27.2.13

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912-1913, ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΕΩΣ 10/3


ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912-1913 
Η ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ
Μουσείο Μπενάκη – Κεντρικό Κτήριο ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΕΩΣ 10 Μαρτίου 2013

Στο πλαίσιο της έκθεσης Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-1913. Η αυγή του ελληνικού 20ού αιώνα που φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη, η οποία παρατείνεται εκ νέου μέχρι τις 10 Μαρτίου 2013, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ξεναγηθεί μέσα στην έκθεση από τον επιμελητή της, τον ιστορικό και υπεύθυνο των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη, κ. Τάσο Σακελλαρόπουλο, στις ακόλουθες ημερομηνίες:  

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013, ώρα 12:00 
Σάββατο 2 Μαρτίου 2013, ώρα 18:30  
Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013, ώρα 12:00 
Σάββατο 9 Μαρτίου 2013, ώρα 18:30  

Η συμμετοχή στις ξεναγήσεις επιβαρύνει το εισιτήριο €2. 

Πληροφορίες και κρατήσεις: Ιστορικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη Εμμ. Μπενάκη 38 & Στεφ. Δέλτα 145 61 Κηφισιά 210 8079878, 210 8081896 (Δευτ. – Πέμπτη 9.00 – 16.00)

Εκδήλωση για τον Μάτσα στο Μέγαρο Μουσικής, 4/3



26.2.13

Κουζίνα κι εξαρτήσεις των Agnes Jaoui & Jean-Pierre Bacri



Η σύγχρονη ζωή είναι φρενήρης, δήθεν, εικονική. Και οι θαυμαστές του νεοπλουτισμού, αντί να σπάνε τη φούσκα του, υποκλίνονται στο μεγαλείο της. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα πίσω από την οποία οι Agnes Jaoui & Jean-Pierre Bacri έγραψαν το θεατρικό έργο «Κουζίνα κι εξαρτήσεις» ήδη από τη δεκαετία του ’90, για να θίξουν το θέμα που τους απασχολεί. Τη ζωή της θεαματοποίησης, όπως προκύπτει μέσα από τη μίμηση της ζωής που αντιγράφει τα είδωλα των εικόνων. Έστω και με κάποια ετερόχρονη μίμηση, αυτή η καταναλωτική άλωση απέδωσε -τα γνωστά σε όλους- δεινά και στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Ώστε, το κείμενο των Agnes Jaoui & Jean-Pierre Bacri δεν είναι παρά ένα επίκαιρο «κατηγορώ» που κινεί το ενδιαφέρον για να ανέβει, σε σκηνοθεσία της Αντιγόνης Αμανίτου, στο θέατρο Σημείο· εκεί που μέχρι πρόσφατα ήταν το στέκι της Ράνιας Οικονομίδου και του Δημήτρη Καταλειφού. Τώρα, η σκυτάλη στη μοντερνιστική ευαισθησία. 

Η παράσταση αρχίζει με το κλασικό γαλλικό της Françoise Hardy «Tous les gaons et les filles». Όμως, ο έκδηλος ρομαντισμός δεν είναι υπαινικτικός για αυτό που έπεται, αλλά κόντρα παράγοντας στο καταιγιστικό κείμενο ρητορικών ερωτήσεων, ύβρεων και ξεσπασμάτων. Όλα αυτά ακούγονται σε τετραγωνικά κουζίνας, εξ’ ου και ο τίτλος: «Κουζίνα και εξαρτήσεις». Εμφανές, βέβαια, είναι ότι οι εξαρτήσεις κρύβουν το κλειδί της ιδέας για να ξεκλειδωθεί το κείμενο. Η υπόθεσή του κινείται γύρω από την έλευση στο σαλόνι ενός καλεσμένου, τον οποίο όλοι εξυπηρετούν, συζητούν, παρατηρούν. Ο καλεσμένος είναι διάσημος. Τελεία. Είναι Ο καλεσμένος. Καλεσμένος χωρίς όνομα, δεν έχει σημασία. Είναι διάσημος, είναι ιν. Ιδού, λοιπόν, το σχόλιο του γαλλικού ταμπεραμέντου. Εκεί που κάποτε είχαμε πρεστίζ με ανοίκειο αλλά σεβαστό σημείο αναφοράς, τώρα έχουμε σκέτο και οικείο έως υπερφίαλο γκλάμουρ. Και εκεί που κάποτε η γλώσσα του ρομαντισμού, -τα γαλλικά της Françoise Hardy και του Christophe-, ήταν η πελαγίσια αύρα του επιστολογραφικού πολιτισμού, τώρα το αγγλικό ποπ ήρθε για να μείνει ως το απροσδιόριστο τρέντυ και προπαντός ιν· ιν όπως ίντερνετ. 

Κατά συνέπεια, η παράσταση την είδε άουτ. Διότι, η δράση εκτυλίσσεται στην κουζίνα με τον Ζακ και τη γυναίκα του Μαρτίν, εν συνεχεία με τον Φρεντ, τη Σαρλότ και το Ζωρζ. Ακούμε ότι υπάρχει και η Μέρλιν, το όνομα της οποίας λειτουργεί στο έργο εύστοχα, σε αντίστιξη με τον κ. διάσημο, επειδή η Μέρλιν ήταν Η σταρ. Τελεία. Και αντί το κείμενο να μας οδηγήσει προς το σαλόνι, όπου τρώνε, πίνουν και παίζουν πόκερ, όλοι μένουμε στην κουζίνα μέχρι το έξυπνο τέλος. Καλά το κείμενο. Η σκηνοθεσία ωστόσο; Έπρεπε να μείνουμε στο φως της χαραμάδας; 

Ερχόμαστε, λοιπόν, σε αυτό που είναι μια παράσταση, στο έργο μετά το κείμενο. Εκεί που οι ηθοποιοί μπορούν να παίζουν διαφορετικές σκηνές, χωρίς να μιλάνε την ίδια στιγμή, με τρόπο που οι θεατές να βλέπουμε το σύνολο αντί τα πληκτικά πόδια μιας καρέκλας ή το λούτρινο κουκλάκι της κουζίνας. Ενώ είναι γνωστό το παρελθόν της Agnès Jaoui , της ηθοποιού, σεναριογράφου, σκηνοθέτιδας και τραγουδίστριας. Ενώ δάσκαλός της ήταν ο Πατρίς Σερό: ο Σερό που μίλησε στο αθηναϊκό κοινό έργα του Ντοστογιέφσκι. Ο Πατρίς που έχει ανεβάσει Δημητριάδη. Ο Σερό της Jaoui, ωστόσο, δεν αναγνωρίζεται παρά μόνο ως η απόμακρη ιδέα, η σκιά πίσω από τις αρκετές ευκολίες του κειμένου. 

Και υπάρχουν ευκολίες. Όταν, για παράδειγμα, ο ένας λέει, «μα, απόκρυψη, δεν σου έχω πει να μην καλείς από απόκρυψη;» και τον βλέπουμε να μιλάει στο κινητό. Βεβαίως, κατανοώ ότι η ιδέα είναι πίσω από τα πρόσωπα, και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να μιλήσουμε για δραματικούς χαρακτήρες άλλης γλώσσας. Γλώσσα είναι η ιδέα. Άρα, αυτή η εμμονή στην απόκρυψη, πόσο μάλλον όταν τα κινητά έγιναν της μόδας, δείχνει το μαζικό νταλκά των ατόμων να πάρουν μια απάντηση έστω και διά της πλαγίας οδού. Θυμόμαστε και στην ελληνική περίπτωση, πόσες ήταν οι αποκρύψεις όταν τα κινητά πρωτοβγήκαν, ενώ μετά πόσο μειώθηκαν, αφού έσβησε αυτή η διακαής τάση για τον έλεγχο του άλλου μέσω της τεχνολογικής οδού. Είναι ο Μήτσος, θέλεις; Τέρμα αποκρύψεις και προσχήματα. Κάτι που βέβαια, στην περίπτωση του ίντερνετ, ακόμη καλά κρατεί με τα ψεύτικα προφίλ και τα αιτήματα φιλίας. Αν είσαι Γκάγκα, δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια φίλους έχεις. Ντύθηκε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Σε αυτό το πλαίσιο, της μίμησης και του νεοπλουτισμού, δεν προξενεί εντύπωση που οι λέξεις έχουν χάσει την ουσία και δύο από τα πρόσωπα χρησιμοποιούν τρόπους εκφοράς επιτηδευμένους όπως «ως εκ τούτου» σε μια καθημερινή ομιλία. Είναι ο θάνατος της γλώσσας που τους κάνει να μιμούνται συμπεριφορές, αφού τον λεκέ-χαρακτήρα τον πήρε το εύρηκα-η κατανάλωση. Τόσο απλά. 

Τόσο απλά λοιπόν, έχουμε ένα κείμενο που μιλά αυτό που δεν λέει. Οπότε, απαιτεί από τους ηθοποιούς δυο φορές προσοχή, γεγονός που δεν έγινε από όλους. Για να αποκτήσει δυναμική ένα τέτοιο κείμενο, πιστεύω πως δεν θέλει φιοριτούρες. Περιγραφές, ζωάκια, πετσέτες και νερά. Σε καμία περίπτωση. Τίποτε από όλα αυτά τα στοιχεία του πολύχρωμου ποπ, το οποίο το κείμενο φωνάζει μέσα από τη φλυαρία των προσώπων. Εντάξει, ένα το κρατούμενο: ο χώρος είναι η κουζίνα. Ας κρατήσουμε το δάπεδο-σκακιέρα μόνο με τα πετυχημένα κουστούμια, ιδίως το φτερωτό φόρεμα της Μαρτίν. Και ας παιχτεί η φλυαρία σε παράλληλο χρόνο με την άλλη ακινησία-μίμηση. Γιατί έπρεπε να χάνουμε τους μισούς, κάθε φορά, ηθοποιούς; Υπήρξαν στιγμές που με κατάλαβα να βαριέμαι. Επειδή έχει ξεπεραστεί το μπες-βγες για τσιγάρο. Επειδή η ιδέα με τα πολλά πληροφοριακά στοιχεία επί σκηνής ατόνησε. Και φυσικά επειδή μου έλειψε η σωματική εμπειρία. Στη μάχη εικόνας και γλώσσας, νίκησε η πρώτη. Και έτσι δεν έβλεπα το κείμενο. Φτώχυνε. «Γιατί η μικρή δεν ήρθε να πάρει μόνη της την πετσέτα;», ακούμε κάποια στιγμή τη Μαρτίν να λέει. Γιατί δεν παίζει στο έργο, λέω εγώ… Και αν αντί για γνήσιο δάπεδο κουζίνας, αναζητούσαμε ένα άλλο εικαστικό επίπεδο, θα μπορούσε να ήταν του Πιτ Μοντριάν το (ημιτελές) Victory “Boogie-Woogie”, ως αποδομητική αποστομωτική απάντηση του πειραματισμού στα κάθε λογής άγλωσσα εικονικά κατασκευάσματα. Αλλά τότε δεν θα συνέβαιναν οι σκέψεις που συνέβησαν. Αυτή είναι η δουλειά του θεάτρου. Να κάνει τη σκέψη να συμβαίνει. 

Σκηνοθεσία & μετάφραση: Αντιγόνη Αμανίτου 
Σκηνικά & κουστούμια: Κώστας Βελινόπουλος 
Φωτισμοί : Γιάννης Δρακουλαράκος 
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Βόγλης & Γιώργος Οικονόμου 
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Τσιμίνη 
Παίζουν: Πολύδωρος Βογιατζής, Λεμονιά Γιανναρίδου, Παναγιώτης Κλίνης, Μαρίνα Πολυμέρη, Αλέξανδρος Σωτηρίου 
Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη στις 21.15 / 
Διάρκεια: 90΄ Τιμές εισιτηρίων: 15 € & 10 € (φοιτητικό / μειωμένο) 

Κουζίνα κι εξαρτήσεις των Agnes Jaoui & Jean-Pierre Bacri 
ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ 
Χαριλάου Τρικούπη 4 (πίσω από το Πάντειο) πρώην Απλό Θέατρο – Καλλιθέα 
Κρατήσεις: 210.92.29.579. 12.2 – 24.4

H V. Mannaerts στη Bernier/Eliades από 8/3


http://www.bernier-eliades.gr/images/press/20130308/index.html

εγκαίνια 8/3 18.00-22.00 
με παρούσα τη Βελγίδα καλλιτέχνιδα

11 Eptachalkou St, Thisseion, Athens,11851, Greece 11851
tel: +30210 3413 9357 | fax: +30210 3413 938

« Φ ω ν α χ τ έ ς σ κ έ ψ ε ι ς » από 5/3...στην 7.


 
Την Τρίτη 5 Μαρτίου η γκαλερί «7» παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση 
της ζωγράφου ΜΑΡΙΑΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΟΥ, 
με τίτλο: « Φ ω ν α χ τ έ ς σ κ έ ψ ε ι ς »  

Σχέδια ασπρόμαυρα στην πλειοψηφία τους, γίνονται το μέσο η τέχνη να γίνει αντιληπτή μέσα από ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο της διαφοράς, όπου το λευκό δεν ήταν το μαύρο και το μαύρο δεν ήταν το λευκό. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ταξίδι πίσω στο διαλογικό τόπο της ανάγκης. Τι είναι ανάγκη σήμερα για όποιον κάνει "Φωναχτές σκέψεις"; 

Η Μ. Χρυσοχοϊδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Από το 2001-2006 σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας με δάσκαλο τον Τρ. Πατρασκίδη. Έχει παρακολουθήσει επίσης μαθήματα στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης καθώς και στην Academia Nacional de Belas-Artes της Λισσαβόνας. Από το 2003 έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές-θεματικές εκθέσεις στην Ελλάδα. 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ : 05 – 30.03.2013 
ΩΡΕΣ : Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή : 11 – 2 μ.μ. & 6 – 9 μ.μ. 
Τετάρτη, Σάββατο : 11 - 2μ.μ. 

Σόλωνος 20 & Βουκουρεστίου
10673 Αθήνα
τηλ:2103612050 

Τέταρτη Ακρόαση Νέων Δημιουργών Μικρής Άρκτου


ΙΙΙ. Όροι και άξονες συμμετοχής στην Τέταρτη Ακρόαση Νέων Δημιουργών 

Α. Διάρκεια παραλαβής υλικού: 
 Η Μικρή Άρκτος παραλαμβάνει υλικό και συμμετοχές δημιουργών στην Τέταρτη Ακρόαση, από χτες, Δευτέρα 25/2/2013 έως και την Τρίτη 30/4/2013
Β. Διεύθυνση αποστολής: Η διεύθυνση αποστολής των συμμετοχών είναι η ακόλουθη: 
ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ 
Για την ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ 
Ταχ. Θυρίδα 79060 Υμηττός 17202 

Γ. Άξονες συμμετοχής 
Στην Τέταρτη Ακρόαση μπορούν να συμμετάσχουν στιχουργοί, συνθέτες και τραγουδοποιοί. Μπορούν επίσης να συμμετάσχουν με έργα τους ένας συνθέτης και ένας στιχουργός από κοινού, στο βαθμό που έχουν ήδη συνεργαστεί και διαμορφώσει ανέκδοτα έργα. 

Οι άξονες για αυτήν ειδικά την Ακρόαση είναι τέσσερις : 
1. Μελοποιημένη ποίηση (αφορά συνθέτες). Σ’ αυτόν τον άξονα, μπορούν να συμμετάσχουν συνθέτες που έχουν μελοποιήσει ποιήματα ποιητών παλαιών ή νέων, ελλήνων ή μεταφρασμένων.  
2. Έντεχνο ελληνικό τραγούδι (αφορά στιχουργούς, συνθέτες και τραγουδοποιούς). Στην κατηγορία αυτή μπορούν να συμμετάσχουν μεμονωμένα στιχουργοί, συνθέτες, τραγουδοποιοί ή συνεργαζόμενοι δημιουργοί (συνθέτες και στιχουργοί με κοινό έργο).  
3. Παιδικά τραγούδια (αφορά στιχουργούς, συνθέτες και τραγουδοποιούς). Στην κατηγορία αυτή επίσης μπορούν να συμμετάσχουν μεμονωμένα στιχουργοί, συνθέτες, τραγουδοποιοί ή συνεργαζόμενοι δημιουργοί (συνθέτες και στιχουργοί με κοινό έργο). 

Η Μικρή Άρκτος πιστεύει πως ο τομέας του παιδικού τραγουδιού, είναι πολύ σημαντικός και πρέπει άμεσα να υπάρξουν εργασίες νέων και παλιότερων δημιουργών που με σοβαρότητα θα δώσουν συνέχεια στις εργασίες παλαιότερων.  

4. Ορχηστρική μουσική (αφορά συνθέτες). Στον άξονα αυτό μπορούν να συμμετάσχουν συνθέτες με ολοκληρωμένες τους δουλειές σε κάθε μουσικό είδος. 

Δ. Όροι συμμετοχής: 1. Για όλους τους συμμετέχοντες: - Δεν υπάρχει η οποιαδήποτε οικονομική συμμετοχή για τους συμμετέχοντες στην Ακρόαση. Τόσο στη διαδικασία Ακρόασης όσο και στην έκδοση του ψηφιακού δίσκου μετά. Όλα τα έξοδα και τις δαπάνες τις αναλαμβάνει η Μικρή Άρκτος. - 
Το υλικό της συμμετοχής των ενδιαφερομένων όπως και τα συνοδευτικά του στοιχεία δεν επιστρέφονται. - 
Στο φάκελο που θα αποστείλετε στην Μικρή Άρκτο πρέπει να υπάρχει ένα σύντομο βιογραφικό σας, ένα τηλέφωνο επαφής και μια ηλεκτρονική διεύθυνση επικοινωνίας. - Αποφύγετε να στείλετε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το υλικό σας. Οι συμμετοχές θα πρωτοκολληθούν άρα πρέπει να είναι σε έντυπη μορφή.  
2. Για τους συμμετέχοντες στιχουργούς: - Αν συμμετέχετε μεμονωμένα σε κάποια από τις προαναφερόμενες κατηγορίες, (έντεχνο ελληνικό τραγούδι, παιδικό τραγούδι) στείλτε έως και 7 τραγούδια σας, εκτυπωμένα και με τα στοιχεία σας όπως διευκρινίζονται στο πιο πάνω όρο. - Αν συμμετέχετε από κοινού με συνθέτη στην αποστολή κοινού έργου, να συμπεριλάβετε στον φάκελο της αποστολής τους στίχους σας εκτυπωμένους όπως και τα στοιχεία του καθενός δημιουργού ξεχωριστά.  
3. Για τους συμμετέχοντες συνθέτες: - Αν συμμετέχετε μεμονωμένα σε κάποια από τις προαναφερόμενες κατηγορίες, (μελοποιημένη ποίηση, παιδικό τραγούδι) στείλτε έως και 7 τραγούδια σας, σε ψηφιακό δίσκο (cd). - Μην μπείτε σε έξοδα ενορχήστρωσης του demo που θα στείλετε.  - Αν συμμετέχετε στην κατηγορία Ορχηστρική Μουσική, να στείλετε συνοδευτικό σημείωμα με μια επεξηγηματική αναφορά για το έργο που στέλνετε. - Τέλος αν συμμετέχετε στην κατηγορία μελοποιημένης ποίησης, να συμπεριλάβετε στο φάκελο αποστολής σας και φωτοτυπίες των στίχων που έχετε μελοποιήσει, τα στοιχεία του ποιητή που έχει μελοποιηθεί και την έκδοση του βιβλίου του, από όπου τον μελοποιήσατε. 
IV. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της Ακρόασης θα ανακοινωθούν το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μαΐου, ενώ την ίδια περίοδο, στο βαθμό που υπάρξει αποτέλεσμα από την Ακρόαση Δημιουργών θα ανακοινωθεί και η Τέταρτη Ακρόαση Νέων Ερμηνευτών. Με την ολοκλήρωση και του κύκλου της Ακρόασης Νέων Ερμηνευτών θα κυκλοφορήσει και ο ψηφιακός δίσκος που θα αποτυπώνει και τις δυο διοργανώσεις σε ενιαία μορφή. Θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή όσων νέων δημιουργών και ερμηνευτών επιλεγούν.

πηγή με όλο το κείμενο:

25.2.13

Η ‘’Μεταμόρφωση’’ του Κάφκα για την τρομερή επίπονη αλήθεια



Στη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα, η σύνοψη της υπόθεσης έχει ως εξής: ένα πρωινό, ο Γκρέγκορ Σάμσα ξυπνά σκαθάρι. Διαταράσσει την έως πρότινος οικογενειακή αρμονία. Ώστε, το πρωτεύον είναι πως οι ρόλοι πρέπει να διανεμηθούν ξανά. Πλέον είναι ο εκ των πραγμάτων –αντί απλώς εσώψυχα- διαφορετικός· είναι ο ορατά διαφορετικός στο σπίτι. Ιδού η «Μεταμόρφωση». 

Δευτερευόντως, δεν θα ήταν παράτολμο να εκλάβουμε την καταγωγή του επιθέτου -«Σάμσα»- από τη βουδιστική «σαμσάρα», τον τροχό των γεννήσεων και την πορεία περιστροφής και εναλλαγής των ειδών. Διαπιστώνεται με πόση συμβολική ιερότητα ο Κάφκα έχει επενδύσει στη λογοτεχνία με πολιτικό νόημα και συλλογική αξία, ώστε οι άνθρωποι και να διαβάζουν και να μη ζουν μόνο σκεπτικιστικά τη ζωή αλλά να την εξελίσσουν μέσα από την ενεργό αλληλεγγύη. 

Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται για ένα κείμενο με θέμα το παράλογο και στοπ. Ο Κάφκα, μέσα από το έργο του, μιλά την ελάσσονα λογοτεχνία της ζωής του, καθώς υπήρξε ένας από τους Εβραίους της Πράγας που έπρεπε να πλάσουν μια γλώσσα μειονότητα στους κόλπους μιας μείζονος γλώσσας. Οπότε, το γράψιμο ως τέχνη γινόταν για να συνάπτει μια στενή αλλά και επικίνδυνη σχέση με την αλήθεια. Είχε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σκοπό. Ειδικότερα, σύμφωνα με τον Gérard-Georges Lemaire, -(Βήμα βιογραφίες, Κάφκα, μτφρ. Γιάννη Δημολίτσα, Αθήνα 2009)-για τον Κάφκα, η σημασία της τέχνης φαινόταν να έγκειται ακριβώς στην ‘‘προσωπική σχέση’’ με αυτήν την αλήθεια που είναι ‘‘τρόμος και πόνος’’. 

Ως εκ τούτου, αν η «Μεταμόρφωση» αντιμετωπιστεί ως ένα κείμενο για το αληθινό δίπολο του τρόμου και του πόνου, τότε αιτιολογείται ότι η ανάπτυξη της δράσης εδράζεται στο σχηματισμό των οικογενειακών τριγώνων, -ιδωμένα ως σύστοιχα των γραφειοκρατικών-. Και τούτο διότι η αλήθεια διαιρεμένη σε αυτά τα δύο «γρανάζια» υπαγορεύει την αναζήτηση της επιθυμίας και την απόπειρα του ατόμου, τόσο να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο όσο και να διασχίσει την πολυσήμαντη πορεία της ζωής μέσα από την τριγωνική επιθυμία και τις συγκρούσεις που αυτή επιφέρει. 

Ώστε, η επιθυμία προσλαμβάνει έναν τριγωνικό χαρακτήρα, ως εμπόδιο και κτήμα-διάθεση του γονιού-πατέρα ή μητέρας-, προκειμένου το αντικείμενό της να είναι διεκδικούμενο από τον γιο ή την κόρη αντίστοιχα. Από την άλλη πλευρά, η αλήθεια, ως προσωπικός τόπος, συνδέεται με τη γραφειοκρατία που αποτελεί «έναν τομέα εξουσίας και μια θέση επιθυμίας», ως δημόσιος χώρος. Άρα, η επιδίωξη και η ανάσχεση της επιθυμίας ενέχουν ένα σημαντικό ρόλο μέσα στην οικογένεια. Σε αυτό το πλαίσιο η επιθυμία είναι ιδωμένη ως πρόπλασμα του γραφειοκρατικού και μετάπλασμα του αμιγώς αυτόνομου παιδικού, ενώ το άτομο κινείται στα όρια μεταξύ προσωπικού και δημοσίου, στα άκρα των σχιζοειδών επιλογών του. 

Με βάση τα προαναφερθέντα, εξυπακούεται ότι, σαφώς, με την ανάγνωση του έργου του Κάφκα, σήμερα, δεν μπορούμε παρά να επισκεφτούμε ξανά το παρελθόν της, ιδίως τα κείμενα των Ντελέζ-Γκουατταρί Κάφκα, Για μια ελάσσονα λογοτεχνία, (μτφρ. Κωστή Παπαγιώργη, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1998). 

Εν τέλει, στη σκηνική διάπλαση και στη θεατρική διασκευή της «Μεταμόρφωσης» από το Σάββα Στρούμπο και τη Δανάη Σπηλιώτη, στο νέο χώρο του θεάτρου Άττις, βλέπουμε την αισθητική μίξη εικόνας και πόζας. Η αφήγηση εξυπηρετείται εύστοχα και λειτουργικά από το χώρο, σε απόσταση από τη δράση και σε άλλο επίπεδο. Παράλληλα, διαπιστώνουμε την προσήλωση των ηθοποιών στη θέση τους μέχρι την υποδήλωση εκείνης της ατάκας, ο ρόλος της οποίας είναι να ξεβράσει το στερεότυπο, κάθε φορά, για να δοθεί η σκυτάλη στη σωματική έκφραση και στην εκτόνωση της βιαιότητας που παράγεται μέσα από τον ξύλινο λόγο και τη διάθεση για επιβολή και έλεγχο. Συνολικά, η δεμένη ομάδα «Σημείο Μηδέν» με σκαθάρι τον Μιλτιάδη Φιορέντζη, κόρη την Ελεάνα Γεωργούλη, πατέρα τον Θοδωρή Σκυφτούλη, μητέρα τη Μαρία Αθηναίου και αφηγητή τον Σάββα Στρούμπο, πετυχαίνει. Κάνουν μια παράσταση ενδιαφέρουσα και εικαστικά ακόμη, ώστε οι στιγμές της κινησιολογίας να συναγωνίζονται τις σιωπές του μίνιμαλ ύφους. Η σκηνική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο κουστούμι και στο σημείο-αντικείμενο των ηθοποιών συγκεντρώνει επίσης το ενδιαφέρον στο βαθμό που εγείρει και το ερώτημα, αν ο άνθρωπος με ηθοποιητικό χαρακτήρα είναι αναπόφευκτο να διαχειριστεί το ρόλο και τη θέση του με τρόπο που να διαφύγει από τα στερεότυπα, συναρμολογώντας το παζλ του νοήματος και της αξίας, του τρόμου και του πόνου από την αρχή. 

Ομάδα Σημείο Μηδέν 
Ηθοποιοί: Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωργούλη, Θοδωρής Σκυφτούλης, Σάββας Στρούμπος, Μιλτιάδης Φιορέντζης 

Πληροφορίες της παράστασης 
Μετάφραση: Δανάη Σπηλιώτη, Σάββας Στρούμπος 
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος 
Σκηνικά: Γιώργος Κολιός 
Κοστούμια: Γιώργος Κολιός, Rebekka Gutsfeld 
Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης 
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης 
Χειριστής φωτός και ήχου: Δημήτρης Σταμάτης 
Photo credits: Χρήστος Κυριακόγγονας 

Θέατρο Άττις, Νέος Χώρος, Λεωνίδου 12, Μεταξουργείο  (* Λεωνίδου παράλληλη πίσω από τη Μ. Αλεξάνδρου που είναι μετά την Αχιλλέως)
Από Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων 
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 8:30μμ 
και Κυριακή στις 7:30μμ 
Διάρκεια: 80΄ 
Τιμές εισιτηρίων: 12€ & 10€ (φοιτητές, άνεργοι, Αμέα) 
Τηλέφωνα επικοινωνίας/κράτησης θέσεων: 210-3225207 & 6942-841714 http://simeiomiden.wordpress.com/ 

Με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Τσέχικης Δημοκρατίας στην Αθήνα & του Μουσείου Πολιτικών ΕξορίστωνΆη-Στράτη

14.2.13

Μόλλυ Σουήνυ στο θέατρο Άνεσις: Τρεις και η μνήμη



Τι θα γινόταν αν…αν η Μόλλυ έβλεπε. Με αυτήν την υπόθεση, επηρεασμένος από τον διάσημο νευρολόγο και συγγραφέα Όλιβερ Σακς, ο Μπράιαν Φρίελ (1929-) γράφει τη «Μόλλυ Σουήνυ» για τρεις μονολογικούς χαρακτήρες, προσδιορίζοντας το θέμα του, το ενδεχόμενο η Μόλλυ να δει μετά την εγχείρηση -του κ. Ράις- με τις όποιες προεκτάσεις αυτής της σημαδιακής αλλαγής στη ζωή με τον άντρα της Φρανκ. 

Σύμφωνα με τον Όλιβερ Σακς, τα τυφλά παιδιά έχουν την τάση να γίνονται «υπερλεκτικά», ήτοι, να μεταχειρίζονται περίπλοκες λεκτικές περιγραφές, αντί για οπτικές εικόνες. Προσπαθώντας να αρνηθούν την οπτικότητα, την αντικαθιστούν από τη λεκτικότητα. Συνεπώς, από αυτό προκύπτει ότι δίκαια το κείμενο και, ειδικότερα, ο λόγος της Μόλλυ είναι ένας ποιητικός τρόπος να ειπωθούν και να παρασταθούν τα πράγματα. Ο γύρος της φαντασίας στο μυαλό της Μόλλυ, ενώ αποκαλεί τα κρινάκια «γαλανομάτικα μωρά», συνάδει με αυτό που της συμβαίνει. 

Το κείμενο του Φρίελ, οπότε, στηρίζεται σε ένα μνημονικό οδοιπορικό. Καθώς και οι τρεις –Μόλλυ, γιατρός Ράις, Φρανκ- γίνονται ιχνηλάτες αυτού που συνέβη και αφηγούνται την ιστορία που τους συνδέει. Ώστε, στον κοινό άξονα αυτής της ιστορίας, και οι τρεις μονολογούν με την πλάτη στη μνήμη, συνοδοιπόροι σε παράλληλες σχεδίες. 

Κατά συνέπεια, σε συστοιχία με τα παραπάνω, γίνεται εμφανές πως ένα ποιητικό κείμενο, μονολόγων κατά βάση, θα απαιτεί και ένα λιτό σκηνικό, ώστε να είναι ποιητικά υποβλητικό. Πράγματι, στο θέατρο Άνεσις, η «Μόλλυ Σουήνυ» σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, με την Ευδοκία Ρουμελιώτη, το Γιώργο Πυρπασόπουλο και το Δημήτρη Καραμπέτση, είναι μια παράσταση που σέβεται το κείμενό της, λιτή και απέριττη· είναι σύγχρονη, με την εντύπωση ότι ο αρχέγονος και εμβόλιμος ήχος του νερού, κατά διαστήματα, -απόλυτα συμβατός με την πραγματικότητα του έργου-, ενισχύει την αναλυτική ανθρώπινη διάθεση, ο χώρος να ερμηνεύεται, ώστε να γίνεται προσπελάσιμος· πλήρης. 

Η μουσική της Νένης Ζάππα δένει με το υποβλητικό μπλε φωτιστικό σχεδιασμό του Νίκου Καβουκίδη, ενώ, στην πορεία της παράστασης, η υποψία του φωτός της ημέρας έρχεται να συμβολίσει το πέρασμα στη ζωή μετά την επέμβαση. Ενώ οι προβολές των ηθοποιών στο σκηνικό του Απόστολου Βέττα, ως θραύσματα της ιστορίας, υπενθυμίζουν ότι δεν βρίσκονται εκεί για να συνομιλήσουν παρά για να μιλήσουν τους μονολόγους σε ένα σκηνικό, στο βάθος του οποίου η παρουσία της μνήμης είναι άλλο τόσο απουσία, όπως ένα φαντασματικό δίχτυ που τους καλεί να το ανεβούν μέχρι το ρολόι να δείξει έντεκα, τη στιγμή που η αυλαία πέφτει χωρίς να έχει προηγηθεί διάλειμμα. 

Και οι τρεις ερμηνείες των ηθοποιών -Ευδοκίας Ρουμελιώτη, Γιώργου Πυρπασόπουλου, Δημήτρη Καραμπέτση- οδηγούν το θεατή στο κείμενο, χωρίς μελοδραματικά ξεσπάσματα ή περιγραφικές κινήσεις, τα γνωστά στολίδια έκφρασης. Απεναντίας, η έκφραση παραμένει ουσιώδης, η φωνή είναι το «τεκμήριο», και ο εξωλεκτικός τόνος αυτός που διαμορφώνει την ιδιαιτερότητα των σχέσεων: πιο άμεσος και ζωηρός του Φρανκ, ενώ πιο συνεσταλμένος και σε περισυλλογή του κ. Ράις. Στο κέντρο αυτών, η Μόλλυ δεν είναι μόνο η ηρωίδα που έκανε την εγχείρηση με τίμημα να χάσει τον προηγούμενο βιορυθμό της καθημερινότητάς της. 

Σε ένα μεταπραγματικό του κειμένου επίπεδο, πέρα από τις λέξεις, στη Μόλλυ προβάλλεται η ίδια τραγική ιστορία της Ιρλανδίας με τις 6 κομητείες της Βόρειας Ιρλανδίας- που ανήκουν στη Μ. Βρετανία- και τις 26 κομητείες, μία εκ των οποίων –εκτός από την ομώνυμη, τρίτη πολυπληθέστερη, πόλη της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας- είναι το Λίμερικ. Αυτό το όνομα αναφέρεται στο κείμενο του Μπράιαν Φρίελ, του συγγραφέα από τη Β. Ιρλανδία. Ώστε, όπως η Μόλλυ έκανε την επέμβαση και άρχισε να βλέπει, 40 χρόνια μετά, αλλά χωρίς να συνειδητοποιεί τις εικόνες, και η Ιρλανδία είναι από το 1973 μέχρι σήμερα στην Ευρωπαϊκή ένωση, χωρίς να συνειδητοποιείται το βάρος αυτής της διαίρεσης που έχει παγιωθεί. 

Εν κατακλείδι, αν τελικά ισχύει η θέση του Βυγκότσκι, ότι «οι λέξεις πεθαίνουν όταν προάγουν τη σκέψη», πεθαίνουν και όταν προάγουν την αίσθηση. Η «Μόλλυ Σουήνυ», σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, είναι και ένας τρόπος να αναλογιστούμε πώς και τι συνειδητοποιούμε από αυτά που βλέπουμε, στην εποχή της εικόνας, για να μας ορίσουν και να κάνουν αυτό το κυκλικό ταξίδι ‘‘της προσπάθειας, της αυτοσυγκέντρωσης και της υπομονής’’, για το οποίο μιλά ο γιατρός Ράις. 

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές 
Σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης 
Σκηνικά - κοστούμια: Απόστολος Βέττας 
Φωτιστικός σχεδιασμός: Νίκος Καβουκίδης 
Μουσική: Νένη Ζάππα 
Παίζουν: Ευδοκία Ρουμελιώτη, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Δημήτρης Καραμπέτσης 

Θέατρο Άνεσις-Ανδρέας Βουτσινάς 
Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι , +302107488881, 
Δευτέρα & Τρίτη: 21.00

12.2.13

Η μουσική στη νεότερη φιλοσοφία, παρουσίαση 28/2


Οι Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 
σας προσκαλούν 
στην παρουσίαση του βιβλίου 
τού ΜΑΡΚΟΥ ΤΣΕΤΣΟΥ 
Η μουσική στη νεότερη φιλοσοφία 
Από τον Καντ στον Αντόρνο 

την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013, 
στις 7.00 μμ. 
 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων των εκδόσεων Αλεξάνδρεια 
Σόλωνος 133, Αθήνα, 2ος όροφος 

Θα μιλήσουν οι 
ΟΛΥ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗ 
Ομότιμη Καθηγήτρια Αισθητικής της Μουσικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΑΤΗΣ 
Καθηγητής Πολιτικής και Ηθικής Θεωρίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών 
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΟΥΡΙΚΗ 
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Αισθητικής, Πανεπιστήμιο Πατρών 
και ο συγγραφέας 

Πληροφορίες: 
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, τηλ.: 210-3806305

Στη θεατρική κύηση του «Σουέλ» από το Θέατρο Τέχνης

Η παράσταση «Σουέλ», με την Ελένη Καστάνη και τον Ηλία Αδάμ μαζί της, στο Θέατρο Τέχνης, τελειώνει και, όπως οι πόρτες ανοίγουν, μια κυρία της πρώτης σειράς λέει με αυστηρό τόνο και κάπως θυμωμένα στην κοπέλα του θεάτρου: «Αν και καλή η παράσταση, αυτό δεν είναι το Σουέλ». Και φεύγει. 

Δεκτό. Έστω ότι είναι έτσι. Ότι αυτό δεν είναι το Σουέλ, δηλαδή το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη. Τότε, η παράσταση δεν είναι παρά το «κύμα» του πρώτου Σουέλ, όπου το «κύμα» - βλ. Ερμηνευτικό Λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη για το Σχολείο & το Γραφείο, του Κέντρου Λεξικολογίας- αντλεί τις καταβολές του στο «κυώ» και στην πράξη της κύησης. 

Πού είναι, λοιπόν, η παρατυπία; Και βέβαια πρόκειται για μια νέα προσέγγιση, και άρα θεατρική «κύηση», του κειμένου. Και τούτο διότι, η σκηνοθεσία του, από τον Χρήστο Παληγιαννόπουλο, εστιάζει στην αποκρυστάλλωση του ψυχισμού αυτής της γυναίκας –Λίτσας Τσίχλη-, η οποία εργάστηκε ως κομμώτρια στην Ελευσίνα, ενώ αγάπησε έντονα και με όλες τις σιωπές έναν ναυτικό· τον Δημήτρη Αυγουστή που σημάδεψε τη ζωή της. Ακόμη και τυφλός, κατ’ αναλογία με τον «κουφό μουσουργό»-Μπετόβεν- στη μουσική, ο ναυτικός Αυγουστής ήταν το παν γι’ αυτήν στη ζωή. 

Η θεατρική δράση, πυρήνας της οποίας είναι η αφήγηση, πλαισιωμένη με ασπρόμαυρες λεζάντες να διατυπώνουν τη γυναικεία αγωνία μέσα από μια άλλη κόντρα αισθητική -βωβού κινηματογράφου-, εκτυλίσσεται μέσα σε ένα αστικό διαμέρισμα πολλών αποχρώσεων, με τα λουλούδια του και τα έπιπλα εποχής που μας μεταφέρουν την ατμόσφαιρά της αλλά και συνάδουν με την ιδιοσυγκρασία της γυναίκας που αλλάζει τα εμπριμέ της και με νοσταλγία και πόνο μιλά τη ζωή που έζησε, σε σχέση με τον νυν απόντα έρωτα, στο γιο του. 

Αυτός ο γιος, ωστόσο, ο σιωπηλός και διαθέσιμος να ακούει, είναι το παιδί που η Λίτσα θα ήθελε να έχει με τον Αυγουστή, αν η σχέση τους ήταν νόμιμη και δεν επρόκειτο για παράνομο δεσμό. Και κειμενικά, αυτός ο άλλος, ως μη ξένος αλλά οικείος διά του μεσολαβητικού ρόλου, ανάμεσα στο κρυφό ζευγάρι, είναι το κίνητρο, για να συγκεκριμενοποιηθούν αντικείμενα-σύμβολα διακριτής πολυτέλειας, όπως είναι το στυλό Πάρκερ, καθώς και για να ξεδιπλωθεί ο χαρακτήρας μιας γυναίκας που υπήρξε ερωτευμένη αλλά και πολίτης, με άποψη για τα κοινά και τα πράγματα, πατώντας στα πόδια της και επιλέγοντας να ζήσει σε αρμονία με τα θέλω και την ψυχή της. 

Φαίνεται ότι ο μονόλογος του «Σουέλ» αγαπήθηκε από την Ελένη Καστάνη. Είναι ο χρόνος, το Σουέλ –βουβό κύμα ή φουσκοθαλασσιά- που μόνο το θέατρο έχει τον τρόπο να εμφανίζει και να παρουσιάζει, υποβλητικά και διαπεραστικά συγχρόνως. Όταν η καθημερινή ζωή τοποθετεί τους ανθρώπους σε κύβους μειωτικών ρόλων και σε στερεότυπα, ότι η κομμώτρια είναι η εύκολη και χωρίς πολιτική άποψη, ιδού ο λόγος της Καρυστιάνη να σπάσει το φραγμό του κοινωνικού γενόσημου, ώστε να αποκαθάρει τα πρόσωπα από τα πράγματα. 

Εν τέλει, το «Σουέλ» είναι αυθύπαρκτο στο Θέατρο Τέχνης. Και ας μην είναι στο απόλυτο το Σουέλ της Καρυστιάνη. Η θεατρική ελλειπτικότητα και προσαρμογή, το χάπι εντ του μυθιστορήματος να παραμεριστεί, υποστηρίζουν την πρώτη δημιουργία, την πρώτη κειμενική γραφή, ώστε ούτε να καταργείται ούτε να αντικαθίσταται. Είναι η αρχή της διακριτής ισοδυναμίας που ενώνει τη γραφή με τη σκηνή. Καθώς, η Λίτσα Τσίχλη είναι η γυναίκα που έχει περάσει τη νιότη της αλλά έχει ανάγκη από το βλέμμα και την προσοχή του άλλου. Όπως πολλές γυναίκες που θυμούνται τα νιάτα τους. 

Δεν καταλαβαίνω, όμως, γιατί μία κυρία της πρώτης σειράς μετατοπίζεται εν ώρα της παράστασης και ξαναγυρίζει, μία άλλη-και ‘‘συνάδελφος’’ μάλιστα, ηθοποιός, κατά δήλωσή της- έρχεται καθυστερημένη αφότου η παράσταση έχει αρχίσει, και μια τρίτη- η φράση της οποίας έδωσε το έναυσμα για την αρχή του κειμένου- περιμένει ότι το θέατρο είναι τζουκ-μποξ ή μηχάνημα όπου βάζεις το κέρμα και περιμένεις να πιάσεις το αρκουδάκι. Ιδού το παράδοξο: φτάνεις στο θέατρο για να σε εμπνεύσει ο άνθρωπος επί σκηνής και οι συμπεριφορές μερικών συγκείμενων σε κολάζουν. Και η αρνητική έμπνευση, βέβαια, είναι δόκιμη· είναι έμπνευση. 

ΣΟΥΕΛ
Καρυστιάνη Ιωάννα 2012-2013
ΦΡΥΝΙΧΟΥ 14, Πλάκα 
Σύγχρονο Ρεπερτόριο
Σκηνοθεσία : Παληγιαννόπουλος Χρήστος
Σκηνικά : Ζαμάνης Κωνσταντίνος
Κοστούμια : Ζαμάνης Κωνσταντίνος
Μουσική : Ρεμπούτσικα Ευανθία
Φωτισμοί : Βλασσόπουλος Νίκος
Διανομή: 

Με την Ελένη Καστάνη 
Συμμετέχει ο Ηλίας Αδάμ 
από Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ Δευτέρα & Τρίτη, ώρα 21.15

6.2.13

Φιλιά εις τα Παιδιά του Βασίλη Λουλέ


Φιλιά εις τα Παιδιά του Βασίλη Λουλέ
Ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία των ανθρώπων

Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ "Φιλιά εις τα παιδιά" του Βασίλη Λουλέ βασίζεται στην αφήγηση πέντε ανθρώπων, οι οποίοι σώθηκαν από το Ολοκαύτωμα μεν, δεν απογυμνώθηκαν από το βάρος του γεγονότος δε. Ώστε, «μιλούν» τη ζωή τους στο σήμερα, με συγκίνηση ή θυμό αλλά μέσα από μια κριτική πλέον ματιά, γυρνώντας πίσω στα έτη 1943-1945, όταν ήταν μικρά Εβραιόπουλα στην Ελλάδα της Γερμανικής Κατοχής: σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα και Κρήτη. Ως εκ τούτου, προκύπτει ότι η ιστορία -της προσωπικής ζωής τους- και η μνήμη -του πολιτικού συλλογικού τραύματος- τέμνονται κάθετα· από τη μία, είναι η ζωή που άντεξε και, από την άλλη πλευρά, η ενοχή σε σχέση με αυτούς που –και ήταν πολλοί- και χάθηκαν από τον αδυσώπητο γερμανικό φασισμό και ναζισμό.  

Στα "Φιλιά εις τα παιδιά" η Ροζίνα, ο Σήφης, η Ευτυχία, η Σέλλυ και ο Μάριος είναι οι πέντε που μοιράζονται τη ζωή τους στο φακό, οι μνήμες των οποίων είναι συγκοινωνούντα δοχεία και, άρα, συμπίπτουν με τις μνήμες των άλλων χιλιάδων παιδιών που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν· κάθε οικογένεια θρηνούσε τους απόντες της. Εν προκειμένω, αρκεί να σημειωθεί ότι, ενώ πριν από τον πόλεμο στην Ελλάδα ζούσαν 77.377 εβραίοι, κατά τη διάρκειά του χάθηκαν 67.149, εκ των οποίων (!) οι 13.000 ήταν παιδιά. Αυτή είναι μία τραγική αλήθεια, στην αναφορά της οποίας ο σκηνοθέτης προβαίνει υπαινισσόμενος ότι δεν αρμόζει να ξεχνάμε, πόσο μάλλον να μην γνωρίζουμε τα γεγονότα που σμιλεύουν την ιστορική συνείδηση του ανθρώπου.

Η παρακολούθηση ενός ντοκιμαντέρ είναι μια συνειδητή επιλογή. Διότι, το θέμα του σε ωθεί να δεις ιστορικά τα πράγματα, να μάθεις και να συγκρίνεις. Για παράδειγμα, και δεδομένης της ερήμωσής του, το σπίτι της Λέλας Καραγιάννη ξεχάστηκε ότι παρείχε βοήθεια σε πολλούς Εβραίους. Η Λέλα Καραγιάννη, η οποία είχε επτά παιδιά, μαζί με τους συγγενείς της συνεισέφερε σημαντικά στη διάσωση πολλών Εβραίων. Είναι μία πληροφορία που μαθαίνουμε μέσα από το ντοκιμαντέρ. Συνακόλουθα, γινόμαστε δέκτες των άγουρων συναισθημάτων αυτών των παιδιών που μεγάλωσαν με κονκάρδες δυσφορίας αλλά και με σεφαραδίτικα τραγούδια, ελπίζοντας στη δύναμη της ζωής. Αν και στα γκέτο τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίξουν, είχαν πάντα έναν άγγελο, έναν «μαλάχ», στον οποίο βάσιζαν την ελπίδα. Επειδή, μέσα από την αλληλεγγύη, ο άνθρωπος εξακολουθεί να ελπίζει.

Η αφήγηση στα "Φιλιά εις τα παιδιά" του Βασίλη Λουλέ διακόπτεται και ανανεώνεται από το πελιδνό δωμάτιο, επί της Τσιμισκή 113 στη Θεσσαλονίκη. Είναι η μνήμη που δανείζεται από τη λήθη δύναμη; Είναι ο χρόνος πίσω ή ο χρόνος πάλι; Παρακολουθώντας την ιστορία κοινοτήτων και τόπων, με κινηματογραφικές αναφορές και από το Άουσβιτς της Πολωνίας, οι θεατές ερχόμαστε να θυμηθούμε αυτό που επινοήθηκε τραγικά, εγκληματικά, και γλωσσικά ακόμη. Καθώς, είναι γνωστό ότι το όνομα «Auschwitz» αντικατέστησε το πραγματικό όνομα πολωνικής προέλευσης της πόλης «Oswięcim», ενώ τριγύρω αριθμούνταν 40 υποστρατόπεδα συγκέντρωσης. Ενώ η πορεία του χρόνου και της ανθρωπότητας δημιουργεί μουσεία, -του Άουσβιτς έγινε το 1947-, οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζονται ως μουσεία. Έχουν φωνή και εμπειρία, την οποία ο Λουλές μας παραθέτει όπως την βίωσαν. Άξιζαν τα πέντε χρόνια προετοιμασίας. Ενώ, είναι ωραίο που –αυτοαναφορικά- στην ταινία παρουσιάζεται και το έναυσμα-κίνητρο του τίτλου της.



*το ντοκιμαντέρ "Φιλιά εις τα παιδιά" θα προβάλλεται στην ΑΘΗΝΑ από αύριο,  ΠΕΜΠΤΗ 7 Φεβρουαρίου στην ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ιερά Οδός 48).
Καθημερινά, ώρες 18:00-20:00-22:00. 

Και στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:
Πρεμιέρα την ΚΥΡΙΑΚΗ 17 Φεβρουαρίου στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ (Αριστοτέλους), ώρα 17:00 (μια προβολή). Στη συνέχεια, κάθε Σάββατο και Κυριακή από μια προβολή, ώρα 17:00, στην αίθουσα ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ (κτήριο ΟΛΥΜΠΙΟΝ).


Μια συνειδητή επιλογή για το ‘‘χρώμα’’ της αλληλεγγύης.

Επίσης:
Κείμενο του Χάγκεν Φλάϊσερ_ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ_27/1/2013
 Άρθρο της Ευάννας Βενάρδου_ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ_27/1/2013
 Κείμενο της Άννας Φραγκουδάκη_ΤΑ ΝΕΑ_29-30/12/2012
Συνέντευξη του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ_LIFO_21/11/2012

5.2.13

Ποιητής σε πλύση εγκεφάλου

Ποιητής σε πλύση εγκεφάλου
του Λώρενς Φερλινγκέτι
μτφρ. Άμυ Μιμς-Σιλβερίδη, επιμ. Δανάη Στρατηγοπούλου

Παράτησε το μολύβι του
Και σήκωσε μία βόμβα
Και το μολύβι που έγραφε προς τα 'πίσω
Έφτασε σε μία αιχμή
Και εξερράγη σαν να ήταν φορτωμένο
Με κάτι χειρότερο από στίχους
Και ήταν ο πρώτος ποιητής
Που άκουσε τις ριπές του μολυβιού του
Να αντηχούν μέσα στην νύχτα
Και τέτοια επιτυχία είχε
Που τον βαφτίσαν
Εθνικό Ποιητή της Πλουτοκρατίας
Εκμηδενίζοντας τη δική μας δημοκρατία.

Στο: Οδός Πανός, Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων, Νο 128, Απρίλιος-Ιούνιος 2005, σ. 156