29.6.11

Εργαστήρι Nouveau Realisme στο Μεταξουργείο

Εργαστήρι Nouveau Realisme στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων στο Μεταξουργείο Τετάρτη 29 Ιουνίου 6.30μμ

Μια γνωριμία με το Nouveau Realisme, τη γαλλική εκδοχή της Ποπ Αρτ, μέσα από τα έργα της συλλογής Οικονόμου (Spoerri, Tinguely, Arman, Cesar, de la Villegle, Rotella, Raysse) υπόσχεται η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων και σας προσκαλεί σε ένα πρακτικό εργαστήρι. Δημιουργήστε ένα έργο συνθέτοντας κομμάτια της πραγματικότητάς σας.



Θα χρειαστείτε ανακυκλωμένα ή καθημερινά αντικείμενα (πχ πλαστικά, συσκευασίες, κομμάτια ύφασμα ή ξύλο, ή οτιδήποτε σας τραβήξει το μάτι), κόλλα για πολλές χρήσεις, λίγο σπάγγο αν υπάρχει και ένα κομμάτι σκληρό χαρτόνι ή καμβά ή ξύλο και χρώμα, αν θέλετε να το επιχρωματίσετε.

Δηλώστε συμμετοχή στο 2105202420. Το εργαστήρι αρχίζει στις 6.30 μμ.

Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, Κτήριο Μεταξουργείου
Λεωνίδου και Μυλλέρου γωνία
Μετρό στάση Μεταξουργείο ή Κεραμεικός
Τηλ 2105202420

*photo:
http://www.museenkoeln.de/museum-ludwig/default.asp?s=1838

28.6.11

Τέλος εποχής στον ΠΑράγονταΣΟΚ το "Καλημέρα Ήλιε"

Η επιστολή της Μυρσίνης Λοΐζου, όπως δημοσιεύτηκε ηλεκτρονικά, στο Πρώτο Θέμα.

Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ




Κυρίες και Κύριοι της Κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ.


Γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι αυτή η κίνησή μου είναι συμβολική, εν τούτοις η συνείδησή μου, και η αξιοπρέπειά μου ως ενεργού πολίτη μου επιβάλλει να σας γνωστοποιήσω τα εξής:

Ο πατέρας μου Μάνος Λοΐζος αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο, για αξίες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, και η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Προσπάθησε να υπηρετήσει μέσω της τέχνης του, τα οράματα και τις αξίες ενός καταπιεζόμενου Λαού, ο οποίος με πολύ κόπο, αίμα και δάκρυα αγωνίστηκε για την Δημοκρατία, την οποία τόσο βάναυσα του την στερούσαν.

Αφού αυτός ο Λαός κατοχύρωσε με πολλούς αγώνες τα στοιχειώδη Δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία στην Ευρώπη είχαν κατακτηθεί χρόνια πριν, έρχεστε σήμερα και όπου Δικαιώματα βάζετε ευκαιρίες.

Τα Δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό, τα έχετε κάνει ένα απέραντο fast track έξυπνων επενδύσεων, ξεπουλώντας όχι μόνο τον Δημόσιο πλούτο αυτή της χώρας, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το "Καλημέρα Ήλιε" στις Κομματικές σας συγκεντρώσεις.

Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά καθώς και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας, -διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και έναν βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, και δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους, και ενεργούς πολίτες- και αφετέρου διότι οι δικές σας αξίες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι.

Τώρα όμως πλέον εξοργίζομαι, γιατί δείχνει ότι δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τους αγώνες του Λαού και των εργαζομένων, πράγματα τα οποία ενέπνευσαν τον πατέρα μου, και του έδωσαν και μια αντίστοιχη στάση ζωής στην καθημερινότητά του ως πολίτη, και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.

Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου Λαού, για Δημοκρατία και Ελευθερία.

Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος.

Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα.

Βέβαια ίσως να απαντήσετε ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου ανήκει στον Λαό. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως και η συγκεκριμένη πράξη εκ μέρους μου.

Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας.

Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει


πηγή:
http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=130814

Παρουσίαση των "Θεατρογραφιών", 1/7/11, στις 20.00, Στοά του Βιβλίου

Οι ΘΕΑΤΡΟγραφίες είναι μια περιοδική έκδοση με θεωρητικές προσεγγίσεις για τις επιστήμες του θεάματος και της τέχνης, συνεντεύξεις καλλιτεχνών, κριτικές παραστάσεων και ελεύθερους στοχασμούς, γύρω από καίρια πεπραγμένα και δρώμενα του καλλιτεχνικού κόσμου.

Αυτή η έκδοση γεννήθηκε από την ανάγκη να αρθρωθεί ένας επιστημονικός λόγος, γύρω από το θέατρο, μια τέχνη γνήσια αλλά, συγχρόνως, του ρευστού και του εφήμερου. Στην πορεία, υπήρξε η αναγκαία διεύρυνση, προκειμένου να μην παραγνωριστεί η σημασία, των σχέσεων, που αναπτύσσονται ανάμεσα σε θέατρο και κοινωνία, σε σκηνή και ζωή.

Οι ΘΕΑΤΡΟγραφίες εκφράζουν τις ανησυχίες και αναζητήσεις του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου, καθοριστική εκδήλωση του οποίου είναι το ετήσιο σεμινάριο, στο πλαίσιο του οποίου θίγονται θέματα του κλασικού και σύγχρονου θεατρικού ρεπερτορίου.

Η επιθεώρηση απευθύνεται σε ακαδημαϊκούς, επιστήμονες, ανθρώπους του θεάματος και των τεχνών, ερευνητές, φοιτητές και γενικότερα σε όλους τους ενδιαφερομένους για τα θέματα του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΚΔΟΣΗΣ
ΘΕΑΤΡΟγραφίες
Τεύχος 16

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ:
Μαρία Θωμαδάκη, Καθηγήτρια Παν/μίου Αθηνών, Πρόεδρος Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ:
Ανδρέας Στάϊκος, Θεατρικός συγγραφέας, μεταφραστής
Γιάννης Παπαδόπουλος, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Δημήτρης Τσατσούλης, Πανεπιστήμιο Πατρών
Καίτη Διαμαντάκου, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Γεώργιος Ντοκόπουλος, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ από τις Εκδόσεις γράμμα, Αργοστολίου 17, 113 62, Αθήνα
τηλ: 210-8822.005, fax: 210-8822.008

Το 16ο τεύχος των Θεατρογραφιών περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων, το Αφιέρωμα του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου στη Λούλα Αναγνωστάκη (πεπραγμένα συνεδρίου), Πρόσωπα Θεάτρου, Θεωρητικές προσεγγίσεις, Συνεντεύξεις καλλιτεχνών, Εθνικό Θέατρο 2009-2011 και κριτικές θεάτρου.

Περιεχόμενα 16ου τεύχους Θεατρογραφιών

Εισαγωγικό σημείωμα: Αναζητώντας τον Ηθοποιό, της Μαρίκας Θωμαδάκη
Επίκαιροι Στοχασμοί πάνω στο Θέατρο: Σκέψεις του Γιώργου Αρμένη

Θεωρητικές Προσεγγίσεις
Τάκης Σπετσιώτης: H γραφή η μυστική, η σπασμωδική σκηνή. Μακρινές φωνές, dramatis personae
Ελένη Γκίνη: «Η Μήδεια στον καθρέφτη» του Χοσέ Τριάνα αναζητά τον κόσμο
Μαρία Κατσαντώνη: H τρέλα και τα γλωσσικά της τεχνάσματα στη σύγχρονη θεατρική γραφή
Αλεξία Αλτουβά: Η Ιταλίδα ηθοποιός Giacinta Pezzana (1841-1919) και η σχέση της με το ελληνικής θεματογραφίας ιστορικό δράμα

Πεπραγμένα του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου:
Αφιέρωμα στην Λούλα Αναγνωστάκη (20-21 Οκτωβρίου 2009).
Βίκυ Μαντέλη: Σκέψεις πάνω στον διακειμενικό διάλογο της Λούλας Αναγνωστάκη με τον Γιώργο Χειμωνά στο έργο «Σ’εσάς που με ακούτε»
Μαίρη Μπαϊρακτάρη: «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη. Το ηχητικό σημείο: από τη διαμαρτυρία του θεατρικού προσώπου στην αφύπνιση του θεατή.
Δημήτρης Τσατσούλης: Ανοιχτές πιθανότητες, λογικά ασύμπτωτα και εναλλακτικοί κόσμοι στη Δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.
Άσπα Τομπούλη: Σκηνικοί Χώροι και Αντικείμενα στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη.
Ελένη Γκίνη: Το πολλαπλό είδωλο του ξένου στη δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη
Άκης Δήμου: Με δύναμη από την ερημιά. Ξαναδιαβάζοντας τα «Διαμάντια και Μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη.

Πρόσωπα του Θεάτρου
Ολύνα Ξενοπούλου: Η ψυχή του ρόλου και πως κερδίζεται.
Κατερίνα Πούλη: «Η Μήδεια του Anouilh» στο Altera Pars. Μια γυναίκα που διεκδίκησε το απόλυτο. Συνέντευξη του Πέτρου Νάκου.

Προσκήνιο
Εθνικό Θέατρο 2009-2010 και 2010-2011: Επιμέλεια Μαίρη Μπαϊρακτάρη

Κριτική θεάτρου
Γεώργιος-Νεκτάριος Κωνσταντινίδης: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Μαρίκα Θωμαδάκη: Ντίντριχ Γκάμπριελ, Η Ούλρικε Μάϊνχοφ δεν πέθανε, Αντιθέατρο Μαρίας Ξενουδάκη
Μαρίκα Θωμαδάκη: Μπάμπη Τσικληρόπουλου, Ωχ, τα νεφρά μου, Θεατρική Σκηνή Α.Αντωνίου
Γεώργιος Ντοκόπουλος: Tennessee Williams, Creve Coeur, Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής
Γεώργιος Ντοκόπουλος: Yasmina Reza, Art, Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής
Γεώργιος Ντοκόπουλος: Fyodor Dostoyevsky, Το Υπόγειο, Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής

Προτού "προαχθείς" για το έγκλημα, κοίτα μέσα σου.

Δίνεται η εντύπωση, ότι γράφοντας μια ιστορία, που αγαπάς, μοιραία τη σκοτώνεις. Και δεν επιθυμείς να σκοτώνεις αυτό που αγαπάς. Επιθυμείς να "θησαυρίζεις". Να φρουρείς το θησαυρό. Φρουρείς το θησαυρό, όταν η αίσθηση ζει ακόμη μέσα σου. Χωρίς λέξεις, χρώματα, αποστάσεις. Πολύχρωμος, σιωπηλός, εκστατικός. Aυτόν το θησαυρό για μένα, μόνο για μένα, αν έχω δικαίωμα να φυλάσσω, αναρωτιέμαι. Και καταλήγω πως δεν έχω. Αρκεί να μοιραστώ την ιστορία μου, με άλλους, για να καταλάβω, πόσο εφήμερα είναι όλα: εμπειρίες, δαγκωνιές, χαστούκια. Για να μην νομίζω ψευδώς ότι διαρκώς αυτό, που συμβαίνει, είναι ειδικό βίωμα. Οι σκέψεις μας επαναλαμβάνονται, για να απολαμβάνουμε, ως συνειδήσεις ειδικευμένες να μηρυκάζουν, τις καταστάσεις. Είμαστε μέσα στις καταστάσεις. Και οι σκέψεις καταδιώκουν αυτό που κάποτε θα επιδιώκαμε να προσπεράσουμε, με τη θέληση επικεντρωμένη στο επόμενο. Πλέον, η άρνηση της θέλησης, κοινώς αποκαλούμενη "μαγεία", έκκεντρη πορεία, καθίσταται η καθοδήγηση μέσα μας. Δεν μας οδηγούν τα μάτια, οδηγούμαστε από τα μάτια μέσα μας. Ειδικότερα, καθοδηγούμαστε από αυτά τα εσώτερα "πυρ" των άλλων, που ενσωματώθηκαν στην ήδη υπάρχουσα αφήγηση του σώματος. Του σώματος-ιστορίας, αλλά και του ασώματου χρόνου της αφήγησης. Χρειάζεται να απελευθερωθούμε από τα μάτια των άλλων μέσα μας. Να τα εξημερώσουμε, εμείς οι δέσμιοι των εντυπώσεων. Εξετάζοντας το μάτι της ιστορίας, αναδιατυπώνοντας το χρονικό, αποτυπώνοντας την αλήθεια της ιστορίας, ως κατασκεύασμα αποτελεσματικό, να μυεί περισσότερους στη γοητεία του αρχείου, στον ειρμό της επανάληψης, στο άπειρο της αίσθησης. Διότι η αποτυπωμένη αίσθηση, που κάποτε ήταν κάτι, αναδείχτηκε σε τίποτε, και υπέδειξε τον ένοχο για το έγκλημα. Προάγεται αυτός που "εγκληματεί", γράφει για τους άλλους, που έζησαν μέσα του, προχώρησαν μαζί του και τον "στεναχώρησαν", του στέρησαν χώρο από τις "επομενογραφίες", ενόσω ήταν καταδικασμένος να θυμάται. Να μηρυκάζει, γυμνός, μπροστά στην τελειότητα του τετελεσμένου, στην ασφάλεια του υπάρχοντος, στην αρτιότητα του τέλους. Ζεις για αυτές τις αξίες. Για τελειότητα, ασφάλεια, αρτιότητα. Ζεις για το αδύνατο. Μα πόσο νεκρός δεν θα ήσουν διαφορετικά. Ζωντανός νεκρός σε χίλια μέρη, με μάτια να σε αποχαιρετούν, άλλα να σε συναντούν ξανά, άλλα για πρώτη φορά, και πάλι να αλληλοσκοτωνόμαστε, εμείς οι δέσμιοι των εντυπώσεων. Στις φυλακές του τίποτα με τους θησαυρούς μέσα μας, λίγο προτού η αφήγηση αρχίσει και το μεγάλο ''ναι'' συμβεί. Αρχίζουμε να πεθαίνουμε μαζί. Με διακρίνεις, ανακαλύπτεις, παραπέμπεις στη δική σου ζωή. Είμαι μοναδική για σένα, είσαι μοναδικός για μένα. Ώσπου το τέλος μυρίζει σάρκα, κτηνωδία, ιδρώτα. Τρέχουμε στο μέλλον, στο ρόδινο θαλασσί σύννεφο, ενώ κυνηγά τον απόηχο του ηλιοβασιλέματος. Και φωνάζουμε, πόσο αγαπάμε, ο ένας τον άλλον, μόνο στα όνειρά μας. Γιατί τα όνειρα αφηγούμαστε, σιωπηλοί το πρωί, καθώς τα σώματα επιστρέφουν πάλι στο σπίτι, και ο ουρανός στη θέση του, απέναντι από τις ανάσες μας. Δεν έχεις να μου πεις τίποτε τότε. Όλα τα ιερά λόγια σβήνουν με την καύτρα ενός κοινόχρηστου τσιγάρου, που θα ήθελες να ανάψεις επάνω μου, γράφοντας ύστερα πόσο εκείνη την στιγμή έλιωνα στο σκοτάδι μαζί σου. Η έννοια της ευχής ενθυλακώνεται σε έναν ατελείωτο παρατατικό. Αν δεν μαθαίναμε για τη δύναμη της φαντασίας και της ευχής, δεν θα καταδιώκαμε αυτή τη μελαγχολική ασθένεια, που ακούει στο όνομα "φα-ντα-σί-ω-ση", για να μας βασιλεύει και να μας μετατρέπει σε όντα συλλαβίζοντα, της ίδιας της ανθρώπινης αδυναμίας. Αν δεν μαθαίναμε για τη δύναμη της ιστορίας, δεν θα καταδιώκαμε αυτή την ανιστόρητη πλευρά του εαυτού μας, για να ανιστορήσουμε και να παραδεχτούμε την ενοχή στη ζωή, στο χρόνο, στην αίσθηση. Ποιος προάγεται, εν τέλει, μπροστά στο ατελές και ατελέσφορο, στο μοιραίο και αγοραίο, στο κυνήγι του ίδιου που ζει και βασιλεύει, μασκαρεμένο ως "Το Άλλο", όπως κάθε παραπλανητικός βασιλιάς με περικεφαλαία, παρόλο που στην πραγματικότητα αυτός ο βασιλιάς από πάντα ήταν γυμνός...σκέτη αγάπη, σκέτο σώμα, σκέτη ατέλεια.

25.6.11

Μία εικόνα, πολλές όψεις, περισσότερες οπτικές

Μία πεταλούδα, δύο πεταλούδες
Ένα αφράτο κρεβάτι
Ένα θλιμμένο πρόσωπο
Ένας κλόουν
Η στιγμή ενός διπλού περιστατικού
Μια δίδυμη αλήθεια που χαρακώνει
Ο θάνατος της διαφοράς
Η συμμετρία του αδιάφορου


Παγωμένος χρόνος
Πολύχρωμα βουνά στο σκοτάδι
Χαλασμένο τετράγωνο
Επιτέλους Σαββατοκύριακο
Ανοιχτά χαρτιά και στη μέση ο στόχος
Μια χελώνα έξω απ’ το καβούκι της καρδιάς της
Η πράξη του έρωτα
Σεξ διπλό
Σταυροδρόμι των αισθήσεων
Πείσμωσε και χρωματίσου
Ξεδιπλώσου και απογειώσου
Μια εικόνα είναι, θα περάσει

23.6.11

Βραδιά με μουσική στο Σκιρώνειο Κέντρο Κηφισιάς

Το Ίδρυμα «Σκιρώνειο Μουσείο Πολυχρονόπουλου», ανοιχτό από την ίδρυσή του στις πολιτιστικές ανταλλαγές με φορείς και συλλόγους
του εσωτερικού και του εξωτερικού,
διοργανώνει σε συνεργασία με τους συλλόγους
«Φίλοι της Βρετάνης» και «Φίλοι του Σκιρώνειου Μουσείου»
βραδιά με μουσική και χορούς από τη Βόρεια Γαλλία
στις 24 Ιουνίου 2011 στις 7.30 μ.μ.
στο Σκιρώνειο Κέντρο Κηφισιάς, Γεωργίου Λύρα 73 Νέα Κηφισιά. (ηλεκτρικός ως Κηφισιά και από εκεί, με λεωφορείο- 10λεπτη διαδρομή)

Οι επισκέπτες θα ξεναγηθούν στην έκθεση γλυπτικής σχεδίων και χαρακτικής
για τα ογδόντα χρόνια από τη γέννηση του Κώστα Πολυχρονόπουλου
και παράλληλα θα γνωρίσουν τα χαρακτηριστικά της κουλτούρας
και τις γαστρονομικές ιδιαιτερότητες της Βρετάνης
σε μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά με ελεύθερη είσοδο.

Πληροφορίες: www.skironio.gr , τηλ: 210 6206437

21.6.11

Κινητοποίηση από την Π.Ο.Θ.Α με στόχο το ΥΠΠΟΤ.

Θα ήθελα να ξέρω πόσοι διάβασαν το άρθρο της Στέλλας Μεϊμάρη για τα 3,6 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία διατίθενται στο Μουσείο Μπενάκη, από τον ΟΠΑΠ, και συνακόλουθα, πόσα «γιατί» ανέκυψαν. Ενώ, για το 2013, μερικά ελληνικά «μυαλά» προγραμματίζουν βυζαντινή έκθεση στην Αμερική, με έξοδα της ελληνικής πολιτείας. Ενώ, ανακοινώθηκε πως τα εκτός έδρας (130 ευρώ), των εργαζομένων σε Εθνικό Θέατρο και ΚΘΒΕ, –φοβερό ποσό!- θα «ψαλιδιστούν» στο ήμισυ (71 ευρώ) και έπειτα, προφορικά πάντα, δόθηκε η υπόσχεση του διευθυντή του γραφείου του Φ. Σαχινίδη, Γ. Παλαιοδήμου, ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί (βέβαια γραπτώς δεν εστάλη καμία βεβαίωση). Ενώ, σήμερα μάθαμε, από τον τύπο, για την παραίτηση του κ. Σγουρού, και οι υπόνοιες, στο άρθρο του Ανδρέα Μπέτση, στην Ελευθεροτυπία, είναι περισσότερο από σαφείς: (..)«Σ' έναν προϋπολογισμό 70 εκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων τα 26 συνεισφέρουν κρατικοί χορηγοί (ΟΠΑΠ, ΟΤΕ. κ.λπ.), φαίνεται ότι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και προκάλεσε την παραίτηση του κ. Σγουρού ήταν η αξίωση της Γιάννας Δεσποτοπούλου, προέδρου των Special Olympics Hellas, να ζητήσει πριν από λίγες ημέρες την ενεργοποίηση του ‘‘μαξιλαριού’’ των 2,6 εκατομμυρίων ευρώ για ενδεχόμενα απρόβλεπτα έξοδα. Κι αυτό, παρά τη σαφή οδηγία του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου για σφίξιμο του ζωναριού και βεβαίως μη χρησιμοποίησης του εν λόγω κονδυλίου».. Ενώ αυτά συμβαίνουν, τότε όντως βλέπουμε πως «λεφτά υπάρχουν». Από πού, όμως, έρχονται αυτά τα λεφτά; Από την κουρτίνα 1; Από το zonk; Από τη mega banka της ex Ψωροκώσταινας; Και μέσα σε αυτό το κλίμα, βγήκε και η δικαστική απόφαση, ο Βλάχος να πληρώσει σχεδόν τέσσερις χιλιάδες ευρώ, επειδή «συκοφάντησε» το Ρουσόπουλο για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Είναι «πικραμένοι» οι πολίτες, λοιπόν, -κατά την δήλωση του Βενιζέλου- τόσο που γι’ αυτό στις νέες δημοσκοπήσεις έρχεται πρώτο κόμμα, τώρα, η Νέα Δημοκρατία; Μερικοί δεν είναι πικραμένοι, είναι οπισθοδρομικοί. Και οι πολίτες δεν έχουν «δυσανεξία» μόνο για τα μέτρα, αυτά καθ’ αυτά, όσο για τη ρήξη του δεσμού εμπιστοσύνης, ανάμεσα σε αυτούς που αποφασίζουν για τα μέτρα και σε αυτούς, για τους οποίους τα μέτρα προορίζονται. Το ζήτημα δεν είναι τόσο οικονομικό όσο θεσμικό και ηθικό. Ανατρέχω στο σκωπτικό ύφος του Γεώργιου Σουρή. Βρισκόμαστε στα τέλη του 1894, ένα χρόνο μετά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Η κυβέρνηση Τρικούπη επιβάλλει επαχθείς φόρους, καθώς το 1896 «έχουμε» Ολυμπιακούς. Βέβαια. Η αρχή έχει ως εξής:
-Θάρρος, καημένε Περικλή, κι η μέρα ξημερώνει
που θα ξυπνήσουν την ηχώ των λόφων των ερήμων
παιάνες νέων αθλητών και παλαιστών αλκίμων,
από παντού της ράτσας μας θα φθάσουν θιασώται,
προσπάθησε δέ, Περικλή, να ζήσης έως τότε
κι όλων των ζώων τους ορούς να πίνεις μονορούφι,
αλλιώς καθένας θα σε πει μισέλληνα μαγκούφη,
που βρήκες την περίσταση για να τα κακαρώσεις
πριν των ιοστεφάνων μας τις φέστες καμαρώσεις.
-- Θα κάνω κούρα, Φασουλή, μη στάξει και μη βρέξει
για να προφθάσω ζωντανός το ενενηνταέξη
-- Ήλθε κι ο φίλος Κουβερτέν, ο Γάλλος ο Βαρόνος,
και στου Συλλόγου «Παρνασσού» εφώναξε το βήμα
πως την Ελλάδ' αθάνατος την περιμένει χρόνος
κι οι δόξες θάβγουν οι παλιές μέσα από κάθε μνήμα. (..)

Καθώς, λοιπόν, όλα δείχνουν την Οδυσσειακή μας φύση, από την αρχαιότητα έως σήμερα, η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΟΣ μετά την κοινή σύσκεψη με τα Σωματεία μέλη της και με Φορείς των δημιουργών και των καλλιτεχνών:

ΕΝΩΣΗ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΩΝ ΣΤΙΧΟΥΡΓΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΥΝΟΛΑ ΕΡΤ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΕΝΩΣΗ ΛΥΡΙΚΩΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΟΣ ΕΛΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΕΧΝΙΚΟΥ ΒΟΗΘΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ Ε.Λ.Σ.
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Απευθύνει ανοικτό κάλεσμα συμμετοχής στην κινητοποίηση για αύριο, Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011 και ώρα 11 το πρωί, που θα ξεκινήσει από το χώρο του Μουσείου της Ακρόπολης και θα καταλήξει μετά από πορεία στο ΥΠΠΟΤ. Όλοι ενωμένοι διαδηλώνουμε για τις διεκδικήσεις και τα αιτήματά μας. Κοινή απαίτηση πρόκειται να είναι η συνάντηση με τον Υπουργό Πολιτισμού.
Το κάλεσμα απευθύνεται προς όλα τα Σωματεία μέλη της Π.Ο.Θ.Α και τους Φορείς του πολιτισμού, για να συμμετέχουν ενεργά και να κινητοποιήσουν τα μέλη τους.

Links:
http://www.prionokordela.gr/politikh/36/
http://www.prionokordela.gr/rokanidia/kapoioi-hrthan-gia-na-ginoun-plousioi/
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=286320
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_soyrhs_poems.htm

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΟΣ
ΓΛΑΔΣΤΩΝΟΣ 10 -10677 ΑΘΗΝΑ – ΤΗΛ : 210 5228 770 - 210 5235 764 - FAX: 210 5228 730
HELLENIC ENTERTAINMENT FEDERATION
10, GLADSTONOS ST. - 10677 ATHENS - TEL: 210 5228 770 – 2105235764 - FAX: 2105228 730
FEDERATION HELLENIQUE DU SPECTACLE
RUE GLADSTONOS 10 – 10677 ATHENES - TEL: 2105228 770 - 2105235764 -FAX: 2105228 730
http:// www.potha.gr e-mail : potha@otenet.gr

20.6.11

Μέγαρο Μουσικής/ Ευρωπαϊκή Γιορτή Μουσικής

Την Τρίτη 21 Ιουνίου στo πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής, η Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, υποδέχεται μικρούς και μεγάλους σε μια εκδήλωση που θα ξεκινήσει στις 18.30 στο χώρο του Αναγνωστηρίου και θα περιλαμβάνει μουσικά happenings με συγκροτήματα μουσικής δωματίου, καθώς και έθνικ αλλά και τζαζ παρεμβολές. Πριν από τα έργα θα γίνουν σύντομα, κατατοπιστικά σχόλια από τους μουσικολόγους της Βιβλιοθήκης, ενώ θα παρουσιασθεί και ενδιαφέρον υλικό από την συλλογή της.



Παράλληλα, στην Αίθουσα Διδασκαλίας, παιδιά 6 έως 12 ετών (μέχρι 50 συμμετοχές) θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν ένα διαδραστικό πρόγραμμα με τίτλο «Μια γιορτή για τη μουσική», το οποίο θα περιλαμβάνει βίντεο, εικόνες και παιχνίδια με μουσικά όργανα.

Η εκδήλωση θα κορυφωθεί με τη συναυλία της Ορχήστρας Νέων Camerata Junior στην πρώτη της εμφάνιση στο ευρύ κοινό. Αμέσως μετά το Μέγαρο γιορτάζει τα είκοσί του χρόνια με ορχήστρες στον κήπο αλλά και ένα μεγάλο πάρτι αργά το βράδυ.

Αναλυτικά το μουσικό πρόγραμμα της εκδήλωσης:

Κουιντέτο Χάλκινων Πνευστών ΧΡΩΣΕΙΣ
Σπυρίδων Ξύνδας Ο Υποψήφιος Βουλευτής (επιλογές)
Αλέκος Ξένος Κύπρος
Νίκος Σκαλκώτας Ελληνικοί Χοροί (επιλογή): 1) Αρκαδικός, 2) Κλέφτικος
Σχόλια: Βάλια Βράκα
Κουιντέτο Ξύλινων Πνευστών «Αίολος»
Denes Agay Πέντε Εύκολοι Χοροί
Σχόλια: Ειρήνη Κρίκη
Συγκρότημα Ιρλανδικής Μουσικής ΚΕΛΤΟΙ
Dans en Dro, Red Bearded Johnny
The Longford Weaver, Christmas Eve Song
Crested Hens
Σχόλια: Αλέξανδρος Χαρκιολάκης
Αλέξανδρος Χρηστίδης, κρουστά / Νατάσσα Τζαμιάν, κλαρινέτο
Τζαζ jamming session
Σχόλια: Μαριάννα Αναστασίου
Encardia
Τραγούδια από την ελληνόφωνη παράδοση της Κάτω Ιταλίας
Camerata Junior
Επιλογή από το ρεπερτόριό τους (Ottorino Respighi, Georges Bizet, Gustav Holst)

Παράλληλα, από τις 18:30 και μέχρι τις 20:00, τα παιδιά ηλικίας 6-12 ετών θα απασχοληθούν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Μια γιορτή για τη Μουσική» που θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Διδασκαλίας της Βιβλιοθήκης και θα συντονίσουν οι Gabriella Spanò και Ειρήνη Χρυσαδάκου. Μέγιστος αριθμός συμμετοχών: 50. Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας που θα διανέμονται 1 ώρα πριν την εκδήλωση (17:30).

19.6.11

Sound Fertility του Άγγελου Πλέσσα: ΕΜΣΤ, 23/6

Άγγελος Πλέσσας

Sound Fertility
Πέμπτη, 23 Ιουνίου στις 19.30

Η περφόρμανς με τίτλο Sound Fertility [Ηχητική γονιμότητα], το δεύτερο εργαστήριο στο πλαίσιο της έκθεσης Σχολή μουσικής ιδρύματος Άντζελο του Άγγελου Πλέσσα, θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 23 Ιουνίου, στις 19.30



Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου οι συμμετέχοντες σε συνεργασία μεταξύ τους και με τον καλλιτέχνη Άγγελο Πλέσσα θα πειραματιστούν στην επεξεργασία ήχου που θα προκύπτει από τυχαίες ενέργειες με σκοπό να συνθέσουν μουσική.

Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας κυρίως προγράμματα ανοιχτού λογισμικού (Open source) θα δημιουργήσουν ένα ενιαίο podcast.


Στις 7 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί το τελευταίο εργαστήριο με τίτλο Sound Meditation.

Είσοδος ελεύθερη

Ώρες λειτουργίας της έκθεσης
Τρίτη - Κυριακή: 11.00 – 19.00
Πέμπτη: 11.00 – 22.00
Δευτέρα: κλειστά


Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β’ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα, 10675
Τηλέφωνα: 210 92.42.111 – 3, Fax: 210 92.45.200

Νέα νομολογία-Μείωση διάρκειας κράτησης αιτούντων άσυλο

Η Νομική Υπηρεσία του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) πέτυχε πρόσφατα μια πολύ σημαντική νομολογία στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά (Προεδρική Διαδικασία, Αρ. Απόφασης: 448/9-6-2011) αναφορικά με το θέμα της διάρκειας κράτησης των αιτούντων άσυλο. Με την εν λόγω απόφαση γίνεται το πρώτο βήμα για το δικαστικό έλεγχο της νομιμότητας της διάρκειας κράτησης τόσο των αιτούντων άσυλο όσο και των αλλοδαπών που δεν φέρουν νομιμοποιητικά έγγραφα. Συγκεκριμένα σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο το μέγιστο όριο κράτησης των αιτούντων άσυλο είναι 6 μήνες. Όσον αφορά στους αλλοδαπούς που δεν φέρουν νομιμοποιητικά έγγραφα και δεν έχουν υποβάλει αίτημα ασύλου, το μέγιστο όριο κράτησης είναι 12 μήνες.

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου αναιρείται η πρακτική της «αυθαίρετης» κράτησης καθώς κρίθηκε ότι η κράτηση πρέπει να επιβάλλεται και να διατηρείται για το απολύτως αναγκαίο χρονικό διάστημα διεκπεραίωσης τόσο της εξέτασης του αιτήματος ασύλου όσο και της ολοκλήρωσης της διαδικασίας απομάκρυνσης. Οι διαδικασίες αυτές πρέπει να εξελίσσονται και να εκτελούνται με τη δέουσα επιμέλεια και ελέγχονται, μετά τη συμπλήρωση τριμήνου, από δικαστικό όργανο. Παράλειψη τέτοιου ελέγχου μετά την παρέλευση τριμήνου, συνεπάγεται έλλειψη νόμιμου ερείσματος για τη στέρηση της ελευθερίας του αιτούντος άσυλο ή υπό απομάκρυνση αλλοδαπού.

Ελπίδα είναι η απόφαση αυτή να αποτελέσει την απαρχή του δικαστικού ελέγχου της παράτασης της κράτησης με την συμπλήρωση τριών μηνών από την έναρξη της κράτησης ώστε να σταματήσει η άσκοπη κράτηση, η οποία βρίσκεται σε αιτιώδη συνάφεια με την έλλειψη πρόσβασης στη διαδικασία ασύλου. Μία αποτελεσματική και με εχέγγυα ορθής κρίσης διαδικασία ασύλου προϋποθέτει μεταξύ άλλων τα αιτήματα ασύλου να εξετάζονται εν ελευθερία.

Τέλος, κρίνεται ότι η πρακτική της διοίκησης, να αντιλαμβάνεται την κράτηση ως ποινή και όχι ως μέσο προς επίτευξη σκοπού απομάκρυνσης, θα μπορούσε να τερματιστεί με τη δικαστική εξουσία ως θεσμικό αντίβαρο στην αυθαιρεσία της Διοίκησης και παράλληλα να μειώσει τις καταδίκες στο ΕΔΔΑ για παραβίαση του αρ. 13 ΕΣΔΑ (έλλειψη αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας).

Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
Σολωμού 25, 10682 Αθήνα
τηλ. 210-3320 000

«Φωτιά και αέρας να γίνει η δική μας, η μικρή ζωή μας».

Της Πλατείας ή αλλιώς του Μεγάλου Α (Ανωνύμου, Ανακριτή, Ανυπόταχτου) 401 (401 λέξεις):
«Αδερφές και αδέρφια, συναγωνιστές, φίλοι. Ζήτω η κοινωνική επανάσταση. Θα νικήσουμε. Τα Ματ, ας μη γελιόμαστε, είναι στρατός κατοχής. Δεν θα παλέψουμε τον στρατό με όπλα. Με στρατηγική θα τον παλέψουμε. Και με ψυχή. Φωτιά και αέρας να γίνει η δική μας, μικρή ζωή μας. Όσο μας συλλαμβάνουν, τόσο εμείς θα δυναμώνουμε. Ψήφο καταδίκης στο Μεσοπρόθεσμο. Η πλατεία, από την Τετάρτη, είναι μία. Μαζί τα φάγαμε, τα δακρυγόνα. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Δεν σας λέω ποιος το είπε, γιατί μπορεί να ενοχληθείτε. Αλλά μεταξύ της ειρήνης και της ελευθερίας, τι διαλέγετε; Εγώ διαλέγω ελευθερία. Και αυτό διάλεξαν και το 1821. Δε χρειάζεται να τρωγόμαστε στην γλίτσα του τσοπάνη. Δεν θέλουμε να μας απελευθερώσουν. Θέλουμε να απελευθερωθούμε. Πρέπει να σκεφτούμε ποιο είναι το πρόταγμα που έχουμε, είναι η άμεση δημοκρατία. Απαιτούμε άμεση δημοκρατία, ρήξη με τον καπιταλισμό. Δίνουμε τη δική μας απάντηση, ότι δεν τους εμπιστευόμαστε, όσα ρούχα και αν αλλάξουν. Στον αγώνα που κάνουμε για ανατροπή του συστήματος, ας βάλουμε λίγο ακόμα αγάπη. Κάτσε κάτω, αδερφέ μου, για να δει και ο από πίσω σου. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Αν υπάρχει κάποιος κτηνίατρος, να πάει να βοηθήσει επάνω ένα χτυπημένο σκυλάκι. Η δύναμη του κινήματος βρίσκεται στην ειρηνική του διάσταση. Να σκεφτούμε ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης που να στηρίζεται στο γεγονός ότι έχουμε συνείδηση όχι μόνο των σημείων που συμφωνούμε αλλά και των σημείων που διαφωνούμε. Όσο σημαντικό είναι να απαντάς ναι ή όχι, άλλο τόσο σημαντικό είναι να θέτεις το ερώτημα. Ο κόσμος δεν γυρίζει πίσω. Ενίσχυση των πρωτοβάθμιων σωματείων. Αποφάσεις δεν νομιμοποιούνται χωρίς εξουσία. Τα μαθηματικά που μας ‘μαθαν στο σχολείο ήταν λάθος. Ο ποταμός Κάπιταλ είχε και άλλα ονόματα. Βόθρος, βάλτος, βλακεία, λεφτά.
Και εκείνος, κρατούσε καλάθι μικρό, αλλά το ψάρι του ποταμού ήταν μεγάλο. Και όταν επαναστάτησε, ζητώντας από το μεγάλο ψάρι, μεγαλύτερο καλάθι, το ψάρι του είπε: όλα τα ψάρια του ποταμού είναι δικά μου. Σε αφήνω να ψαρεύεις αλλά μόνο με το καλάθι που σου έχω δώσει. Αλλιώς θα σε φάω. Και όμως, εκείνος μπόρεσε και απέκτησε ένα τεράστιο καλάθι. Και ήταν τότε που ο ποταμός άρχισε να μιλάει. Και τον μετέτρεψε σε ένα τεράστιο ψάρι. Τον αιχμαλώτισε μέσα του. Η αιχμή του δόρατος απευθύνεται σε όλους τους λαούς. Όλη η Ευρώπη παρακολουθεί τον αγώνα ενάντια στο μνημόνιο. Ξέρουν ότι η επόμενη φωτιά θα είναι έξω από την Ελλάδα. Άλλαξαν τις καρέκλες, το ζήτημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά οι πολιτικές»…

Σε αυτό το «φωνητικό» κείμενο «προσδέθηκα» Σάββατο βράδυ
Κυνηγούσα και κατέγραφα φωνές
Παρακολουθούσα όλη μάτια τη συνέλευση στο Σύνταγμα
Σαν να ήμουν κι εγώ εκεί αλλά δεν ήμουν
Με το μυαλό και τα χέρια εδώ, πληκτρολογούσα
Για να θυμάμαι τα λεγόμενα πλέον
Πολύ πιο καλά και διαρκέστερα απ’ όσο αν ήμουν σωματικά εκεί
Όλοι καταγράφτηκαν στη μνήμη και στη συνέχεια
Ανακάτεψα τις φωνές τους μαζί
Έγιναν όλα ένα δέσιμο, ένα κείμενο, ένας δεσμός-παλμός
Φωτιά και αέρας να γίνει η δική μας, η μικρή ζωή μας
Καθώς τραγική είναι η στιγμή που εκφράζει το πρόβλημα
Των πράξεων, δικών τους αλλά και δικών μας
Αλλά αν μπορούμε και πετυχαίνουμε σύνθεση και σύνοψη
Αρχίζουμε να βλέπουμε την τραγικότητα αντί την τραγωδία

http://real-democracy.gr/content/%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-live-%CE%B1%CF%80%CF%8C-pressproject

18.6.11

Διεθνές Συμπόσιο Συμβουλευτικής,Ψυχοθεραπείας,Παιδαγωγικής

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΗΣ ΜΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ (NDI*)
26/8-1/9 2011 στα Χανιά
19η συνάντηση με τον Michel Lobrot
και συνεργάτες
* NDI: Non-Directivite Intervenante
Μέθοδος ψυχοθεραπείας, εμψύχωσης ομάδων αλλά και στάση ζωής!

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Παρεμβαίνουσας μη Κατευθυντικότητας οργανώνει για τέταρτη συνεχή χρονιά στη χώρα μας το Διεθνές Συμπόσιο Μη Κατευθυντικής Παρεμβατικής ψυχοθεραπείας, συμβουλευτικής, παιδαγωγικής.
Το Συμπόσιο έχει διάρκεια επτά ημερών και δεν είναι ένα τυπικό συνέδριο, αλλά αντάμωμα ανθρώπων που ενδιαφέρονται να ζήσουν την εμπειρία της ελεύθερης έκφρασης, αποδοχής, αυθεντικότητας.
Το πρόγραμμα του Συμποσίου διαμορφώνεται κάθε μέρα από όλους τους συμμετέχοντες με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Οι συμμετέχοντες μπορούν να προτείνουν δραστηριότητες, στις οποίες θέλουν να πάρουν μέρος είτε ως μέλη είτε ως εμψυχωτές. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να υπάρχουν, στο καθημερινό πρόγραμμα, διαφορετικά εργαστήρια που λειτουργούν συγχρόνως και καλύπτουν όλες τις ανάγκες χρησιμοποιώντας διάφορες τεχνικές (ψυχο-σωματικές, αυτογνωσίας, επικοινωνίας, δημιουργικότητα, παιχνίδι, χορός, διαλέξεις κ.α.). O χαρακτήρας του συμποσίου είναι βιωματικός κυρίως καλύπτοντας συγχρόνως τις ανάγκες για θεωρία. Σε συνέχεια των εργασιών της ημέρας οργανώνονται βραδινές εκδηλώσεις και δραστηριότητες.
Η διαμονή και παραμονή των συμμετεχόντων στο χώρο διεξαγωγής του Συμποσίου εξασφαλίζει ουσιαστικότερο και βαθύτερο βίωμα.
Στο Συμπόσιο συμμετέχουν επαγγελματίες ψυχικής υγείας, θεραπευτές, σύμβουλοι, εκπαιδευτικοί, εμψυχωτές ομάδων και όσοι ενδιαφέρονται για προσωπική ανάπτυξη.

Παγκόσμια ημέρα προσφύγων, 18/6, με "Ένα Λαμπερό Ήλιο"

Είναι μία καλή επιλογή, επετειακού χαρακτήρα. Η ΕΤ-1 προβάλλει ξανά την μικρού μήκους ταινία "ΕΝΑΣ ΛΑΜΠΕΡΟΣ ΗΛΙΟΣ", του Βασίλη Λουλέ, σήμερα, Σάββατο 18 Ιουνίου, στις 23:30, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για τους ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

Χαρακτηριστικά ο ίδιος ο σκηνοθέτης αναφέρει: «αν και παλιά (του 2000), η ταινία είναι πάντα επίκαιρη. Στην εποχή μας, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες πληρώνουν (για μια ακόμα φορά) όλη την ανικανότητα του Κράτους, τη δική μας μαζική κατάθλιψη και τα δικά μας αδιέξοδα. Φυσικά δεν παραβλέπω τις δικές τους ευθύνες και τα δικά τους αδιέξοδα, ωστόσο το μερίδιο της δικής μας υποκρισίας, ανικανότητας και υστεροβουλίας είναι σαφώς μεγαλύτερο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι προπαγάνδα, δεν είναι κείμενο διαμαρτυρίας. Είναι ένα αισθητικό αποτέλεσμα που νομίζω ότι υπερβαίνει την επικαιρότητα και αγγίζει διαχρονικές, υπαρξιακές πλευρές των ηρώων της: από την ανάγκη τού "να ανήκεις κάπου", την έμφυτη ανάγκη να αναζητούμε την απόλαυση της ζωής, με τα αμφιταλαντευόμενα συναισθήματα που μας δονούν, μέχρι τον τρόπο με τον οποίο, τελικά, παίρνουμε τις σημαντικές αποφάσεις καθώς και το τίμημα των επιλογών μας».

Έγχρωμο – μυθοπλασία - παραγωγή 2000 - διάρκεια 36΄


Σενάριο - Σκηνοθεσία : Βασίλης Λουλές
Παραγωγή : Βασίλης Λουλές & ΕΡΤ & ΕΚΚ & S.M.ART-Art Media
Ηθοποιοί : Βικτώρια Χαραλαμπίδου - Ιρίνα Μπόϊκο

Φωτογραφία : Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μοντάζ : Γιώργος Τριανταφύλλου
Σκηνικά – Κοστούμια : Ιουλία Σταυρίδου
Μουσική : Νίκος Κυπουργός

Περίληψη
Η Ρωσίδα μετανάστρια Νατάσα αναζητεί μια θέση στον ήλιο τής Ελλάδας.
Σ’ έναν λαμπερό ήλιο που άλλοτε φωτίζει τα πρόσωπα κι άλλοτε καίει τις προσδοκίες και τα όνειρά τους.

*Η ταινία τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο του Φεστιβάλ Δράμας, Κρατικό Βραβείο, Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (στη Βικτώρια Χαραλαμπίδου) και πολλές άλλες διακρίσεις και βραβεία.

Από τις κριτικές στον τύπο:
«... πρόκειται για μια από τις πιο ολοκληρωμένες δουλειές στον χώρο της ταινίας μικρού μήκους που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον...»
Μπάμπης Ακτσόγλου – «Αθηνόραμα»

Ενοχές και συνένοχα θέματα με Χιλιανό άρωμα Σεπούλβεδα.

Ήταν Πέμπτη 16 Ιουνίου, οχτώ και μισή τριγύρω, στο Ινστιτούτο Cervantes. Στα κόκκινα καθίσματα βολεμένοι, περιμέναμε το Χιλιανό συγγραφέα Luis Sepúlveda. Πολύ σύντομα, μέσα από τις χειρονομίες, την κίνηση και την ομιλία του, θα γνωρίζαμε τον άνθρωπο Luis Sepúlveda. Μια νέα και ευρεία προοπτική στη μέχρι τώρα εικόνα, που είχαμε γι’ αυτόν, βασισμένη στην οπτική γωνία της αφήγησης, διέλυσε κάθε πρότερο δισταγμό. Ώστε, όσες ενοχές είχα, ενώ επέτρεπα στον εαυτό μου λίγη φυγή πραγματικότητας, εξαφανίστηκαν μεμιάς. Η ομιλία του Luis Sepúlveda αποτέλεσε μια ακόμη ένδειξη, ότι οι λογοτέχνες μπορούν και «μιλούν πολιτικά», όταν οι πολιτικοί κωφεύουν ή υποπίπτουν σε πολιτική τρομολαγνείας. Οι λογοτέχνες θίγουν το «συστηματικό ψέμα της εξουσίας», όταν δεν είναι Έλληνες, μεταξύ των κρατικοδίαιτων 32 «διανοουμένων». Η πραγματικότητα του Συντάγματος και η δυνατότητα, της ανάμνησης, από το Cervantes, έγιναν θέματα συνένοχα. Οι λέξεις ονομάτισαν την κατάσταση, τι απλούστερο; Ας προστρέξουμε, λοιπόν, σε εκείνους τους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, που δεν διανοούνται παρά για να γίνονται μεταφραστές της ανθρώπινης αγωνίας παγκοσμίως, όταν οι καιροί το απαιτούν. Καθώς, ο Σεπούλβεδα δεν απέκρυψε, ότι το «να είσαι νέος σημαίνει να είσαι σε κίνδυνο». Ως εκ τούτου, ας τεθεί πώς αυτός ο κίνδυνος, ενώ μας υφαιρεί δυνατότητες, μας αφορά. Ας δούμε ποια πρέπει να είναι η στάση και ποιοι οι στόχοι όλων.

Όπως παρατήρησε και ο μεταφραστής, Αχιλλέας Κυριακίδης, «τα κείμενα του Sepúlveda σπαρταρούν από ζωή. Σπαρταρούν από αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο». Αυτή η αγάπη, πιθανότατα, ως αναγνώστες, μας παρέχει ασφάλεια. Ο Αχιλλέας Κυριακίδης, εξαρχής, τόνισε πως «με τον Luis Sepúlveda αισθάνεσαι ασφαλής. Όλο το κακό έχει περάσει και το έχουν ξορκίσει οι άνθρωποι, με τα λόγια και τις πράξεις τους». Στο ίδιο πνεύμα, φιλικής ευγνωμοσύνης, βαθιάς εκτίμησης και ανεκτίμητης συμπάθειας, συνέχισε και ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης. Διερωτώμενος, τι τον «δένει» με τον Luis Sepúlveda, απέδωσε τη δύναμη της γραφής του στην οργή και στο χιούμορ. Εκτός από αυτή τη στάση γραφής, διττούς διάστασης, στη βάση της οποίας αποκαλύπτεται μια σχέση αναλογίας, με τη γραφή του Μάρκαρη, το χειμαρρώδες ταλέντο του Σεπούλβεδα, να λέει παραμύθια, χειραφετεί τη γραφή του, σύμφωνα πάντα με την τοποθέτηση του Μάρκαρη. Την παράσταση, φυσικά, έκλεψε ο τιμώμενος συγγραφέας. Διότι, δεν δίστασε να εκφράσει την αντίθεσή του, στην τάση των ημερών, οι πολλοί να «πληρώνουν τα σπασμένα» των λίγων προνομιούχων. Διότι, εξέφρασε την απεριόριστη αγάπη και το θαυμασμό του για τον Αργεντίνο συγγραφέα Julio Cortázar, ο οποίος κάποτε του είχε πει: «μην επιτρέπεις να σε αποκαλούν νέα υπόσχεση». Αυτός ο φόρος τιμής, στον Κορτάσαρ, δείχνει πόση σημασία έχει, να είναι διαβασμένος κάποιος, προτού εξελιχθεί ο ίδιος, από αναγνώστης σε συγγραφέα. Και τέλος, διότι σκάλισε τη μνήμη του έρωτα και του ποδοσφαίρου, γυρίζοντας στην εφηβεία, ετών 13. Επειδή, τότε, μια κοπέλα, τον είχε καλέσει στα γενέθλιά της, και εκείνος είχε φάει ατέλειωτες ώρες με τη σκέψη, τι δώρο να της κάνει. Καθώς έπαιζε ποδόσφαιρο, σκέφτηκε για δώρο, μια φωτογραφία της Χιλιανής ομάδας ποδοσφαίρου του 1962. Όταν την πήγε, λοιπόν, στην αγαπημένη του, εκείνη τον ευχαρίστησε και άφησε το δώρο σε μια γωνιά. «Άνοιξέ το», της είπε, για να πάρει την απάντηση, ότι προτιμά να τα ανοίγει, μόνη, στο τέλος. Επέμεινε ο Λουίς, ώσπου εκείνη άνοιξε το δώρο, και το κράτησε σαν «ψόφιο ποντίκι». Με τα πολλά, του είπε ότι δεν της άρεσε το ποδόσφαιρο. «Και τι σου αρέσει;», τη ρώτησε. Του απάντησε, λοιπόν, ότι της άρεσε η ποίηση. Φυσικά και δεν ξέρουμε αν αυτή η σχηματική ανάμνηση, της κοπέλας, υπήρξε συμβολικά καθοδηγητική, ώστε ο Λουίς Σεπούλβεδα να τραβήξει για την πορεία των γραμμάτων, διαβάζοντας περιπέτειες και διάφορους συγγραφείς, όπως τον Στήβενσον. Ξέρουμε όμως, μετά τη βραδιά στο Ινστιτούτο Cervantes, ότι ο Luis Sepúlveda, προσκεκλημένος μαζί με τη σύζυγό του, -την ποιήτρια Κάρμεν Γιάνιες- στο Γ' Ιβηροαμερικανικό Φεστιβάλ ΛΕΑ (Λογοτεχνία Εν Αθήναις), είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει στη φαντασία, στην ανθρώπινη κοινωνία, στη ζωή. Και γι’ αυτό η συνάντηση μαζί του όχι μόνο ήταν «εντός» πραγματικότητας, αλλά και διασφάλισε τη χαμένη δυνατότητα της κοινωνικής πραγματικότητας, να αισθανόμαστε πολίτες.
http://www.slideshare.net/katerina60/luis-sepulveda

*στη φωτογραφία, από αριστερά: Πέτρος Μάρκαρης, Λουίς Σεπούλβεδα, Αχιλλέας Κυριακίδης

11.6.11

Θα σε δω στο Σύνταγμα

Ζωή στο αίθριο, ζωή στο Σύνταγμα. Αυτή η ζωή στην πλατεία του παρόντος, η οποία αναδιαμορφώνεται και ρυθμίζεται από την αυτονομία του τυχαίου, θυμίζει κάτι από τα σχολικά μας χρόνια. Τότε που, συμμαθητές, μιλούσαμε με κάθε καρυδιάς καρύδι. Ίσως, και γι’ αυτό, βρέθηκα πάλι να αναρωτιέμαι, τι έγιναν οι παλιοί συμμαθητές, όλοι μαθητές του Γενικού Λυκείου Άσπρων Σπιτιών. Αναρωτήθηκα «και» γι’ αυτό, καθώς στο Σύνταγμα, μαζεύονται φοιτητές και μαθητές, που συζητούν για τα αρνητικά της παιδείας: για συγχωνεύσεις σε σχολεία και πανεπιστήμια, για μεθόδους διδασκαλίας και διδακτικό υλικό. Γνωστά τα προβλήματα, δυστυχώς, αν και δεν είναι «αινίγματα». Όταν στην Ελλάδα οι ανθρωπιστικές σπουδές υποβαθμίζονται όλο και περισσότερο, παρόλο που η αξία της κλασικής παιδείας υπερτονίζεται, όταν υιοθετείται το σχολείο του μέλλοντος, και οι σελίδες των σχολικών βιβλίων του δημοτικού θυμίζουν αντίστοιχες ιστοσελίδες, δεν είναι «αίνιγμα» που τα παιδιά, παρόλο που διαβάζουν πολλές ώρες, στην ουσία δυσκολεύονται να σκεφτούν, άρα να αξιοποιήσουν τη φαντασία τους, συνθέτοντας γνώσεις και συνδυάζοντας τις έννοιες με τις παραστάσεις. Στο πλαίσιο αυτό και η Άλκη Ζέη, το 2003 -19/01/2003, Ελευθεροτυπία- είχε πει σε συνέντευξή της, στη Σταυρούλα Παπασπύρου, ότι: «η κατάσταση είναι τραγική. Δεν θα 'θελα με τίποτε να πηγαίνουν τα εγγόνια μου σχολείο στην Ελλάδα». Παιδιά στο Σύνταγμα. Μηχανές έξω από τη Βουλή. Ανακοινώσεις με τη ντουντούκα και ξανά συνθήματα, και στο ρυθμό της μουσικής. Ο Παναγιώτης, με την κιθάρα, ο Κωστής ο ράπερ, ο Μιχάλης της νοηματικής, η Στέλλα της Σικελίας, ο διπλανός στο παγκάκι, που έχει ζήσει 25 χρόνια στο Άγιο Όρος. Τόσοι πολλοί και συγχρόνως διαφορετικοί. Ώστε, το γεγονός της τυχαίας συνάντησης, που γίνεται πράξη αποκάλυψης της διαφορετικότητας, διασφαλίζει και την ίδια την αυτονομία της πλατείας. Δεν είναι ο καθρέφτης της ζωής, απλώς. Είναι ο νόμος της ζωής, νόμος που συγχρόνως προϋποθέτει την ελευθερία. Σκέπτομαι τι νόημα έχουν οι συγκεντρώσεις. Κάποιοι ήδη μιλούν για γραφικότητες. Και όμως. Γυρίζω σπίτι και ανοίγω τον Κορνήλιο. Τον Καστοριάδη, που γυμνός καβάλα στο άλογο στην Τήνο, είχε πνεύμα ελεύθερο. Και συνάγουμε το συμπέρασμα, από τα Σεμινάρια για Την Ελληνική Ιδιαιτερότητα –εκδόσεις Κριτική, Αθήνα 2007- ότι η ιδέα της ελληνικότητας εναπόκειται στην ποίηση και στα Ομηρικά Έπη, αντί σε κάποιο θρησκευτικό κείμενο, στη Βίβλο ή στις Βέδες για παράδειγμα. Στην ελληνική περίπτωση, ισχύει η «φωνή» του ποιητή, του Ομήρου. Και, οπότε, πολύ ενδιαφέρων ο συλλογισμός, ότι με τον Οδυσσέα εντοπίζονται τα πρώτα ίχνη της δυτικότητας ή της λεγόμενης νεωτερικότητας. Καθώς, λοιπόν, στην Ιθάκη είναι γνωστό, ότι δεν φτάνουμε, είναι αστείο να διερωτηθούμε, ποιο είναι το νόημα των συγκεντρώσεων. Σαν να αποστασιοποιούμαστε διαρκώς από την ιδέα του νοήματος, και σαν να ξεχνάμε, ότι το νόημα «παράγεται». Εδώ και τώρα, ενώ είμαστε στην κατάσταση. Αλλιώς, γιατί να ισχύει η κυκλοθυμική διάθεση, της επόμενης ημέρας, έχοντας νους και σώμα συνειδητοποιήσει πως τα πράγματα είναι δύσκολα; Το μεγάλο ερώτημα είναι, πώς θα γίνουμε πολυμήχανοι. Προς την Ιθάκη του κοινωνικού-ιστορικού αλλά και του ριζικού-φαντασιακού κινούμαστε κάθε μέρα. Είτε πίσω από τα κλειστά παντζούρια, είτε μπροστά στην πλατεία. Στην πλατεία Συντάγματος, έχουν ήδη συγκεντρωθεί βιβλία, όπως Ο Φιλοξενούμενος του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και ο Χρυσός Σκαραβαίος του Πόε. Κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί και βιβλιοθήκη. Όποιος θέλει, μπορεί να προσφέρει ένα βιβλίο, που διάβασε και δεν του είναι απαραίτητο. Κι ύστερα, είναι στην κρίση του περαστικού να έρθει στην πλατεία, να ξεφυλλίσει ένα βιβλίο, να δει και να ακούσει. Και όποιος πει «μπα, δεν είναι τίποτε» ας μάθει: πέθανε το Τίποτε και άφησε διαθήκη, εσένανε ξετσίπωτε.

7.6.11

Σύνταγμα και αδιαχώρητο









Είναι Κυριακή, λίγο μετά τις έξι το απόγευμα. Περπατώ στην πλατεία Συντάγματος. Διόλου άσκοπα. Αντιθέτως, περνώ, μέσα από τον κόσμο, σαν να γέμιζα τα κενά ενός φανταστικού κύκλου. Ακόμη ο κόσμος δεν είναι ασφυκτικά πολύς, είναι όμως πολύς. Και το Σύνταγμα, για πρώτη φορά, μου μοιάζει με έναν κύκλο, μεγάλο και πηγαίο. Με τον πίδακα του σιντριβανιού του, να υψώνει γλώσσα. Η φωνή μας ενάντια στη σιωπή τους. Μέσα σε αυτούς, που θα φτάσουν, είναι και φίλοι. Ακόμη δεν έχω καταλάβει, ότι θα ανταμώσω με άλλους φίλους, από εκείνους που υπολόγιζα, εξαιτίας του αδιαχώρητου. «Δύσκολο να προσεγγιστούμε», θα μου γράψει, στο μήνυμα, ο Βαγγέλης. Καθώς, πράγματι, επικρατεί το αδιαχώρητο. Αυτό το αδιαχώρητο που κοιτά, από ψηλά, ένας ολομόναχα περίεργος, σε ένα μπαλκόνι, του King George, το βράδυ, παρόλο που τον έχουν σημαδέψει, εδώ και πολλή ώρα, τα πράσινα λέιζερ. Ποιος είναι αυτός ο παρατηρητής; Είναι αυτός που θα μιλά στο κινητό του, περιγράφοντας τα καθέκαστα. Τα γεγονότα, που ανήκουν αδιαίρετα και στις τριών ειδών μνήμες: στην εννοιολογική μνήμη-καθώς πάντα είναι στη φύση του ανθρώπου να προτάσσει έναν ιδεότυπο, απέναντι σε ένα σημαντικό γεγονός, ώστε να το θεωρητικοποιεί-, στην επεισοδιακή μνήμη-καθώς, γινόμαστε φορείς της κατάστασης, στην οποία συμμετέχουμε ολόκληροι, με φωνή, νου και σώμα- και στη διαδικαστική μνήμη-καθώς όλοι έχουμε, στο παρελθόν, παραβρεθεί σε διαδηλώσεις και πορείες, οπότε, από τότε, ανακαλούμε μια ανάλογη συμπεριφορά. Με μία φράση: Piazza Popolo, εδώ Σύνταγμα.

Από νωρίς, στη Μητροπόλεως, φτάνει η Καλλιτεχνική Ομάδα, με μάσκες και ο ένας πίσω από τον άλλον. Ανταλλάσσω βλέμματα μαζί τους. Έντονα τα βλέμματα, καθώς το υπόλοιπο πρόσωπο, πίσω από τη μάσκα, δεν διακρίνεται. Εξίσου αδιάκριτα, η ενέργεια της μέρας, που δεν θα ξεψυχήσει, μεταδίδεται από τον έναν «άγνωστο» στον άλλον. Αυτές είναι ιστορικές στιγμές. Ουπς, και ένα παπούτσι σημαδεύει τη Βουλή. Στο γέρμα του ήλιου, κοιτώ τη Βουλή και μου φαίνεται σαν μακέτα. Σαν να μην είναι αληθινό αυτό που βλέπω...

Κατηφορίζοντας, φτάνω στις ζωγραφιές των παιδιών. Μένω στης Ίριδας, που στη θέση του «ψωμιού» έχει γράψει «χαρά». Πράγματι. Μέχρι τώρα, γαλουχηθήκαμε με την ιδέα, ότι ξεπεράσαμε το ζήτημα της επιβίωσης, -εξ’ ου και η ανάγκη για πολιτισμό-, οπότε επικεντρωθήκαμε στην ικανοποίηση των ψυχικών αναγκών. Ποτέ ξανά, ως κοινωνία, δεν φτάσαμε σε ένα ανάλογο σημείο κρίσης, για να δούμε ότι και ο τρόπος πρόσληψης, της χαράς, κατέληξε να είναι ένα παράγωγο του καταναλωτισμού. Αφορμής δοθείσης, τα παιδικά δωμάτια, με τοίχους στο πνεύμα «του καλού παραμυθιού», για τους φόβους γονέων, να μην πλήττει το παιδί, κι ας εξυπακούεται ότι, εν τέλει, πλήττεται η φαντασία. Τα παιδιά των κινητών, ετών 9, είναι μια άλλη παράμετρος, του ίδιου προβλήματος. Καταναλωτισμός, επειδή η ασφάλεια προέχει. Αυτό λανσάρει το δυτικό παράλογο των σύγχρονων κοινωνιών, που σφίγγουν τα δόντια στα μέτρα. Παλιά η ιστορία. Η Εριφύλη, στη ζωγραφιά της, ζωγράφισε το χαμόγελο με δόντια. Πολύ ενδιαφέρον. Και γερά δόντια, και, ένα βήμα παραπέρα, με τη γνώση ότι, υπάρχει περιεχόμενο, εκτός από μορφή. «Όλοι έξω», γράφει η Εριφύλη.

Κάθομαι εκεί «έξω», κι εγώ. Γνωρίζω μια κυρία, που ζει στο Ανόβερο, όπως και η κόρη της. Μου λέει, ότι τα πράγματα στη Γερμανία είναι καλύτερα, εργασιακά, αλλά είναι ακριβά τα ενοίκια. Το ξέρουμε αυτό. Αλλά αν δεν κατέβαινα, στο Σύνταγμα, δεν θα είχαμε μιλήσει ποτέ. Και εδώ είναι η ουσία του θέματος, να γίνουμε στον άλλο πιο φιλόξενοι αντί για σκέτα ξένοι. Μιλώντας και μόνο. Από εκεί και πέρα, χρειάζονται πραγματικές τομές και όχι να βλέπουμε να ξεφυτρώνουν, πολιτικές σχολές, αντανακλαστικές, η μία της άλλης. «Δημοκρατική Συμμαχία» από τη μία, «Δημοκρατική Αριστερά» από την άλλη. Όπου ακούγεται πολλή «δημοκρατία», και μάλιστα επιθετικοποιημένη, μόνο επιφυλάξεις μπορούν να μου δημιουργούνται. Θολά νερά. Γεγονός είναι ότι, οι αποφάσεις, που καθορίζουν την οικονομία, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πολιτικές. Η λογική δεν εξουσιοδοτεί οικονομικά συστήματα, να διαβρώσουν, πρώτα την πολιτική και ύστερα την κοινωνία. Αλλιώς για ποια «απόφαση» γίνεται λόγος; Η απόφαση είναι λόγος, άρα πολιτική. Εκτός αν από πάνω μας υπάρχει ένας πλανήτης σκύλων ET που θέλουν να έρθουν στο Αιγαίο, μας αισθάνονται πιο κοντά τους, -από τους άλλους Ευρωπαίους- και θέλουν να γίνουμε φίλοι, να τους κάνουμε χωριάτικη και φραπέ με τη ματιά στο απέραντο κύμα.

5.6.11

Σύνταγμα και Ευρωπαϊκή συνείδηση

Βγήκε, από την κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι, φιρμάνι: «επιτρέπεται το σεξ στα κελιά της φυλακής»…Προφανώς ο Μπερλουσκόνι δεν τρέφει καμία εμπιστοσύνη πλέον στους δικηγόρους του. Είναι ένα από τα ανέκδοτα, που φιλοξενούνται σε ένα δημοσίευμα, στο εβδομαδιαίο έντυπο “L’ espresso” της 2ας Ιουνίου. Ενώ στη γειτονική μας χώρα, ετοιμάζονται να δηλώσουν «όχι» στην ιδιωτικοποίηση του νερού, αλλά και γενικότερα στα κακώς κείμενα της πολιτικής, ερχόμαστε να διαπιστώσουμε την κοινή συνιστώσα των προβλημάτων στην Ευρώπη. Σε μικρή κλίμακα, ακόμη και στην πλατεία Συντάγματος, το πρόβλημα, που εντοπίζεται, αφορά στη νοοτροπία μας. Παράδειγμα; Πάνω από τα σκαλιά, στην πλατεία Συντάγματος, το σουβλάκι έχει 1,5 €, αλλά κάτω από τα σκαλιά, στην πλατεία τριγύρω, έχει 1€. Γιατί δηλαδή αν φοράς πορτοκαλί μπλούζα, χρεώνεις 50 λεπτά το σουβλάκι περισσότερο; Γιατί στη Σικελία ο espresso έχει 80 λεπτά –από 70 που είχε- και σε εμάς έχει 3 €; Δεν υπάρχει απάντηση, καθώς δεν ισχύει παρά η λογική του συμφέροντος. Το παράλογο. Γι’ αυτό πάω, χτες βράδυ, κι εγώ, μετά το …ρεπορτάζ, στον κύριο με την πορτοκαλί μπλούζα και λέω: «συγνώμη, μου δίνετε επιπλέον ένα ευρώ». Δεν δίνω εξηγήσεις, παρόλα αυτά -και πρόθυμα μάλιστα- ο κύριος μου το δίνει. Δεν είναι το ένα ευρώ, είναι το άδικο και η επιπολαιότητα. Δυστυχώς, οι καταστάσεις απαιτούν από τους πολίτες ενίοτε να γινόμαστε ελεγκτές. Όπως στο Ε22, που ήμουν ψηλά χτες, και έβλεπα έκπληκτα μάτια οδηγών, να μας χαζεύουν από κάτω. Επιτέλους-για να λέμε και τα καλά- το διπλό και ανοιχτό επάνω Ε22 σε κάνει να το χαζεύεις. Live your summer days in E22. Η ταμπέλα μας έγραφε ΥΝΝ 9947. Όλα καλά. Μέχρι που άρχισαν κάποιοι να πετούν κορόμηλα. Ένα έπεσε και σε ένα μηχανάκι στα αριστερά μας. Ο μικρός γιος του οδηγού προκαλούσε τον άλλο μικρό δράστη να κατέβει κάτω. Φυσικά δεν κατέβαινε. Για να «του δείξει» ο άλλος, ο θιγμένος. Ο οδηγός μπαμπάς επιταχύνει και λέει στον οδηγό του Ε22 τι και πώς. Ακούγεται ανακοίνωση, του οδηγού, να κατέβουν κάτω αυτοί που ρίχνουν κορόμηλα. Χωρίς αποτέλεσμα η ανακοίνωση. Λήγει εκεί το θέμα. Και ενώ αργότερα μας πιάνουν οι πρώτες ψιχάλες, και αυτόματα ανοίγει το κάλυμμα της οροφής, στο νου μου έρχεται το έργο του Σικελού Leonardo Sciascia, “Il giorno de la civetta”- Adelphi edizioni, Milano 2011 («Η ημέρα της κουκουβάγιας»)-. Διόλου τυχαία, καθώς η ιστορία αρχίζει με ένα έγκλημα σε λεωφορείο και ο ανθυπασπιστής της αστυνομίας ζητά εξηγήσεις από τον οδηγό, του λεωφορείου, ο οποίος δηλώνει ότι πληρώνεται για να οδηγεί. Οι ρίψεις κορόμηλων –από τζάμπα μάγκες- δεν δείχνουν παρά το ίδιο πρόβλημα: τη νοοτροπία μας, στο είδωλο της οποίας αντανακλώνται οι κοιμισμένες συνειδήσεις.

2.6.11

Ναι, είμαστε στο πόδι…






Ευτυχώς που ταξιδεύουμε για να μην είμαστε μόνο…αγανακτισμένοι ή «πανευτυχεσμένοι», κατά το λογοπαίγνιο του Ντίνου Χριστιανόπουλου, αλλά και συνειδητοποιημένοι. Ο λόγος για το άρθρο, στο ιταλικό έντυπο "L' Espresso", που καταγράφει την κατάστασή μας. Μέσα σε όλα αυτά, στο χρονικό της λαϊκής ιστορίας, έρχεται να προστεθεί και η ανεκδοτολογική διατύπωση, στα ιταλικά, : «η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Γιώργου Παπανδρέου»… Σήμερα, για ένατη μέρα, συνεχίζεται η κινητοποίηση στο Σύνταγμα. Είναι γεγονός. Αυτές οι «ομαδοποιήσεις συνέχειας και συνέπειας» δείχνουν ότι, το οικονομικό είναι κοινωνικό. Μέχρι τώρα ακούγαμε ότι, στην Ελλάδα, κοινωνία πολιτών δεν υπάρχει. Τώρα, παρόλο που ξεκινά μια απόπειρα, και ο λαός αποδεικνύει ότι είναι ιστορικό υποκείμενο, συγχέεται σκόπιμα, σε ορισμένα κεντρικά δελτία ειδήσεων, η υποτιθέμενη επίθεση στη βουλή με το εκφρασμένο αίσθημα της γενικής άρνησης στα μέτρα. Το άρθρο, στα ιταλικά, του "L' espresso", είναι καταιγιστικό. Δεν υπάρχει δρόμος, υπάρχει ωμός διακανονισμός, να τα δίνουμε στις γερμανικές τράπεζες και στη Μέρκελ. Ο Βαρουφάκης, που ερωτήθηκε, αναφέρει ξεκάθαρα, ότι η Μέρκελ παγώνει τις διαδικασίες, για να κινηθούν τα Eurobonds, ή όποια άλλη ρύθμιση θα μπορούσε να αποβεί υπέρ μας. Αντί λοιπόν, να ενημερώνομαστε, γι’ αυτά, βλέπουμε, για παράδειγμα, στο κεντρικό δελτίο του Mega χτες, συζήτηση παραθύρων. Με την Λ. Κανέλλη- ευτυχώς που υπάρχει και μια νοήμων-, τη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Σοφία Γιαννακά, η οποία αρχικά σπούδασε Αρχαία Ελληνικά και έγινε δημοσιογράφος(…) και τον Κώστα Τασούλα, της ΝΔ, από την ιστοσελίδα του οποίου δεν είναι ξεκάθαρο, τι ακριβώς έχει σπουδάσει. Και αυτοί, τώρα, μιλούν για την τρέχουσα κατάσταση. Ο μεν Τασούλας έχει «τη δική του… πρωτόγνωρη άποψη», και δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουν οι άλλοι, η δε Σοφία ορθή μιλά με αμήχανο ύφος, του τύπου «εγχειρίζω και προσέχω». Καμία αμεσότητα, καμία ειλικρίνεια. Όχι σαν τη Θεοχάρη, που είχε «τον ρομαντικό της περίπατο», φυγαδευμένη στον κήπο, και δήλωσε, ότι δεν την έβαλαν στη βουλή οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι. Μέσα στην ειλικρίνειά της, η συγκεκριμένη βουλευτής έδειξε και πόση μεγάλη εμπιστοσύνη τρέφει, για τον κοινοβουλευτικό θεσμό. Αλλά, βέβαια, αφού ήταν και ζωντανό, τώρα, αυτό, ούτε κιχ ακούστηκε από την Όλγα Τρέμη και τον Γιάννη Πρετεντέρη. Προφανώς και δείχνει η σιωπή, στην υπόνοια, τη συνωμοσία στο πρόβλημα. Στο σκάϊ άκουσα μόνο, ξεκάθαρα, τη διάκριση ανάμεσα στα περιορισμένα επεισόδια- ενδεχόμενα προβοκάτσια- και στις ομαδοποιήσεις των ημερών. Επειδή αυτό το κίνημα είναι «ακηδεμόνευτο, αδιαμεσολάβητο, ειρηνικό». Ναι είμαστε στο πόδι. Στο «είμαστε» χωρούν χιλιάδες μικρά ονόματα. Είναι η Στέλλα και ο Κώστας, ο ταξιτζής Ηλίας, και πολλοί άλλοι επίμονοι αίθριοι με ψυχή και φωνή.

Poesia di Fabio Messina in italiano/siciliano


Poesia di Fabio Messina in italiano/siciliano (1)