασία αντικειμένων, το γεγονός είναι ότι συμβαίνει. Όταν μάλιστα το χέρι είναι επιλεκτικό, τότε τίθεται και θέμα διαλεκτικό…

Στο ερώτημα, ποια είναι η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας, ο Κώστας Αξελός, εκείνος ο «καρκίνος με ωροσκόπο τοξότη», όπως χαρακτηριστικά συστηνόταν, έχει απαντήσει εύστοχα, ψηλαφώντας την καρδιά του προβλήματος. Στην πρόσφατη έκδοση-του 2010-, με τον ομώνυμο τίτλο, Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας, των εκδόσεων Νεφέλη, αναφέρεται ότι, «το κράτος ουδέποτε έγινε μορφή με περιεχόμενο, η οποία να διαμορφώνει τα άτομα, τα οποία περιέχει». Αυτό συμφωνεί με μία παρατήρηση, που είχα κάνει σε παλιότερο κείμενο, με αφορμή τον Ντεριντά, ότι, στην ελληνική γλώσσα, η έννοια του «κράτους» εκλαμβάνεται εξωτερικά, αντί να υποδηλώνει και την εσωτερική κατάσταση του υποκειμένου.

Στη μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας εστιάζουμε, επίσης, την προσοχή μας στα σημεία: πρώτον, στο ότι « Οι Νεοέλληνες χάνονται πολύ συχνά στους δαιδάλους του ψυχικού και του δια-ανθρώπινου. Το ψυχολογικό τους απορροφά πάρα πολύ, και όταν ακόμη ζουν μες στο κοινωνικό, το ζουν με τρόπο συλλογικά ψυχολογικό», και δεύτερον, στο ότι «(ωστόσο) λείπει ο λόγος. Οι Νεοέλληνες, καθώς αφομοιώνουν λίγο πολύ την ευρωπαϊκή σκέψη, συλλογίζονται μεν, αλλά δεν σκέπτονται. Η απουσία σκέψης συνιστά απουσία διαμόρφωσης και μορφής, κι έτσι ούτε το ψυχολογικό, ούτε το κοινωνικό μπορούν να ξεπεραστούν. Οι σύγχρονοι Έλληνες μοιάζουν ανίκανοι να κατευθύνουν το δικό τους πεπερασμένο προς το άπειρο» (σσ. 47-49).

Λαμβάνοντας υπόψη τη θέση του Κώστα Αξελού, για την ψυχολογική βιωματική πρόσληψη του κοινωνικού, συμπεραίνουμε, ότι δεν πρέπει να μας παραξενεύουν οι μικρές ειδήσεις των ημερών. Παίζοντας και πάλι με τις λέξεις, αν ενίοτε τα media και οι Μήδειες, τρώνε τα «παιδιά» τους, αυτά που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στην ατζέντα της ημέρας, δεν έχουμε παρά να μεταλλάσσουμε το εφήμερο σε επίκαιρο. Αν κρατάς και αρχείο, με αποκόμματα, εντάξει: το μόνο εύκολο, να αναποδογυρίζεις ντοσιέ, μήνες, και έτη. Χτες το μεσημέρι, ήμουν στον Οκτώβρη του 2008, τότε που ξεκινούσα το μπλογκ…

Κι αυτό, ότι χάνουμε πράγματα, που θα μας άρεσε να μαθαίναμε, το χρησιμοποιεί ευρηματικά μια ιστοσελίδα. Καθημερινά μυστικά, για την Αθήνα και όχι μόνο, είναι η καθημερινή της ύλη. Γίνεσαι μέλος, έχεις email. Συνωμοτικά μυστικά, λοιπόν, μεταξύ παραληπτών. Κι αν έχεις κι εσύ, να προτείνεις ένα ή περισσότερα μυστικά, ακόμη καλύτερα.

Καλά, μεταξύ μυστικοπάθειας και μυστικότητας, τώρα: είναι δυνατόν, νομική σύμβουλος του πρωθυπουργού να αμείβεται μόνο με 610 ευρώ; Αυτό διάβασα, στο κείμενο του Ν. Χασαπόπουλου για τη Γλυκερία Σιούτη, χτες, στο Βήμα της Κυριακής…αναρωτιέμαι απλώς.

http://lego4.blogspot.com/2010/03/25.html
http://athensdailysecret.gr/postspage/
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=352349&dt=05/09/2010
*Για τη φωτογραφία:
Χασαπόπουλος εδώ (το μήλο της έριδος), Χασαπόπουλος εκεί (τα πουλιά του παραδείσου σε mega και ''Βήμα''), σκληρό ναρκωτικό αυτό το όνομα... στο Νεπάλ τουλάχιστον, απ' όπου είναι και η φωτογραφία, τα φυλλαράκια κόβονται ελαφρώς και στην πλάκα. Ένα κοντινό κλικ στη νεπαλέζικη μαριχουάνα, από μια στιγμιαία στάση στο δρόμο.

Συννεφιασμένα παράλια

Κύμα έρχεται από το φθινοπωρινό ουρανό, μυστικό στην άμμο μένει. Επαναλαμβάνεται, συμπεριφέρομαι. Άνω κάτω γίνονται όλα, ένα χρώμα ατμοσφαιρικό ωριμάζει. Μείνετε για τον τρύγο, φωνάζει το τοπίο. Το μέλλον δεν είναι ξεκάθαρο, αν έχει βράχο, αν προέχει το στόμα. Τάζω κρασί, ο ουρανός ζητά μέθη, μία έκφραση προσώπου κοντινή στη μακροθυμία της θάλασσας. Ξεπερνώ τα όρια, προχωρώ με πάθος, με ένα μάτι θαλασσόλυκο. Η φωνή του τοπίου πια δεν ακούγεται, στο βάθος η ομίχλη καθαρίζει. Στόχος, πάθος, στοίχημα, κι ύστερα, πάθημα. Με αυτή τη σειρά διαβάζω το κύμα, μελετώ τη θάλασσα.
Κύμα έρχεται, από το φθινοπωρινό ουρανό, μυστικό στην άμμο μένει.

Η άμμος, από το χέρι, κρατά τη σιωπή.
Ρίχνω τους κόκκους της σιωπής, πέφτει ανθός κομμένος και επισκιάζει το χαρτί δίπλα μου. Στη σκιά του μπουμπουκιού, το μικρό πλάνο του μεσημεριού είναι το φωτεινό παράδειγμα. Κάθε λέξη υπακούει στο πρόγραμμα. Δεν υπάρχει στάλα μη εντιμότητας, και λέξη δε φεύγει απ’ το χέρι για χασομέρι. Απόγευμα ήδη. Έχω σκάψει έναν άχρηστο λάκκο προς τη θάλασσα. Πέφτουν μέσα αποκομμένα, πρώην δικά μου μαλλιά. Κλείνω το λάκκο με τα ίχνη, το θησαυρό από νωχελικές στιγμές μου, το τετράδιο. Ανοίγει το βλέμμα τη θάλασσα, αυτό το βιβλίο κόβω με το μάτι. Τα κύματα δε ζυγίζονται, δεν υπολογίζονται.
Η άμμος, από το χέρι, κρατά τη σιωπή.

Συννεφιασμένα παράλια. Σμπαράλια.
Ή το σύννεφο είναι παραπλανητικό, μορφή χωρίς περιεχόμενο, και περιπλανιέμαι καλώς, ή μάλλον το σύννεφο θα με αποπλανήσει εγκάρδια και η ουράνια ατμόσφαιρα θα με θέσει υπ’ ατμό. Πέφτει μια στάλα από κόκκινο κρασί στο μικρό πλάνο. Αυτό δεν είναι πρόβλημα. Μόνο μια λέξη το πλήρωσε με αίμα. Δεν ξέρω από τι να θυμηθώ. Αυτό το πλάνο συνοψίζει μια μελλοντική ιστορία, είναι βιαστικά γραμμένο, έχει προκλητικό χαρακτήρα. Ένας αέρας μεγάλος, ωστόσο, προκαλεί τις τρίχες στους ώμους. Το χέρι δεν προφταίνει. Το πλάνο αλλάζει ρόλο, καταφτάνει ένα αεροπλάνο. Όλη η συμμορία, οι λέξεις μαζί, αεράτα, αλλάζουν ζωή. Λείπουν όταν τις ζυγίζουν. Το σύννεφο ήταν και παραπλανητικό και αποπλανητικό. Από ψηλά άσπρο, από χαμηλά μαύρο. Από ψηλά, ανακλάται το φως, από χαμηλά το φως διασκορπίζεται, η λάμψη σκεδάζεται. Διασκεδάζω με το μικρό πλάνο, που δεν τηρήθηκε ποτέ. Ο αέρας πείσμωσε, ιδιοποιήθηκε το πλάνο, το εμπόδιο παρέμεινε. Δεν ξεμάκρυνα ούτε εγώ. Το βλέμμα δεν απομακρύνθηκε από τη σκιά, η θάλασσα ακουγόταν μέσα από μια σχισμή, ανάμεσα σε δυο παραθυρόφυλλα, και ήταν τα κύματα φρουροί στον ύπνο μου, παφλασμένοι και επικίνδυνοι εραστές, ξέπλεκαν και τραβούσαν τα μαλλιά μου.
Συννεφιασμένα παράλια. Σμπαράλια.